Στη μέγγενη

Στη μέγγενη

Η χαώδης αναντιστοιχία προεκλογικών υποσχέσεων και κυβερνητικών έργων έχει οδηγήσει στην κλιμάκωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας και σε χιονοστιβάδα κινητοποιήσεων. Η κυβέρνηση, δέσμια των ιδεοληψιών της και της διαχειριστικής της ανεπάρκειας δεν μπορεί να κάνει τη «φυγή προς τα εμπρός». Έχει παραλύσει.

Οι αποκρατικοποιήσεις γίνονται με βαριά καρδιά. Και μόνο κάτω από την ασφυκτική πίεση των δανειστών. Με τα χίλια ζόρια προχώρησε η συμφωνία για την εκμετάλλευση των περιφερειακών αεροδρομίων. Οι επενδύσεις καρκινοβατούν. Η μια στις Σκουριές συναντάει τη σφοδρή αντίδραση του Σκουρλέτη. Η δεύτερη στον ΟΛΠ γίνεται παρά τη θέληση του αρμόδιου υπουργού, του Δρίτσα. Γι’αυτό και όλοι οι ξένοι επενδυτές παραμένουν διστακτικοί για τα σχέδια της κυβέρνησης. Και τονίζουν ότι η χώρα έχει προοπτική αλλά χρειάζεται σταθερότητα. Σταθερούς κανόνες παιχνιδιού. Και όλα αυτά την ώρα που για να επιτύχουμε την οικονομική ανάκαμψη η χώρα χρειάζεται ένα επενδυτικό «success story».

Το ασφαλιστικό είναι ένα άλλο πρόβλημα, που η κυβέρνηση, επιδείνωσε. Πέρα από το γεγονός ότι πάγια και διαχρονικά, ο χώρος που εκπροσωπεί, αντιστάθηκε σε κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης του. Μεταρρυθμίσεις, το κόστος των οποίων ανέλαβαν και πλήρωσαν οι κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας. Τώρα, όμως, θα πρέπει να κλείσει τη δημοσιονομική μαύρη τρύπα του ασφαλιστικού, που η ίδια δημιούργησε. Με την ύφεση, που η κυβέρνηση προκάλεσε, η δημοσιονομική τρύπα του 1,8 δις δεν καλύπτεται χωρίς περικοπή συντάξεων ή την αύξηση των εισφορών, εφόσον δεν αποφασίζει να μειώσει περαιτέρω το κράτος. Για να μην περικόψει συντάξεις η κυβέρνηση θα πρέπει να τετραγωνίσει το κύκλο και να πετύχει και τη συναίνεση του ΔΝΤ. Μάλλον δύσκολο.

Η ανεπάρκεια των χειρισμών τους στο μεταναστευτικό-προσφυγικό έχει δημιουργήσει εκ νέου ένα κλίμα de facto αποκοπής της χώρας από την Ευρώπη. Το μόνο που κάνουν, τελικά με επιτυχία και καθεστωτική νοοτροπία είναι η άλωση του κρατικού μηχανισμού.

Κάποιοι από τους εταίρους μας θεώρησαν ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να περάσει μέτρα χωρίς την κοινωνική κατακραυγή. Χωρίς την κοινωνία στους δρόμους. Αποδείχθηκε ότι έσφαλαν. Και τώρα έχουν το χειρότερο δυνατό συνδυασμό. Και μια κυβέρνηση αντιμεταρρυθμιστών και τη κοινωνία εξαγριωμένη.

Πιασμένη στη μέγγενη της ιδεοληψίας και της ανεπάρκειας της από τη μια πλευρά και των προβλημάτων του ασφαλιστικού και του μεταναστευτικού από την άλλη, η κυβέρνηση άνοιξε τη συζήτηση για τον εκλογικό νόμο. Δηλαδή την εκλογολογία. Είτε αντιπερισπασμός είναι είτε προσπάθεια απόδρασης μικρή σημασία έχει. Το μόνο δίλημμα που υπάρχει είναι τι βλάπτει περισσότερο την κοινωνία και την οικονομία. Η περαιτέρω παραμονή μιας ανίκανης και ιδεοληπτικής κυβέρνησης ή η εκ νέου προσφυγή στις κάλπες.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Φερετζές

Φερετζές

Πρώτα έβαλαν τον Μπαλτά να τα γκρεμίσει όλα. Ό,τι μεταρρυθμιστικό είχε γίνει στη Παιδεία τα τελευταία πέντε χρόνια. Απόρροια πολυετούς εθνικού διαλόγου και προϊόν ευρείας διακομματικής συναίνεσης. Και τώρα, πάνω στα ερείπια, έρχεται ο Φίλης να εξαγγείλει νέο διάλογο. Ένα διάλογο προφανέστατα προσχηματικό. Που θα νομιμοποιήσει το αντιμεταρρυθμιστικό τους σχέδιο.

