Ομιλία στο Συμπόσιο που διοργάνωσε η ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΝΟΜΙΚΩΝ & ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ με αφορμή την απόφαση του ΣτΕ για τη διδασκαλία της “Πολιτικής Παιδείας” στα λύκεια

Θεωρώ ότι το νομοθετικό έργο της περιόδου Ιούλιος 2012 – Μάιος 2014 και οι εφαρμογές του συγκροτούν μια συνολική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Μεταρρύθμιση η οποία ακολούθησε τους άξονες των συμπερασμάτων και των προτάσεων του Εθνικού Διαλόγου του 2012 που είχε προηγηθεί. Μια συνολική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που εφαρμόστηκε σε πείσμα πολλών που αντιστέκονταν.

Eπιδιώξαμε μικρές και μεγάλες τομές, αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, με στόχο μια Εθνική Παιδεία, που οδηγεί στην αγωγή και την αρετή, και ένα Εκπαιδευτικό Σύστημα, που παρέχει γνώση, δεξιότητες και ικανότητες, μαθησιακά αποτελέσματα και εφόδια στη ζωή του πολίτη.
Οι στρατηγικές, οι πολιτικές και οι δράσεις στόχευσαν στην αναβάθμιση της Δημόσιας Εκπαίδευσης και της Διά Βίου Μάθησης, από το Νηπιαγωγείο έως το Πανεπιστήμιο, από την τυπική έως την άτυπη μάθηση.

Οι εκπαιδευτικές μας πολιτικές θεσμοθετήθηκαν με τέσσερις νόμους και 39 Προεδρικά Διατάγματα. Δεν επιχειρήσαμε να αλλάξουμε άρδην τον χάρτη της εκπαίδευσης αλλά να μπορέσουμε με κατάλληλες κινήσεις και προσεκτικές προσαρμογές να οικοδομήσουμε ένα σχολείο φιλικό προς τον μαθητή, ευέλικτο, αποδοτικό και αποτελεσματικό, με μορφωτική αυτοτέλεια. Αυτές οι πρωτοβουλίες μας θα άλλαζαν, εάν στη συνέχεια δεν καταργούνταν σχεδόν στο σύνολό τους, τα δομικά και τα ποιοτικά στοιχεία της εκπαίδευσης.

Αναφέρομαι με συντομία σε κάποιες από τις καινοτομίες αυτές όσον αφορά το Γενικό Λύκειο.
• Το Γενικό Λύκειο αποδεσμεύτηκε από τις Εισαγωγικές εξετάσεις, ενισχύθηκε η παιδευτική του αυτοτέλεια και ο μορφωτικός του χαρακτήρας. Καταρτίστηκαν νέα προγράμματα, είχαν εξασφαλισθεί πιστώσεις και είχε γίνει προκήρυξη για συγγραφή νέων σχολικών βιβλίων για το λύκειο. Οκτώ χρόνια μετά, ακόμη δεν έχουν γραφτεί τα νέα σχολικά βιβλία.
• Οι Α΄ και Β΄ Λυκείου έγιναν τάξεις γενικής παιδείας προσθέσαμε νέα μαθήματα, όπως π.χ. η Πολιτική Παιδεία, καταργήσαμε τις κατευθύνσεις, μειώσαμε τα μαθήματα στην Γ΄ Λυκείου (από 13 σε 9) αλλά και τα εξεταζόμενα σε πανελλήνιες εξετάσεις από 6 σε 4 καθιερώνοντας τις Ομάδες μαθημάτων προσανατολισμού και τα Επιστημονικά Πεδία.
• Καθιερώσαμε νέο τρόπο αξιολόγησης στο Λύκειο σε συνδυασμό με την Τράπεζα Θεμάτων, καθώς και τον υπολογισμό των βαθμών προαγωγής και απόλυσης (βαθμό πρόσβασης) για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δηλαδή οι επιδόσεις των μαθητών στις Α΄, Β΄ και Γ΄ τάξεις Λυκείου θα προσμετρούνταν μετά από προβλεπόμενη σχετική «αντικειμενικοποίηση» και θα υπολογίζονταν ως πέμπτος βαθμός του υποψηφίου για εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Και αυτό έγινε προκειμένου να ενισχυθεί η γενική παιδεία στο Λύκειο, δηλαδή να ανακτήσουν κύρος όλα τα διδασκόμενα μαθήματα και να σταματήσει τα απαράδεκτο φαινόμενο να ακυρώνεται ο μορφωτικός ρόλος του Λυκείου, αφού οι περισσότεροι μαθητές διάβαζαν (και δυστυχώς εξακολουθούν να διαβάζουν μετά την κατάργηση των παραπάνω) μόνο τα μαθήματα που θα εξετάζονταν στην Γ΄ Τάξη Λυκείου αδιαφορώντας παντελώς για τα υπόλοιπα.
• Θεσμοθετήσαμε την Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (Α.ΔΙ.Π.Π.Δ.Ε.) μια ανεξάρτητη διοικητική αρχή.
• Εφαρμόσαμε για πρώτη φορά μετά από τριανταπέντε χρόνια την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και του εκπαιδευτικού έργου (π.δ. 152/13). Σίγουρα το διάταγμα και οι διαδικασίες που προέβλεπε μπορούσαν να βελτιωθούν, αλλά δυστυχώς ακυρώθηκε και σήμερα μετά από οκτώ χρόνια από τότε και σαράντα από το 1982 η αξιολόγηση είναι και πάλι ζητούμενο.
• Τέλος, ιδρύσαμε τον Ανεξάρτητο Οργανισμό Εθνικών Εξετάσεων και αποδεσμεύσαμε το απολυτήριο του Λυκείου από τις εξετάσεις εισαγωγής, ενώ θεσμοθετήσαμε το νέο Επαγγελματικό Λύκειο, τις Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης και τη Μαθητεία για όλους.

Μετά από αυτά τα γενικά, έρχομαι στο μάθημα της Πολιτικής Παιδείας. Βασική αρχή πολλών διεθνών οργανισμών (Συμβούλιο της Ευρώπης, Unesco, Ευρωπαϊκή Ένωση) είναι ότι η «πολιτειότητα» και η διαμόρφωση ελεύθερου και υπεύθυνου πολίτη σε μια δημοκρατική πολιτεία αποτελούν προϋπόθεση στη διαμόρφωση της εκπαιδευτικής πολιτικής και αναπόσπαστο κομμάτι της σε όλα τα κράτη του σύγχρονου δυτικού κόσμου. Στο πλαίσιο αυτής της αρχής σχεδιάσαμε και εφαρμόσαμε στην πράξη ένα νέο μάθημα με τίτλο “Πολιτική Παιδεία” (Οικονομία, Πολιτικοί Θεσμοί και Αρχές Δικαίου και Κοινωνιολογία) που αποτελεί πρωτίστως, μία μαθητεία στη Δημοκρατία. Σκοπός του είναι να διαμορφώσει ένα ελεύθερο και υπεύθυνο πολίτη, ο οποίος, έγκαιρα, θα κατανοήσει τη σημασία και την αξία της Δημοκρατίας. Επιπλέον, το μάθημα αποσκοπεί στο να αποκτήσει ο μαθητής κοινωνική, πολιτική και οικονομική παιδεία, να αντιληφθεί και να βιώσει τη διασύνδεση Οικονομίας-Πολιτικής-Δικαίου-Κοινωνιολογίας, να κατανοήσει βασικούς θεσμούς για την οργάνωση και τη λειτουργία της Πολιτείας και να αναπτύξει κριτική σκέψη, ώστε να συμμετέχει ενεργά στο πολιτικό, εθνικό και ευρωπαϊκό “γίγνεσθαι” ως ελεύθερος και υπεύθυνος πολίτης.

Αυτά μπορούν να επιτευχθούν μόνο:
α. Με αναβάθμιση των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών σπουδών στο λύκειο.
β. Με αξιοποίηση της κοινωνιολογικής, πολιτικής και οικονομικής σκέψης, καθώς και των κατάλληλων εργαλείων για την κατανόηση της δυναμικής της κοινωνίας και των πολιτικών θεσμών.
γ. Με ανάπτυξη της κριτικής σκέψης για την ανάλυση των σύγχρονων κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών φαινομένων και την αντιμετώπιση των αντίστοιχων προβλημάτων και
δ. Με απόκτηση κοινωνικών δεξιοτήτων και υιοθέτηση στάσεων, που θα βοηθήσουν τους μαθητές στην ένταξή τους στη διαρκώς μεταβαλλόμενη ελληνική και ευρωπαϊκή δημοκρατική κοινωνία.
Μάλιστα στην αιτιολογική έκθεση του νόμου 4186/2013 αναφέρεται ότι είναι αναγκαία η ενίσχυση της διδασκαλίας μαθημάτων πολιτικής παιδείας, ως μέσου για την προφύλαξη των νέων από φανατισμούς, πολιτικά πάθη και ακρότητες, καθώς και για την προβολή των αξιών της Δημοκρατίας και της κοινωνικής συνοχής που διέρχονται κρίση.

