Δυο ημέρες πριν το περιβόητο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ο Πρωθυπουργός επισκέφθηκε το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Δεν ήταν μόνο το timing της επίσκεψης, που ήταν ατυχές αν όχι θεσμικά προκλητικό. Ήταν η απροθυμία του Πρωθυπουργού να αποδοκιμάσει η να κρατήσει αποστάσεις από την πρωτοφανή δήλωση του ΥΠΕΘΑ. Ότι «οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας διασφαλίζουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό της χώρας». Γλώσσα λανθάνουσα, ή μη, η δήλωση πρόδιδε την καθεστωτική αντίληψη της κυβέρνησης. Που την είδαμε να εκδηλώνεται μετέπειτα στη παιδεία, στους διορισμούς στο δημόσιο, και εσχάτως στο τομέα της ενημέρωσης.
Προσηλωμένη στην καθεστωτική της ατζέντα, η κυβέρνηση απέτυχε να αξιοποιήσει τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού- προσφυγικού προβλήματος. Διαφυλάττοντας τα κυριαρχικά δικαιώματα και τα σύνορα της χώρας.
Αρχίσαμε με τις γνωστές φοβέρες ότι θα πλημμυρίσουμε τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες με τζιχαντιστές, ολιγωρήσαμε στην υλοποίηση των δεσμεύσεων που είχαμε αναλάβει τον Οκτώβριο, και καταλήξαμε τον Ιανουάριο να εκλιπαρούμε τους Γερμανούς να διατηρήσουν τη διοίκηση της νατοϊκής δύναμης που θα περιπολεί στο Αιγαίο. Ναι, ναι, τους Γερμανούς που βρίζαμε και τους γερμανοτσολιάδες που συνομιλούσαν μαζί τους.
Θα μπορούσαν τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Αν η κυβέρνηση είχε αναθέσει στις ένοπλες δυνάμεις να επικουρήσουν το λιμενικό και τη frontex στον έλεγχο των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών και στον έλεγχο των ελληνικών, δηλαδή των ευρωπαϊκών, συνόρων. Υπήρχε άλλωστε πρόσφατο ευρωπαϊκό προηγούμενο. Η συμμετοχή γαλλικών πολεμικών πλοίων στην ευρωπαϊκή επιχείρηση Triton στα θαλάσσια σύνορα της Ιταλίας με τη Λιβύη.
Αυτό δεν έγινε. Πάνω από ένα εκατομμύριο μετανάστες πέρασαν τα σύνορα της Ευρώπης τον περασμένο χρόνο δημιουργώντας μια ανθρωπιστική και πολιτική κρίση. Απειλώντας τη συνοχή της Ευρώπης. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αντιμετώπισαν το θέμα στενά εθνικά και όχι ευρωπαϊκά. Αθετώντας δεσμεύσεις και νομοθετώντας, σε ορισμένες περιπτώσεις, κατά τρόπο ακραίο. Η Μέρκελ βλέποντας το πολιτικό της κεφάλαιο να απομειώνεται επικίνδυνα αναζήτησε αξιόπιστο μηχανισμό ελέγχου. Για να μειωθεί, τουλάχιστον, ο αριθμός αυτών που φτάνουν στα σύνορα της. Και στράφηκε στο ΝΑΤΟ. Η πολιτική απόφαση της εμπλοκής του ΝΑΤΟ στην αστυνόμευση και τον έλεγχο των ευρωπαϊκών συνόρων ελήφθη αλλά οι κανόνες εμπλοκής δεν έχουν αποσαφηνιστεί. Και όσοι γνωρίζουν τα θέματα του επιχειρησιακού ελέγχου του Αιγαίου, στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, γνωρίζουν ότι ο διάβολος, δηλαδή οι απειλές κατά των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο, κρύβεται στις επιχειρησιακές λεπτομέρειες. Είναι σίγουρο ότι η Τουρκία θα αναζητήσει ευκαιρία για να επαναφέρει και να προωθήσει τις πάγιες αιτιάσεις της στο Αιγαίο. Ας ελπίσουμε ότι η ανικανότητα της κυβέρνησης δεν θα οδηγήσει και σε εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”