Καφενές

Καφενές

Χρειάστηκαν έξι μήνες διακυβέρνησης της χώρας από το ΣΥΡΙΖΑ για να καταλάβουμε τι σημαίνει πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση. Η τέχνη της μη απόφασης. Δηλαδή, της μη αποδοχής της ευθύνης. Μια συνεχής διαβούλευση και ζύμωση ανάμεσα σε ετερόκλητες συνιστώσες. Περιπλάνηση στον κόσμο της ουτοπίας. Εναλλακτικά σχέδια, που ανήκουν στον κόσμο του John le Carre. Και ένας μικρομεγαλισμός που διατείνεται ότι θα αλλάξει τους συσχετισμούς της Ευρώπης, τις ισορροπίες του πλανήτη. Συζητήσεις του καφενέ, δηλαδή.

Έτσι διαπραγματεύτηκαν έξι μήνες. Δοκιμάζοντας τη λογική των άλλων, και τις αντοχές του λαού μας. Δοκιμάζοντας προτάσεις και σενάρια αλλόκοτα. Πομπώδη και αντιφατικά. Την ώρα που η χώρα βυθιζόταν.

Όταν επιτέλους ο καπετάνιος είδε το παγόβουνο ευτυχώς άρπαξε το πηδάλιο και έστριψε. Πιστέψαμε ότι γλιτώσαμε. Έστω και με κόστος μερικές δεκάδες δις παραπάνω.

Αμ δε. Το πλήρωμα στασίασε. Ο Πρωθυπουργός είδε περιδεής, σε μια νύχτα, την κυβέρνηση του να χάνει 39 βουλευτές και να μετατρέπεται σε κυβέρνηση μειοψηφίας. Τότε μάθαμε ότι οι διαγραφές δεν είναι στην κουλτούρα της αριστεράς. Προφανώς. Έχετε ακούσει να διώχνουν από κανένα καφενείο τους γραφικούς; Γιατί, με το συμπάθειο, αυτά που προτείνει η εσωκομματική αντιπολίτευση του κ. Τσίπρα είναι απίστευτες γραφικότητες.

Πήγαν, λοιπόν, στην Πολιτική Γραμματεία προς ανεύρεση σύνθεσης. Αφού δεν τα βρήκαν, οδηγήθηκαν στην Κεντρική Επιτροπή. Και εκεί, αφού βγήκαν τα μαχαίρια από τα θηκάρια, ανέβαλαν το τελικό ξεκαθάρισμα για τον Σεπτέμβριο. Στο Συνέδριο. Και όλα αυτά όταν η χώρα κατεστραμμένη βρίσκεται εν μέσω της πιο κρίσιμης διαπραγματεύσης για το 3ο μνημόνιο.

Στην κουλτούρα των κοινοβουλευτικών κομμάτων τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Οι αποφάσεις λαμβάνονται δια πλειοψηφίας. Οι μειοψηφίες καταγράφουν τις απόψεις τους αλλά συντάσσονται. Όταν δεν συντάσσονται ή φεύγουν ή τους διώχνουν. Ο Παπανδρέου το 1977 διέγραψε τη Δημοκρατική Άμυνα και πλειάδα στελεχών. Ο Καραμανλής το 1998 διέγραψε σύσσωμη την τότε ηγετική ομάδα της ΝΔ. Ο Σαμαράς διέγραψε 21 βουλευτές που αρνήθηκαν να συνταχθούν με την κορυφαία απόφαση που αφορούσε το μέλλον της χώρας. Και οι τρεις για να μπορέσουν να κυβερνήσουν. Δύσκολες αποφάσεις αλλά καθαρές λύσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να πάρει επώδυνες αποφάσεις. Γιατί το να στρίψει ο Πρωθυπουργός όταν είδε το παγόβουνο δεν συνιστά απόφαση. Είναι απλή ενεργοποίηση του ενστίκτου της επιβίωσης. Η όποια συμφωνία, αν και όταν επιτευχθεί, δεν σημαίνει αυτόματη πλοήγηση μετά. Θα χρειαστούν συνεχείς και δύσκολες αποφάσεις. Διαρκής παράκαμψη των αγκυλώσεων του κράτους. Συνεχής εγρήγορση της κυβέρνησης για την υλοποίησή της. Εάν οι έξι μήνες διακυβέρνησης αποτελούν τον πρόλογο, τρομάζω για τη συνέχεια. Κοινώς μπλέξαμε.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Κυβέρνηση με ορίζοντα φθινοπώρου

