Ανθρώπινη χωματερή

Ανθρώπινη χωματερή

Η ροή της εισόδου προσφύγων και μεταναστών στην ελληνική επικράτεια συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό. Είναι σχεδόν ανεξέλεγκτη. Χιλιάδες εισέρχονται καθημερινά αλλά μόλις μερικές δεκάδες διέρχονται τα σύνορα προς άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εαν συνεχιστεί αυτός ο εγκλωβισμός, πολλές διεθνείς οργανώσεις εκτιμούν ότι ο αριθμός γρήγορα θα ξεπεράσει τις 200,000. Το σενάριο είναι εφιαλτικό.

Σε αντίθεση με το μεταναστευτικό ρεύμα που δέχθηκε η χώρα μας μετά την κατάρρευση του σοβιετικού συνασπισμού, η σημερινή πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Τότε Αλβανοί και άλλοι μετανάστες, προερχόμενοι από χώρες της ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων έβλεπαν την Ελλάδα ως τελικό προορισμό. Ως χώρο ανεύρεσης εργασίας και παραμονής. Αλλά και η Ελλάδα ήταν μια άλλη χώρα τότε. Με την οικονομία της σε καλύτερη κατάσταση. Με τους κλάδους της κατασκευής, της αγροτικής παραγωγής, και του τουρισμού να προσφέρουν θέσεις εργασίας σε φθηνά εργατικά χέρια. Από το κύμα αυτό κάποιοι έμειναν και ενσωματώθηκαν σχετικά εύκολα στην ελληνική κοινωνία. Με τα συνήθη κοινωνικά προβλήματα, βέβαια, που εμφανίζονται σε τέτοιες περιστάσεις.

Η σημερινή πραγματικότητα είναι ζοφερή. Τα μεγέθη είναι διαφορετικά. Οι άνθρωποι αυτοί, είτε πρόσφυγες, είτε μετανάστες, δεν ήρθαν για να μείνουν. Η Ελλάδα είναι μια στάση στο δρομολόγιο τους για έναν καλύτερο προορισμό. Μετά το κλείσιμο των συνόρων βρίσκονται εγκλωβισμένοι. Σε μια χώρα που δεν θέλουν να μείνουν και που η ίδια δεν μπορεί να τους σηκώσει. Και λόγω δυνατοτήτων και μεγέθους, αλλά και λόγω της πρωτοφανούς αδυναμίας που βρίσκεται μετά από μια πολύχρονη κρίση.

Τα προβλήματα που θα ανακύψουν θα πάρουν τη μορφή χιονοστιβάδας. Μια χώρα με ασθενή δημόσια διοίκηση και γονατισμένη οικονομία θα κληθεί να οργανώσει απέραντους καταυλισμούς προσφύγων στην επικράτεια της. Να τους προσφέρει σίτιση, και στέγαση. Να φιλοξενήσει μετανάστες χωρίς να είναι σε θέση να τους προσφέρει θέσεις εργασίας. Να τους προσφέρει υγιειονομική περίθαλψη όταν το σύστημα υγείας ήδη αγκομαχάει για να ανταπεξέλθει στις εσωτερικές ανάγκες. Να αντιμετωπίσει τα σοβαρά προβλήματα ασφάλειας, που θα ανακύψουν. Και να αντιμετωπίσει ανθρώπους, που όπως δείχνει η ευρωπαϊκή εμπειρία, έχουν περιορισμένη δυνατότητα και βούληση ενσωμάτωσης.

Η ευρωπαϊκή ένωση προσανατολίζεται να μας δώσει κάποιας μορφής οικονομική βοήθεια και να περιορίσει την ανθρωπιστική κρίση στην ελληνική επικράτεια. Με τα σύνορα κλειστά, οι ευρωπαϊκές χώρες θα αφήνουν να περνάνε όσους και όποιους θέλουν. Η Ελλάδα μετατρέπεται σε ανθρώπινη χωματερή. Και το χειρότερο. Η κυβέρνηση είναι έτοιμη να το δεχθεί. Και χρησιμοποιεί το προσφυγικό για να επιτύχει χαλάρωση των απαιτήσεων των δανειστών. Θεωρώντας ότι έτσι θα παρατείνει την παραμονή της στην εξουσία. Μόνο που θα κυβερνάει πια μια άλλη χώρα.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η ρωγμή του χρόνου

Η ρωγμή του χρόνου

Σε καυδιανά δίκρανα βρίσκεται η χώρα. Αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα μια βαθιά και πολύχρονη οικονομική κρίση, και ένα πρωτοφανές μεταναστευτικό-προσφυγικό πρόβλημα. Η οικονομική κρίση έχει στοιχίσει στη χώρα το 25% του ΑΕΠ σε μια πενταετία. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η χαώδης αναντιστοιχία προεκλογικών υποσχέσεων και μετεκλογικών πράξεων της κυβέρνησης έχει εξαγριώσει την κοινωνία. Δεν υπάρχει κοινωνική ομάδα που να μην βάλλεται από την πολιτική της και αυτή, με τη σειρά της, να μη βάλλει εναντίον της. Η Ελλάδα είναι κομμένη στα δύο, το κλείσιμο της αξιολόγησης απομακρύνεται, και η οικονομία και η χώρα ξαναζουν ημέρες του 2015. Με μια επιπλέον επιβαρυντική παράμετρο. Μια προσφυγική-μεταναστευτική κρίση, που απειλεί να ξεθεμελιώσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Είναι ένα πρόβλημα που ξεπερνάει τη χώρα μας και τις δυνατότητες της. Ένα πρόβλημα που εξελίσσεται ραγδαία σε μείζονα ανθρωπιστική κρίση. Χωρίς να διαφαίνεται στον ορίζοντα προοπτική επίλυσης. Γιατί δύσκολα θεραπεύονται τα αίτια του προβλήματος. Η Μέση Ανατολή βρίσκεται σε μια ιστορική φάση μετεξέλιξης. Μοιάζει με ηφαίστειο που ενεργοποιήθηκε και ξερνάει ιστορία και, μαζί, πρόσφυγες και μετανάστες. Σεχταριστικές διαμάχες, κατάρρευση κρατικών οντοτήτων, ριζοσπαστικοποίηση του ισλαμικού στοιχείου, εμφύλιοι, αλλαγές συνόρων. Και στο υπόστρωμα πηγές ενέργειας. Προσθέστε τα χρονίζοντα άλυτα προβλήματα, όπως το Παλαιστινιακό, και την αραβοϊσραηλινή διένεξη, και τα αποκλίνοντα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων, κι έχετε ένα σταυρόλεξο χωρίς λύση. Και το χειρότερο για τη Δύση, η ηγέτιδα δύναμη της, η Αμερική, βρίσκεται στο τέλος ενός πολιτικού κύκλου. Σε προεκλογική περίοδο. Κάτι που περιορίζει τον καταλυτικό της ρόλο για την επίλυση του προβλήματος.

Η Ευρώπη δεν μπορεί να το κάνει. Έχει εμβρυακή Κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα. Δεν διαθέτει ούτε τη στρατηγική, ούτε τα μέσα ούτε τη κουλτούρα πλανητικής δύναμης. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι αδυνατεί να διαχειριστεί στοιχειωδώς ακόμη και τις συνέπειες της κρίσης. Ένας αταβιστικός εθνικισμός οδηγεί σε σπασμωδικό κλείσιμο των συνόρων και τραγελαφικά νομοθετήματα εθνικών χωρών. Καμιά συνενόηση, καμιά αλληλεγγύη. Μόνο ιδέες ανταλλάσσονται για την αφαίρεση κοινοτικών πόρων από κράτη που δεν αναλαμβάνουν τις υποχρεώσεις που τους αναλογούν.

Ο χρόνος, όμως, τρέχει και η Ελλάδα, ο αδύναμος κρίκος της Ευρώπης, βυθίζεται. Από το εύρος του κύματος που δέχεται, την απουσία ευρωπαϊκής πολιτικής, και την δική της αδυναμία. Η σοβαρότερη ίσως κρίση μετά τον πόλεμο βρίσκει την Ελλάδα καταπτοημένη οικονομικά, απομονωμένη διπλωματικά και συνολικά αδύναμη. Η αντίδραση της κυβέρνησης, και αργοπορημένη και ανεπαρκής, έχει και σαυτή την περίπτωση διογκώσει το πρόβλημα. Που παίρνει τη μορφή χιονοστιβάδας και βυθίζει τη χώρα στη ρωγμή του χρόνου.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Γερμονοτσολιάδες

Γερμονοτσολιάδες

Δυο ημέρες πριν το περιβόητο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ο Πρωθυπουργός επισκέφθηκε το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Δεν ήταν μόνο το timing της επίσκεψης, που ήταν ατυχές αν όχι θεσμικά προκλητικό. Ήταν η απροθυμία του Πρωθυπουργού να αποδοκιμάσει η να κρατήσει αποστάσεις από την πρωτοφανή δήλωση του ΥΠΕΘΑ. Ότι «οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας διασφαλίζουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό της χώρας». Γλώσσα λανθάνουσα, ή μη, η δήλωση πρόδιδε την καθεστωτική αντίληψη της κυβέρνησης. Που την είδαμε να εκδηλώνεται μετέπειτα στη παιδεία, στους διορισμούς στο δημόσιο, και εσχάτως στο τομέα της ενημέρωσης.

Προσηλωμένη στην καθεστωτική της ατζέντα, η κυβέρνηση απέτυχε να αξιοποιήσει τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού- προσφυγικού προβλήματος. Διαφυλάττοντας τα κυριαρχικά δικαιώματα και τα σύνορα της χώρας.

Αρχίσαμε με τις γνωστές φοβέρες ότι θα πλημμυρίσουμε τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες με τζιχαντιστές, ολιγωρήσαμε στην υλοποίηση των δεσμεύσεων που είχαμε αναλάβει τον Οκτώβριο, και καταλήξαμε τον Ιανουάριο να εκλιπαρούμε τους Γερμανούς να διατηρήσουν τη διοίκηση της νατοϊκής δύναμης που θα περιπολεί στο Αιγαίο. Ναι, ναι, τους Γερμανούς που βρίζαμε και τους γερμανοτσολιάδες που συνομιλούσαν μαζί τους.

Θα μπορούσαν τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Αν η κυβέρνηση είχε αναθέσει στις ένοπλες δυνάμεις να επικουρήσουν το λιμενικό και τη frontex στον έλεγχο των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών και στον έλεγχο των ελληνικών, δηλαδή των ευρωπαϊκών, συνόρων. Υπήρχε άλλωστε πρόσφατο ευρωπαϊκό προηγούμενο. Η συμμετοχή γαλλικών πολεμικών πλοίων στην ευρωπαϊκή επιχείρηση Triton στα θαλάσσια σύνορα της Ιταλίας με τη Λιβύη.

Αυτό δεν έγινε. Πάνω από ένα εκατομμύριο μετανάστες πέρασαν τα σύνορα της Ευρώπης τον περασμένο χρόνο δημιουργώντας μια ανθρωπιστική και πολιτική κρίση. Απειλώντας τη συνοχή της Ευρώπης. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αντιμετώπισαν το θέμα στενά εθνικά και όχι ευρωπαϊκά. Αθετώντας δεσμεύσεις και νομοθετώντας, σε ορισμένες περιπτώσεις, κατά τρόπο ακραίο. Η Μέρκελ βλέποντας το πολιτικό της κεφάλαιο να απομειώνεται επικίνδυνα αναζήτησε αξιόπιστο μηχανισμό ελέγχου. Για να μειωθεί, τουλάχιστον, ο αριθμός αυτών που φτάνουν στα σύνορα της. Και στράφηκε στο ΝΑΤΟ. Η πολιτική απόφαση της εμπλοκής του ΝΑΤΟ στην αστυνόμευση και τον έλεγχο των ευρωπαϊκών συνόρων ελήφθη αλλά οι κανόνες εμπλοκής δεν έχουν αποσαφηνιστεί. Και όσοι γνωρίζουν τα θέματα του επιχειρησιακού ελέγχου του Αιγαίου, στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, γνωρίζουν ότι ο διάβολος, δηλαδή οι απειλές κατά των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο, κρύβεται στις επιχειρησιακές λεπτομέρειες. Είναι σίγουρο ότι η Τουρκία θα αναζητήσει ευκαιρία για να επαναφέρει και να προωθήσει τις πάγιες αιτιάσεις της στο Αιγαίο. Ας ελπίσουμε ότι η ανικανότητα της κυβέρνησης δεν θα οδηγήσει και σε εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Προ της εξόδου

Προ της εξόδου

Στις 15 Δεκεμβρίου του 2015, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δημοσίευσε την όγδοη εξαμηνιαία έκθεση για τη λειτουργία του χώρου Σένγκεν. Στη σελίδα 12 περιελάμβανε την Ελλάδα. Και σημείωνε ότι θα χρειαστεί να εντείνει τις προσπάθειες της για να ελέγξει την κατάσταση. Επισημαίνοντας ότι εάν ένα κράτος μέλος αμελεί τις υποχρεώσεις του αυτό μπορεί να σημάνει την επαναφορά ελέγχου στα εσωτερικά σύνορα.

Η κυβέρνηση, που ως γνωστόν έχει μια χρονική υστέρηση πρόσληψης της πραγματικότητας, μάλλον δεν πήρε χαμπάρι τι συμβαίνει. Κι όταν πήρε χαμπάρι μάλλον ολιγώρησε. Από τις 17 Δεκεμβρίου, από τη στήλη αυτή, επισημαίναμε ότι είμαστε για δεύτερη φορά στα πρόθυρα ενός Grexit. Αυτή τη φορά από τη ζώνη Σένγκεν. Είναι προφανές ότι το προσφυγικό μεταναστευτικό πρόβλημα δεν το δημιούργησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ένα διεθνές πρόβλημα με πολλαπλά αίτια. Η ευθύνη της κυβέρνησης έγκειται στο ότι άφησε την κατάσταση να ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Απέτυχε να ελέγξει τα σύνορα της χώρας, που είναι σύνορα της Ευρώπης. Ολιγώρησε στην υλοποίηση των δεσμεύσεων που είχε αναλάβει τον Οκτώβριο. Καθυστέρησε στη δημιουργία των κέντρων υποδοχής. Καθυστέρησε στη προώθηση της Frontex για την καταγραφή και τον έλεγχο των μεταναστών. Το χειρότερο, όμως, όλων ήταν η προσπάθεια της κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει το προσφυγικό ως μοχλό για την ελάφρυνση των μνημονιακών μας υποχρεώσεων. Άλλη μια περήφανη διαπραγμάτευση του κ. Τσίπρα που κοντεύει να μας κοστίσει με Grexit από τη ζώνη Σένγκεν.

Οι εταίροι μας μπορεί να έχουν δείξει κάποια ανοχή με τις επιδόσεις της κυβέρνησης στα οικονομικά και τις μεταρρυθμίσεις. Δεν είναι όμως διατεθειμένοι να πειραματιστούν με τον κ. Τσίπρα στο προσφυγικό. Ο συνδυασμός της προσφυγικής κρίσης με την ισλαμική τρομοκρατία δεν αφήνει περιθώρια. Οι κίνδυνοι ασφάλειας που δημιουργούνται είναι πολύ μεγάλοι. Και η πίεση στο εσωτερικό των χωρών στρέφει πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις σε ακραίες αποφάσεις. Άλλες έκλεισαν τα σύνορα τους, άλλες νομοθετούν κατά τρόπο απαράδεκτο, όπως η Δανία.

Το τελεσίγραφο που μας έστειλε τη Τετάρτη ο Ντομπρόβσκις, αντιπρόεδρος της Επιτροπής, δείχνει ότι ο κίνδυνος της εξόδου είναι πλέον ορατός. Η κυβέρνηση θα πρέπει να αποφορτίσει το κλίμα και να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη. Με άμεσες ενέργειες όπως: η ολοκλήρωση της λειτουργίας των hot spots, η ενίσχυση της Frontex, η άμεση επαναπροώθηση των παράτυπων μεταναστών, και η διάθεση επιπλέον εγχώριων και ευρωπαϊκών κονδυλίων για την αντιμετώπιση του προβλήματος.

Η Ελλάδα ή θα υλοποιήσει τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει και τις υποχρεώσεις της βάσει της Συνθήκης που έχει υπογράψει ή θα βρεθεί εκτός Σένγκεν. Αντιμέτωπη με το βαλκανικό της παρελθόν. De facto αν όχι de jure.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Grexit II

Grexit II

Η απειλή του Grexit επιστρέφει. Μόνο που αυτή τη φορά δεν αφορά την Ευρωζώνη. Αλλά τη ζώνη Σένγκεν. Η ισπανική υποχώρηση της κυβέρνησης, έστω και την τελευταία στιγμή, μας κράτησε στην ευρωζώνη. Κι έφερε το τρίτο μνημόνιο. Για τη ζώνη Σένγκεν κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος.

Οι χειρισμοί της κυβέρνησης Τσίπρα στο προσφυγικό υπήρξαν εξαρχής καταστροφικοί. Οι ιδεοληψίες της έδωσαν προς τα έξω την εικόνα μιας χώρας που είναι ξέφραγο αμπέλι. Υπουργοί της κυβέρνησης με δηλώσεις τους σήμαναν προσκλητήριο εισόδου. Μετέτρεψαν τη χώρα σε ανοχύρωτη πολιτεία έρμαιο στις βουλές των εμπόρων ψυχών. Όταν η χώρα γέμισε από πρόσφυγες και μετανάστες η κυβέρνηση ολιγώρησε. Απέτυχε να ελέγξει τα σύνορα της. Που είναι τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης. Η γεωστρατηγική μας χρησιμότητα για τη Δύση έγκειται στο ότι είμαστε το προκεχωρημένο φυλάκιο. Και η πάγια στρατηγική μας επιδίωξη είναι τα σύνορα μας να είναι σύνορα της Δύσης. Αυτό κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Με δική μας ευθύνη.

Η κυβέρνηση αθέτησε τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει τον Οκτώβριο. Ούτε τα κέντρα υποδοχής δημιούργησε, ούτε την υποστήριξη της Frontex ως προς τη καταγραφή και τον έλεγχο των μεταναστών προώθησε. Το χειρότερο όλων ήταν η επαρχιώτικη προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί το προσφυγικό ως μοχλός για την ελάφρυνση των μνημονιακών υποχρεώσεων της χώρας. Άλλη μια περήφανη διαπραγμάτευση του κ. Τσίπρα που κόντεψε να μας κοστίσει με Grexit από τη ζώνη Σένγκεν. Γιατί ο συνδυασμός της προσφυγικής κρίσης με την ισλαμική τρομοκρατία δεν αφήνει περιθώρια πειραματισμού στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Οι Ευρωπαίοι μπορεί να δείχνουν ανοχή με τις επιδόσεις της κυβέρνησης Τσίπρα στα οικονομικά και τις μεταρρυθμίσεις. Δεν είναι όμως διατεθειμένοι να πειραματιστούν με τον κ. Τσίπρα στο προσφυγικό. Κι αυτό γιατί οι κίνδυνοι ασφάλειας που δημιουργούνται είναι μεγαλύτεροι από την εξάχρονη οικονομική κρίση. Όπως και η πίεση στο εσωτερικό των χωρών τους που φέρνει τη στροφή της κοινής γνώμης προς τα άκρα.

Για το λόγο αυτό αντέδρασαν άμεσα. Ἠλθαν σε συμφωνία με την Τουρκία, ενώ πολλές ευρωπαϊκές χώρες άρχισαν να κλείνουν τα σύνορα τους. Κι έδωσαν τελεσίγραφο στην ελληνική κυβέρνηση. Η θα υλοποιήσει τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η θα βρεθεί εκτός ζώνης Σένγκεν. Έξοδος από τη ζώνη Σένγκεν θα έχει καταστροφικές επιπτώσεις για την ασφάλεια, το εμπόριο, τις μεταφορές, τις ροές κεφαλαίων και εργαζομένων. Και θα σημάνει τον εγκλωβισμό εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων στην επικράτεια μας. Έστω και την τελευταία στιγμή, όπως πάντα, φαίνεται ότι το κατάλαβαν στη κυβέρνηση. Και τώρα τρέχουν. Για να αποφύγουν την έξοδο και την επιστροφή της χώρας στο βαλκανικό της παρελθόν.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Το μεταναστευτικό

