Ανασυνθέσεις

Ανασυνθέσεις

Η κρίση που περνάει η χώρα μας έχει αφήσει βαθύ αποτύπωμα στο πολιτικό σύστημα και τους φορείς του. Συνθλίβοντας παραδοσιακά κόμματα και δημιουργώντας ευκαιριακούς πολιτικούς σχηματισμούς. Φορείς λαϊκισμού, εκφραστές διαμαρτυρίας. Η κρίση επέβαλε τη μοριοποίηση και ανασύνθεση της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Συνέθλιψε το ΠΑΣΟΚ που την είχε εκφράσει μονοπωλιακά στην μεταπολίτευση. Και γέννησε το ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα μικρό κόμμα διαμαρτυρίας, εκτινάχθηκε στην εξουσία στη βάση μιας ανενδοίαστης παροχολογίας και μιας αντιμνημονιακής υστερίας. Επιβίωσε μιας καταστροφικής οκτάμηνης διακυβέρνησης, και της υπογραφής του τρίτου μνημονίου. Και ξανακέρδισε τις εκλογές έχοντας ενδιαμέσως κερδίσει κι ένα δημοψήφισμα.

Αυτό σίγουρα ανοίγει ένα νέο πολιτικό κύκλο. Όχι ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σύστημα. Σίγουρα, όμως, ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο της κεντοαριστεράς. Τα απομεινάρια του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ είτε θα φθίνουν μέχρι να σβήσουν είτε θα απορροφηθούν σταδιακά απο το ΣΥΡΙΖΑ.

Οι συνθήκες, όμως, για ηγεμονία στο πολιτικό σύστημα και μακροημέρευση στη κυβέρνηση δεν υπάρχουν. Το μνημόνιο Τσίπρα-Καμμένου ήταν ένα αχρείαστο για τη χώρα μνημόνιο. Μπορεί να αποσόβησε έστω και την υστάτη ώρα την άτακτη χρεωκοπία και το Grexit. Αλλά αυτοί ήταν κίνδυνοι που είχαμε αφήσει πίσω ως χώρα. Και τους επανέφεραν με την καταστροφική τους διακυβέρνηση και την ανερμάτιστη και αποτυχημένη διαπραγμάτευση. Ο Τσίπρας επανεξελέγη με ένα αφήγημα θυματοποίησης, ανανέωσης, και υπόσχεσης. Για μια κοινωνικά πιο ευαίσθητη υλοποίηση του μνημονίου από τους κοινωνικά ανάλγητους αντιπάλους του.

Τώρα, όμως, ήρθε η ώρα της εφαρμογής. Τα ωραία αφηγήματα γρήγορα εξατμίζονται όταν έρθει η ώρα του λογαριασμού. Και ο λογαριασμός είναι βαρύς. Εκεί που η χώρα έβγαινε από το τούνελ τώρα έχει μπροστά της ένα νέο κύκλο λιτότητας, ανεργίας και φτωχοποίησης. Η οικονομία ξανακύλισε στην ύφεση χωρίς ορατή προοπτική ανάκαμψης κι ανάπτυξης.

Με ισχυρούς κραδασμούς στο κοινωνικό κράτος και στο ασφαλιστικό σύστημα. Το κόστος για το ΣΥΡΙΖΑ θα είναι βαρύτατο γιατί είναι πια σωρευτικό. Και η φθορά ραγδαία. Και θα επιδεινώνεται από την πρωτοφανή διοικητική τους ανεπάρκεια.

Από την άλλη πλευρά, η ΝΔ προσώρας αντέχει. Παρά τις διαρροές και διασπάσεις που υπέστη. Παρά τα λάθη της και κυρίως τη στρατηγική αμηχανία που έχει δείξει απέναντι στο μνημόνιο. Γιατί ο βασικός κορμός των ιδεών και των επιλογών της έχει δικαιωθεί και το συνολικό ισοζύγιο της διακυβέρνησης της είναι θετικό. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι μπορεί να αρμενίζει αμέριμνη. Ούτε απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση, ούτε απέναντι στις τεκτονικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί στη κοινωνία. Και που επιβάλλουν ανασύνταξη και επαναπροσδιορισμό στρατηγικής, προγράμματος και οργάνωσης. Αλλιώς θα την καταπιεί η ιστορία.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *