Περισσότερη Ευρώπη

Περισσότερη Ευρώπη

Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου έφερε τη μεγάλη διεύρυνση προς Ανατολάς. Η ΕΕ έγινε πόλος έλξης και εγγύηση σταθερότητας για τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Η αισιοδοξία, όμως, που γέννησαν αυτές οι εξελίξεις υποχώρησε γρήγορα. Στο πεδίο της ασφάλειας η ΕΕ απέτυχε στις εξετάσεις της μεγάλης κρίσης που ξέσπασε στο χώρο της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Αλλά και η στροφή στη λεγόμενη εμβάθυνση, αμέσως μετά, ανέδειξε θεσμικές και πολιτικές δυσκολίες στο ενοποιητικό εγχείρημα. Έτσι ζήσαμε το ναυάγιο του Ευρωσυντάγματος. Της προσπάθειας να μετεξελιχθούν οι Ευρωπαϊκές συνθήκες σε ένα κοινωνικό και πολιτικό συμβόλαιο που θα επέτρεπε στην ΕΕ να ενισχύσει την πολιτική της συνοχή και την ανταγωνιστικότητά της.

Ακόμα και πριν φτάσουμε στη σημερινή οικονομική κρίση, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση τελούσε υπό αμφισβήτηση. Και αυτό, γιατί οι πυλώνες πάνω στους οποίους οικοδομήθηκε η Ευρώπη δεν αρκούν για να νομιμοποιήσουν το ευρωπαϊκό εγχείρημα σήμερα. Η ειρήνη θεωρείται πια δεδομένη στην ήπειρο ενώ η απειλή των εθνικών συγκρούσεων έχει πια εκλείψει. Η Ευρώπη σήμερα καλείται να δώσει απαντήσεις σε νέα πιεστικά προβλήματα όπως η μετανάστευση, η απασχόληση, η οικονομική ανασφάλεια, η κοινωνική συνοχή, το περιβάλλον.

Η οικονομική κρίση και η απειλή του Grexit επιβάρυναν το κλίμα. Γιατί στην ημερήσια διάταξη δεν βρίσκεται πλέον η κατανομή της ευημερίας, αλλά η κατανομή σημαντικών βαρών. Και αυτό είναι μια επώδυνη διαδικασία για τη συνοχή της Ευρώπης. Πολλά θα εξαρτηθούν από την αντιμετώπιση της σημερινής κρίσης. Η ΕΕ καλείται να δημιουργήσει το θεσμικό πλαίσιο που θα απαντά σε τέτοιες κρίσεις. «Αληθινά ευρωπαϊκές λύσεις για ευρωπαϊκά προβλήματα», όπως είπε ο Γιούνκερ. Καλείται επίσης να χρησιμοποιήσει την κρίση για να ξαναβάλει σε τροχιά τις διαδικασίες εμβάθυνσης της πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης.

Η οικονομική ανάπτυξη αποτελεί αναγκαία όχι, όμως, και ικανή συνθήκη για να εξέλθει η Ευρώπη από την ύφεση στην οποία έχει περιέλθει. Η ενωμένη Ευρώπη πρέπει να φύγει από το στενά λειτουργικό, υλιστικό και ωφελιμιστικό πλαίσιο στο οποίο έχει συρρικνωθεί. Να επανανοηματοδοτήσει την αναγκαιότητα της ύπαρξής της ως ένα μεγάλο ηθικό ζήτημα και έναν πολιτικό στόχο. Να επαναπροτάξει τις κοινές αξίες που αποτέλεσαν το νομιμοποιητικό υπόβαθρό της. Πρέπει, ακόμα, οι Βρυξέλλες να πείσουν τους πολίτες των ευρωπαϊκών χωρών ότι η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, είναι προς όφελός τους. Ότι η ΕΕ μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα από τα κράτη-έθνη τις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης σε θέματα οικονομικής ανάπτυξης, εργασίας, κοινωνικής συνοχής, μετανάστευσης και ασφάλειας. Σε κάθε περίπτωση, περισσότερη Ευρώπη είναι η μόνη επιλογή. Αδράνεια ή οπισθοδρόμηση θα αποβούν μοιραία για τη Γηραιά Ήπειρο.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *