Διάλογο ζητάει η κυβέρνηση για το ασφαλιστικό, σε διάλογο μας ζητάει να προσέλθουμε για τα θέματα της Παιδείας. Τι πιο λογικό θα μου πείτε. Εξαρτάται. Γιατί συνήθως η κυβέρνηση αρχίζει το διάλογο αφού έχει πέσει στα βράχια. Τον βλέπει ως σανίδα σωτηρίας. Δικής της, φυσικά, όχι της χώρας. Στον ευαίσθητο χώρο της παιδείας, πρώτα ξήλωσε μια ολοκληρωμένη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, που μόλις είχε ολοκληρωθεί, μετά από εθνικό διάλογο και ευρεία συναίνεση. Μετά τη γενική κατακραυγή και τη θύελλα αντιδράσεων που ξεσήκωσε η καταστροφή Μπαλτά στην παιδεία, η κυβέρνηση άλλαξε ρότα και υπουργό. Και εξήγγειλε διάλογο. Χωρίς βέβαια προηγουμένως, να επαναφέρει τις ρυθμίσεις που κατήργησε. Ένα διάλογο καθαρά προσχηματικό. Για να εγκλωβίσει τα κόμματα της αντιπολίτευσης και την εκπαιδευτική κοινότητα.

Μια συντεταγμένη πολιτεία πρώτα αξιολογεί την υφιστάμενη πολιτική και στη συνέχεια προχωρά σε επιμέρους αλλαγές ή σε διάλογο για μείζονες αλλαγές. Η κυβέρνηση κατήργησε μια συνολική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση εν μια νυκτί. Πριν παρέλθει ικανός χρόνος προκειμένου η μεταρρύθμιση αυτή να λειτουργήσει και να αξιολογηθεί. Πριν καν στεγνώσει το μελάνι των νομοθετημάτων.

Τέτοιο ήταν το ιδεοληπτικό τους μένος κατά της προηγούμενης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης ώστε κατήργησαν ακόμη και ρυθμίσεις για τις Πανελλαδικές εξετάσεις. Εισάγοντας μεταβατικές διατάξεις μέχρι τη λήψη των οριστικών τους αποφάσεων. Προκαλώντας σύγχυση και χάος στους μαθητές και τις οικογένειες τους. Έδειξαν εξαρχής την απέχθεια τους για τις αρχές και τις αξίες πάνω στις οποίες στηρίχθηκε η προηγούμενη μεταρρύθμιση. Την αριστεία, την αξιολόγηση, την αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας. Εξοβέλισαν την αριστεία ως ρετσινιά, και ξήλωσαν το Νέο Λύκειο για να επαναφέρουν την κουλτούρα της ήσσονος προσπάθειας και την ισοπέδωση προς τα κάτω.

Έσπευσαν να επαναφέρουν το άσυλο και τους αιώνιους φοιτητές. Και τη συμμετοχή των φοιτητών στις εκλογές διοικητικών οργάνων στα ΑΕΙ. Μας γύρισαν στη δεκαετία του ´80. Πίσω σ´όλα αυτά που μας οδήγησαν στην πτώχευση και την κατάρρευση. Οικονομική, αξιακή, πολιτισμική. Και τώρα ζητούν τη συμμετοχή μας στο διάλογο. Τη νομιμοποίηση της πολιτικής τους, δηλαδή. Αν ζητούν τις θέσεις και τις απόψεις μας, τουλάχιστον σε ό,τι με αφορά, ας ανατρέξουν στους τέσσερις νόμους που θεσμοθέτησα, για το νέο λύκειο, την αξιολόγηση την ηλεκτρονική ψηφοφορία, για την επαγγελματική εκπαίδευση (ν.4076/12, v.4115/13, ν.4142/13, v.4186/13). Τις αυτοτελείς διατάξεις σε νόμους άλλων Υπουργείων (παρ Θ ν.4093/12, v.4172/13) και τα 39 προεδρικά διατάγματα. Καθώς και τα σχέδια νόμου που κατέθεσα στη Βουλή για την «Έρευνα και τη Τεχνολογία» και τη «Νομική Μορφή των Θρησκευτικών Κοινοτήτων». Που ψηφίστηκαν στη συνέχεια και έγιναν νόμοι του κράτους. Όλα αυτά που μόλις κατήργησαν. Γιατί, πάνω απ´όλα, οι διαφορές μας είναι αξιακές.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Πρώτα έβαλαν τον Μπαλτά να τα γκρεμίσει όλα. Ό,τι μεταρρυθμιστικό είχε γίνει στη Παιδεία τα τελευταία πέντε χρόνια. Απόρροια πολυετούς εθνικού διαλόγου και προϊόν ευρείας διακομματικής συναίνεσης. Και τώρα, πάνω στα ερείπια, έρχεται ο Φίλης να εξαγγείλει νέο διάλογο. Ένα διάλογο προφανέστατα προσχηματικό. Που θα νομιμοποιήσει το αντιμεταρρυθμιστικό τους σχέδιο.

Τρείς φορές χρησιμοποίησαν την παιδεία για να ρίξουν την προηγούμενη κυβέρνηση. Το καλοκαίρι του ´13 έκαναν απεργία εν μέσω πανελλαδικών εξετάσεων. Αντιδρώντας στην αύξηση του ωραρίου. Το επόμενο φθινόπωρο υποκίνησαν τις καταλήψεις στα σχολεία. Αντιδρώντας στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Μετά, υποκίνησαν τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια. Αντιδρώντας στον οικονομικό και διοικητικό εξορθολογισμό τους. Τώρα που πήραν τη κυβέρνηση έρχονται να διαλύσουν όσα με κόπο χτίσαμε τα τελευταία χρόνια.

Ο νόμος-πλαίσιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση ψηφίστηκε από τη Βουλή του 2009 με ευρεία διακομματική συναίνεση. Και εφαρμόστηκε παρά τη λυσσώδη αντίδραση τους. Παρακώλυαν αντιδημοκρατικά τη διαδικασία. Και χρειάστηκε να νομοθετήσω την ηλεκτρονική ψηφοφορία για να εφαρμοστεί ο νόμος. Και να εκλεγούν Συμβούλια προσωπικοτήτων διεθνούς εμβέλειας. Και έρχονται τώρα να καταργήσουν τα Συμβούλια, να επαναφέρουν το άσυλο της παρανομίας και τους αιώνιους φοιτητές. Και τη συμμετοχή των φοιτητών στις εκλογές διοικητικών οργάνων στα Ιδρύματα. Να επαναφέρουν, δηλαδή, τη γάγγραινα της συναλλαγής στα ΑΕΙ.

Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση νομοθετήσαμε (4186/2013) το Νέο Λύκειο, το Νέο Επαγγελματικό Λύκειο, τις Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης και το θεσμό της Μαθητείας. Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, τα πρότυπα, η ενίσχυση των μαθημάτων γενικής παιδείας, η Τράπεζα θεμάτων, η εισαγωγή στα ΑΕΙ με βάση την επίδοση και στα τρία χρόνια του Λυκείου, η βάση του 10 στη γλώσσα και τα μαθηματικά, και η μείωση των μαθημάτων των πανελλαδικών σε 4 αποτέλεσαν μια ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση. Που δημιουργούσε ένα σχολείο υψηλών απαιτήσεων και όχι εύκολης πρόσβασης και προαγωγής. Ένα δημόσιο σχολείο και ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εντύπωνε μια κουλτούρα αριστείας στους νέους. Πέρα από τις γνώσεις που τους παρέχει και τις δεξιότητες που τους καλλιεργεί. Μετατοπίζοντας, σταδιακά, το κέντρο βάρους από τα φροντιστήρια πίσω στα σχολεία. Τα ξήλωσαν όλα. Για να επαναφέρουν την κουλτούρα της ήσσονος προσπάθειας και την εξίσωση προς τα κάτω. Μας λένε ότι πρέπει να αλλάξουμε το υπόδειγμα μάθησης. «Σημασία έχει να μαθαίνω πως να μαθαίνω». Καμία αντίρρηση. Μόνο που αυτό είχε αρχίσει. Μεθοδικά και μελετημένα. Με την εισαγωγή του μαθήματος του πρότζεκτ. Της μαθησιακής διαδικασίας του ερευνητικού κύκλου δηλαδή. Τίποτα από όλα αυτά, όμως, δεν τους ενδιαφέρει. Αυτό που επιζητούν είναι η επιβολή των οπισθοδρομικών ιδεοληψιών τους. Νομιμοποιημένη μέσα από ένα διάλογο φερετζέ.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η ψήφιση των προαπαιτούμενων έφερε απώλειες. Το ασφαλιστικό που ακολουθεί θα δοκιμάσει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στον πυρήνα της αριστερής της ταυτότητας. Αίφνης η κυβέρνηση αισθάνεται ότι η πολιτική της κυριαρχία εξατμίζεται. Τα σενάρια για οικουμενική κυβέρνηση δίνουν και παίρνουν. Έχοντας κερδίσει δυο εκλογικές αναμετρήσεις κι ένα δημοψήφισμα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κυβερνήσει μόλις μερικούς μήνες. Αλλά μοιάζει να κουβαλάει τη φθορά ολόκληρων τετραετιών. Με τον πολιτικό χρόνο συμπυκνωμένο ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει ήδη το ΠΑΣΟΚ της παρακμής.