Πολλές έρευνες είχαν δείξει πως οι μαθητές επηρεάζονται, κυρίως, από το οικογενειακό τους περιβάλλον για τις πολιτικές τους επιλογές και δεν συμμετέχουν ενεργά στις πολιτικές διαδικασίες. Ενημερώνονται τακτικά για τις πολιτικές εξελίξεις, χωρίς όμως να συμμετέχουν ενεργά στο πολιτικό γίγνεσθαι και να γνωρίζουν τον τρόπο λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος. Γενικά δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική και εμφανίζουν αρνητική στάση απέναντι στους πολιτικούς, τα κόμματα και βασικούς πολιτειακούς θεσμούς.

Καθιερώσαμε, λοιπόν, το μάθημα της Πολιτικής Παιδείας που αποτελεί μια διαθεματική προσέγγιση από ομόλογες επιστήμες (πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές) και το οποίο διδασκόταν πέντε ώρες την εβδομάδα (τρεις στην Α΄ Λυκείου και δύο στην Β΄) από όλες τις αντίστοιχες ειδικότητες των εκπαιδευτικών, ώστε να επιτυγχάνεται ολιστική σχετική γνώση και προσέγγιση από τους μαθητές.

Οκτώ χρόνια μετά, σχετική έρευνα (Σημείωση: βλ. Βασίλειος Ζυγούρης, Πολιτική κοινωνικοποίηση και το μάθημα της «Πολιτικής Παιδείας»: Γνώσεις, εμπειρίες, απόψεις και στάσεις μαθητών Λυκείου») επιβεβαιώνει τη θετική η στάση των μαθητών απέναντι στο μάθημα της Πολιτικής Παιδείας, γεγονός που δεν ισχύει για πολλά διδασκόμενα στο λύκειο μαθήματα. Οι περισσότεροι μαθητές θεωρούν πως το μάθημα τους βοηθάει να γνωρίσουν καλύτερα τα δικαιώματά τους ως αυριανοί πολίτες.

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος είχε γράψει ότι δεν υπάρχει ελεύθερο πολίτευμα χωρίς ελεύθερους ανθρώπους. Και δεν είναι ελεύθερος άνθρωπος παρά εκείνος που έχει ελυθερωθεί δια της παιδείας. Εάν παραμερίσουμε τα κάθε φορά πρόσκαιρα και επιφανειακά αίτια της κακοδαιμονίας των δημοκρατιών, στο βάθος θα βρούμε ως κύριο και μόνιμο αίτιο την έλειψη παιδείας. Η παιδεία λοιπόν είναι έργο της Πολιτείας, το κύριο έργο της. Αν Πολιτεία είναι ο ιστορικός οργανισμός μέσα στον οποίο εκκολάπτεται η δημιουργική και πολιτιστική δύναμη των ανθρώπων, είναι αδύνατο να νοηθεί χωρίς τη λειτουργία που ετοιμάζει τους ανθρώπους γι αυτόν τον προορισμό της. Αυτός είναι ο ρόλος της παιδείας και θα μου επιτρέψετε να πω, ειδικότερα του μαθήματος της Πολιτικής Παιδείας.

Θέλω να πιστεύω ότι μετά και από την σχετική απόφαση του ΣτΕ το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων θα επανεξετάσει το θέμα της ολοκληρωμένης διδασκαλίας της “Πολιτικής Παιδείας” στα λύκεια.

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, πολλές χώρες που ζούσαν κάτω από τον ζυγό του σοβιετικού κομμουνισμού αναζήτησαν δρόμους εξόδου από την υπανάπτυξη και τη στασιμότητα. Η Φινλανδία επέλεξε να επενδύσει στην αναμόρφωση του εκπαιδευτικού της συστήματος. Ύστερα από λίγα χρόνια είχε δημιουργήσει ένα από τα πιο ανταγωνιστικά εκπαιδευτικά συστήματα του κόσμου. Μοχλό ανάπτυξης και δημιουργίας.

Δεν υπαινίσσομαι ότι πρέπει να αντιγράψουμε το φινλανδικό σύστημα ή οποιοδήποτε άλλο στον κόσμο. Η μεταπρατική αντιγραφή και μεταφορά εκπαιδευτικών προτύπων και μοντέλων δημιουργεί πάντοτε στρεβλώσεις και εκτρώματα. Ιδιαίτερα για μια χώρα με βαθιά πολιτισμική και εκπαιδευτική παράδοση, όπως η Ελλάδα, και μια γλώσσα που συνδέει την αρχαία ελληνική γραμματεία με τα νέα ελληνικά γράμματα.

Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, όμως, ιδιαίτερα στο επίπεδο της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, χρειαζόταν όχι απλά μια οργανωτική αλλαγή, αλλά μια νέα φιλοσοφία. Το μοντέλο που είχε διαμορφωθεί από τη δεκαετία του ’80 έπασχε από έλλειψη αξιολόγησης, παπαγαλία, μια νοοτροπία ήσσονος προσπάθειας, φροντιστηριοποίηση του Λυκείου, καθηγητοκεντρικό πρόγραμμα σπουδών και περιθωριοποίηση της επαγγελματικής εκπαίδευσης.

Η μεταρρύθμιση της κυβέρνησής μας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση βασιζόταν στις αρχές της αριστείας, της αξιολόγησης, της δημιουργικής μαθησιακής διαδικασίας, της παιδευτικής αυτονομίας του Λυκείου και της αναβάθμισης της επαγγελματικής εκπαίδευσης. Φτιάξαμε ένα Νέο Γενικό Λύκειο (Ν. 4186/2013) με παιδευτική αυτονομία και αυστηροποίηση του συστήματος προαγωγής. Ενισχύοντας τα μαθήματα Γενικής Παιδείας και βάζοντας τη βάση του 10 στη Γλώσσα και στα Μαθηματικά. Θεσμοθετήσαμε την Τράπεζα Θεμάτων, ώστε να διασφαλίσουμε την ενιαία κάλυψη όλης της διδακτέας ύλης στην επικράτεια και την αντικειμενικότητα στις εξετάσεις. Επαναφέροντας την τάξη στο επίκεντρο της μαθησιακής διαδικασίας. Με την εισαγωγή της μεθοδολογίας της έρευνας, αλλάζαμε το μαθησιακό υπόδειγμα από την παπαγαλία στην εκπαίδευση με βάση την έρευνα. Μαθαίνοντας τα παιδιά πώς να μαθαίνουν. Μειώσαμε τα πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα σε τέσσερα. Νομοθετήσαμε και εφαρμόσαμε ένα σύστημα αξιολόγησης. Γιατί ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν αξιολογεί δομές, διαδικασίες και εκπαιδευτικό έργο δεν μπορεί να βελτιωθεί. Και το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα διατηρούσε αυτό το θλιβερό προνόμιο για 32 χρόνια.

Επαναφέραμε και ενισχύσαμε τον θεσμό των δημόσιων προτύπων σχολείων αριστείας με αδιάβλητες και επιτυχείς εξετάσεις. Για να λειτουργήσουν ως φάροι αριστείας συνολικά για τη δημόσια παιδεία.

Δώσαμε έμφαση στην επαγγελματική εκπαίδευση προσπαθώντας να αλλάξουμε δομές και νοοτροπίες δεκαετιών. Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, το όνειρο κάθε οικογένειας, που συντήρησε το πολιτικό σύστημα για πελατειακούς λόγους, ήταν η εισαγωγή των παιδιών στο Πανεπιστήμιο, και μετά η πρόσληψή τους στο Δημόσιο. Αυτή η νοοτροπία απαξίωσε στην πράξη την τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση και στέρησε τη χώρα μας από ανθρώπινο δυναμικό με δεξιότητες. Επιμέναμε να «παράγουμε» άνεργους πτυχιούχους, στερώντας πολλούς επαγγελματικούς κλάδους από ανθρώπινο δυναμικό. Για τον λόγο αυτό δημιουργήσαμε ένα καινοτόμο Επαγγελματικό Λύκειο με 26 ειδικότητες που έχουν ζήτηση στην αγορά εργασίας. Εφαρμόζοντας για όλους τους μαθητές τον θεσμό της Μαθητείας, δηλαδή της πρακτικής άσκησης στην επιχείρηση. Συνδέσαμε, έτσι, τον χώρο της επαγγελματικής εκπαίδευσης με τις επιχειρήσεις. Ιδρύσαμε τις δημόσιες Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης για τους αποφοίτους της τυπικής Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης. Έτσι ώστε τα παιδιά που δεν θέλουν να συνεχίσουν στη μεταγυμνασιακή τυπική εκπαίδευση να αποκτούν δεξιότητες. Και να μην βγαίνουν ανειδίκευτοι στην αγορά εργασίας. Συνδέσαμε τον αναπτυξιακό χάρτη της χώρας με το χάρτη των Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων. Περιορίζοντας, με τις συγχωνεύσεις ή καταργήσεις τμημάτων, όλα τα άσχετα με την Τεχνολογική Εκπαίδευση αντικείμενα. Δίνοντας έμφαση σε κλάδους αιχμής για την ανάπτυξη της χώρας.

