Στην τελευταία σύνοδο των ανεπτυγμένων χωρών το μενού αφορούσε κυρίως τη Ρωσία. Η οποία, και πάλι, δεν είχε κληθεί. Η κλιμάκωση της αντιπαράθεσης της Δύσης με τη Ρωσία συνεχίζεται, με την Ουκρανία να αποτελεί το νέο «μήλον της έριδος».
Η αμερικανική στόχευση είναι ένα αρραγές μέτωπο της Δύσης κατά της Ρωσικής επιθετικότητας στην Ουκρανία. Στο τέλος του μήνα η ΕΕ αποφασίζει για την ανανέωση των οικονομικών κυρώσεων στη Ρωσία για τα γεγονότα στην Ουκρανία. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν όχι μόνο τη διατήρηση των οικονομικών κυρώσεων αλλά και τη δέσμευση ότι περαιτέρω κλιμάκωση από τη Ρωσία στην Ουκρανία θα σημάνει και περαιτέρω σκλήρυνση της στάσης της Δύσης.
Η σύνοδος είχε πολλούς συμβολισμούς. Κυρίως σε ευρωατλαντικό επίπεδο. Πρώτον, την αποκατάσταση των σχέσεων Αμερικής-Γερμανίας μετά το περιβόητο ζήτημα των υποκλοπών και τα γενικότερα θέματα εθνικής ασφάλειας που έχουν προκύψει ανάμεσα στις δυο χώρες. Δεύτερον, την επαναβεβαίωση της ευρωατλαντικής ενότητας και την πλήρη ευθυγράμμιση της Γερμανίας και της Ευρώπης στη σκληρή στάση απέναντι στη Ρωσία. Και αυτό γιατί, η αυτόματη στοίχιση του Βερολίνου πίσω από τη γραμμή της Ουάσινγκτον δεν είναι πια δεδομένη. Η νέα, ενωμένη, και γεμάτη αυτοπεποίθηση Γερμανία είναι μια αναδυόμενη ηγεμονική δύναμη. Πόσω μάλλον που ιστορικά υπάρχει μια ειδική σχέση Βερολίνου-Μόσχας, όσο και αν διαρρηγνύει η Μέρκελ τα ιμάτια της ότι με τον Πούτιν έχει διαβεί τον Ρουβίκωνα. Μια σχέση γεωπολιτικής, οικονομικής και ενεργειακής αλληλεξάρτησης. Δεν είναι τυχαίο ότι πρώην καγκελάριοι, όπως ο Σρέντερ, που δουλεύει πια για την Gazprom, αλλά και ο Σμιτ διαφώνησαν δημόσια για την πολιτική που ακολουθείται έναντι της Ρωσίας. Είναι επίσης γεγονός ότι γερμανικές αλλά και ευρωπαϊκές εταιρίες καταγράφουν απώλειες δις ευρώ λόγω των οικονομικών κυρώσεων.
Για όλους αυτούς τους λόγους, στην Ουάσιγκτον ανησυχούν για την ενότητα του ευρωατλαντικού χώρου. Και κατηγορούν τη Ρωσία ότι μετέρχεται κάθε μεθόδου για να διασπάσει την ενότητα της Δύσης. Ότι χρησιμοποιεί τη δύναμη του χρήματος, της ιδεολογίας και της προπαγάνδας προς αυτήν την κατεύθυνση. Σε μια ασυνήθιστη επίθεση, που θύμιζε τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ κατηγόρησε ευθέως το Κρεμλίνο ότι χρηματοδοτεί ακροδεξιά και ακροαριστερά κόμματα στην Ευρώπη. Τα οποία χρησιμοποιεί για να προωθήσει τους σκοπούς του και να δημιουργήσει ρήγματα στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.
Σε αυτό το κλίμα δεν είναι τυχαίο ότι η ευρωατλαντική ενότητα αποτελεί και πάλι προτεραιότητα για την Αμερική. Ούτε φυσικά είναι τυχαία και η σκλήρυνση της στάσης της απέναντι στο ελληνικό πρόβλημα, μετά το ειδύλλιο της νέας ελληνικής Κυβέρνησης με τη Μόσχα.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”