Ο στόχος τους ήταν η στρατηγική απομόνωση της ΝΔ. Η διάσπαση των ευρωπαϊκών δυνάμεων του ΝΑΙ και η αναδιάταξη του πολιτικού χάρτη. Μέσα από τη δημιουργία νέων δυνητικών πολιτικών συμμάχων για τη κυβέρνηση. Ο ανομολόγητος στόχος ήταν η πολιτική τους επιβίωση. Γιατί έχουν αντιληφθεί ότι η κλεψύδρα του πολιτικού τους χρόνου αδειάζει. Όπως ομολόγησε και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός η κοινωνία δεν έχει πια ερωτική σχέση μαζί του.
Το «colpo grosso» με τον εκλογικό νόμο εξελίχθηκε σε άλλο ένα φιάσκο για τη κυβέρνηση. Παρότι το πολιτικό δέλεαρ ήταν μεγάλο. Και τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν ευτελή. Μέχρι και τις ψήφους της Χρυσής Αυγής επιδίωξαν. Μόνο και μόνο για να της δώσουν την ευκαιρία να τους αδειάσει επιδιώκοντας την αντισυστημική ψήφο. Στο τέλος ο Πρωθυπουργός έμεινε με το Λεβέντη. Και συνομιλητές δυο πρώην αρχηγούς εκτός κοινοβουλίου και άνευ κόμματος. Που μετά από μια άγονη πολιτική περιπλάνηση αναζητούν εναγώνια δρόμο επιστροφής. Με τη διαφορά ότι ο ίδιος είχε φροντίσει προηγουμένως να τους απαξιώσει.
Η κυβέρνηση ηττήθηκε γιατί ο κυνικός οπορτουνισμός και ο τακτικισμός της δεν ξεγελούν πια. Άλλωστε, οι πρακτικές του Ιουλίου του 2015 έγιναν μάθημα για τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Όταν διέσωσαν τη χώρα στηρίζοντας τη κυβέρνηση για να οδηγηθούν εξαπατημένοι, και άρον άρον, σε εκλογές.
Με την αλλαγή του εκλογικού νόμου η κυβέρνηση προσπάθησε να αλλάξει τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού. Έπαιξε το τελευταίο της χαρτί. Και απέτυχε. Και τώρα, στο χρόνο που της απομένει, θα πρέπει να αντιμετωπίσει την ύφεση, την ανεργία, και την ασφυξία της κοινωνίας από τις φορομπηχτικές πολιτικές της.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η αντιπολίτευση πρέπει να θριαμβολογεί. Γιατί η εποχή που η φθορά της κυβέρνησης αρκούσε για να δημιουργήσει αυτομάτως ένα ρεύμα δυσαρεστημένων ψηφοφόρων προς τον άλλο πόλο του δικομματισμού έχει παρέλθει. Και μαζί και η πολιτική του ώριμου φρούτου.
Είμαστε σε μια εποχή οργής και αμφισβήτησης. Τα συστήματα πολιτικής και οικονομικής οργάνωσης αμφισβητούνται έντονα. Παντού. Γιατί δεν απαντούν στις ανάγκες της κοινωνίας. Η φτώχεια φέρνει γκρίνια και οι ανισότητες και οι διακρίσεις κάθε μορφής γεννούν βία. Το εγώ δύσκολα ταυτίζεται με συλλογικές οντότητες και η ψήφος δύσκολα ομαδοποιείται.
Αυτό είναι και το διακύβευμα των επόμενων εκλογών. Κατά πόσο οι ψηφοφόροι θα οδηγηθούν σε επιλογές διαμαρτυρίας η θα αθροιστούν σε μια επιλογή κόμματος εξουσίας δίνοντας μια τελευταία ευκαιρία. Και αυτή είναι και η μεγάλη πρόκληση για την αξιωματική αντιπολίτευση. Να διαμορφώσει συνθήκες θετικής ψήφου. Και μια κοινωνική πλειοψηφία που θα υποστηρίξει ένα σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας. Ώστε να μην χαθεί αυτή η τελευταία ευκαιρία.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”