Οι στρατηγικές προτεραιότητες αυτής της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας ήταν βασισμένες στις αναπτυξιακές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας και λογοδοτούσαν σε ένα αξιακό πρόταγμα. Η σημερινή κυβέρνηση, εσχάτως, αρχίζει να επαναφέρει κάποια από τα μέτρα που αρχικά κατήργησε. Όπως τη Μαθητεία, τις εξετάσεις στα πρότυπα, την Τράπεζα Θεμάτων. Μια συνολική μεταρρύθμιση, όμως, για να αποδώσει χρειάζεται χρόνο και όχι το ράβε-ξήλωνε της ελληνικής κακοδαιμονίας.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Ο υπουργός Παιδείας προανήγγειλε στη Βουλή την κατάργηση της αξιολόγησης της διαγωγής των μαθητών. Η διάταξη, είπε, είναι αναχρονιστική και χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν για να τιμωρήσει μαθητές για τις ιδέες τους ή την πολιτική τους δράση.

Με αφορμή ακρότητες και στρεβλώσεις που προκύπτουν από την εφαρμογή ενός μέτρου, η κυβέρνηση, εν χορδαίς και οργάνοις, αναγγέλλει την κατάργησή του. Θα μπορούσαμε, ενδεχομένως, να κάνουμε μια καλόπιστη και εποικοδομητική συζήτηση για την αναγκαιότητα της αλλαγής ή της πλήρους κατάργησης της διάταξης για τη διαγωγή. Μόνο που αυτή η κυβέρνηση έχει απολέσει την έξωθεν καλή μαρτυρία στα θέματα της Παιδείας.

Ο τρόπος που αντιμετωπίζει και το θέμα της διαγωγής των μαθητών εντάσσεται στην πολιτική ισοπεδωτικού εξισωτισμού και λαϊκισμού, την οποία ακολούθησε με συνέπεια από την πρώτη στιγμή. Θωπεύοντας τις αδυναμίες της κοινωνίας, ικανοποιώντας τις συντεχνίες και κατεβάζοντας τον πήχη. Δημιουργώντας ένα εκπαιδευτικό σύστημα που χαρακτηρίζεται από την παντελή απουσία ελέγχου, αξιολόγησης, και αριστείας.

Κατήργησαν την αξιολόγηση. Γιατί ξεσηκώθηκαν οι συνδικαλιστές της εκπαίδευσης ενάντια σε αυτή τη δήθεν αντιλαϊκή πολιτική. Σε όλες τις χώρες του κόσμου η αξιολόγηση είναι αναπόσπαστο μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Στην Ελλάδα δεν την χρειαζόμαστε.

Κατήργησαν τη βάση του δέκα σε Γλώσσα και Μαθηματικά. Για να μη δυσκολεύονται τα παιδιά. Όπως είχε δηλώσει ο Κουράκης στη Βουλή, είναι εξωφρενικό να κόβεσαι όταν παίρνεις κάτω από δέκα.

Κατήργησαν την Τράπεζα Θεμάτων. Γιατί ζορίστηκαν οι καθηγητές, καθώς η Τράπεζα Θεμάτων τούς ανάγκαζε να διδάξουν όλη τη διδακτέα ύλη.

Κατήργησαν τις εξετάσεις στα Πρότυπα και επανέφεραν την εισαγωγή με κλήρωση.

