Μια πρώιμη αποτυχία

Μια πρώιμη αποτυχία

Σχέδιο ανατροπής της κυβέρνησής αποκάλυψε ο Πρωθυπουργός στην ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του. Ενδιαφέρον. Όχι τόσο για την επίκληση της θεωρίας της συνωμοσίας. Αυτό αποτελεί κλασσικό εργαλείο της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Όποιος πολιτικός φθάνει σε αδιέξοδα, στην Ελλάδα, επικαλείται τη συνομωσία. Η κόλαση είναι πάντοτε οι άλλοι. Το ενδιαφέρον είναι το πόσο γρήγορα έφτασε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε αδιέξοδα. Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι αυτό που πρόσθεσε μετά ο Πρωθυπουργός στην ομιλία του. Ότι προεκλογικά είχε προβλεφθεί αυτή η κατάσταση. Και πώς να μην έχει προβλεφθεί; Οι ημερομηνίες των υποχρεώσεων για την πληρωμή λογαριασμών και την αποπληρωμή δόσεων χρεών της χώρας ήταν γνωστές σε όλους. Όλα αυτά ήταν γνωστά όταν εκβίασαν εκλογές στην κρισιμότερη περίοδο που διανύει η χώρα. Ας αφήσουμε λοιπόν τις συνομωσίες και ας προσγειωθούμε στην πραγματικότητα.

Σήμερα η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα πρόβλημα ρευστότητας και ένα χρηματοδοτικό κενό που ή ίδια συνέβαλε στο να δημιουργηθεί και τώρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει. Όταν σταματάς το πρόγραμμα και αρνείσαι την τελευταία αξιολόγηση, τότε δεν θα πάρεις την τελευταία δόση των 7,2 δις. Μοιραία θα έχεις πρόβλημα. Όταν προκαλείς από το φθινόπωρο αστάθεια και εκλογολογία οι επενδύσεις σταματούν και τα έσοδα βαλτώνουν. Γιατί να πληρώσουν οι πολίτες τις δόσεις του ΕΝΦΙΑ όταν υπόσχεσαι ότι θα τον καταργήσεις. Μοιραία έχεις πρόβλημα. Όταν οι εκροές από τις τράπεζες έφτασαν τα 23 δις το τελευταίο τρίμηνο, μοιραία αποκτάς πρόβλημα.

Και τώρα τι γίνεται; Τώρα καλούν τις διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων και άλλων οργανισμών του δημοσίου να επενδύσουν τα ταμειακά τους διαθέσιμα για να διασφαλίσει ρευστότητα το δημόσιο. Από την άλλη, παρακαλούν την ΕΚΤ και την Τρόικα (συγγνώμη τους θεσμούς) να δώσουν μία λύση. Να αυξήσουν το πλαφόν των 15δις στις εκδόσεις εντόκων γραμματίων που προβλέπεται από το Μνημόνιο και έχει ήδη υπερκαλυφθεί.

Για να διευκολύνουν όμως την κυβέρνηση, η ΕΚΤ και οι θεσμοί, θα ζητήσουν συγκεκριμένα μέτρα. Συγκεκριμένες δεσμεύσεις για το συνταξιοδοτικό, το ΦΠΑ, την αγορά εργασίας, τις ιδιωτικοποιήσεις. Τίτλοι τέλους δηλαδή στη «δημιουργική ασάφεια».

Η κυβέρνηση λοιπόν μπορεί να μιλάει για σκληρή διαπραγμάτευση που στέφθηκε από επιτυχία. Η αλήθεια είναι ότι, από τη σκληρή αυτή διαπραγμάτευση, ούτε χρόνο κέρδισε, ούτε διευκολύνσεις πήρε. Γι’ αυτό ούτε την χρηματοδοτική ασφυξία απέφυγε ούτε την εσωτερική ανταρσία στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και στην Κεντρική Επιτροπή. Και γι’ αυτό κατέφυγε στην πάντα χρήσιμη θεωρία της συνωμοσίας.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Ισπανική Υποχώρηση

Ισπανική Υποχώρηση

Είχαν λύσεις για όλα. Και τα μνημόνια θα έσκιζαν, και τους εφαρμοστικούς νόμους θα καταργούσαν. Και τις ισορροπίες στην Ευρώπη θα άλλαζαν. Και πέτυχαν μια τόσο καλή συμφωνία που δεν τολμούν ούτε καν να τη φέρουν στη Βουλή. Γιατί ήδη μετράνε απώλειες. Ο Μανώλης Γλέζος ζήτησε συγγνώμη εξ ονόματός τους από τον ελληνικό λαό. Ο Μηλιός μίλησε για ελλιπή και πρόχειρη διαπραγμάτευση και νεοφιλελεύθερη στροφή. Ο Μίκης παρά την επίσκεψη Τσίπρα δεν πείστηκε και έστειλε επιστολή στήριξης για το συλλαλητήριο του ΚΚΕ. Λέγοντας ότι ένα μήνα μετά τη νίκη της αριστεράς εξακολουθούν και ισχύουν προδοτικές δεσμεύσεις. Οι παλαιοί τους σύμμαχοι, οι αριστεριστές, έστησαν πορεία «κόντρα στη συμφωνία με τους θεσμούς» και στη συνέχεια τα έκαψαν στα Εξάρχεια. Στη δε συζήτηση στην κοινοβουλευτική τους ομάδα, στην «ενδεικτική ψηφοφορία», μετρήσανε καμιά εικοσαριά απώλειες.

Είχαν και λεφτά. Δεν εξηγείται αλλιώς. Γιατί ούτε την τελευταία δόση των 7,2 δις ήθελαν. Ήταν μνημονιακή υποχρέωση μας έλεγε η κ. Βαλαβάνη προεκλογικά. Και απαξιούσε. Τώρα παρακαλάει να πληρώσουμε τους φόρους για να μαζέψει τα λεφτά. Και τα 12 δις για την εφαρμογή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης είχαν. Και τις υποχρεώσεις της χώρας καλυμμένες. Έτσι τουλάχιστον μας έλεγαν. Προεκλογικά.

Τώρα ανακάλυψαν πρόβλημα ρευστότητας και χρηματοδοτικό κενό. Και δηλώνουν ότι θα χρειαστούν μέτρα. Μόνο η αποπληρωμή των δόσεων του ΔΝΤ ανέρχεται σε 1,5 δις για τον Μάρτιο και 448 εκ. ευρώ για τον Απρίλιο. Ο Υπ. Επικρατείας δήλωσε ότι θα ζητήσουν παράταση για την αποπληρωμή των δόσεων. Ο Υπ. Οικονομικών, πιο ευρηματικός, υποστήριξε πως μπορεί η ΕΚΤ να πληρώσει το ΔΝΤ, και όχι εμείς, από τα κέρδη που έχει αποκομίσει από την αγορά των ελληνικών ομολόγων. Το ΔΝΤ, πάντως, διεμήνυσε αμέσως στην Αθήνα ότι τυχόν αθέτηση των υποχρεώσεων θα προκαλέσει πιστωτικό γεγονός.

Την ίδια στιγμή η μέγγενη σφίγγει. Η Γερμανία διαμηνύει πως αποκλείει οποιαδήποτε εκταμίευση δανειακής δόσης χωρίς την ολοκλήρωση της αξιολόγησης του προγράμματος. Και προειδοποιεί με ακύρωση της νέας συμφωνίας, ανά πάσα στιγμή, αν η κυβέρνηση δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις της. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι. Πως θα καλυφθούν οι μεγαλύτερες ανάγκες που προκύπτουν από τον Ιούνιο και μετά; Προφανώς με ένα τρίτο μνημόνιο.

Ένα μήνα μετά μάθαμε τι σημαίνει «πρώτη φορά αριστερά». Πολύ νωρίς είναι η αλήθεια. Η περήφανη διαπραγμάτευση κατέληξε σε ισπανική υποχώρηση με το πιστόλι στον κρόταφο. Το δίλλημα στο βάθος της διαδρομής είναι ευδιάκριτο και αμείλικτο. Είτε χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ, είτε νέο μνημόνιο με πολύ σκληρούς όρους.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η ώρα της προσγείωσης

Η ώρα της προσγείωσης

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αναγνώρισε το μνημόνιο και ουσιαστικά το συνυπέγραψε. Η Ελλάδα θα παραμείνει στο μνημόνιο μέχρι τον Ιούνιο. Μέχρι τότε θα ολοκληρωθεί η αξιολόγηση στη βάση της παρούσας συμφωνίας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου θα γίνουν συζητήσεις για μια διάδοχη συμφωνία. Για ένα τρίτο μνημόνιο δηλαδή. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να απέχει από μονομερείς ενέργειες που θα επηρεάσουν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους. Μιλάμε κατ’ ουσίαν για την πλήρη ακύρωση του προεκλογικού της προγράμματος. Και φυσικά καταργήθηκαν με βούλα τα περί διαγραφής του χρέους.

Ποιο ήταν λοιπόν το αποτέλεσμα αυτής της επώδυνης διαπραγμάτευσης; Ήταν να γυρίσει η χώρα εκεί που ξεκίνησε. Χάσαμε κύρος και αξιοπιστία, ξαναγίναμε κράτος παρίας,ενώ επανήλθε το εφιαλτικό σενάριο της εξόδου από το ευρώ.Οι επενδύσεις παγώσανε, τα έσοδα βαλτώσανε και η εκροή κεφαλαίων από το τραπεζικό σύστημα χτύπησε ταβάνι. Μια μικρή οικονομική καταστροφή σε μια ήδη οικονομικά ερημωμένη χώρα. Θα μου πείτε η χώρα σώθηκε από τα χειρότερα. Παραμείναμε στο ευρώ. Και η «στρίγκλα έγινε αρνάκι». Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ προσγειώθηκε στην πραγματικότητα και από κόμμα διαμαρτυρίας και ρήξης συμβιβάστηκε με τους όρους και τους κανόνες της ΕΕ και τις δεσμεύσεις της χώρας. Ναι αλλά με τι κόστος.