Κάπως έτσι ο κ. Τσίπρας ξέθαψε τη συναίνεση και τον εθνικό διάλογο. Προβλέψιμη πολιτική μανιέρα πολλών Πρωθυπουργών, όταν βλέπουν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους. Ο κ. Τσίπρας όταν μπορούσε και έπρεπε να επιδιώξει εθνική συνεννόηση και ομοψυχία δεν την επιδίωξε. Και τώρα που την επιδιώκει δεν την εννοεί. Ένα χρόνο πριν ο κ. Τσίπρας κλήθηκε από την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να συναινέσει. Όχι σε μέτρα. Αλλά στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Κλήθηκε δηλαδή να συναινέσει στην απρόσκοπτη λειτουργία του πολιτεύματος. Και στην ολοκλήρωση της θητείας της κυβέρνησης. Κάτι που θα επισώρευε επιπλέον πολιτικό κόστος για τη κυβέρνηση λόγω μέτρων. Ενώ μόνο πολιτικό όφελος θα είχε για τον ίδιο.

Αρνήθηκε. Μετατρέποντας την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας σε εφαλτήριο για την κατάληψη της εξουσίας. Με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα.

Το καλοκαίρι η ψήφιση του μνημονίου και η παραμονή στην Ευρώπη ήταν θέμα εθνικής επιβίωσης. Η αντιπολίτευση έβαλε πλάτη και ψήφισε τη Συμφωνία. Ο Πρωθυπουργός θα μπορούσε να έχει αξιοποιήσει τη στάση της αντιπολίτευσης. Και να κάνει την υπέρβαση. Δρομολογώντας τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης εθνικής ανασυγκρότησης. Από ευρύτερες δυνάμεις. Δεν το έπραξε. Πεισματικά και αλαζονικά επέλεξε να κυβερνήσει με το κ. Καμένο. Τώρα που ο κ. Τσίπρας βλέπει τις πολιτικές δεξαμενές του να αδειάζουν επικίνδυνα καλεί σε εθνικό διάλογο. Αυτούς που απαξίωνε ως το παλαιό πολιτικό σύστημα. Για την παιδεία, το ασφαλιστικό, τη συνταγματική αναθεώρηση. Αν κρίνουμε από την παιδεία, ένα διάλογο εντελώς προσχηματικό. Διάλογο για τι πράγμα ακριβώς; Για να νομιμοποιήσουμε τη καταστροφική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Που κατήργησε τα πρότυπα και την αριστεία. Κατήργησε ουσιαστικά τα Συμβούλια των Ιδρυμάτων. Κατήργησε την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και το νέο λύκειο. Κατήργησε δηλαδή όλες τις μεταρρυθμίσεις που με πολύ κόπο, μετά από πολυετή διάλογο, και με διακομματική συναίνεση προωθήσαμε.

Αν έτσι εννοούν στην κυβέρνηση τον εθνικό διάλογο και τη συναίνεση μάλλον ψάχνουν για χρήσιμους ηλίθιους. Η αντιπολίτευση μπορεί να έπαιξε το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου το καλοκαίρι για τη σωτηρία της χώρας. Δεν θα το επαναλάβει τώρα για τη σωτηρία του κ. Τσίπρα.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”