Κατήργησαν τον συνυπολογισμό της βαθμολογίας των τριών τάξεων του Λυκείου στις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Και προανήγγειλαν τη συνολική κατάργηση των πανελλαδικών εξετάσεων. Χωρίς να έχουν σοβαρή εναλλακτική πρόταση. Μόνο και μόνο για να χαϊδέψουν τα αυτιά των πολιτών.

Κατήργησαν το νέο λύκειο, που βασιζόταν στην αξιολόγηση, στη δημιουργική γνωσιακή διαδικασία και στην αυστηροποίηση του συστήματος προαγωγής. Και μας γύρισαν σ’ ένα λύκειο της ήσσονος προσπάθειας.

Κατήργησαν την ηλεκτρονική ψηφοφορία που απελευθέρωνε τις εκλογικές διαδικασίες στα πανεπιστήμια από τη βία των μπαχαλάκηδων.

Κατήργησαν τα Συμβούλια Ιδρυμάτων γιατί δήθεν δημιουργούσαν προβλήματα λειτουργίας και δημοκρατίας.

Καταργούν τα ξενόγλωσσα προγράμματα, όπως το αγγλόφωνο του ΕΚΠΑ, που φέρνουν εξωστρέφεια και ανάπτυξη.

Τη δεκαετία του ‘80 το ΠΑΣΟΚ κατήργησε τον επιθεωρητή στα σχολεία, ως συντηρητικό και ξεπερασμένο θεσμό. Κατήργησε, έτσι, κάθε έννοια αξιολόγησης. Στη συνέχεια, κατήργησε και τα Πρότυπα της αριστείας. Τις συνέπειες αυτής της πολιτικής τις πληρώσαμε πολύ ακριβά. Ο λαϊκισμός και η προχειρότητα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ στην Εκπαίδευση θα έχει καταστροφικές και μακροχρόνιες κοινωνικές συνέπειες.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η πλέον παρεξηγημένη έννοια στο τόπο μας είναι η έννοια της μεταρρύθμισης. Όλοι την επικαλούνται. Από την εκσυγχρονιστική δεξιά μέχρι την ρεφορμιστική αριστερά. Στις περισσότερες περιπτώσεις ο μεταρρυθμιστικός οίστρος εξαντλείται σε μεγαλόστομες διακηρύξεις, τυφλές συγκρούσεις και, δυστυχώς, μηδαμινό αποτέλεσμα. Η ουσία θυσιάζεται στο βωμό των εντυπώσεων η των εμμονών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πολύπαθος χώρος της εκπαίδευσης. Συνεχές ράβε-ξήλωνε και μεταρρυθμιστικές εξαγγελίες που δεν υλοποιούνται. Η ΝΔ, για πρώτη φορά, έκανε μια γενναία προσπάθεια να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος το 2011. Υπερψηφίζοντας το νόμο 4009 και αποδεχόμενη το πόρισμα του εθνικού διαλόγου, στον οποίο είχε αποφασιστική συμβολή.

Το 2012, όταν αναλάβαμε τη διακυβέρνηση της χώρας, το εκπαιδευτικό σύστημα ήταν στην εντατική. Ο νόμος 4009 παρέμενε ανεφάρμοστος, ο ακαδημαικός χάρτης της χώρας άναρχος, οι καθηγητές χωρίς αξιολόγηση, φωτοτυπίες αντί για βιβλία, κι ένα λύκειο φροντιστήριο.

Τη διετία της διακυβέρνησης μας ολοκληρώσαμε μια συνολική αλλαγή στο εκπαιδευτικό σύστημα στη βάση των αποτελεσμάτων του εθνικού διαλόγου. Που υλοποιήθηκε με 6 νομοθετήματα και 39 προεδρικά διατάγματα.

