Το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με την ταχύτητα των αποφάσεών του και των ενεργειών του, δάμασε το χρόνο και τα γεγονότα. Πριν κατέβει από το γαλλικό αεροσκάφος, που τον μετέφερε στην Αθήνα, είχε προγραμματίσει κάθε κίνηση τακτικής, είχε στο μυαλό του έτοιμους τους ανθρώπους και τους στόχους ξεκάθαρους. Διαχειρίστηκε την κρίση υποδειγματικά, ποδηγέτησε το «πεζοδρόμιο» και έδωσε στη χώρα την τρίτη και πληρέστερη ελληνική δημοκρατία.
Ο σημερινός Πρωθυπουργός αποτελεί το ακριβώς αντίθετο παράδειγμα. Εκβίασε εκλογές, χωρίς να έχει προετοιμασία ανάλογη της σοβαρότητας της κρίσης. Μόνο και μόνο στο βωμό του «για πρώτη φορά αριστερά». Για να γίνει ο πρώτος αριστερός Πρωθυπουργός της χώρας. Αλλά απέδειξε ότι ισχύει για τον ίδιο αυτό που είπε ο Τσώρτσιλ για τον Κολόμβο και την Αμερική. Όταν ξεκίνησε δεν ήξερε που πήγαινε. Και όταν έφτασε δεν κατάλαβε που βρισκόταν.
Ο Πρωθυπουργός έπρεπε να κλειδώσει τη συμφωνία με ταχύτατες κινήσεις. Τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησης του. Τότε που το ευρωπαϊκό ιερατείο, αμήχανο από την επικράτηση μιας εξτρεμιστικής αριστεράς, σε χώρα της ευρωζώνης σε μνημόνιο, ήταν διατεθειμένο να κάνει κάποιες υποχωρήσεις. Απέναντι σε συγκεκριμένα αιτήματα. Που, όμως, δεν ήρθαν ποτέ.
Τότε που το ετερόκλητο μπουλούκι, που τον ακολουθεί, δεν είχε αρχίσει να αυτονομείται. Αποδομώντας το προφίλ του και αμφισβητώντας τις επιλογές του.
Και τότε που τα δημοσιονομικά περιθώρια υπήρχαν για μια αξιόπιστη διαπραγμάτευση από την πλευρά μας.
Δεν το έπραξε. Αποδείχθηκε εμφανώς απροετοίμαστος. Καθυστέρησε, επέδειξε αμφιθυμία και απώλεσε στρατηγική ευκαιρία. Γιατί όλα στην πολιτική, τελικά, είναι θέμα timing.
Η άλλη πλευρά τον ζύγισε. Τον μέτρησε. Και σκλήρυνε τη στάση της. Γνωρίζοντας ότι ο χρόνος λειτουργεί εις βάρος μας. Και τώρα, ο Πρωθυπουργός έχει ουσιαστικά απολέσει και την πρωτοβουλία των κινήσεων και τον έλεγχο των εξελίξεων. Και προς το εξωτερικό, όπου η διαπραγμάτευση θα κλείσει, αν κλείσει, με τους όρους των πιστωτών. Και θα είναι μια χειρότερη συμφωνία από το διαβόητο email Χαρδούβελη, για το οποίο ανέτρεψε την κυβέρνηση.
Έχει, όμως, απολέσει και τον έλεγχο στο εσωτερικό. Η αναβλητικότητά του έδωσε χώρο σε πολλούς να ανοίξουν περπατησιά. Και να αμφισβητούν ανοιχτά κάθε επιλογή του.
Θα πρέπει τώρα για να διασωθεί, να γλιτώσει το «πιστωτικό γεγονός» κλείνοντας τη συμφωνία άμεσα. Ό,τι μας δώσουν πια. Να επιβιώσει από το «κομματικό γεγονός». Γιατί η στροφή, θα είναι απότομη και μεγάλη. Και να διαχειριστεί το «κοινωνικό γεγονός». Την διάψευση, δηλαδή, των προσδοκιών που καλλιέργησε. Εάν οι παρελθόντες 4 μήνες αποτελούν τον πρόλογο, κάτι τέτοιο φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο. Εως αδύνατον.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”