Έξοδος από τα Μνημόνια ή την κυβέρνηση;

Έξοδος από τα Μνημόνια ή την κυβέρνηση;

Ο Πρωθυπουργός άδραξε την ευκαιρία που του προσέφερε η συζήτηση για την οικονομία στη Βουλή για να αλλάξει γήπεδο. Να φύγει από την γκάφα του Ίλιντεν και να προβάρει το προεκλογικό του αφήγημα. Τη θριαμβολογία της εξόδου από τα Μνημόνια. Κι αυτό το αφήγημα, όμως, το εντάσσει στο γενικότερο πλαίσιο της διχαστικής πόλωσης που ακολουθεί. Εμείς πετυχαίνουμε το 2018 εκεί που εσείς αποτύχατε το 2014, λέει στην αντιπολίτευση. Μόνο που το αφήγημά του είναι διάτρητο. Η θριαμβολογία του εμπεριέχει μια πολιτική απάτη ή, έστω, μια τερατώδη πολιτική αντίφαση. Η χώρα δεν βγήκε από τα Μνημόνια νωρίτερα γιατί δεν της το επέτρεψε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και η χώρα βγαίνει από τα Μνημόνια επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά αναγκάστηκε να υιοθετήσει την πολιτική που καταδίκαζε. Για να το πούμε απλά. Η χώρα βγαίνει από τα Μνημόνια γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να ακολουθήσει την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης που ανέτρεψε για να την αλλάξει. Και αυτή είναι η βαθιά πολιτική, ιδεολογική και ηθική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Επί της ουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στρατηγικά ηττηθεί από τον Σεπτέμβριο του 2015. Ηττήθηκε όταν μεταλλάχθηκε από αριστερό ανατρεπτικό κόμμα σε μνημονιακή κυβέρνηση κυνικού εξουσιασμού. Έκτοτε ο πολιτικός του χρόνος είναι δανεικός. Επιβιώνει με την ανοχή μιας εξουθενωμένης κοινωνίας που θέλει επιτέλους να βγει από τον φαύλο κύκλο. Και με την ανοχή των δανειστών που διασφαλίστηκαν μετά την συνθηκολόγησή του.

Την ημέρα της εξόδου από το Μνημόνιο αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για τον ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτον, γιατί τα δίδακτρα της ωρίμανσής του κόστισαν στον ελληνικό λαό περίπου 80 δισ. Δεύτερον, γιατί το πείραμα ΣΥΡΙΖΑ βάθυνε και επιμήκυνε την κρίση. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα ίσως στην ιστορία που βίωσε δέκα συναπτά χρόνια κρίσης και ύφεσης. Και σ’ αυτό έβαλε το χεράκι του ο ΣΥΡΙΖΑ. Τρίτον, γιατί επί ΣΥΡΙΖΑ ο λαός έσφιξε ακόμη πιο πολύ το ζωνάρι. Αυξήθηκαν οι φόροι του, μειώθηκαν κι άλλο τα εισοδήματά του και επιδεινώθηκε δραματικά το βιοτικό του επίπεδο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σώζεται ούτε από τη θριαμβολογία του για την έξοδο από το Μνημόνιο ούτε από το ολιστικό του σχέδιο για την επόμενη μέρα. Ένα σχέδιο παλαιοκομματικό και αντιαναπτυξιακό. Η απορρόφηση των Ανωτάτων Τεχνολογικών Ιδρυμάτων της χώρας από τα Πανεπιστήμια προδίδει το παραγωγικό μοντέλο που προτείνει. Την επιστροφή στο μοντέλο του παρελθόντος που μας οδήγησε στην καταστροφή. Μια κοινωνία χωρίς δεξιότητες, που θεωρεί το πτυχίο του πανεπιστημίου διόδιο για το Δημόσιο.

