Ο τρόπος με τον οποίο οι δυτικές κοινωνίες προσλαμβάνουν και διαχειρίζονται τα ζητήματα διεθνούς ασφάλειας άλλαξε δραματικά μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001. Η τρομοκρατία ανακηρύχθηκε στην υπ’ αριθμόν ένα απειλή κατά της ασφάλειας των δυτικών κρατών. Η ανάγκη αντιμετώπισης αυτής της ασύμμετρης απειλής νομιμοποίησε τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Νομιμοποίησε τους προληπτικούς πολέμους, και έφερε νέες πρακτικές στον τομέα εσωτερικής ασφάλειας. Πολλές φορές παραβιάζοντας ανθρώπινα δικαιώματα και ατομικές ελευθερίες. Η μάχη κατά της αλ Κάιντα τελικά κερδήθηκε. Όχι, όμως, και ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας. Η παρατεταμένη 11η Σεπτεμβρίου που βιώνει η Ευρώπη δοκιμάζει εκ νέου τις δυτικές κοινωνίες. Δημιουργώντας ένα κλίμα συλλογικής ανασφάλειας. Καθώς ο φόβος εισβάλει στην καθημερινότητα των πολιτών και διαβρώνει τον κοινωνικό ιστό. Δοκιμάζεται η δημοκρατία αλλά και το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Και επανέρχεται το δίλημμα ασφάλεια ή ελευθερία με διαζευκτικό τρόπο.
Η τρομοκρατία ως μέσον για την επίτευξη πολιτικών στόχων δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι ένα επαναλαμβανόμενο ιστορικό φαινόμενο. Από τους ζηλωτές του πρώτου αιώνα, τους ασσασίνους του δέκατου τρίτου αιώνα, τους αναρχικούς του δέκατου ένατου μέχρι τη σύγχρονη τρομοκρατία. Με εθνικιστικό ή αυτονομιστικό υπόβαθρο, με ιδεολογικό ή θρησκευτικό. Τι είναι λοιπόν αυτό που διαφοροποιεί το νέο αυτό κύκλο της τρομοκρατίας από προηγούμενους. Καθιστώντας τον απειλή υπαρξιακής μορφής για τη Δύση;
Δεν είναι μόνο ο φόρος σε ανθρώπινες ζωές. Ο αριθμός των θυμάτων, άλλωστε, από τα τρομοκρατικά χτυπήματα της τελευταίας εικοσαετίας είναι πολύ μικρότερος από τον αριθμό των θυμάτων των δεκαετιών του 70 και του 80. Ακόμη και στις απονενοημένες επιθέσεις αυτοκτονίας, τα πρωτεία δεν ανήκουν στους τζιχαντιστές της ισλαμικής τρομοκρατίας αλλά στους Tamil Tigers της Σρι Λάνκα. Οργάνωση με μαρξιστικό λενινιστικό υπόβαθρο.
Ένα στοιχείο που κλιμακώνει το μέγεθος της απειλής είναι η τυφλή βία της θρησκευτικής τζιχαντιστικής τρομοκρατίας εναντίον αθώων πολιτών. Σε αντίστιξη με την εργαλειακή χρήση της βίας από την κοσμική τρομοκρατία.
Αυτό, όμως, που πραγματικά διαφοροποιεί αυτό τον κύκλο τρομοκρατίας από προηγούμενους είναι η ευρύτητα των στόχων του. Δεν είναι μια τοπική απειλή. Είναι μια πλανητική απειλή. Αναθεωρητική του κρατοκεντρικού συστήματος της Βεστφαλίας και των δομών του διεθνούς συστήματος. Που χρησιμοποιεί με ευκολία τα δίκτυα και τα μέσα της παγκοσμιοποίησης για την επίτευξη των στόχων της και τη διάχυση της επιρροής της.
Έχει μια μανιχαϊστική αντίληψη για το κόσμο, διαφορετικά συστήματα αξιών, και μηχανισμούς νομιμοποίησης. Δημιουργώντας σύνδρομα δαιμονοποίησης της Δύσης και θυματοποίησης του μουσουλμανικού κόσμου. Σε μια λογική αντιπαράθεσης μηδενικού αθροίσματος. Χωρίς περιθώριο πολιτικής διαπραγμάτευσης και συμβιβασμού.
Αυτή η μορφή τρομοκρατίας συνιστά πραγματική απειλή υπαρξιακής μορφής για όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες της Δύσης.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”