Η κυβέρνηση μίλησε για το τέλος του μνημονίου και της τρόικα. Για αλλαγή σελίδας. Αλλά ή εμβληματική μορφή της αριστεράς, ο Μανώλης Γλέζος έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Με το να βαφτίζεις το κρέας ψάρι δεν αλλάζεις την προηγούμενη κατάσταση, είπε. Και ζήτησε συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για τις ψευδαισθήσεις που του καλλιέργησαν.

Η προσγείωση για ένα αριστερό κόμμα που είχε υιοθετήσει μια τόσο ακραία ρητορική θα είναι ανώμαλη. Καλλιέργησαν τεράστιες προσδοκίες που θα διαψεύδονται μέρα με τη μέρα. Και όλα αυτά για την καιροσκοπική εμμονή τους να εκβιάσουν πρόωρες εκλογές. Θα μπορούσαν να είχαν αφήσει την προηγούμενη κυβέρνηση να ολοκληρώσει την τελευταία επώδυνη φάση της επιστροφής στην κανονικότητα.Να συγκροτήσουν και να εκφράσουν μια αξιόπιστη σοσιαλδημοκρατική πρόταση.Και να διεκδικήσουν τότε την εξουσία με λιγότερο επώδυνους όρους και συμβιβασμούς. Θα μπορούσαν ίσως τότε να αποτελέσουν μέρος μιας λύσης. Αντίθετα, έδειξαν μια ανεξήγητη σπουδή για την κατάληψη της εξουσίας. Έτσι, συνυπέγραψαν το μνημόνιο που θα έσκιζαν, θα υλοποιήσουν ένα μίνι μνημόνιο μέχρι τον Ιούνιο και θα υπογράψουν το τρίτο μνημόνιο τον Ιούνιο. Έγιναν δηλαδή μέρος του προβλήματος που αφόριζαν. Νομοτελειακά, έγιναν άλλη μια κυβέρνηση που θα αλέσουν οι μυλόπετρες αυτής της κρίσης.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Τα πρότυπα και η χρεοκοπία

Τα πρότυπα και η χρεοκοπία

Ως απόφοιτος της Ιωνιδείου Προτύπου Σχολής θυμάμαι το θεσμό των προτύπων σχολείων όπως λειτούργησε μέχρι τη δεκαετία του ‘80. Την αίγλη αυτών των σχολείων, τις λαμπρές σταδιοδρομίες των αποφοίτων τους, τους σπουδαίους εκπαιδευτικούς που δίδαξαν σε αυτά. Την κουλτούρα αριστείας και αξιοκρατίας που εξέπεμπαν. Ο άνεμος όμως της «αλλαγής» δαιμονοποίησε την αριστεία, έφερε τη νοοτροπία της ισοπέδωσης και τελικά κατήργησε τα πρότυπα σχολεία το 1985. Μαζί με την κατάργηση της αξιολόγησης στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Το 2011 επανήλθε ο θεσμός των προτύπων πειραματικών σχολείων με το νόμο 3966. Η φιλοσοφία του συνδύαζε την αριστεία με τον πειραματισμό. Η εισαγωγή όμως παρέμενε με κλήρωση καταργώντας έτσι στην πράξη το χαρακτήρα του προτύπου σχολείου. Ως υπουργός έδωσα ιδιαίτερη βαρύτητα στην εδραίωση του θεσμού των ΠΠΣ. Με δυο νομοθετικές παρεμβάσεις αναβαθμίσαμε τη λειτουργία τους (Ν. 4072/2012 και Ν. 4186/2013). Από το σχ. έτος 2012-2013 εφαρμόσαμε την εισαγωγή των μαθητών στην Ά τάξη γυμνασίου και Ά λυκείου των ΠΠΣ με εξετάσεις. Τεστ δεξιοτήτων που δεν προϋποθέτουν απομνημόνευση, ούτε φροντιστηριακή προετοιμασία. Παρά τις τεράστιες πολιτικές αντιδράσεις που συναντήσαμε, οι αιτήσεις την επόμενη χρονιά αυξήθηκαν κατά 30% επιβεβαιώνοντας την ορθότητα της επιλογής.

Στο σχ. έτος 2012-2013 ολοκληρώσαμε την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών των ΠΠΣ με πολύ απαιτητικά κριτήρια. Οι αιτήσεις των εκπαιδευτικών για την πλήρωση θέσεων στα ΠΠΣ ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Διαψεύστηκαν έτσι οι Κασσάνδρες που προεξοφλούσαν ότι λόγω της αξιολόγησης και των αυξημένων απαιτήσεων οι εκπαιδευτικοί θα γυρνούσαν την πλάτη τους στο θεσμό.

