Το αφήγημα του Αλέξη Τσίπρα

Το αφήγημα του Αλέξη Τσίπρα

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι αναμφίβολα ο μεγάλος νικητής των εκλογών. Η νίκη του είναι εμφατική γιατί ήλθε μετά από μια καταστροφική οκτάμηνη διακυβέρνηση και την υπογραφή ενός τρίτου μνημονίου. Και σφυρηλατεί πλέον κομματική ταύτιση με μια μεγάλη μάζα ψηφοφόρων που ψήφισαν τον ίδιο ή τις επιλογές του (δημοψήφισμα) τρεις συνεχόμενες φορές. Σημαντική παράμετρος για ένα νέο κόμμα που εκτινάχθηκε από μονοψήφια ποσοστά σε ποσοστά εξουσίας σε μικρό χρονικό διάστημα.

Όσοι προσδοκούσαν ότι ο κ.Τσίπρας και το κόμμα του θα αποτελούσαν μια βραχύβια αριστερή παρένθεση διαψεύστηκαν. Για τρεις κυρίως λόγους.

Πρώτον γιατί οκτώ μήνες διακυβέρνησης είναι πολύ μικρό χρονικό διάστημα για να μην δώσουν οι εκλογείς μια δεύτερη ευκαιρία σε ένα νέο πολιτικό. Είναι επίσης δύσκολο για τους ψηφοφόρους να αποδεχθούν τόσο γρήγορα ότι έκαναν λάθος επιλογή. Και αποδείχθηκε εξίσου δύσκολο να επιστρέψουν στη ΝΔ που αποδοκίμασαν μόλις πριν οκτώ μήνες.

Δεύτερον η φθορά του κ.Τσίπρα, παρά το συμπυκνωμένο πολιτικά χρόνο, αποδείχθηκε μικρότερη από τη φθορά των παραδοσιακών κομμάτων της μεταπολίτευσης. Κάτι το οποίο επιτυχημένα ανέδειξε και στόχευσε.

Τρίτον η στάση του στη διαπραγμάτευση και απέναντι στο μνημόνιο που συμφώνησε. Ο κ. Τσίπρας διεξήγαγε μια ανερμάτιστη και αποτυχημένη διαπραγμάτευση. Με καταστροφικά αποτελέσματα για τη χώρα. Πέτυχε όμως να την εγγράψει στο συλλογικό υποσυνείδητο πολλών πολιτών ως μια πράξη αντίστασης, έστω και μάταιης, του μικρού Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ των αγορών, των δανειστών και των εταίρων μας. Απευθυνόμενος στο σύνδρομο της θυματοποίησης που διακατέχει πολλούς συμπολίτες μας. Συναφές και το αφήγημα που κατασκεύασε για να εξηγήσει τη μνημονιακή του μετάλλαξη. Το μνημόνιο ως αναγκαίο κακό. Προϊόν εκβιασμού, και ύστατου συμβιβασμού. Κάτι το οποίο αναγκαζόμαστε να εφαρμόσουμε αλλά με το οποίο διαφωνούμε πλήρως. Το αφήγημα αυτό διατηρούσε τους συμβολισμούς της αντιμνημονιακής στάσης μέσα στη μνημονιακή μετάλλαξη. Και διαβεβαίωνε τους ψηφοφόρους για μια κοινωνικά πιο ευαίσθητη εφαρμογή του μνημονίου από τους κοινωνικά ανάλγητους αντιπάλους. Ο ΣΥΡΙΖΑ που απέτυχε σε όλα κέρδισε τις εκλογές γιατί πέτυχε να κυριαρχήσει το αφήγημα του. Έχουμε έτσι τη συνέχιση ενός ιστορικού παράδοξου. Η αριστερά να αποτυγχάνει στο πεδίο της πραγματικότητας αλλά να επικρατεί στο πεδίο της εικονικής πραγματικότητας και των προσδοκιών.

Εδώ τελειώνουν τα καλά νέα για τον κ. Τσίπρα. Τα κακά νέα είναι ότι κέρδισε σε ένα συρρικνωμένο εκλογικό σώμα. Σχεδόν ένας στους δύο ψηφοφόρους επέλεξε την αποχή. Πήρε 35,5% επί του συνόλου των ψηφισάντων αλλά γύρω στο 18% επί του συνολικού εκλογικού σώματος. Έχοντας απολέσει σε πραγματικούς αριθμούς 323,000 ψηφοφόρους από τον περασμένο Ιανουάριο. Πλειοψήφησε στις εκλογές αλλά συνεχίζει να μειοψηφεί στην κοινωνία.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η τελευταία ευκαιρία

Η τελευταία ευκαιρία

Οι αποφάσεις που θα πάρουμε την επόμενη Κυριακή θα κρίνουν την πορεία του τόπου για πολλά χρόνια. Η κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις εκλογές θα κληθεί να αντιμετωπίσει μια ζοφερή πραγματικότητα.

Δεν είναι μόνο ότι θα πρέπει να εφαρμόσει το τρίτο και πλέον επώδυνο μνημόνιο, που συμφώνησαν ο κ. Τσίπρας και ο κ. Καμμένος. Θα παραλάβει μια οικονομία που, λόγω των capital controls, έχει καταρρεύσει. Και από τους θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης του 2014 έχει ξανακυλήσει στην ύφεση. Την ανεργία, που είχε σημειώσει μικρή μείωση το 2014 και έδειχνε σημάδια αποκλιμάκωσης, να έχει πάλι αυξηθεί. Την παραγωγή του μεταποιητικού τομέα σε υποχώρηση λόγω των δυσκολιών από την επιβολή των capital controls. Τη βιομηχανία να παρουσιάζει μείωση του κύκλου εργασιών κατά 13,4%. Το χρηματιστήριο να έχει καταγράψει τους τελευταίους μήνες απώλειες της τάξης του 25%. Τις επενδύσεις να έχουν παγώσει και τους επενδυτές να εγκαταλείπουν τη χώρα. Τα ταμειακά διαθέσιμα των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης να έχουν στεγνώσει από τον εσωτερικό αναγκαστικό δανεισμό που επέβαλε η παραιτηθείσα κυβέρνηση. Το τραπεζικό σύστημα στην εντατική και σε ανάγκη νέας μεγάλης ανακεφαλαιοποίησης του ύψους των 25 δις. Τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του Δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα αυξημένες. Και τον κίνδυνο του Grexit να ελλοχεύει αν συνεχίσουμε τα ίδια λάθη.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα δεινά που έφερε η οκτάμηνη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην οικονομία, 270 σχολεία παραμένουν κλειστά σε όλη τη χώρα ενώ τα υπόλοιπα προσπαθούν να λειτουργήσουν με χιλιάδες κενά. Και το μεταναστευτικό να αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της κοινωνικής μας συνοχής.

Ο κ. Τσίπρας όμως παραμένει αμετανόητος. Προσπαθεί να καλύψει τη μνημονιακή του στροφή με αντισυστημικό λόγο. Δημιουργώντας μια νέα πλατφόρμα αντιμνημονιακής καθαρότητας μέσα στο κόμμα του, και έτσι, μια νέα πηγή αστάθειας. Και αντί να επιδιώκει συνεργασίες για την έξοδο από την κρίση, που αυτός επιδείνωσε, να διεκδικεί αλαζονικά την αυτοδυναμία.

Ευτυχώς, οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές δυνάμεις έχουν καταλάβει τι διακυβεύεται. Και το μέγεθος των δυσκολιών. Γι’ αυτό με ρεαλισμό και ευθύνη ο Πρόεδρος της ΝΔ όχι μόνο δεν υπόσχεται τίποτα αλλά φωνάζει συνεχώς για την ανάγκη ευρύτερων συνεργασιών. Γιατί αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία. Να αποκτήσουμε πολιτική σταθερότητα, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπει η χώρα και πάλι στο δρόμο της ανάπτυξης. Να ολοκληρωθούν οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, να ξαναλειτουργήσει το τραπεζικό σύστημα, να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις και να ξαναέλθουν επενδύσεις. Για να γίνουν όλα αυτά απαιτείται συνεργασία και συναίνεση. Μόνο έτσι θα κερδηθεί η τελευταία ευκαιρία.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Νέα Δημοκρατία ή νέα αβεβαιότητα

Νέα Δημοκρατία ή νέα αβεβαιότητα

Στις 25 Ιανουαρίου, όταν οι εκλογές έφεραν στην πρώτη θέση τον ΣΥΡΙΖΑ και του έδωσαν την πρώτη εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης στον Αλέξη Τσίπρα. Εκείνος επέλεξε ως κυβερνητικό εταίρο τον Πάνο Καμμένο και ως κεντρική πολιτική την “υπερήφανη” διαπραγμάτευση. Επέλεξε ως Υπουργό Οικονομικών τον Γιάνη Βαρουφάκη, ως Υπουργό Παραγωγικής Ανασυγκρότησης τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και μια σειρά από άλλα πρόσωπα, που αποδείχθηκαν πλήρως ακατάλληλα για τις θέσεις τους με καταστροφικά αποτελέσματα.

Έχουν περάσει μόλις οκτώ μήνες από τότε και η μόνη υπόσχεση του Αλέξη Τσίπρα, που δεν διαψεύσθηκε ήταν αυτή που έλεγε ότι σε έξι μήνες η Ελλάδα θα γινόταν μια άλλη χώρα. Έγινε μια άλλη χώρα, πολύ χειρότερη και με πολύ χειρότερες συνθήκες για τους πολίτες της. Μια χώρα παράδειγμα προς αποφυγή για όλη την Ευρώπη, μια χώρα που συσσώρευσε ακόμη μεγαλύτερα χρέη, μια χώρα με κλειστές τράπεζες, μια χώρα που έφτασε ένα βήμα πριν την αποπομπή της από την Ευρωζώνη.

Είναι αλήθεια ότι τον Ιανουάριο, πολλοί ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή ήθελαν η χώρα να έρθει σε ρήξη με τους δανειστές και μάλιστα συνοδεύοντας την ψήφο με τη φράση «πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα;». Κάποιοι άλλοι επέλεξαν τον Αλέξη Τσίπρα θέλοντας την Ελλάδα στην Ευρώπη και στο ευρώ, αλλά επιζητώντας σκληρή διαπραγμάτευση, ώστε να χαλαρώσουν οι όροι των μνημονίων.

Ο κ. Τσίπρας διέψευσε και τους δύο, ούτε σε ρήξη ήλθε, καθώς ευτυχώς για τη χώρα την τελευταία στιγμή υπαναχώρησε, ούτε ουσιαστική διαπραγμάτευση έκανε. Με αποτέλεσμα ένα τρίτο σκληρότερο μνημόνιο, που δεσμεύει τη χώρα για τα επόμενα χρόνια. Επίσης, διέψευσε όσους ψήφισαν Ποτάμι ή ΠΑΣΟΚ με την ελπίδα μιας Αριστερής- Κεντροαριστερής Κυβέρνησης και επιμένει να συνεργαστεί εκ νέου με τους ΑΝ.ΕΛ. Σήμερα, ουδείς μπορεί να πει ότι δεν ήξερε, αυτοί οι οκτώ μήνες απέδειξαν το κόστος της κάθε διαφορετικής διαδρομής. Τα διλήμματα της 20ης Σεπτεμβρίου είναι πλέον ξεκάθαρα για κάθε Έλληνα πολίτη.

Οι εκλογείς καλούνται να διαλέξουν ανάμεσα σε σταθερότητα, σιγουριά, ασφάλεια ή αστάθεια και ολέθριους κινδύνους με νέες περιπέτειες και κίνδυνο το Grexit. Η Νέα Δημοκρατία δηλώνει έτοιμη να συνεργαστεί με όλους για να δώσει στον τόπο μια ισχυρή Κυβέρνηση, από την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να συνεργαστεί εκ νέου με τους ΑΝΕΛ που είναι αμφίβολο αν θα βρίσκονται στην επόμενη Βουλή. Ο κίνδυνος του Grexit δεν έχει περάσει και ο πιο ασφαλής δρόμος προς την έξοδο, είναι η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ οι διασπάσεις και οι συνεχείς εκλογές. Η πολιτική σταθερότητα είναι σήμερα αναγκαία προϋπόθεση για να υπάρξει ανάπτυξη και έξοδος από την κρίση.

Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα σε επενδύσεις και δουλειές ή κρατισμό και ανεργία. Η Νέα Δημοκρατία θέτει ως πρώτο στόχο τις μεταρρυθμίσεις και την προσέλκυση επενδύσεων, ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και έχει αποδείξει ότι μπορεί να το επιτύχει. Από την άλλη πλευρά η Κυβέρνηση Τσίπρα εξαφάνισε τη χώρα από τον παγκόσμιο επενδυτικό χάρτη και αποδείχθηκε εχθρική απέναντι στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στην ανάπτυξη.

Την Κυριακή ψηφίζουμε μια Ελλάδα με τραπεζικό σύστημα που λειτουργεί και στηρίζει την επιχειρηματικότητα, συμβάλει στην απασχόληση ή μια χώρα με capital controls που διώχνουν επιχειρήσεις, φέρνουν ανεργία και ταλαιπωρούν τον κόσμο. Ενώ μέχρι τον Δεκέμβριο η Ελλάδα φαινόταν να βγαίνει από το Μνημόνιο, από τον Ιούλιο και μετά υπέστημεν τις συνέπειες της κατάρρευσης του τραπεζικού μας συστήματος και της διαρκούς αβεβαιότητας.

Το κεντρικό δίλλημα αυτών των εκλογών είναι Νέα Δημοκρατία ή νέα αβεβαιότητα. Και αυτό διότι το εκλογικό σύστημα παίζει καταλυτικό ρόλο. Το κόμμα που θα λάβει τις περισσότερες ψήφους, ακόμη και μία παραπάνω ψήφο, θα πάρει το bonus των πενήντα εδρών και θα έχει την πρωτοβουλία για τον σχηματισμό Κυβέρνησης, που καλείται να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο.

Μόνο μια Κυβέρνηση με κορμό τη Νέα Δημοκρατία και Πρωθυπουργό τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη μπορεί να απαντήσει θετικά σε όλα αυτά τα διλήμματα και να πάει την Ελλάδα μπροστά.

Άρθρο στα “ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ”

Ύβρις και νέμεσις

Ύβρις και νέμεσις

Με ευθύνη του Πρωθυπουργού η χώρα εισέρχεται σε προεκλογική περίοδο. Την τρίτη σε εννιά μήνες. Ο σημερινός Πρωθυπουργός πήρε την εξουσία υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα. Υποσχόμενος ότι θα σκίσει τα μνημόνια. Και με ένα νόμο θα οδηγήσει το λαό πίσω στη γη της επαγγελίας. Το παραισθησιογόνο του λαϊκισμού λειτούργησε. Ο λαός τον ψήφισε. Οκτώ μήνες μετά, έχοντας αποτύχει σε όλα, ο Πρωθυπουργός ξαναπροσφεύγει στις κάλπες. Αποδεχόμενος ότι είπε ψέμματα το Γενάρη. Και έλαβε μια εντολή εξαπατώντας τον ελληνικό λαό. Προφασιζόμενος ότι δεν υπάρχει η εντολή του δημοψηφίσματος που ο ίδιος προκάλεσε. Και που ο ίδιος ερμήνευσε ως εντολή παραμονής στο ευρώ και την Ευρώπη. Αδιαφορώντας για τις συνέπειες μιας προεκλογικής περιόδου στην οικονομία και την κοινωνία. Που, όπως και ο ίδιος παραδέχθηκε, έφθασαν σε καταστάσεις οριακές.

Ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να δραπετεύσει απο τον κόσμο που ο ίδιος δημιούργησε. Από έναν κόσμο ιδεοληπτικών ουτοπιών και ψεύτικων υποσχέσεων. Απὀ ένα κόμμα ετερόκλητων συνιστωσών. Και απο μια συγκυβέρνηση ιδιόμορφων συμμαχιών.

Προσπαθεί να επιβιώσει πολιτικά. Οδηγεί τη χώρα σε εκλογές για να απαλλαγεί από τον Λαφαζάνη, τους δραχμιστές, την Κωσταντοπούλου, και όλους όσους αμφισβητούν την ηγεσία του στο ΣΥΡΙΖΑ. Και για να προλάβει τις επιπτώσεις από τα μέτρα στη τσέπη των πολιτών.

Ο κ. Τσίπρας θεωρεί ότι θα έρθει πρώτος στις εκλογές. Και στην περίπτωση αυτή, όμως, θα παραμείνει δέσμιος. Δέσμιος του παλαιού πολιτικού συστήματος με το οποίο θα αναγκαστεί να συγκυβερνήσει. Άλλωστε, το ίδιο κάνει και σήμερα. Τι το νέο εκπροσωπεί ο κ. Καμμένος και οι ΑΝΕΛ; Δέσμιος του τρίτου και πιο επώδυνου μνημονίου, το οποίο θα αναγκαστεί να εφαρμόσει. Δέσμιος μιας αφόρητης καθημερινότητας, που ο ίδιος επιδείνωσε, και θα αναγκαστεί, επιτέλους, να αντιμετωπίσει.

Προσφεύγει σε εκλογές παρασυρόμενος από την αλαζονεία μιας επίπλαστης και εφήμερης ηγεμονίας στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα. Μιας ηγεμονίας που χτίστηκε πάνω στην εικονική πραγματικότητα των προεκλογικών του δεσμεύσεων. Αυτή τη φορά όμως, οι εκλογές θα γίνουν μετά το σοκ της αλήθειας. Επί των δεσμεύσεων που αθέτησε και των πραγματικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα. Τα οποία επιδείνωσε δραματικά η οκτάμηνη διακυβέρνηση του. Και από τα οποία κανείς δεν μπορεί να δραπετεύσει. Αυτή είναι η νέμεσις όλων όσων προέταξαν απέναντι στις εθνικές ανάγκες το πρωτόγονο ένστικτο της ανάγκης τους για εξουσία.

Οι πολίτες πλἐον γνωρίζουν. Τα προβλήματα είναι δεδομένα και οι λύσεις συγκεκριμένες. Αυτοί θα επιλέξουν ποιος μπορεί να ανταπεξέλθει καλύτερα για τη χώρα και τις προτεραιότητες τους. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις έχουν δοκιμαστεί και οι επιδόσεις τους έχουν καταγραφεί.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”