Το μεταναστευτικό

Διανύουμε περίοδο γεωπολιτικών αλλαγών. Σε πολλές περιφέρειες του πλανήτη. Σχέσεις μεταξύ κρατών, ακόμα και συμμαχικών κρατών, επαναπροσδιορίζονται. Εκεί, όμως, που οι διαχωριστικές γραμμές χαράσσονται πια με αιματηρές συγκρούσεις είναι στη Μέση Ανατολή. Μια διαλεκτική του αίματος που κλιμακώθηκε μετά τη φρικιαστική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου. Τότε οι νεοσυντηρητικοί αποφάσισαν να επιβάλλουν τη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή. Η συνέχεια είναι λίγο έως πολύ γνωστή. Ο περίφημος εκδημοκρατισμός της περιοχής οδήγησε στην άνοδο ακραίων ισλαμικών δυνάμεων. Σεχταριστικές διαμάχες σε όλη τη Μέση Ανατολή και ριζοσπαστικοποίηση του ισλαμικού στοιχείου.

Αλλά το πιο ανησυχητικό είναι η εδραίωση του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού κράτους σε εδάφη του Ιράκ και της Συρίας. Αντί για κράτη που υποθάλπουν την τρομοκρατία, έχουμε πια ένα «κράτος τρομοκράτη». Και δεν είναι μόνο αυτό. Κράτη όπως η Λιβύη και το Ιράκ δεν έχουν σταθεροποιηθεί ακόμη. Και ένας εμφύλιος πόλεμος στη Συρία που μαίνεται, μετατράπηκε σε πεδίο αντιπαράθεσης περιφερειακών δυνάμεων αλλά και των δυο υπερδυνάμεων που συντάχθηκαν με αντίπαλα στρατόπεδα. Η Ρωσία με το καθεστώς Ασάντ και οι ΗΠΑ με τις αντικαθεστωτικές δυνάμεις. Αυτό τελμάτωσε κάθε προσπάθεια ειρηνευτικής λύσης και οδήγησε τα πράγματα σε αδιέξοδο. Οι εξελίξεις αυτές έχουν οδηγήσει σε εκατόμβη θυμάτων και σε εκατομμύρια εκτοπισμένων και προσφύγων. Η Αραβική Άνοιξη μετατράπηκε σε Αραβικό Χειμώνα και το Αιγαίο και η Μεσόγειος σε θάλασσες της μεγάλης εξόδου.

Οι πληγές που έχουν ανοίξει στη Μέση Ανατολή δεν επουλώνονται εύκολα. Και έχουν οξύνει το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα που βρήκε την Ευρώπη απροετοίμαστη. Με ένα θεσμικό πλαίσιο ξεπερασμένο. Και φυσικά την Ελλάδα, την εσχατιά της Ευρώπης, που λόγω εγγύτητας με τη Μέση Ανατολή αντιμετωπίζει οξύτατο πρόβλημα. Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτό το πρόβλημα από μόνη της. Είναι ένα διεθνές πρόβλημα. Η ιδεοληπτική και ανερμάτιστη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, αποδείχθηκε επικίνδυνη για πρόσφυγες και μετανάστες και απειλητική για τη κοινωνική μας συνοχή. Μετέτρεψε τη χώρα σε ανοχύρωτη πολιτεία στις βουλές των εμπόρων ψυχών.

Η κυβέρνηση ολιγώρησε σε τρία επίπεδα. Πρώτον, έπρεπε να είχε ζητήσει έκτακτη Σύνοδο Κορυφής για το μεταναστευτικό. Δεύτερον, έπρεπε να είχε κάνει τις απαραίτητες ενέργειες για να εκταμιεύσει το ποσό που της αναλογεί από τα ευρωπαϊκά κονδύλια, όπως υποδείκνυε ο Επίτροπος για το Μεταναστευτικό, ο κ. Αβραμόπουλος. Τρίτον, έπρεπε να έχει δημιουργήσει ένα ενιαίο κέντρο διαχείρισης της κρίσης. Το ότι και τα τρία αυτά στοιχειώδη τα πέτυχε η υπηρεσιακή κυβέρνηση σε μία εβδομάδα δείχνει το μέγεθος της διοικητικής ανεπάρκειας και ανικανότητας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Ευρωπαϊκή Ατζέντα για τη Μετανάστευση