Τον Απρίλιο του 2014 παρουσιάσαμε το σχεδιασμό για τα ΠΠΣ της Ελλάδας του 2020. Επεκτείνοντας το θεσμό και στην επαγγελματική εκπαίδευση και σχεδιάζοντας πλήρεις κάθετες δομές (νηπιαγωγείο-δημοτικό-γυμνάσιο-λύκειο) και στις 13 περιφέρειες της χώρας. Με στόχο να υπάρξει ένα ολοκληρωμένο δίκτυο αριστείας σε όλη τη χώρα προσβάσιμο από όλα τα ελληνόπουλα.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ άρχισε το ξήλωμα στην Παιδεία από τα σχολεία της αριστείας. Τα κατεξοχήν «αταξικά» σχολεία. Στη σύγκρουση για τα ΠΠΣ συγκρούονται ουσιαστικά δυο νοοτροπίες. Η μία νοοτροπία οδηγεί στην Ελλάδα που δημιουργεί. Που δεν φοβάται την αξιολόγηση, την άμιλλα, την αριστεία. Μια Ελλάδα δυνατή και εξωστρεφή. Η άλλη νοοτροπία είναι αυτή που θεωρεί την αριστεία ρετσινιά. Που θέλει μια Ελλάδα χτισμένη πάνω στη νοοτροπία της ισοπέδωσης, της ήσσονος προσπάθειας. Μια νοοτροπία που επικράτησε από τη δεκαετία του ’80 και οδήγησε τη χώρα στη χρεωκοπία. Όχι τόσο την οικονομική όσο την ηθική και αξιακή χρεωκοπία. Μια νοοτροπία που πρέπει να ξεριζώσουμε οριστικά.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες

Σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες

Η εκλογή του ΠτΔ αναδεικνύεται σε σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Γιατί αυτή η δυστοκία; Η κοινή λογική λέει ότι ο ρόλος του ΠτΔ με τις αρμοδιότητες που του παρέχει το Σύνταγμα είναι μάλλον διακοσμητικός. Χωρίς δυνατότητες παρέμβασης σε ένα πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα. Η αστική λογική λέει ότι για λόγους συμβολικών ισορροπιών αλλά και διεύρυνσης της αποδοχής μιας νέας κυβέρνησης η συγκατοίκηση είναι περίπου αναμενόμενη αν όχι επιθυμητή. Με τη λογική αυτή, η νεοεκλεγείσα αριστερή κυβέρνηση θα έπρεπε να είχε ήδη εκλέξει υποψήφιο από τον κεντροδεξιό χώρο. Για μια συγκατοίκηση όπως αυτή της δεκαετίας του ’80. Τότε η παρουσία του Κων/νου Καραμανλή αποτέλεσε εγγύηση για τους νεότευκτους θεσμούς της δημοκρατίας της μεταπολίτευσης. Αλλά και για το πλαίσιο των εξωτερικών σχέσεων της χώρας.

Σήμερα, όμως, λίγο ως πολύ αυτά θεωρούνται δεδομένα. Η σημερινή Πρόεδρος της Βουλής, άλλωστε, σημαίνον στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, μιλάει για αναβάθμιση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών, για βάθεμα δηλαδή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Κάποιες φωνές που έθεταν εν αμφιβόλω το πλαίσιο των συμμαχιών της χώρας, τύπου Δρίτσα, περιθωριοποιήθηκαν τάχιστα. Άρα λοιπόν τι όφελος θα προσέδιδε ένας υποψήφιος Πρόεδρος προερχόμενος από την κεντροδεξιά αν δεν αποτελούσε εγγύηση θεσμικής συνέχειας; Θα εγγυόταν άραγε τη συνέχεια του περιεχομένου της πολιτικής; Μα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ότι εξελέγη για ρήξη με αυτή την πολιτική, την πολιτική του μνημονίου. Εδώ εισέρχεται η μεταβλητή της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους μας. Και οι τελικές αποφάσεις της κυβέρνησης. Η επιλογή του συμβιβασμού ευνοεί την επιλογή ενός κεντροδεξιού υποψηφίου. Είναι η επιλογή του βελτιωμένου αφηγήματος. Το μνημόνιο βαφτίζεται εθνική συμφωνία, η τρόικα τριμερής, οι όροι αμβλύνονται. Ουσιαστικά μιλάμε για ρητορική ρήξης αλλά πολιτική συνέχισης πορείας. Η συνέχιση όμως αυτής της πορείας αλλάζει δυνητικά και μεσοπρόθεσμα τα κοινωνικά στρώματα απήχησης της νέας κυβέρνησης. Σηματοδοτεί έστω και συγκεκαλυμμένα μια δεξιά στροφή.

Στην περίπτωση αυτή είναι χρήσιμη μια δεξιά υποψηφιότητα. Αντίθετα, η επιλογή της ρήξης αντίκειται στην επιλογή κεντροδεξιού υποψηφίου. Η ρήξη αυτή θα είναι ρήξη με τα μνημόνια, σύγκρουση με την Ευρώπη, τομή με το παρελθόν. Θα είναι μια ιδεολογικά φορτισμένη επιλογή. Με τεράστιες πολιτικές συνέπειες. Αυτή η επιλογή δεν χωράει κεντροδεξιά υποψηφιότητα. Στην περίπτωση αυτή βρισκόμαστε μπροστά σε μια χειρότερη εκδοχή του ‘85. Οι προσδοκίες της κεντροδεξιάς υποψηφιότητας, οι συμβολισμοί της συνέχειας, ανατρέπονται. Ο Λαφαζάνης γίνεται Κουτσόγιωργας, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ. Και εμείς αναμένουμε ένα νέο Σαρτζετάκη έμπλεω ιδεολογικών συμβολισμών να σηματοδοτήσει την απαρχή μιας άλλης πορείας. Μιας πορείας ιδεολογικής φόρτισης, αλλά εθνικής αβεβαιότητας.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Ισοπέδωση

Ισοπέδωση

Την δεκαετία του ΄80, ο Monteagle Stearns, πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα εκλήθη επειγόντως στον Λευκό Οίκο για να εξηγήσει την πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ο Monteagle Stearns με αρκετή δόση φλέγματος και πραγματισμού εξήγησε στον Reagan ότι δεν έπρεπε να δίνει τόσο μεγάλη σημασία στη ρητορική του Παπανδρέου όσο στις πράξεις του.

Κάπως έτσι οι βάσεις έφυγαν για να μείνουν και η ρήξη απετράπη.

Κάπως έτσι και η σημερινή αριστερή κυβέρνηση ετοιμάζεται να σκίσει το μνημόνιο εφαρμόζοντάς το. Ρητορική ρήξης, πρακτική συμβιβασμού. Στο εσωτερικό όμως οι πολιτικές της οπισθοδρόμησης και του αναχρονισμού βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Κυρίως στον ευαίσθητο χώρο της παιδείας. Κι έχουν έναν κοινό παρανομαστή. Την ακύρωση κάθε έννοιας αξιολόγησης, κάθε έννοιας αριστείας και την ισοπέδωση προς τα κάτω.

Κάπως έτσι η κυβέρνηση ετοιμάζεται να καταργήσει τις εξετάσεις στα δημόσια πρότυπα σχολεία. Ακυρώνοντας έτσι, στην πράξη, 47 αξιολογημένες πρότυπες σχολικές μονάδες που εδραιώσαμε σ’ όλη τη χώρα. Όπου παιδιά ανεξαρτήτως κοινωνικής προέλευσης και οικονομικού βαλαντίου, μπορούσαν να μπουν με μοναδικό κριτήριο την αξιοσύνη τους. Κάπως έτσι η κυβέρνηση θα καταργήσει και την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών που επαναφέραμε μετά από 32 χρόνια. Για να διατηρήσει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ένα θλιβερό προνόμιο. Να είναι το μόνο εκπαιδευτικό σύστημα που δεν αξιολογεί τους εκπαιδευτικούς του. Άρα να λιμνάζει και να βαλτώνει, να βυθίζεται στην μετριότητα και να δίνει χώρο στην παραπαιδεία.

Καταργεί και την υποχρέωση οι μαθητές να έχουν τουλάχιστον 10 στα Μαθηματικά και στη Γλώσσα για να προαχθούν στην επόμενη τάξη του λυκείου. Καταργεί την Τράπεζα θεμάτων. Έναν θεσμό που φέραμε για να ενισχύσουμε την αντικειμενικότητα στις εξετάσεις και να διασφαλίσουμε την κάλυψη όλης της διδακτέας ύλης. Για να μην δημιουργούνται μαθησιακά κενά, που οδηγούν στο φαινόμενο της πρόωρης εγκατάλειψης από τα παιδιά φτωχών οικογενειών. Ή στα φροντιστήρια και στα ιδιαίτερα αυτούς που αντέχουν οικονομικά.

Διαλύει έτσι η κυβέρνηση αβασάνιστα και πρόχειρα κάθε μέτρο που πήραμε για να ενισχύσουμε την αυτοτέλεια του νέου δημόσιου λυκείου, να βελτιώσουμε την ποιότητα του και να μειώσουμε την παραπαιδεία.

Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση η κυβέρνηση επαναφέρει τους αιώνιους φοιτητές και καταργεί τα Συμβούλια Διοίκησης. Γιατί; Γιατί ο υπουργός απεφάνθη ότι ο θεσμός απέτυχε. Το εύρος της αντιμεταρρύθμισης δείχνει και το εύρος των αλλαγών που συντελέστηκαν τα τελευταία χρόνια. Με ένα οριζόντιο κριτήριο. Ναι οριζόντιο. Αλλά όχι των περικοπών. Το οριζόντιο κριτήριο της αξιοσύνης και της αριστείας. Αλλά όπως δήλωσε ο σημερινός υπουργός η αριστεία για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι ρετσινιά.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Ρεαλισμός

Ρεαλισμός

Η χώρα βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα, χωρίς συμφωνία με τους δανειστές και σε πρόγραμμα μόνο για τις επόμενες είκοσι ημέρες.

Ο Πρωθυπουργός στις προγραμματικές δηλώσεις, είπε όχι στην παράταση του Μνημονίου και ζήτησε συμφωνία-γέφυρα μέχρι τον Ιούνιο για να διαπραγματευτεί ένα νέο πρόγραμμα συνεργασίας. Κάτι που μέχρι στιγμής οι εταίροι μας απορρίπτουν κατηγορηματικά.

Πέραν αυτού, όμως, οι βασικές εξαγγελίες του Πρωθυπουργού σε πολλούς τομείς θέτουν σε αμφισβήτηση τη συνολική πολιτική της Ευρώπης. Πολιτική που οι δεκαοκτώ κυβερνήσεις, με τις οποίες θα διαπραγματευτούμε, εφαρμόζουν στις χώρες τους.

