«Διαπραγματευόμαστε αλλά κυβερνάμε ταυτόχρονα», δήλωσε ο Πρωθυπουργός στις Βρυξέλλες. Αναγκαία επισήμανση. Γιατί όλοι παρατηρούσαμε μια κυβέρνηση που δεν κυβερνά αλλά βρίσκεται σε συνεχή διαπραγμάτευση. Με τον εαυτό της και τις συνιστώσες του κόμματος.

Η κυβέρνηση έφτασε σε μια «πολιτική συμφωνία» πριν από ένα μήνα. Μια συμφωνία «δημιουργικής ασάφειας», όπως δήλωσε ο Υπουργός Οικονομικών. Έναν όρο που χρησιμοποίησαν για να καταφύγουν σε παλινωδίες και υπαναχωρήσεις και τελικά να μην πράξουν απολύτως τίποτα. Και όχι μόνο αυτό. Με την απροθυμία τους να προχωρήσουν στην υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων και στη λήψη μέτρων, δημιούργησαν πολεμικό κλίμα ανάμεσα σε μας και τους εταίρους μας.

Τελικά, η κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι κάποιοι ναρκοθετούν τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, και ότι το θέμα δεν λύνεται σε τεχνικό επίπεδο. Και αξίωσε πολιτική λύση. Η συνάντηση των πέντε που εξελίχθηκε σε συνάντηση των οχτώ έδωσε λύση. Ακριβώς αυτή που είχε δώσει και πριν ένα μήνα. Δηλαδή, αποδοχή και τήρηση της συμφωνίας του Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου 2015. Αλλά επαναβεβαίωσε και τις διαδικασίες. Καλεί την κυβέρνηση, «να παρουσιάσει έναν πλήρη κατάλογο συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων τις επόμενες ημέρες», για να εγκριθεί από το Eurogroup. Στη βάση των εισηγήσεων της τρόικα φυσικά. Προτρέπει δε την κυβέρνηση να επισπεύσει τις διαδικασίες για τους λόγους της ασφυξίας της οικονομίας που η ίδια επικαλείται. Μέχρι τότε, φυσικά, ούτε λόγος για εκταμίευση χρημάτων. Η πολιτική λύση που επεδίωξε ο Πρωθυπουργός για το πρόβλημα της ρευστότητας δεν ήρθε. Η ασφυξία παραμένει.

Γιατί καθυστερούσε η κυβέρνηση όλο αυτόν τον καιρό; Για δυο λόγους. Πρώτον γιατί οι μεταρρυθμίσεις που θα κληθεί να υλοποιήσει αποτελούν «φιλελεύθερη εκτροπή» έναντι της αριστερής πλατφόρμας διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό, τουλάχιστον, φωνάζουν τα πρωτοκλασάτα στελέχη του. Δεύτερον, γιατί τα μέτρα που θα κληθεί να πάρει η κυβέρνηση θα είναι πολύ πιο επώδυνα από τα μέτρα που θα έπαιρνε η προηγούμενη κυβέρνηση αν δεν την ανέτρεπαν. Γιατί η προεκλογική περίοδος και η δίμηνη αδράνεια μετά τις εκλογές ξαναβύθισαν την οικονομία στην ύφεση. Και όλα αυτά με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιος είναι ο ορίζοντας της κυβέρνησης λοιπόν; Κατ’ ουσίαν ο Πρωθυπουργός θα πρέπει να λύσει το γόρδιο δεσμό. Να πάρει την απόφαση την οποία αναβάλει εδώ και 60 μέρες. Ή θα κάνει τον ιστορικό συμβιβασμό με την πραγματικότητα, θα συγκρουστεί με το κόμμα του και θα διασφαλίσει το μέλλον της χώρας και την ευρωπαϊκή της προοπτική. Ή θα συνταχθεί με το κόμμα του και θα συγκρουστεί με την Ευρώπη οδηγώντας τη χώρα στην καταστροφή.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Ο Υπουργός Επικρατείας ομολόγησε σε συνέντευξή του αυτό που καταλαβαίνει σιγά-σιγά όλη η Ελλάδα. «Δεν είναι και εύκολο να αναλάβεις χωρίς προηγούμενη εμπειρία άσκησης εξουσίας. Κανένας από εμάς δεν είχε».

Στη χειρότερη κρίση της μεταπολεμικής μας ιστορίας έχουμε μια κυβέρνηση παντελώς ακατάλληλη να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας. Μια κυβέρνηση που πέρα από την απειρία της, και την πρωτοφανή ανετοιμότητά της είναι αυτοπαγιδευμένη στις ιδεοληψίες της. Γι’ αυτό και το μόνο που προσπαθεί να κάνει στις 50 ημέρες της διακυβέρνησής της είναι να διαχειριστεί επικοινωνιακά τη στροφή της.

Και πώς να τη διαχειριστεί εδώ που τα λέμε. Δεν είναι και εύκολο. Όταν από το σκίσιμο των μνημονίων, έφτασαν να διαπραγματεύονται την αξιολόγηση και ολοκλήρωση του «τρέχοντος προγράμματος». Δηλαδή του μνημονίου. Για να πάρουν την τελευταία δόση των 7,2 δις που διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους ότι ούτε την ήθελαν, γιατί ήταν μέρος του μνημονίου, αλλά ούτε τη χρειάζονταν. Γιατί είχαν άλλες λύσεις.

Και τελικά φαίνεται ότι και η «δημιουργική ασάφεια» εις βάρος μας λειτουργεί. Γιατί όταν υπάρχει τέτοια απόκλιση ισχύος ανάμεσα σε δυο διαπραγματευόμενα μέρη η ασάφεια λειτουργεί εις βάρος του ασθενέστερου. Και το διαπιστώσαμε σύντομα. Μπορεί να μας άφησαν να βαφτίσουμε το ψάρι κρέας και να παίζουμε κρυφτούλι με τους «θεσμούς» στα ξενοδοχεία των Αθηνών αλλά την κάνουλα της ρευστότητας την κρατούν οι ίδιοι. Και την ανοιγοκλείνουν για να μας θυμίσουν τις υποχρεώσεις μας.

Το μόνο που έδωσε η ασάφεια στον κ. Τσίπρα, είναι χρόνο να διαχειριστεί την στροφή στο εσωτερικό του κόμματός του. Ο χρόνος όμως εξαντλείται. Όπως και η ρευστότητα. Και τώρα που το πρόβλημα οξύνεται αρχίζουν να κατασκευάζουν ενόχους. Η χώρα, όμως απομονώνεται διπλωματικά.

Η πραγματική οικονομία από την ασθενική ανάκαμψη του 2014 ξαναγυρίζει στην ύφεση. Σε μια συγκυρία που διαμορφώνονται ευνοϊκές προοπτικές στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, οι χαμηλές τιμές του πετρελαίου, το πακέτο Juncker, το ΕΣΠΑ, δημιουργούν προϋποθέσεις για ανάπτυξη. Χώρες όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, ακόμα, και η Κύπρος θα τις αδράξουν. Εμείς θα μείνουμε πίσω. Αλλά αυτή είναι η ιστορία του τόπου μας. Μια ιστορία χαμένων ευκαιριών.