Ευρωπαϊκή Ατζέντα για τη Μετανάστευση

Περίπου 1.800 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους προσπαθώντας να διασχίσουν τη Μεσόγειο από την αρχή του χρόνου. Σε αναζήτηση καλύτερης μοίρας. Η εκατόμβη των θυμάτων έκανε όλους στην Ευρώπη να αντιληφθούν ότι είμαστε αντιμέτωποι με μια νέα πραγματικότητα στη Μεσόγειο. Διαχειριζόμαστε μια κρίση, που χρειάζεται άμεση λήψη μέτρων. Πριν τα πράγματα ξεφύγουν από κάθε έλεγχο.

Στην Ευρώπη οι μετανάστες ξεπερνούν τα 30 εκατομμύρια σε έναν πληθυσμό 500 εκατομμυρίων. Δημιουργώντας σε πολλούς Ευρωπαίους ένα αίσθημα απειλής. Που οδηγεί σε ξενοφοβία και άνοδο των ακραίων κομμάτων. Φυσικά το κατεπείγον είναι να σταματήσει η αιμορραγία, που αποτελεί όνειδος για τον πολιτισμένο κόσμο. Αλλά και πέρα από αυτό να αντιμετωπιστούν οι βασικές αιτίες του προβλήματος. Μιλάμε για ένα σύνολο δράσεων, που να συγκροτεί μια συνολική και αξιόπιστη ευρωπαϊκή πολιτική για το άσυλο και τη μετανάστευση.

Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται το σχέδιο δράσης που παρουσίασε ο Έλληνας Επίτροπος Δημ. Αβραμόπουλος, το οποίο υιοθετήθηκε από τους Υπουργούς Εξωτερικών και Εσωτερικών της ΕΕ. Και θα αποτελέσει το βασικό άξονα της Ευρωπαϊκής Ατζέντας για τη Μετανάστευση.

Βάσει του σχεδίου αυτού τριπλασιάζονται οι οικονομικοί πόροι που προορίζονται για τη Frontex. Και για πρώτη φορά γίνεται μια συστηματική προσπάθεια διάλυσης των δικτύων εμπορίας ανθρώπων.

Είναι επίσης θετικό, ότι η ισχύουσα οδηγία αλλάζει. Γιατί καταρτίστηκε στη βάση της μαζικής εισόδου ανθρώπων που προσπαθούσαν να διαφύγουν από τα πεδία των μαχών στα Βαλκάνια. Η κατάσταση, σήμερα, είναι διαφορετική. Οι μεταναστευτικές ροές προς την Ευρώπη είναι μικτές. Αποτελούνται και από πρόσφυγες αλλά και οικονομικούς μετανάστες.

Έτσι, η Επιτροπή δημιουργεί, για πρώτη φορά, ένα σχέδιο μετεγκατάστασης προσφύγων και μεταναστών σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης βάσει αντικειμενικών μετρήσιμων και επαληθεύσιμων κριτηρίων.

Ο συντελεστής λαμβάνει υπόψη τον πληθυσμό μιας χώρας, το συνολικό Ακαθάριστο Προϊόν, τον αριθμό των αιτήσεων χορήγησης ασύλου και τον δείκτη ανεργίας. Αυτό κάνει πιο δίκαιη τη διαχείριση του μεταναστευτικού στην Ευρώπη. Αναγνωρίζει τα προβλήματα και τις ιδιαιτερότητες των χωρών υποδοχής και θεμελιώνει ένα κοινό ευρωπαϊκό σύστημα διαχείρισης.

Οι υποχρεωτικές ποσοστώσεις δημιουργούν, βέβαια, μια διαιρετική τομή στην Ευρώπη. Από τη μια έχουμε τις χώρες του Νότου που δέχονται κύματα προσφύγων από τη Μεσόγειο αλλά και χώρες που δέχονται τις περισσότερες αιτήσεις για άσυλο, όπως η Γερμανία. Αυτές έχουν κάθε συμφέρον να προχωρήσει το σχέδιο. Από την άλλη πλευρά, χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία και η Ουγγαρία είναι απολύτως αντίθετες.