Ο Πρωθυπουργός δεν φάνηκε να απευθύνεται στους εταίρους μας. Φάνηκε ότι αισθανόταν ότι συνομιλεί με την Ιστορία. Ως επικεφαλής της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα της μόνης νεοκουμουνιστικής κυβέρνησης της Ευρωζώνης.

Μια κυβέρνησης που ήρθε όχι για να αποτελέσει τη συνέχεια, αλλά την ανατροπή.

Όχι μόνο του μνημονίου αλλά και των βασικών πυλώνων της κοινωνίας μας.

Oι περισσότερες εξαγγελίες του οδηγούν σε ένα μοντέλο κρατισμού και αντιμεταρρύθμισης με αρκετή δόση λαϊκισμού, που δοκιμάστηκε στο παρελθόν, απέτυχε και οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία. Τι αναμένουμε, λοιπόν, από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;

Το τέλος της διοικητικής μεταρρύθμισης του κράτους και την επιστροφή στον κρατισμό.

Ένα νέο δόγμα για την Ασφάλεια, αριστερής κοπής, με απορρύθμιση της Αστυνομίας και της ΕΥΠ.

Στο μεταναστευτικό, άμεση απόδοση της ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών.

Στην Παιδεία ένα κίνημα αντιμεταρρύθμισης. Ξήλωμα των Συμβουλίων Διοίκησης των ΑΕΙ, επιστροφή στο εκπαιδευτικό σύστημα της ήσσονος προσπάθειας σε όλες τις βαθμίδες.

Στο φορολογικό, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και αντικατάστασή του από το Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας. Τι συνιστά Μεγάλη Ακίνητη Περιουσία; Απροσδιόριστο. Πως θα καλυφθεί το κενό των 2,6 δις από την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ; Άγνωστο.

Στα εργασιακά και στο ασφαλιστικό, ρυθμίσεις που αντίκεινται σε όλα αυτά που εφαρμόζονται στις χώρες της ευρωζώνης και οδηγούν στην ανάπτυξη και στη μείωση της ανεργίας. Επιστροφή, δηλαδή, σε ρυθμίσεις της δεκαετίας του ’80.

Στο τέλος των προγραμματικών δηλώσεων ο Πρωθυπουργός καθόρισε το πλαίσιο των διαπραγματεύσεων στο φαντασιακό επίπεδο. Μίλησε για την ιστορία, την περηφάνια και την αξιοπρέπεια του λαού. Τα οποία δικαίως έθεσε ως αδιαπραγμάτευτα. Μόνο που οι κρίσιμες διαπραγματεύσεις θα γίνουν σε ένα άλλο πεδίο. Αυτό του ρεαλισμού. Και θα αφορούν δημοσιονομικά μεγέθη και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Και εκεί καλό θα είναι να προσέλθουμε με συνεκτικό και ρεαλιστικό σχέδιο. Γιατί αν πάμε με όπλο την ιστορία, την περηφάνια και την αξιοπρέπειά μας θα τα θέσουμε σε σκληρή δοκιμασία.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Game of chicken

Game of chicken

Συμπληρώθηκε και η δεύτερη εβδομάδα διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τις ναρκισσιστικές προσδοκίες της νέας κυβέρνησης η άνοδος της αριστεράς στην Ελλάδα δεν στάθηκε αρκετή για να αλλάξει τους συσχετισμούς στην Ευρώπη. Μετά τα συγχαρητήρια και τις γενικές δηλώσεις κατά της λιτότητας όλοι οι συμπαθούντες, και στην Ευρώπη και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, συμφώνησαν στο αυτονόητο. «Πρέπει να τα βρείτε με τους εταίρους σας. Πρέπει να τηρήσετε τα συμφωνηθέντα». Αναμενόμενη αντίδραση από μια Ευρώπη που χτίστηκε πάνω σε κανόνες και διαδικασίες.

Εν τω μεταξύ, όμως, η κλεψύδρα του χρόνου αδειάζει. Η δίμηνη παράταση του προγράμματος για την ελληνική οικονομία λήγει στο τέλος Φεβρουαρίου. Η Ελλάδα καλείται τώρα μέχρι το έκτακτο Eurogroup της 11ης Φεβρουαρίου να υποβάλει τις προτάσεις της. Ακούμε διάφορες σκόρπιες ιδέες, αλλά συνεκτικό σχέδιο δεν βλέπουμε.

Για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, που πολλά έχει στηρίξει η κυβέρνηση, ο Σόϊμπλε ήταν αφοπλιστικός. Ναι στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής αλλά χρειάζεστε χρόνο και μηχανισμό και δεν έχετε τίποτα από τα δύο. Για δε το κούρεμα του χρέους, μας είπε, ξεχάστε το. Αλλά αυτό η κυβέρνηση φαίνεται να το έχει ήδη ξεχάσει. Σιγά-σιγά έχει προσχωρήσει στη δική μας άποψη για το έμμεσο κούρεμα. Δηλαδή χαμηλά επιτόκια και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους.

Αλλά και η κατάσταση στην πραγματική οικονομία επιδεινώνεται. Η ΕΚΤ σταμάτησε να δέχεται τα ελληνικά ομόλογα για τη χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών. Η χρηματοδότηση θα συνεχιστεί μέσω του ELA. Αυτό σημαίνει υψηλότερο κόστος δανεισμού. Αυτό έφερε νέα πτώση του χρηματιστηρίου και νέες πιέσεις στην αγορά ομολόγων.

Εν ολίγοις. Η κυβέρνηση ανακάλυψε, μετά τον ενθουσιασμό του πρωτάρη στη διεθνή σκακιέρα, ότι άλλο δηλώσεις συμπάθειας και άλλο αλλαγή των συσχετισμών. Για να μιλήσουμε λοιπόν στη γλώσσα της θεωρίας των παιγνίων που χρησιμοποιεί ο Βαρουφάκης και οι συν αυτώ. Όπως έχει τοποθετηθεί η κυβέρνηση έχει εγκλωβιστεί ανάμεσα σε δυο επιλογές. Και οι δυο καταλήγουν στη σύγκρουση. Σε ένα game of chicken. Στην πρώτη επιλογή ο ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει αμετακίνητος στις θέσεις του και θα συγκρουστεί από θέση αδυναμίας με τους δεκαοκτώ εταίρους μας με αποτέλεσμα να καταστραφεί η χώρα. Στην δεύτερη επιλογή θα αλλάξει πορεία αλλά θα συγκρουστεί με το εσωτερικό του και τις τεράστιες προσδοκίες που με αφροσύνη καλλιέργησε στον ελληνικό λαό. Ας ευχηθούμε τουλάχιστον ότι θα ακολουθήσει τη δεύτερη επιλογή και θα το πράξει γρήγορα και σωστά πριν καταρρεύσει η χώρα.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Χρειάζονται τολμηρές πολιτικές πρωτοβουλίες

Χρειάζονται τολμηρές πολιτικές πρωτοβουλίες

Οφείλουμε να εντοπίσουμε και να αναλύσουμε τα αίτια της ήττας για να διορθώσουμε πορεία. Και κάτι ακόμη. Τέτοιες βαθιές κρίσεις, όπως αυτή που περνάει η χώρα, φέρνουν τεκτονικές αλλαγές στο υπόστρωμα της κοινωνίας.

Οι πολιτικές δυνάμεις που δεν συλλαμβάνουν το εύρος των αλλαγών που συντελούνται δεν μπορούν να τις εκφράσουν. Άρα, νομοτελειακά θα περιθωριοποιηθούν.

Στην κεντροαριστερά η μοριοποίηση και η επανασύνθεση συντελέσθηκε, έστω και προσωρινά, μετατοπίζοντας το σημείο ισορροπίας αριστερότερα.

Αυτή η διαδικασία θα απειλήσει τώρα τη ΝΔ εάν δεν αναλύσουμε τι συνέβη. Μία πρώτη αποτίμηση είναι αναγκαία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ άρθρωσε ένα λόγο βασισμένο στην ελπίδα. Μη ρεαλιστικό, αλλά μικρή σημασία έχει τελικά. Ο απελπισμένος πάντοτε μετακινεί τα όρια ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το ανέφικτο. Η στρατηγική αυτή προσέλκυσε ετερόκλητους ψηφοφόρους με αντιφατικά, σε πολλές περιπτώσεις, αιτήματα. Η στρατηγική του φόβου, στην οποία εγκλωβιστήκαμε, αποδείχθηκε καταστροφική.

Δεν πείσαμε ότι η εκπλήρωση των όρων του μνημονίου, ήταν ένα επώδυνο αλλά αναγκαίο βήμα για να σταθούμε στα πόδια μας. Η στρατηγική μας, όμως, είναι το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης του παραγωγικού ιστού της χώρας. Η φιλελεύθερη μεταρρυθμιστική μας πρόταση δεν αναδείχθηκε πέραν και πάνω από το Μνημόνιο. Ως συνέπεια, απονομιμοποιήθηκε και έχασε από το αναχρονιστικό κρατικίστικο πρόταγμα του ΣΥΡΙΖΑ που δοκιμάστηκε στο παρελθόν, απέτυχε και μας οδήγησε στη χρεοκοπία.

Η ΝΔ εγκλωβίστηκε σε μια στρατηγική η οποία τελικά δεν σταμάτησε την αιμορραγία ψήφων προς δεξιότερα σχήματα όπως οι ΑΝΕΛ, η Χρυσή Αυγή, το ΛΑΟΣ. Εγκαταλείψαμε το μεσαίο χώρο, ο οποίος λεηλατήθηκε από το Ποτάμι, το ΣΥΡΙΖΑ και μικρότερα κόμματα. Ζητήματα, όπως το μεταναστευτικό ή ο νόμος και η τάξη έπρεπε να τεθούν με μετριοπάθεια. Το κράτος ως θεματοφύλακας, δηλαδή, όχι ως μπαμπούλας. Αντίθετα, έπρεπε να αναδειχθεί η ακρότητα των θέσεων της άλλης πλευράς.

Η αδυναμία και ανεπάρκεια του κομματικού μηχανισμού που χρόνια αποστεωμένος, δεν μπόρεσε να σηκώσει το βάρος μιας εκλογικής αντιπαράθεσης τεράστιας σημασίας όπως αυτή της 25ης Ιανουαρίου.