Τρείς φορές χρησιμοποίησαν την παιδεία για να ρίξουν την προηγούμενη κυβέρνηση. Το καλοκαίρι του ´13 έκαναν απεργία εν μέσω πανελλαδικών εξετάσεων. Αντιδρώντας στην αύξηση του ωραρίου. Το επόμενο φθινόπωρο υποκίνησαν τις καταλήψεις στα σχολεία. Αντιδρώντας στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Μετά, υποκίνησαν τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια. Αντιδρώντας στον οικονομικό και διοικητικό εξορθολογισμό τους. Τώρα που πήραν τη κυβέρνηση έρχονται να διαλύσουν όσα με κόπο χτίσαμε τα τελευταία χρόνια.

Ο νόμος-πλαίσιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση ψηφίστηκε από τη Βουλή του 2009 με ευρεία διακομματική συναίνεση. Και εφαρμόστηκε παρά τη λυσσώδη αντίδραση τους. Παρακώλυαν αντιδημοκρατικά τη διαδικασία. Και χρειάστηκε να νομοθετήσω την ηλεκτρονική ψηφοφορία για να εφαρμοστεί ο νόμος. Και να εκλεγούν Συμβούλια προσωπικοτήτων διεθνούς εμβέλειας. Και έρχονται τώρα να καταργήσουν τα Συμβούλια, να επαναφέρουν το άσυλο της παρανομίας και τους αιώνιους φοιτητές. Και τη συμμετοχή των φοιτητών στις εκλογές διοικητικών οργάνων στα Ιδρύματα. Να επαναφέρουν, δηλαδή, τη γάγγραινα της συναλλαγής στα ΑΕΙ.

Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση νομοθετήσαμε (4186/2013) το Νέο Λύκειο, το Νέο Επαγγελματικό Λύκειο, τις Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης και το θεσμό της Μαθητείας. Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, τα πρότυπα, η ενίσχυση των μαθημάτων γενικής παιδείας, η Τράπεζα θεμάτων, η εισαγωγή στα ΑΕΙ με βάση την επίδοση και στα τρία χρόνια του Λυκείου, η βάση του 10 στη γλώσσα και τα μαθηματικά, και η μείωση των μαθημάτων των πανελλαδικών σε 4 αποτέλεσαν μια ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση. Που δημιουργούσε ένα σχολείο υψηλών απαιτήσεων και όχι εύκολης πρόσβασης και προαγωγής. Ένα δημόσιο σχολείο και ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εντύπωνε μια κουλτούρα αριστείας στους νέους. Πέρα από τις γνώσεις που τους παρέχει και τις δεξιότητες που τους καλλιεργεί. Μετατοπίζοντας, σταδιακά, το κέντρο βάρους από τα φροντιστήρια πίσω στα σχολεία. Τα ξήλωσαν όλα. Για να επαναφέρουν την κουλτούρα της ήσσονος προσπάθειας και την εξίσωση προς τα κάτω. Μας λένε ότι πρέπει να αλλάξουμε το υπόδειγμα μάθησης. «Σημασία έχει να μαθαίνω πως να μαθαίνω». Καμία αντίρρηση. Μόνο που αυτό είχε αρχίσει. Μεθοδικά και μελετημένα. Με την εισαγωγή του μαθήματος του πρότζεκτ. Της μαθησιακής διαδικασίας του ερευνητικού κύκλου δηλαδή. Τίποτα από όλα αυτά, όμως, δεν τους ενδιαφέρει. Αυτό που επιζητούν είναι η επιβολή των οπισθοδρομικών ιδεοληψιών τους. Νομιμοποιημένη μέσα από ένα διάλογο φερετζέ.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”