Η Τουρκία κι εμείς

Η Τουρκία κι εμείς

Την τελευταία δεκαετία ο Ερντογάν ηγεμόνευσε στην πολιτική σκηνή της Τουρκίας. Στηριζόμενος σε μια οικονομία που αναπτυσσόταν ραγδαία, ξεθεμελίωσε το βαθύ κεμαλικό κράτος μέσα από αλλεπάλληλες αναμετρήσεις. Και επέβαλε την ισλαμική του ατζέντα. Τελευταία, όμως, το τουρκικό success story μοιάζει ολοένα και περισσότερο με φούσκα. Η οικονομία δείχνει σημάδια επιβράδυνσης. Σκάνδαλα διαφθοράς τραυμάτισαν το ηθικό πλεονέκτημα των ισλαμιστών απέναντι στους κεμαλιστές. Και ο αυταρχισμός του Ερντογάν τον οδήγησε σε ρήξη με το κίνημα του Φετουλλάχ Γκιουλέν και σε σύγκρουση με το λαϊκό αίσθημα.

Στα εξωτερικά η μεγαλοϊδεατική πολιτική Ερντογάν-Νταβούτογλου καταρρέει. Η Τουρκία είχε πάντοτε την αμφισημία του Ιανού όσον αφορά στην εθνική της ταυτότητα και τη θέση της στο κόσμο. Κοιτάζοντας και προς την Ανατολή και προς τη Δύση. Η προσπάθεια, όμως, να ηγηθεί του αραβικού κόσμου οδήγησε τον Ερντογάν σε θέσεις και ρητορεία αντισημιτική και αντιαμερικανική. Με αποτέλεσμα να διαρρήξει τον παραδοσιακό άξονα με το Ισραήλ και να χάσει την εμπιστοσύνη των ΗΠΑ.

Οι τεκτονικές αλλαγές στη Μέση Ανατολή ανέτρεψαν τα σχέδια της Τουρκίας. Ο συριακός εμφύλιος έφερε την Τουρκία απέναντι στις δυο υπερδυνάμεις. Με τη Ρωσία να βοηθάει στρατιωτικά το καθεστώς του Άσαντ. Και να καταφέρει πλήγματα κατά της αντιπολίτευσης που βοηθούσε η Τουρκία. Και την Αμερική να προσφέρει στήριξη και στρατιωτική συνεργασία στους Κούρδους.

Στο κουρδικό η Τουρκία είχε ακολουθήσει μια πολιτική προσεταιρισμού του συντηρητικού τμήματος των Κούρδων του PKK. Και με μια πολιτική επιτήδειας ουδετερότητας απέναντι στους τζιχαντιστές του ISIS τους άφηνε να κάνουν τη βρώμικη δουλειά απέναντι στους κούρδους της Συρίας. Τώρα η αμερικανική στήριξη τη φέρνει σε δυσχερή θέση και επαναφέρει τον εφιάλτη της κουρδικής αυτονομίας στη ΒΑ Συρία. Η Τουρκία απάντησε στις εξελίξεις αυτές κλιμακώνοντας την καταστολή στο εσωτερικό και τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στα σύνορα της.

Αλλά αναδιπλώνεται και συνολικά προσπαθώντας να αντιστρέψει την κατάσταση προς όφελος της. Κάθε κρίση, άλλωστε, φέρνει και νέες ευκαιρίες. Ελέγχοντας τη ροή των προσφυγικών κυμάτων επαναδιαπραγματεύεται τη σχέση της με τη Δύση ζητώντας ανταλλάγματα. Με όρους ανατολίτικου παζαριού. Και εξάγοντας την προσφυγική κρίση στην Ελλάδα ανοίγει ένα παράθυρο ευκαιρίας για να επαναφέρει τις πάγιες αιτιάσεις της στο Αιγαίο. Και τώρα η ελληνική κυβέρνηση τρέχει και δεν φτάνει. Για να αποτρέψει τις παραχωρήσεις προς την Τουρκία. Από τους εταίρους και συμμάχους που καθύβριζε και λοιδορούσε επί οκτώ μήνες. Αντιλαμβανόμενη, πλέον, την εθνική αναγκαιότητα της θέσης μας στην ΕΕ. Τα δίδακτρα της στροφής του ΣΥΡΙΖΑ στο ρεαλισμό τα πληρώνουμε πανάκριβα. Ας ελπίσουμε το κόστος να είναι μόνο οικονομικό. Να μην αποδειχθεί και εθνικό.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *