Σε πρόσφατες συνεντεύξεις του σε ξένα μέσα μαζικής ενημέρωσης ο πρωθυπουργός ήταν αποκαλυπτικός. Διέλυσε το μύθο της περήφανης διαπραγμάτευσης και τη σκιαγράφησε όπως πραγματικά ήταν. Μια πανωλεθρία. Παραδέχθηκε ότι έχασε χρόνο. Και στο τέλος ξέμεινε και από χρήματα και από δυνάμεις. Αυτό συνιστά μια γενναία παραδοχή που τον τιμά. Αυτό που τρομάζει είναι η επόμενη πρόταση. Αν το γνώριζε λέει αυτό, θα είχε πάρει πιο γενναίες αποφάσεις από την αρχή. Τι ακριβώς δεν γνώριζε; Αυτό που του έγραφαν στις εφημερίδες και του έλεγαν στη Βουλή όλοι; Αυτό που ήξερε και ο τελευταίος πολίτης και κατανοούσε και ο κάθε πρωτοετής φοιτητής αυτής της χώρας; Ήταν προφανές ότι μια παρατεταμένη διαπραγμάτευση θα οδηγούσε την οικονομία σε ασφυξία. Παρά τα πρωτογενή πλεονάσματα και την αύξηση των αποθεματικών που είχε πετύχει η προηγούμενη κυβέρνηση. Πόσω μάλλον όταν ο Βαρουφάκης είχε επιπόλαια αμελήσει να πάρει χρήματα μαζί με τη παράταση του Μνημονίου τον Φεβρουάριο του 2015. Στο τέλος, ο κ. Τσίπρας αναγκάστηκε να υπογράψει μια συμφωνία με πολύ χειρότερους όρους. Γιατί δεν κατάλαβε ότι ο χρόνος λειτουργούσε εις βάρος μας.
Παραδέχθηκε επίσης ότι δεν μπορείς να αλλάξεις την Ευρώπη όταν είσαι μόνος σου. Παραδέχθηκε, δηλαδή, πραγματική αδυναμία στοιχειώδους κατανόησης του στρατηγικού περιβάλλοντος στο οποίο κινείται η χώρα. Των συσχετισμών δυνάμεων, των μέσων και των δυνατοτήτων που διαθέτει. Κι αυτά δεν χρειάζεται να είσαι ούτε Κλαούζεβιτς ούτε Σουν Τσου για να τα καταλάβεις. Αρκεί να έχεις κατάλληλους συνεργάτες. Και την ικανότητα να τους επιλέγεις.
Κάποιοι επιμένουν να θεωρούν τον κ. Τσίπρα χαρισματικό και να τον αποκαλούν μάλιστα και εθνάρχη. Ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο. Γοητευτικός μπορεί να είναι ο κ. Τσίπρας. Αλλά χαρισματικός δεν είναι. Δεν μπορεί ούτε να έλξει ούτε να εμπνεύσει μεγάλες κοινωνικές πλειοψηφίες. Εθνάρχης δεν είναι γιατί ούτε το μέλλον του τόπου μπορεί να καθορίσει. Και με βεβαιότητα δεν μπορεί να το καθορίσει θετικά. Ο κ. Τσίπρας απλώς σέρφαρε και συνεχίζει να σερφάρει στο κύμα της απογοήτευσης και της δυσαρέσκειας των Ελλήνων πολιτών.
Ο κ. Τσίπρας διαμαρτύρεται επίσης γιατί οι πολιτικές που μας ζητούν να εφαρμόσουμε είναι ζουρλομανδύας. Μα εκεί μας οδήγησαν η καταστροφική του διαπραγμάτευση και η απόφαση του να εκβιάσει εκλογές τον περασμένο Δεκέμβριο.
Και παρ᾽όλα αυτά, συνεχίζει το εμπόριο ελπίδας. Από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης στο πολυνομοσχέδιο με το παράλληλο πρόγραμμα. Που γνώριζε ότι οι δανειστές δεν θα δεχθούν. Μόνο που σιγά-σιγά και το εμπόριο κρασάρει και η ελπίδα ξεφτίζει. Και η χώρα, δυστυχώς, βυθίζεται.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”