Τον τελευταίο καιρό διατυπώνεται μία κριτική προς τη ΝΔ από στελέχη της ελάσσονος αντιπολίτευσης, και κυρίως του ΠΑΣΟΚ. Επικρίνεται η ΝΔ γιατί στοχεύει στην αυτοδυναμία. Γιατί στοχεύει, δηλαδή, στην εκλογική επικράτηση στις επικείμενες εκλογές. Η κριτική αυτή συνδέεται με μία υποβόσκουσα κατηγορία για αλαζονεία και μια αιχμή, εν είδει προειδοποίησης, για τις μετεκλογικές εξελίξεις. Στην ουσία υποκρύπτει ένα παράπονο. Ότι το ΠΑΣΟΚ φορτώθηκε το βάρος των ευθυνών για την κρίση. Οι ευθύνες αυτές αποδόθηκαν πολιτικά από τους πολίτες και οδήγησαν στην συρρίκνωσή του. Και έχουν να κάνουν κυρίως με δύο στοιχεία. Τον λαϊκισμό της δεκαετίας του ᾽80 και το μοντέλο παρασιτικής κατανάλωσης και ευημερίας με δανεικά. Το ΠΑΣΟΚ παρέδωσε ένα χρέος που το 2003 άγγιζε ήδη το 100% (98% για την ακρίβεια) ως ποσοστό του ΑΕΠ. Το δεύτερο είναι γιατί εξεβίασε εκλογές το 2009 με μοχλό την εκλογή ΠτΔ και με σύνθημα ότι λεφτά υπάρχουν. Και όταν κέρδισε τις εκλογές καθυστέρησε πολλούς μήνες να πάρει μέτρα και τελικά παρέδωσε τη χώρα αμαχητί στη διεθνή επιτροπεία. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει και θετική συνεισφορά στην ιστορική διαδρομή της μεταπολίτευσης ή ότι η ΝΔ δεν έχει τις ευθύνες που της αναλογούν. Αυτά όμως κρίθηκαν από τους πολίτες, αποτυπώθηκαν σε εκλογικές αναμετρήσεις και θα απασχολήσουν τον ιστορικό του μέλλοντος.

Το γεγονός ότι, σήμερα, η ΝΔ επιδιώκει μία αποφασιστική νίκη απέναντι στις δυνάμεις της οπισθοδρόμησης, δηλαδή της σημερινής κυβέρνησης, είναι απολύτως θεμιτός και, εν προκειμένω, λυτρωτικός στόχος. Αυτό δεν αποκλείει κυβερνήσεις συνεργασίας. Οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να βγεί η χώρα από την κρίση. Ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος. Οι κυβερνήσεις συνεργασίας, όμως, είναι μακροβιότερες και αποτελεσματικότερες όταν στηρίζονται σε προγραμματικές συγκλίσεις και συναινέσεις, παρά σε αριθμητικές ανάγκες και εκβιασμούς. Γιατί η ανάγκη πολλές φορές καταλήγει σε τερατογενέσεις, όπως το σημερινό κυβερνητικό σχήμα.

Η σύγκλιση των ευρωπαϊκών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων σε ένα πρόγραμμα εθνικής ανασυγκρότησης είναι μονόδρομος. Και σ᾽αυτή τη σύγκλιση η ΝΔ θα είναι ο κύριος πόλος. Με ή χωρίς αυτοδυναμία. Γιατί αυτή φαίνεται να είναι η πρόθεση των πολιτών όπως αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις.

Αυτό που είναι δυσεξήγητο είναι η πολιτική των ίσων αποστάσεων, που φαίνεται να υιοθετεί η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Γιατί έρχεται μετά τη μεγάλη προσπάθεια της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Που θα είχε στεφθεί με επιτυχία αν δεν είχε ανατραπεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και γιατί έρχεται μετά την καταστροφική διετή διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι δυσεξήγητη η πολιτική ίσων αποστάσεων ανάμεσα σε σωτήρες και ολετήρες. Όσο και αν βασίζεται σε ένα παράπονο.

protothema.gr

Μία διαπραγμάτευση που θα μπορούσε να κλείσει πριν από μήνες σέρνεται για καιρό. Η κυβέρνηση αυτή ποτέ δεν κατάλαβε ότι ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος της χώρας. Γιατί όσο η αξιολόγηση δεν κλείνει, οι συνθήκες στην οικονομία επιδεινώνονται, η αγορά κινδυνεύει με ασφυξία, και το τραπεζικό σύστημα αποσταθεροποιείται εκ νέου. Η αβεβαιότητα οδηγεί σε εκροή καταθέσεων και οι λιγοστοί επενδυτές που έχουν απομείνει το βάζουν στα πόδια.

Η κυβέρνηση αυτή δεν κατανοεί τους διεθνείς συσχετισμούς. Ονειρεύεται κυκλωτικές κινήσεις στους Γερμανούς, με τους ευρωσοσιαλιστές και την Κομισιόν, και εκδίωξη του ΔΝΤ. Όταν και ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει, πια, ότι όλοι αυτοί λένε μία γνώμη και στο τέλος αποφασίζουν οι Γερμανοί. Στη σημερινή Ευρώπη τουλάχιστον. Δεν καταλαβαίνουν ότι ο κόσμος και οι διεθνείς συσχετισμοί αλλάζουν εις βάρος μας. Ο Ομπάμα αποτελεί παρελθόν, το ίδιο και οι πυροσβεστικές παρεμβάσεις του. Αντ᾽αυτών ο υποψήφιος πρέσβης του Τραμπ στην ΕΕ μιλάει για Grexit. Ενώ, για τις περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, η παρουσία του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα αποτελεί απαραίτητη εγγύηση.

Η κυβέρνηση αυτή δεν κατανοεί ότι δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική διαπραγμάτευση. Η πολιτική διαπραγμάτευση για τους εταίρους και δανειστές ολοκληρώθηκε με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Το μόνο που υπάρχει τώρα είναι η υλοποίηση των δεσμεύσεων. Και την υλοποίηση των δεσμεύσεων την παρακολουθούν οι θεσμοί. Που αξιολογούν και την πορεία του προγράμματος. Συνεπώς, δεν υπάρχει πολιτική διαπραγμάτευση. Πόσο μάλλον, όταν το αίτημα προέρχεται από μία κυβέρνηση που δεν πιστεύει στις μεταρρυθμίσεις, κωλυσιεργεί στην υλοποίηση των συμφωνηθέντων, γενικώς σέρνεται, και με κάθε ευκαιρία καθυβρίζει τους δανειστές. Αυτούς, από τους οποίους, μετά, ζητάει πολιτική διαπραγμάτευση. Δηλαδή να της χαριστούνε.

Μία κυβέρνηση, λοιπόν, που αφήνει τον χρόνο να περνάει, τους συσχετισμούς να επιδεινώνονται, και τις ελπίδες για πολιτική διαπραγμάτευση να εξανεμίζονται καταλήγει στην γωνία χωρίς επιλογές. Τί της απομένει; Η κωλοτούμπα. Την προανήγγειλαν ήδη. Στέλνουν αντιπρόταση με μερική προληπτική νομοθέτηση μέτρων. Αφού κατάπιανε την καταπάτηση του θέματος δημοκρατικής αρχής για νομοθέτηση προληπτικών μέτρων και μπήκαν στο πάρε δώσε θα το πιούν το ποτήρι μέχρι τέλους. Γι αυτό και άρχισαν, ήδη, την επικοινωνιακή διαχείριση της κωλοτούμπας. Με την έντεχνη καλλιέργεια αβεβαιότητας και φόβου. Βγαίνουν ένα ένα τα στελέχη τους και μιλάνε ο ένας για δραχμή, ο δεύτερος για δημοψήφισμα, ο τρίτος για εκλογές. Σύγχυση, αβεβαιότητα και φόβος. Με τον τρόπο αυτό η κωλοτούμπα θα έλθει ως ανακούφιση. Μόνο που τα επικοινωνιακά τερτίπια διαρκούν μέχρι τον πρώτο λογαριασμό. Άσε που παίζοντας με τη φωτιά στο τέλος κινδυνεύουν να κάψουν τη χώρα.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Διάλογο ζητάει η κυβέρνηση για το ασφαλιστικό, σε διάλογο μας ζητάει να προσέλθουμε για τα θέματα της Παιδείας. Τι πιο λογικό θα μου πείτε. Εξαρτάται. Γιατί συνήθως η κυβέρνηση αρχίζει το διάλογο αφού έχει πέσει στα βράχια. Τον βλέπει ως σανίδα σωτηρίας. Δικής της, φυσικά, όχι της χώρας. Στον ευαίσθητο χώρο της παιδείας, πρώτα ξήλωσε μια ολοκληρωμένη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, που μόλις είχε ολοκληρωθεί, μετά από εθνικό διάλογο και ευρεία συναίνεση. Μετά τη γενική κατακραυγή και τη θύελλα αντιδράσεων που ξεσήκωσε η καταστροφή Μπαλτά στην παιδεία, η κυβέρνηση άλλαξε ρότα και υπουργό. Και εξήγγειλε διάλογο. Χωρίς βέβαια προηγουμένως, να επαναφέρει τις ρυθμίσεις που κατήργησε. Ένα διάλογο καθαρά προσχηματικό. Για να εγκλωβίσει τα κόμματα της αντιπολίτευσης και την εκπαιδευτική κοινότητα.