Κυβέρνηση με ορίζοντα φθινοπώρου

Η πρώτη ψήφιση των προαπαιτούμενων για την υπογραφή του τρίτου μνημονίου επέφερε σοβαρό ρήγμα στο ΣΥΡΙΖΑ. 39 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τον Πρωθυπουργό στην πιο δύσκολή εθνική απόφαση. Ο Πρωθυπουργός δεν αντέδρασε λέγοντας ότι οι διαγραφές δεν είναι στην κουλτούρα της Αριστεράς. Όταν, όμως, κυβερνάς οφείλεις να παίρνεις αποφάσεις. Πολλές φορές και δυσάρεστες. Ακόμα κι αν αυτό προϋποθέτει αλλαγή κουλτούρας. Ο Πρωθυπουργός ανέβαλε τη σύγκρουση με τους εσωκομματικούς αντιπάλους, αποδεχόμενος, προς το παρόν τουλάχιστον, να λειτουργήσει ως επικεφαλής κυβέρνησης μειοψηφίας. Με τους 39 να τον στηρίζουν a la carte. Όπου τους βολεύει, πλην μνημονίου. Αυτό δεν έχει προηγούμενο στα κοινοβουλευτικά χρονικά και φυσικά δεν μπορεί να διαρκέσει και πολύ.

Σε αυτό το περιβάλλον, οι της κυβέρνησης άρχισαν να διαρρέουν ότι στόχος τους είναι να υπογραφεί το μνημόνιο και το φθινόπωρο να πάμε σε εκλογές. Αυτομάτως, δηλαδή, η κυβέρνηση μετατράπηκε σε κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Της σύναψης του μνημονίου. Τώρα μιλάνε για εκλογές. Χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι ο κίνδυνος δεν έχει περάσει, το Grexit ελλοχεύει, και η οικονομία δεν αντέχει τρίτη εκλογική διαδικασία σε έναν χρόνο. Λες και δεν μας φτάνουν τα δεινά που επισώρευσε στον τόπο η προηγούμενη πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, τον περασμένο Ιανουάριο. Αντί για καλύτερες μέρες εκτός μνημονίου που υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα βρέθηκε να υπογράφει το τρίτο και πιο βαρύ μνημόνιο, μέσα σε βαθιά ύφεση, με τις τράπεζες κλειστές, και το φάντασμα του Grexit να πλανάται μπροστά της. Εκλογές σε αυτό περιβάλλον, και με δεδομένη τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ζήτημα αν θα φέρουν πολιτική σταθερότητα. Και σίγουρα θα επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο την οικονομία.

Προσδοκούσαμε ότι ο Πρωθυπουργός αφού διέσχισε την έρημο και συναντήθηκε με την πραγματικότητα θα έκανε την υπέρβαση. Για το καλό της χώρας. Θα δρομολογούσε τις διαδικασίες για μια οικουμενική κυβέρνηση εθνικής ανασυγκρότησης. Με στόχο τη σταθεροποίηση της χώρας και τη θεμελίωση ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης και ανάπτυξης. Πριν οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Σε έναν τέτοιο έντιμο σχεδιασμό θα μπορούσε να βρεθεί κοινός τόπος με την αξιωματική αντιπολίτευση και τα άλλα κόμματα της ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης.

Σε κάθε περίπτωση, λόγω της κρισιμότητας των περιστάσεων, περιμέναμε έναν διαφορετικό ανασχηματισμό. Κάτι που θα υπερέβαινε τα κομματικά όρια του ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι που θα προανήγγειλε αλλαγή πορείας στο εσωτερικό, αξιοπιστία και εγγυήσεις εφαρμογής του προγράμματος στο εξωτερικό. Αντ’ αυτού είδαμε τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης με κομματικά υλικά και ορίζοντα φθινοπώρου. Εκτός αν η αυριανή ψηφοφορία φέρει ακόμη μεγαλύτερες ανατροπές και επισπεύσει τις πολιτικές εξελίξεις.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”