Όταν γίνονται τόσα πολλά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, λάθη θα γίνουν. Δεν υπήρξαν όμως τα αντανακλαστικά της έγκαιρης διόρθωσης και η αποτελεσματική επικοινωνιακή διαχείριση τους. Ο ΕΝΦΙΑ αποδείχθηκε «ενφιάλτης».
Τώρα όμως, πρέπει να προχωρήσουμε σε ιδεολογική, οργανωτική και επικοινωνιακή ανασυγκρότηση.

Η ακολουθούμενη τακτική συσπειρώνει το κόμμα αλλά δεν διευρύνει την εκλογική μας βάση. Οι ψηφοφόροι αναμένουν να δουν τολμηρές πολιτικές πρωτοβουλίες.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Σύγκρουση «ante portas»

Σύγκρουση «ante portas»

Σε επτά ημέρες τα πρόλαβαν όλα.

Διακήρυξαν το τέλος των ιδιωτικοποιήσεων, την επαναπρόσληψη δημοσίων υπαλλήλων, την αύξηση του βασικού μισθού, την ανατροπή όλων των μεταρρυθμίσεων που είχαν γίνει στην Παιδεία τα τελευταία χρόνια.

Πρόλαβαν ακόμη να δημιουργήσουν τριβές με την ΕΕ για τις κυρώσεις στη Ρωσία.

Κανείς πάντως δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για ασυνέπεια προεκλογικών λόγων και μετεκλογικής συμπεριφοράς. Αυτά είχαν υποσχεθεί ότι θα κάνουν, αυτά υλοποιούν. Αυτές ήταν οι δεσμεύσεις του κόμματος τους αυτές εξαγγέλλουν ότι θα υλοποιήσουν οι υπουργοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Τι πιο φυσιολογικό θα αναρωτηθεί κανείς. Μόνο που υπάρχει μια πολύ μικρή διαφορά. Η κυβέρνηση συμπεριφέρεται σαν η ζωή να ξεκίνησε τη Δευτέρα. Όπως ο ζωγράφος που κρεμάει στον τοίχο ένα λευκό τελάρο και ζωγραφίζει τις πρώτες πινελιές. Δυστυχώς τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Ο ζωγράφος καλείται να συνεχίσει ένα έργο ημιτελές. Υπάρχουν δεδομένοι περιορισμοί.

Και για να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα.

Η χώρα χρεοκόπησε. Έκανε μια επώδυνη συμφωνία με τους δανειστές της. Διήνυσε ένα μαραθώνιο κατάστικτο από θυσίες και αδικίες. Βρέθηκε λίγα μέτρα πριν το τέλος του μνημονίου και τη συμφωνία για τη διευθέτηση του χρέους. Την σταδιακή επιστροφή στην κανονικότητα δηλαδή. Την έξοδο στις αγορές και την υλοποίηση του σχεδίου για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

Η κυβέρνηση τώρα θέλει να ανατρέψει τα πάντα. Αρνείται την τελευταία αξιολόγηση δηλαδή αρνείται να πάρει την τελευταία δόση των 7,5 δις. Αρνείται να τηρήσει τα συμφωνηθέντα. Προτείνει στους εταίρους ένα άλλο, δικό της, πακέτο μεταρρυθμίσεων, ζητάει τη διαγραφή του χρέους, μορατόριουμ για την αποπληρωμή των τόκων και ρήτρα ανάπτυξης. Ωραία όλα αυτά. Θυμίζουν το προεκλογικό σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ. Η ελπίδα έρχεται. Η Ελλάδα προχωράει. Η Ευρώπη αλλάζει. Προς το παρόν πάντως η Ευρώπη δεν φαίνεται να αλλάζει. Οι δηλώσεις των εταίρων μας είναι κουραστικά μονότονες: «Πρέπει να τηρήσετε τα συμφωνηθέντα». Ούτε ο κόσμος φαίνεται ν’ αλλάζει. Μετά τις εξαγγελίες της κυβέρνησης τα σπρεντ ανέβηκαν, το Χρηματιστήριο κατέρρευσε, οι αγορές έδειξαν κίτρινη κάρτα.

Τι σημαίνουν όλα αυτά. Ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση μπορεί να αποτελεί ένα κοσμοϊστορικό γεγονός για την ελληνική αριστερά αλλά αφήνει περίπου αδιάφορο τον υπόλοιπο κόσμο.

Από μόνο του ως γεγονός ούτε αύξησε τη διαπραγματευτική δύναμη της Ελλάδας, ούτε άλλαξε τις ισορροπίες στην Ευρώπη ή με τους δανειστές μας.

Και επομένως αν συνεχίσουμε μ’ αυτά τα μυαλά, μ’ αυτή τη μικρομεγαλίστικη συμπεριφορά, η σύγκρουση είναι «ante portas». Και θα είναι σφοδρή. Με ένα μόνο ηττημένο. Και επώδυνες συνέπειες. Κανείς όμως δεν θα μπορεί να ισχυριστεί άγνοια ή ότι μας εξαπάτησαν. Μας είπαν την αλήθεια. Απλώς δεν την ακούγαμε.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”