Μια συντεταγμένη πολιτεία πρώτα αξιολογεί την υφιστάμενη πολιτική και στη συνέχεια προχωρά σε επιμέρους αλλαγές ή σε διάλογο για μείζονες αλλαγές. Η κυβέρνηση κατήργησε μια συνολική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση εν μια νυκτί. Πριν παρέλθει ικανός χρόνος προκειμένου η μεταρρύθμιση αυτή να λειτουργήσει και να αξιολογηθεί. Πριν καν στεγνώσει το μελάνι των νομοθετημάτων.

Τέτοιο ήταν το ιδεοληπτικό τους μένος κατά της προηγούμενης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης ώστε κατήργησαν ακόμη και ρυθμίσεις για τις Πανελλαδικές εξετάσεις. Εισάγοντας μεταβατικές διατάξεις μέχρι τη λήψη των οριστικών τους αποφάσεων. Προκαλώντας σύγχυση και χάος στους μαθητές και τις οικογένειες τους. Έδειξαν εξαρχής την απέχθεια τους για τις αρχές και τις αξίες πάνω στις οποίες στηρίχθηκε η προηγούμενη μεταρρύθμιση. Την αριστεία, την αξιολόγηση, την αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας. Εξοβέλισαν την αριστεία ως ρετσινιά, και ξήλωσαν το Νέο Λύκειο για να επαναφέρουν την κουλτούρα της ήσσονος προσπάθειας και την ισοπέδωση προς τα κάτω.

Έσπευσαν να επαναφέρουν το άσυλο και τους αιώνιους φοιτητές. Και τη συμμετοχή των φοιτητών στις εκλογές διοικητικών οργάνων στα ΑΕΙ. Μας γύρισαν στη δεκαετία του ´80. Πίσω σ´όλα αυτά που μας οδήγησαν στην πτώχευση και την κατάρρευση. Οικονομική, αξιακή, πολιτισμική. Και τώρα ζητούν τη συμμετοχή μας στο διάλογο. Τη νομιμοποίηση της πολιτικής τους, δηλαδή. Αν ζητούν τις θέσεις και τις απόψεις μας, τουλάχιστον σε ό,τι με αφορά, ας ανατρέξουν στους τέσσερις νόμους που θεσμοθέτησα, για το νέο λύκειο, την αξιολόγηση την ηλεκτρονική ψηφοφορία, για την επαγγελματική εκπαίδευση (ν.4076/12, v.4115/13, ν.4142/13, v.4186/13). Τις αυτοτελείς διατάξεις σε νόμους άλλων Υπουργείων (παρ Θ ν.4093/12, v.4172/13) και τα 39 προεδρικά διατάγματα. Καθώς και τα σχέδια νόμου που κατέθεσα στη Βουλή για την «Έρευνα και τη Τεχνολογία» και τη «Νομική Μορφή των Θρησκευτικών Κοινοτήτων». Που ψηφίστηκαν στη συνέχεια και έγιναν νόμοι του κράτους. Όλα αυτά που μόλις κατήργησαν. Γιατί, πάνω απ´όλα, οι διαφορές μας είναι αξιακές.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Πέντε μήνες πέρασαν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, και η δεύτερη αριστερή κυβέρνηση συναγωνίζεται σε επιδόσεις μόνο τον εαυτό της. Την πρώτη αριστερή κυβέρνηση του Ιανουαρίου του 2015. Το χρηματιστήριο έχει καταρρεύσει φθάνοντας στα επίπεδα του 1989, οι επενδυτές εγκαταλείπουν τη χώρα, οι ιδιωτικοποιήσεις καρκινοβατούν, και η αξία των τραπεζών, που μόλις ανακεφαλαιοποιήθηκαν για δεύτερη φορά, έχει φτάσει σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. Και φυσικά τα capital controls, που θα έληγαν τον Δεκέμβριο, έχουν γίνει μέρος της ζωής μας. Οι μεταρρυθμίσεις έχουν βαλτώσει, παράλληλα προγράμματα εισέρχονται στη Βουλή για εντυπωσιασμό και μετά αποσύρονται. Το ασφαλιστικό έχει αναδειχθεί σε νέο γόρδιο δεσμό για μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να λύσει ούτε τα κορδόνια της. Κι αυτό καθυστερεί την αξιολόγηση, που έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί το Νοέμβριο και τώρα υπολογίζεται, αν όλα πάνε καλά, γύρω στο Πάσχα. Τα λεφτά τελειώνουν και το φάντασμα της ασφυξίας επιστρέφει.

