Ο χρόνος περνάει. Τα ταμεία στεγνώνουν. Η κυβέρνηση επίσημα διαβεβαιώνει ότι λεφτά υπάρχουν για να καλυφθούν οι ανάγκες της χώρας. Παρότι o υπουργός Εσωτερικών λέει ότι «η χώρα θα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στην αποπληρωμή 450 εκ. ευρώ στο ΔΝΤ και στην καταβολή μισθών και συντάξεων στις 9 Απριλίου». Αφήστε που αν εξαιρέσουμε μισθούς και συντάξεις, ουσιαστικά έχουμε στάση πληρωμών στο εσωτερικό της χώρας.
Έχοντας χάσει πολύτιμο χρόνο η κυβέρνηση προσαρμόζεται σιγά-σιγά στην πραγματικότητα. Όπως φαίνεται από τη λίστα Βαρουφάκη. Προκειμένου να ολοκληρωθεί η τελευταία αξιολόγηση του προγράμματος από την τρόικα. Την αξιολόγηση που διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους ότι δεν θα δέχονταν ποτέ. Και πάντα μέσα στο πλαίσιο της πολιτικής που συμφώνησαν στις 20 Φεβρουαρίου. Δηλαδή, του Μνημονίου.
Οι εταίροι μας σημειώνουν πρόοδο αλλά επισημαίνουν ότι απομένει μακρύς δρόμος για την επίτευξη συμφωνίας. Και αποκλείουν το ενδεχόμενο, ακόμα και σταδιακής, εκταμίευσης χωρίς συμφωνημένες, κοστολογημένες και νομοθετημένες μεταρρυθμίσεις. Ο χρόνος, όμως, τελειώνει. Η χώρα στεγνώνει και το φάντασμα του Grexident προβάλει μπροστά μας.
Μέσα σε αυτά τα ασφυκτικά χρονικά περιθώρια η κυβέρνηση πιέζει τους δανειστές να συμφωνήσουν ακόμη και σε έναν κατάλογο που δεν τους ικανοποιεί. Υπουργοί της, όπως ο κ. Σκουρλέτης κατηγορούν τους εταίρους μας ότι σκοτώνουν την Ελλάδα αν δεν εκταμιεύσουν χρήματα άμεσα. Άλλοι υπουργοί αναζητούν εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης όπως στη Ρωσία για παράδειγμα. Και ο Πρωθυπουργός επισπεύδει το ταξίδι του στη Μόσχα. Προφανώς σε μια διαδικασία άσκησης πίεσης προς εταίρους και συμμάχους μας.
Ένα επικίνδυνο πινγκ-πονγκ παίζεται στην πλάτη της χώρας τις τελευταίες ημέρες. Από τη μια πλευρά, έχουμε μια κυβέρνηση που έχει κάνει στροφή αλλά είναι σε αναζήτηση φύλλου συκής. Για να διασωθεί στο εσωτερικό. Με τις προσδοκίες που καλλιέργησε στην κοινωνία και απέναντι στις εξαλλοσύνες των συνιστωσών της. Από την άλλη πλευρά, η Ευρώπη δε φαίνεται διατεθειμένη να παραβεί τους κανόνες, τις διαδικασίες, και τα συμφωνηθέντα. Αφενός, γιατί Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία βγαίνουν από την κρίση. Και η Ιταλία του Ρέντσι προχωράει σε μεταρρυθμίσεις. Το δε φάντασμα της Λεπέν, το ξόρκισε ο Σαρκοζί. Αφετέρου, γιατί οι όποιες αλλαγές στην πολιτική της λιτότητας γίνονται σταδιακά και συντεταγμένα. Με την ποσοτική χαλάρωση του Ντράγκι και το πακέτο Γιούνκερ. Δεν πρόκειται, λοιπόν, η Ευρώπη να υποκύψει στην πίεση του ΣΥΡΙΖΑ. Ας ελπίσουμε η κυβέρνηση να ολοκληρώσει έγκαιρα τη στροφή προς τη σύνεση. Ούτε άλλη επιλογή έχει αλλά ούτε άλλο χρόνο.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”