Δεν απασχολεί πια τον λαό ούτε η μελλοντική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ, που σπεύδουν πολλοί να προδικάσουν, ούτε το μέλλον που του τάζει. Το μόνο που τον απασχολεί είναι ο χρόνος της εξόδου του από την κυβέρνηση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Βατερλώ

Βατερλώ

Η πολύωρη συζήτηση της περασμένης Τρίτης στη Βουλή ήταν ένα ακόμη επεισόδιο στο μακρόσυρτο Βατερλώ μιας κυβέρνησης. Που προσπαθεί να συμπαρασύρει όλο το πολιτικό σύστημα και τη χώρα στην πτώση της.

Η χώρα βρίσκεται στον αέρα. Με την αξιολόγηση να μην έχει κλείσει ακόμη, και το προσφυγικό να διαλύει τις δομές της. Όσες δηλαδή έχουν μείνει όρθιες από τη λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ. Και η κυβέρνηση ανίκανη να κυβερνήσει επέλεξε να κάνει το μόνο που ξέρει και μπορεί να κάνει. Σκαρφίστηκε μια επικοινωνιακή διέξοδο διαφυγής. Κάνοντας μια θλιβερή απόπειρα αλλαγής γηπέδου και ατζέντας. Μετατρέποντας μια συζήτηση για την διάκριση των εξουσιών και τη θεσμική θωράκιση της χώρας σε ένα κυνήγι μαγισσών. Σ ένα μακροβούτι στο βούρκο.

Μέχρι κι ο Λεβέντης τους πήρε χαμπάρι εγκαλώντας τους για την αναγκαιότητα και το επίκαιρο της συζήτησης. Που την κατέστησαν ανεπίκαιρη τα αποτρόπαια γεγονότα των Βρυξελλών την περασμένη εβδομάδα, αλλά όχι οι κρίσεις που συγκλονίζουν τη χώρα μας.

Η ίδια η συζήτηση εξετράπη σαυτό που δήθεν ήθελε να ξορκίσει. Σε μια απαξίωση της διἀκρισης των εξουσιών από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Και σε μια ωμή παρέμβαση στη λειτουργία της δικαιοσύνης. Κάτι που ανάγκασε ακόμη και την εγκρατή Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου να αντιδράσει.

Επί της ουσίας ήταν ένα ακόμη βήμα στο θεσμικό κατήφορο που έχει πάρει η κυβέρνηση.

Όσο για τις εντυπώσεις, η αναμέτρηση είχε ξεκάθαρο νικητή. Και δεν ήταν αυτός που την προκάλεσε έχοντας καλλιεργήσει προσδοκίες κι ένα κλίμα πολιτικού αρμαγεδώνα μέσα από ένα όργιο διαρροών και σκανδαλολογίας. Όχι μόνο αποδείχθηκε άνθρακας ο θησαυρός, αλλά το γάντι της πόλωσης που πέταξε ο Πρωθυπουργός το σήκωσε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κι αυτό είχε ένα και μοναδικό χαμένο. Τον κ. Τσίπρα. Γιατί αν κάποιοι στα κεντροαριστερά κόμματα της αντιπολίτευσης ερωτοτροπούσαν με το ενδεχόμενο να πάρουν τη θέση του κ. Καμμένου, εγκατέλειψαν την ιδέα τρέχοντας. Έτσι, ο κ. Τσίπρας ξέμεινε από δυνητικές όμορες δεξαμενές και η επιβίωση του εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο απο τις προθέσεις του κ. Καμμένου, ο οποίος παρά την υποχώρηση στο θέμα Μουζάλα είναι κερδισμένος και ενισχυμένος στο ενδοκυβερνητικό στρατόπεδο.

Η επιλογή της πόλωσης από την κυβέρνηση έδωσε την ευκαιρία στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να κάνει κριτική εφ όλης της ύλης. Και στο τέλος να ζητήσει εκλογές συσπειρώνοντας το κόμμα του και εδραιώνοντας τη θέση του.

Εν ολίγοις, μια συζήτηση που προκάλεσε η κυβέρνηση, και προανήγγειλε περίπου ως το τέλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξελίχθηκε σε Βατερλώ. Για την ίδια την κυβέρνηση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”