Αν όλα αυτά σας θυμίζουν το 2015, κάνετε μεγάλο λάθος. Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Η αξιοπιστία της χώρας βρίσκεται στα τάρταρα. Η εικόνα του κράτους-παρία εδραιώνεται στα μάτια εταίρων και δανειστών. Και η εικόνα ενός Πρωθυπουργού, που δεν μπορεί να προωθήσει μεταρρυθμίσεις και επιζητεί συνεχώς να διαπραγματευτεί πολιτικά, έχει εξοργίσει την Ευρώπη.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά μας βρήκε και η προσφυγική-μεταναστευτική κρίση. Κι εκεί έδωσαν εξετάσεις και απέτυχαν οικτρά. Άρχισαν με δηλώσεις προσκλητήριο. Μετά απέτυχαν να κινητοποιήσουν όλους τους κρατικούς μηχανισμούς ελέγχου. Ολιγώρησαν στην άντληση διαθέσιμων ευρωπαϊκών πόρων και μέσων. Και στη συνέχεια, αθέτησαν τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν. Πραγματικό κράτος-οπερέτα. Αποτέλεσμα; Να βρισκόμαστε σε de facto καραντίνα στη ζώνη Σένγκεν και το ΝΑΤΟ να αναλαμβάνει την αστυνόμευση των ευρωπαϊκών συνόρων στο Αιγαίο για τον έλεγχο των μεταστευτικών προσφυγικών ροών.

Που πάμε λοιπόν; Με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Η κυβέρνηση μετατρέπει τη χώρα σε είδωλο της. Κατ´εικόνα και καθ´ομοίωσιν της. Ένα είδωλο τριτοκοσμικής βαλκανικής χώρας που ανταποκρίνεται στις ιδεοληψίες της και την ανικανότητα της. Φέρνουν τη χώρα στα μέτρα τους. Και το χειρότερο. Διαμορφώνεται αργά και βασανιστικά ένα νέο σημείο αρνητικής σύγκλισης βουλήσεων και συμφερόντων, που επαναφέρει το Grexit.

Κάποιοι Ευρωπαίοι το επαναφέρουν ως τη μόνη επφιλογή μιας πολιτείας που αδυνατεί να εκσυγχρονιστεί. Η κυβέρνηση σύρεται, όσο περνάει ο χρόνος, στη μόνη επιλογή που μπορεί κυβερνητικά και ιδεολογικά να υποστηρίξει και να διαχειριστεί. Και η κοινωνία καθημαγμένη και εξηντλημένη αρχίζει να συμφιλιώνεται, σε όλες τις στρωματώσεις της, με την ιδέα, για όλους τους λάθος λόγους. Όσο παραμένει αυτή η κυβέρνηση στην εξουσία, η επιστροφή στο βαλκανικό μας παρελθόν μοιάζει αναπόφευκτη.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”