Αναλύοντας την εσωτερική πολιτική κατάσταση στις ΗΠΑ

Αναλύοντας την εσωτερική πολιτική κατάσταση στις ΗΠΑ

Με αφορμή την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου του Κολοράντο που αποκλείει τη συμμετοχή Τραμπ στις προκριματικές εκλογές της συγκεκριμένης πολιτείας.

Συνέντευξη στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ, στην εκπομπή “Ναι μεν, αλλά” με τη δημοσιογράφο Ευαγγελία Μπαλτατζή.

Πηγή: ertnews.gr

Η ανάμειξη των ΗΠΑ στη σύγκρουση γύρω από τη Γάζα

Η ανάμειξη των ΗΠΑ στη σύγκρουση γύρω από τη Γάζα

Συνέντευξη στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ και τον δημοσιογράφο Πολυδεύκη Παπαδόπουλο

Στη συνέντευξη συζητήθηκαν ο ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών από την αρχή της κρίσης στη Γάζα, το ταξίδι Μπάιντεν στο Ισραήλ και η τετραμερής Σύνοδος που δεν έγινε στην Ιορδανία, η απουσία των ΗΠΑ από τη Διάσκεψη του Καΐρου, οι διευθετήσεις που θέλει να προωθήσει η Ουάσιγκτον στην περιοχή και το διάγγελμα με δραματικούς τόνους του Προέδρου της Αμερικής προς την κοινή γνώμη της χώρας, με το οποίο εξήγησε γιατί ζητά από το Κογκρέσο έγκριση πρόσθετου πακέτου ενίσχυσης ταυτόχρονα της Ουκρανίας, του Ισραήλ και της Ταϊβάν, αλλά και η παράλυση της Βουλής των Αντιπροσώπων λόγω μη εκλογής προέδρου της.

Στο link που ακολουθεί μπορείτε να ακούσετε το απόσπασμα αυτής της συνέντευξης:

Ιμάντες γεωπολιτικής επιρροής

Ιμάντες γεωπολιτικής επιρροής

Το 2011 ο Ομπάμα ανακοίνωσε το περίφημο πιβοτάρισμα της Αμερικής στην Ασία και τον Ειρηνικό. Μεταφέροντας το επίκεντρο της πλανητικής πολιτικής από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό. Κάτι που επέβαλαν οι αυξανόμενες γεωπολιτικές προκλήσεις από την ανάδυση της Κίνας και τα γεωοικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στη νοτιοανατολική Ασία. Πέντε χρόνια αργότερα, δώδεκα χώρες υπέγραψαν τη Συμφωνία Εταιρικής Σχέσης του Ειρηνικού.

Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ έχει δηλώσει ότι θα την καταργήσει από την πρώτη μέρα της θητείας του. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η αμερικανική σφήνα περιόριζε τις στρατηγικές φιλοδοξίες της Κίνας στο ανατολικό ημισφαίριο.

Η απάντηση της Κίνας ήρθε μέσα από τη διακήρυξη του πιο φιλόδοξου γεωπολιτικού σχεδίου μετά το δρόμο του μεταξιού. Ενός επίγειου και θαλάσσιου γεωπολιτικού ιμάντα που εκτείνεται από την Κίνα μέχρι την Ευρασία και την Ευρώπη από τη μια πλευρά, και τη Νοτιανατολική Ασία και την Ανατολική Αφρική από την άλλη. Μια σειρά από έργα υποδομών σε 60 χώρες, που περιλαμβάνουν λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηροδρομικές γραμμές, αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου και δίκτυα οπτικών ινών. Η συνολική επένδυση θα φτάσει τα 4 τρις δολάρια και θα συμπεριλάβει χώρες που διαθέτουν το 70% των ενεργειακών αποθεμάτων του κόσμου. Το πρότζεκτ θα χρηματοδοτηθεί από την Ασιατική Τράπεζα Υποδομών και Επενδύσεων, από κινεζικά funds, και τη Νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα, που είναι η τράπεζα που δημιουργήθηκε από τα BRICS. Έναν πολυμερή χρηματοπιστωτικό οργανισμό που ιδρύθηκε ως αντίβαρο στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τη Παγκόσμια Τράπεζα.

Το υπερφιλόδοξο κινεζικό σχέδιο θα αυξήσει κατακόρυφα την κινεζική επιρροή σε ενεργειακά κρίσιμες περιοχές, και θα δημιουργήσει νέες αγορές για τις κινεζικές εταιρείες και τις κινεζικές τράπεζες. Μια τέτοιας κλίμακας διείσδυση δημιουργεί εκ των πραγμάτων ανταγωνισμό μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Η Ρωσία θεωρεί την Ευρασία ζωτικό της χώρο. Ενώ η Ινδία είναι ήδη ενοχλημένη από την αυξανόμενη κινεζική παρουσία στον Ινδικό ωκεανό αλλά και τις συμφωνίες της Κίνας με το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές και τη Σρι Λάνκα.

Είναι επίσης βέβαιο οτι οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να παραδώσουν τη σκυτάλη της παγκόσμιας γεωπολιτικής ηγεμονίας στη Κίνα.

Το πιθανότερο είναι ότι στο τέλος θα υπάρξει κάποιου είδους συνδιαχείριση αυτού του κολοσσιαίου πρότζεκτ. Που θα σημάνει τη συμμετοχή αμερικανικών, ευρωπαϊκών, και γιαπωνέζικων εταιρειών και τραπεζικών ιδρυμάτων. Με ευκαιρίες για τις ελληνικές κατασκευαστικές και ενεργειακές εταιρείες. Αυτό όμως προϋποθέτει μια κυβέρνηση που να αντιλαμβάνεται τις ευκαιρίες, να βοηθάει διπλωματικά τις ελληνικές εταιρείες και να ευνοεί τις επενδύσεις. Όπως έκανε η κυβέρνηση Καραμανλή με το άνοιγμα του Πειραιά στην COSCO. Που αποτελεί σήμερα τον συνδετικό κρίκο αυτού του ιμάντα με τις ευρωπαϊκές αγορές.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Το αμερικανικό όνειρο

Το αμερικανικό όνειρο

Το μεγάλο σορτάρισμα, η ταινία-ντοκιμαντέρ για την οικονομική κρίση του 2008, δίνει μια αποκαλυπτική εικόνα της κρίσης που δεν είναι μόνο οικονομική. Αλλά κάτι πολύ βαθύτερο. Είναι αξιακή κατάρρευση. Ένας καπιταλισμός στην παρασιτική φάση του. Το πνεύμα του καπιταλισμού χωρίς την ηθική του προτεσταντισμού, που περιέγραψε ο Μαξ Βέμπερ. Ένας αχαλίνωτος ατομικισμός που θεοποιεί το κέρδος εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Χωρίς αξιακές αναστολές.

Αυτό που διακυβεύεται στις αμερικανικές εκλογές είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια πολιτική μάχη ανάμεσα στο δημοκρατικό και το ρεπουμπλικανικό κόμμα.

Είναι κατά πόσο στις ΗΠΑ, μέσα από την πολιτική διαδικασία, θα αναζωογονηθεί το αμερικανικό όνειρο, που έχει θαμπώσει.

Το δημοκρατικό συνέδριο ήταν προσεκτικά ενορχηστρωμένο προς αυτή την κατεύθυνση. Ομιλίες με κατανεμημένους ρόλους. Άλλοι οικοδόμησαν το προφίλ της Κλίντον, άλλοι απάντησαν στις επικρίσεις εναντίον της και άλλοι αποδόμησαν τον Τράμπ. Σε όλες τις ομιλίες, όμως, υπήρχε μια κοινή επωδός. Η ανάγκη επανασύστασης της συλλογικότητας. Της οικογένειας, του χωριού, της κοινότητας. Της αμερικανικής κοινωνίας ως melting pot. Που εγγυάται την αρμονική συνύπαρξη διαφορετικών φυλών και θρησκευμάτων που τους ενώνει η πίστη για πρόοδο και ευημερία. Αυτή ήταν η δραματική έκκληση δύο πολιτικών που από outsiders έγιναν πρόεδροι και τώρα Νέστορες του Δημοκρατικού κόμματος. Του πρώην προέδρου από τη μικρή πόλη Χόουπ του Αρκάνσας. Και του αποχωρούντος πρώτου αφροαμερικανού προέδρου στην ιστορία των ΗΠΑ. Που κατανοώντας τις φυγόκεντρες δυνάμεις που αναπτύσσονται στην αμερικανική κοινωνία σκιαγράφησαν τις θεμελιακές αξίες του αμερικανικού ονείρου. Ως κάτι πολύ μεγαλύτερο από τον αχαλίνωτο ατομικισμό και τη θεοποίηση του κέρδους.

«It Takes a village» υπερθεμάτισε η Χίλαρυ Κλίντον υπενθυμίζοντας το βιβλίο που είχε γράψει σε ανύποπτο χρόνο για την ανάγκη της υποταγής του εγώ στο κοινωνικό σύνολο.

Το «εμείς ο λαός» του αμερικανικού συντάγματος ενάντια στο «εγώ». Η ανάγκη επιστροφής στις αξιακές ρίζες των πατέρων της αμερικανικής επανάστασης. Επιστροφή στις αξίες και στην ανεκτικότητα. Γιατί χωρίς αυτά το αμερικανικό όνειρο θαμπώνει. Μετατρέπεται σε φούσκα.

Από την άλλη ο Τραμπ. Το κατεστημένο του ρεπουμπλικανικού κόμματος απέτυχε να τον σταματήσει. Στο συνέδριο απέφυγε το παλατινό πραξικόπημα εναντίον του για να μη διχαστεί το ρεπουμπλικανικό κόμμα. Κι έτσι από το «ξημερώνει στην Αμερική» του Ρόναλντ Ρέηγκαν, και τον «ευσπλαχνικό συντηρητισμό» του Μπους το ρεπουμπλικανικό κόμμα βρέθηκε όμηρος ενός απρόβλεπτου και αμφιλεγόμενου επιχειρηματία. Που με ένα μισαλλόδοξο κήρυγμα και διχαστική ρητορική υπόσχεται καθαρότητα και προστατευτικό καπιταλισμό. Και ότι μόνος του θα διορθώσει όλα τα κακώς κείμενα. Σε μια Αμερική που τη σκιαγραφεί με τα πιο μελανά χρώματα. Μηδενίζοντας την αξία της και σορτάροντας την. Αρκεί να κερδίσει ο ίδιος.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”