Έκαναν πλειοδοσία υποσχέσεων και παροχών. Και τι δεν είπαν. Θα καταργούσαν τα μνημόνια, θα έδιναν πίσω τη 13η σύνταξη, θα καταργούσαν τον ΕΝΦΙΑ. Κανένα σπίτι δεν θα έβγαινε στο σφυρί. Γιατί αυτοί θα έκαναν σκληρή διαπραγμάτευση, μας είπαν. Και ήταν τόσο καλοί διαπραγματευτές, που απέρριψαν μια κακή συμφωνία και έφεραν στη θέση της ένα τέρας. Αφού εν τω μεταξύ είχαν ισχυροποιήσει τη θέση τους μέσα από ένα δημοψήφισμα. Μια συμφωνία συνθηκολόγηση άνευ όρων. Που αυξάνει τους φόρους, μειώνει τις συντάξεις, και βαθαίνει την ύφεση. Συν τα capital controls, που παραμένουν σε ισχύ. Και διαλύουν ό,τι έχει απομείνει από την οικονομική δραστηριότητα.

Μια κοινωνία εξουθενωμένη από τη λιτότητα και τις περικοπές, και μαθημένη στις εύκολες λύσεις πίστεψε τις υποσχέσεις τους. Και τους ακολούθησε. Και τώρα είναι αντιμέτωπη με τα αδιέξοδα και τη φτωχοποίηση. Η κοινωνική αναταραχή κλιμακώνεται. Γιατί δεν υπάρχει κοινωνική ομάδα που να μην πλήττεται από τα νέα μέτρα. Αυτός είναι ο λογαριασμός της εγκληματικής επιπολαιότητας τους. Και της τραγικής ανεπάρκειας τους. Και ακόμη δεν έχουμε αγγίξει το ασφαλιστικό. Η φθορά της κυβέρνησης είναι ραγδαία. Η πολιτική κυριαρχία του κ. Τσίπρα ακούγεται σαν ένα κακόγουστο ανέκδοτο. Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία έχει ήδη συρρικνωθεί στους 153 βουλευτές.

Κι όλα αυτά την ώρα που το προσφυγικό οξύνεται και τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι δημιουργούν μια κρίση ασφάλειας στην Ευρώπη. Και η κυβέρνηση, δέσμια των ιδεοληψιών της στοχοποιεί τον πρώην υπουργό προστασίας του πολίτη. Αντί να διερευνήσει τις σοβαρότατες καταγγελίες του. Έσπειραν ανέμους και θερίζουν θύελλες.

Σ’αυτό το επιβαρυμένο πολιτικό περιβάλλον, η εσωκομματική αναμέτρηση για την εκλογή αρχηγού στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης παύει να είναι μια εσωτερική διαδικασία. Δεν αφορά μόνο την αξιωματική αντιπολίτευση. Αφορά και τη χώρα συνολικά. Που χρειάζεται μια αξιόμαχη και αξιόπιστη αντιπολίτευση. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι εν δυνάμει Πρωθυπουργός. Από αυτή τη διαδικασία πρέπει να εκλεγεί ένας νέος πρόεδρος με ευρεία νομιμοποίηση και ισχυρή εντολή. Για να μπορέσει να κάνει τις αλλαγές που χρειάζεται το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Να φέρει την ανανέωση σε πρόσωπα, ιδέες και πρακτικές. Και να σχεδιάσει ένα αξιόπιστο και ρεαλιστικό σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης. Που θα χτίσει μια νέα σχέση εμπιστοσύνης με την κοινωνία. Και ιδιαίτερα τους νέους. Χρειάζεται ρήξη με αποστεωμένες δομές και σκουριασμένες νοοτροπίες. Αν η ΝΔ χάσει αυτό το μεγάλο στοίχημα το πολιτικό σύστημα θα μείνει κρεμασμένο στον αέρα. Με μια κυβέρνηση που παραπαίει και μια αντιπολίτευση που βυθίζεται. Η κρίση και η απονομιμοποίηση θα ενισχύσουν τα άκρα. Και ο λογαριασμός θα γίνει ακόμη πιο τσουχτερός.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Σε λίγες ημέρες η ΝΔ εκλέγει νέο πρόεδρο. Μέσα από μια διαδικασία, η οποία δεν πρέπει να απαξιωθεί από χαμηλή συμμετοχή. Η χώρα είναι βαθιά βυθισμένη σε μια πολυετή κρίση χωρίς προοπτική. Η κυβέρνηση παραδέρνει ανάμεσα στις ιδεοληψίες της και την ανεπάρκειά της. Αδυνατώντας να αφομοιώσει την ιδεολογική και πολιτική της κωλοτούμπα. Διαδηλώνει εναντίον της πολιτικής που η ίδια ασκεί και μηνύει τους δικούς της υπουργούς. Όπως μας είπε η κυβερνητική εκπρόσωπος, εφαρμόζει μια συμφωνία με μέτρα που θεωρεί άδικα. Γι’ αυτό οι πολίτες αντιδρούν. Και τότε γιατί δεν παραιτείται; Γαντζώνεται στην εξουσία για την εξουσία. Μια τέτοια κυβέρνηση, είναι προφανές, ότι δεν έχει μπροστά της πολλά τέρμινα. Όσο κι αν επιδίδεται σε μια πρωτοφανή προσπάθεια άλωσης του κράτους και χειραγώγησης των μηχανισμών.

Αυτή την κυβέρνηση καλείται να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά η ΝΔ ως αξιωματική αντιπολίτευση. Και να βάλει τα θεμέλια της επιστροφής της στην εξουσία για την ανασυγκρότηση του τόπου. Μόνο αυτό δεν κάνει. Πάμε σε αλλαγή προέδρου μέσα από διαδικασία πασαρέλας τεσσάρων παράλληλων μονολόγων. Χωρίς ουσιαστικά να συζητήσουμε τίποτα. Χωρίς να δώσουμε απαντήσεις. Τι έφταιξε και η ΝΔ υπέστη τρείς διαδοχικές ήττες; Γιατί έχει καθηλωθεί τα τελευταία χρόνια σε ποσοστά κάτω από 30%;

Η παρατεταμένη παρακμή που περνάει ο τόπος έχει φέρει βαθιές και μεγάλες κοινωνικές αλλαγές. Ένα απονομιμοποιημένο πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα κοινωνικά αιτήματα. Και πλαγιοκοπείται από τις ακραίες και περιθωριακές δυνάμεις. Σ’αυτό το περιβάλλον η ΝΔ έπρεπε να οδηγηθεί συντεταγμένα σε ένα Συνέδριο αρχών και θέσεων. Να συζητήσουμε πολιτικά, να ξαναδούμε την πυραμίδα ιδεολογικές αρχές, προγραμματικός λόγος, οργανωτική δομή. Για να μπορέσουμε να επανασυνδέσουμε την παράταξη με την κοινωνία. Να αποκτήσουμε ξανά σχέση εμπιστοσύνης με πλατιά λαϊκά στρώματα. Μέσα από μια τέτοια διαδικασία θα καταλήγαμε και στον αρχηγό που καλύτερα θα εξέφραζε το νέο πρόταγμα.

Γιατί το ζητούμενο δεν είναι μόνο να εκλεγεί πρόεδρος που θα νικήσει τον Τσίπρα. Αυτό και αναγκαίο και επείγον είναι. Το σημαντικό είναι μια συνολική αναδιάρθρωση που θα κάνει τη ΝΔ δύναμη σταθερότητας και προοπτικής. Μια ανανέωση του κόμματος σε ιδέες, πρόσωπα, και πρακτικές. Που θα οικοδομήσει μια νέα σχέση εμπιστοσύνης με τους νέους δίνοντας τους ελπίδα.

Αυτά δεν έγιναν. Για να γίνουν χρειάζεται από την παρούσα διαδικασία ένας πρόεδρος με πλατιά νομιμοποίηση και τη βούληση να τα κάνει αφού εκλεγεί. Αυτό προϋποθέτει συμμετοχή. Μικρή συμμετοχή θα οδηγήσει στη συρρίκνωση και την απαξίωση ανάλογη με αυτή που βίωσε και το ΠΑΣΟΚ. Και τότε, όπως θα έλεγε ο Θουκυδίδης, «ουδέν εστίν ό,τι ουκ απώλετο».

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”