Η κυβέρνηση θα πρέπει να σταματήσει αυτό το θέατρο σκιών. Να κινηθεί άμεσα και να ολοκληρώσει το έργο που δεν άφησε την προηγούμενη κυβέρνηση να ολοκληρώσει. Όσο έχουμε ακόμα καιρό. Γιατί σε λίγο θα αναγκαστούμε να πάμε σε μια συνθηκολόγηση άνευ όρων. Με ακόμα πιο δυσβάστακτες θυσίες για τον ελληνικό λαό. Και τότε θα διαπιστώσουν πόσο γρήγορα τα Ωσαννά γίνονται άρον-άρον σταύρωσον αυτούς.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Σχέδιο ανατροπής της κυβέρνησής αποκάλυψε ο Πρωθυπουργός στην ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του. Ενδιαφέρον. Όχι τόσο για την επίκληση της θεωρίας της συνωμοσίας. Αυτό αποτελεί κλασσικό εργαλείο της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Όποιος πολιτικός φθάνει σε αδιέξοδα, στην Ελλάδα, επικαλείται τη συνομωσία. Η κόλαση είναι πάντοτε οι άλλοι. Το ενδιαφέρον είναι το πόσο γρήγορα έφτασε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε αδιέξοδα. Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι αυτό που πρόσθεσε μετά ο Πρωθυπουργός στην ομιλία του. Ότι προεκλογικά είχε προβλεφθεί αυτή η κατάσταση. Και πώς να μην έχει προβλεφθεί; Οι ημερομηνίες των υποχρεώσεων για την πληρωμή λογαριασμών και την αποπληρωμή δόσεων χρεών της χώρας ήταν γνωστές σε όλους. Όλα αυτά ήταν γνωστά όταν εκβίασαν εκλογές στην κρισιμότερη περίοδο που διανύει η χώρα. Ας αφήσουμε λοιπόν τις συνομωσίες και ας προσγειωθούμε στην πραγματικότητα.

Σήμερα η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα πρόβλημα ρευστότητας και ένα χρηματοδοτικό κενό που ή ίδια συνέβαλε στο να δημιουργηθεί και τώρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει. Όταν σταματάς το πρόγραμμα και αρνείσαι την τελευταία αξιολόγηση, τότε δεν θα πάρεις την τελευταία δόση των 7,2 δις. Μοιραία θα έχεις πρόβλημα. Όταν προκαλείς από το φθινόπωρο αστάθεια και εκλογολογία οι επενδύσεις σταματούν και τα έσοδα βαλτώνουν. Γιατί να πληρώσουν οι πολίτες τις δόσεις του ΕΝΦΙΑ όταν υπόσχεσαι ότι θα τον καταργήσεις. Μοιραία έχεις πρόβλημα. Όταν οι εκροές από τις τράπεζες έφτασαν τα 23 δις το τελευταίο τρίμηνο, μοιραία αποκτάς πρόβλημα.

Και τώρα τι γίνεται; Τώρα καλούν τις διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων και άλλων οργανισμών του δημοσίου να επενδύσουν τα ταμειακά τους διαθέσιμα για να διασφαλίσει ρευστότητα το δημόσιο. Από την άλλη, παρακαλούν την ΕΚΤ και την Τρόικα (συγγνώμη τους θεσμούς) να δώσουν μία λύση. Να αυξήσουν το πλαφόν των 15δις στις εκδόσεις εντόκων γραμματίων που προβλέπεται από το Μνημόνιο και έχει ήδη υπερκαλυφθεί.

Για να διευκολύνουν όμως την κυβέρνηση, η ΕΚΤ και οι θεσμοί, θα ζητήσουν συγκεκριμένα μέτρα. Συγκεκριμένες δεσμεύσεις για το συνταξιοδοτικό, το ΦΠΑ, την αγορά εργασίας, τις ιδιωτικοποιήσεις. Τίτλοι τέλους δηλαδή στη «δημιουργική ασάφεια».

Η κυβέρνηση λοιπόν μπορεί να μιλάει για σκληρή διαπραγμάτευση που στέφθηκε από επιτυχία. Η αλήθεια είναι ότι, από τη σκληρή αυτή διαπραγμάτευση, ούτε χρόνο κέρδισε, ούτε διευκολύνσεις πήρε. Γι’ αυτό ούτε την χρηματοδοτική ασφυξία απέφυγε ούτε την εσωτερική ανταρσία στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και στην Κεντρική Επιτροπή. Και γι’ αυτό κατέφυγε στην πάντα χρήσιμη θεωρία της συνωμοσίας.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”