Πάντως, για την Ελλάδα, που είναι στην πρώτη γραμμή της υποδοχής των μεταναστευτικών κυμάτων, τα μέτρα είναι ευεργετικά.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Απομόνωση

Απομόνωση

Η πολιτική δεν είναι μονοθεματική. Πέραν της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε υπάρχουν και άλλα, εξαιρετικά κρίσιμα, ζητήματα που μας αφορούν. Που δυστυχώς δεν συζητήθηκαν επαρκώς κατά την προεκλογική περίοδο. Δυο τέτοια ανέκυψαν την εβδομάδα που μας πέρασε.

Το ένα αφορούσε το μεταναστευτικό. Και το θέμα που δημιουργήθηκε από τη διαταγή με τίτλο «Νέα πολιτική σχετικά με τις διαδικασίες κράτησης των αλλοδαπών». Τα ΜΜΕ ανέφεραν ότι η διαταγή προέβλεπε την απελευθέρωση των παράνομων μεταναστών και την ελεύθερη διακίνηση τους στο εσωτερικό της χώρας και το κλείσιμο όλων των κέντρων κράτησης. Δημιουργήθηκε σάλος. Και ήταν φυσικό. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει λόγο προεκλογικά για αλλαγή της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής. «Για παροχή ασύλου και παραχώρηση ταξιδιωτικών εγγράφων. Για διαδικασία νομιμοποίησης «χωρίς χαρτιά», για διαδικασία πολιτογράφησης για όσους ζουν και εργάζονται επί χρόνια στην Ελλάδα. Για άμεση παροχή ιθαγένειας σε όσα παιδιά γεννιούνται στην Ελλάδα. Για κατάργηση των σημερινών απάνθρωπων κέντρων κράτησης αλλοδαπών.»

Το θέμα αντιμετωπίστηκε με την ανάκληση της διαταγής και την παραίτηση του υποστράτηγου της ΕΛ.ΑΣ. που την υπέγραψε. Το ζήτημα όμως παραμένει. Το μεταναστευτικό πρόβλημα είναι ένα μείζον πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία και πρέπει να αντιμετωπισθεί σοβαρά. Όχι με τις ακραίες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μέσα στα πλαίσια της ευρωπαϊκής πολιτικής.

Το δεύτερο θέμα ήταν η Τουρκική ΝΟΤΑΜ της 28ης Φεβρουαρίου 2015 με την οποία η Τουρκία δέσμευσε δυο μεγάλες περιοχές στο Βόρειο και Νοτιοανατολικό Αιγαίο.

Ο φόβος ήταν αρχικά ότι η Τουρκία, εκμεταλλευόμενη την απειρία της νέας ελληνικής κυβέρνησης επιχείρησε να την παγιδεύσει. Ευτυχώς, το παράλογο της τουρκικής ενέργειας, η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά κυρίως η παρασκηνιακή αντίδραση διεθνών κύκλων οδήγησε στην απόσυρση της τουρκικής ΝΟΤΑΜ και τη ματαίωση της πολιτικής της Άγκυρας.

Το συμβάν έρχεται να μας θυμίσει μερικές σταθερές της εξωτερικής μας πολιτικής.

Η ένταξή μας στην ΕΕ και η συμμετοχή μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια δεν ήταν μια πολιτική που στόχευε μόνο στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας. Είχε στόχο την εδραίωση των δημοκρατικών μας θεσμών αλλά και τη διαφύλαξη των εθνικών μας συνόρων. Η συμμετοχή μας στην ΕΕ λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής ισχύος για την προώθηση του εθνικού συμφέροντος. Ιδιαίτερα σήμερα που λόγω της οικονομικής κρίσης οι αμυντικές δαπάνες έχουν μειωθεί σημαντικά. Υπό την έννοια αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτική στις σχέσεις μας με τους εταίρους μας. Η απομόνωσή μας δεν θα είναι επιζήμια μόνο οικονομικά αλλά και εθνικά.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”