1. Κατ´αρχήν, θεσμοθέτησα την ηλεκτρονική ψηφοφορία, κι έτσι εξελέγησαν Συμβούλια Ιδρυμάτων και εφαρμόστηκε ο νόμος.
2. Με το σχέδιο Αθηνά κλείσαμε 85 διάσπαρτα τμήματα ΤΕΙ πού λειτουργούσαν μόνο για συντεχνιακούς λόγους. Συγχωνεύοντας συνολικά 134 τμήματα και 4 Ιδρύματα.
3. Προχωρήσαμε στη διαδικασία διαγραφής των αιώνιων φοιτητών αφού δώσαμε τη δυνατότητα με διπλές εξεταστικές να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους όσοι πραγματικά το επιθυμούσαν.
4. Θεσμοθετήσαμε και ξεκινήσαμε τη διαδικασία αξιολόγησης καθηγητών και δασκάλων μετά από 32 χρόνια.
5. Επαναφέραμε και ενισχύσαμε το θεσμό των προτύπων σχολείων αριστείας με αδιάβλητες επιτυχείς εξετάσεις.
6. Δημιουργήσαμε το νέο λύκειο με στόχο την παιδευτική του αυτονομία. Με την τράπεζα θεμάτων, και αλλαγές στη μαθησιακή διαδικασία, και στο αναλυτικό πρόγραμμα.
7. Μειώσαμε τα κενά των εκπαιδευτικών με δίωρη αύξηση των ωρών διδασκαλίας των εκπαιδευτικών και εξορθολογισμό του συστήματος τοποθέτησης τους.
8. Θεσμοθετήσαμε τη μαθητεία στο επαγγελματικό λύκειο και στα ΙΕΚ.
9. Νομοθετήσαμε ρυθμιστικό πλαίσιο για την έρευνα και τεχνολογία.
10. Δώσαμε νομική μορφή στις θρησκευτικές κοινότητες στην Ελλάδα δίνοντας τέλος σε μια αναχρονιστική πραγματικότητα.

Η συνολική αυτή εκπαιδευτική μεταρρύθμιση έγινε με συναίνεση και διάλογο. Αλλά και σύγκρουση όταν αυτό ήταν αναγκαίο. Σύγκρουση με μια μειοψηφία συνδικαλιστών που αντιδρούσε στην αξιολόγηση. Εις βάρος της πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών και της ελληνικής κοινωνίας. Επιστρατεύοντας 86.000 εκπαιδευτικούς προκειμένου να διαφυλαχθούν οι πανελλαδικές εξετάσεις.

Η μεταρρύθμιση ξηλώθηκε από τη σημερινή κυβέρνηση εκ βάθρων. Αποτελεί, όμως, πολιτικό περιουσιακό στοιχείο της παράταξης. Κυρίως, γιατί είναι ένα κεκτημένο αξιοπιστίας. Που θα το χρειαστεί για να ανοικοδομήσει την παιδεία από τα ερείπια που αφήνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Βασιλοπούλες και πριγκιπόπουλα. Πανεπιστήμια χωρίς εξετάσεις, αλλά με δίδακτρα. Μείωση των ωρών διδασκαλίας στα αρχαία ελληνικά, αλλά αύξηση του χρόνου των διαλειμμάτων. Κατάργηση των θρησκευτικών και των παρελάσεων. Αυτά και άλλα πολλά ακούμε τις τελευταίες ημέρες. Πλούσιο υλικό για τις επιθεωρήσεις του καλοκαιριού, αν τα πράγματα δεν ήταν τόσο σοβαρά. Το ράβε-ξήλωνε στην Παιδεία είναι πρωτοφανές.

Και το θέμα δεν είναι ότι ξήλωσαν κάποιους νόμους της Διαμαντοπούλου (διοίκηση των ΑΕΙ, κα) ή του Αρβανιτόπουλου (νέο λύκειο, αξιολόγηση, επαγγελματική εκπαίδευση, πρότυπα). Ξήλωσαν μια συνολική και, για πρώτη φορά, συναινετική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Πριν αυτή αξιολογηθεί από τα αποτελέσματα. Πριν καν στεγνώσει το μελάνι των νομοθετημάτων.

Θα μου πείτε λογικό είναι. Μια αριστερή κυβέρνηση λογικό είναι να έχει μια άλλη πολιτική. Διαμετρικά αντίθετη από τους προηγούμενους. Το δυστύχημα για τη χώρα είναι ότι ούτε αυτό δεν είχαν. Πέρα από μια στείρα άρνηση σε κάθε προοδευτική αλλαγή, μια πολιτική προστασίας των συντεχνιών της εκπαίδευσης, και μια λογική εξισωτικής ισοπέδωσης, δεν είχαν προβάλει κάτι άλλο τόσα χρόνια. Ούτε συνεκτικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα είχαν, ούτε έτοιμα νομοθετήματα. Αφού ξήλωσαν ότι βρήκαν επανέφεραν διατάξεις του παρελθόντος, ως μεταβατικές, επιτείνοντας τη σύγχυση. Και μετά, εξήγγειλαν ένα προσχηματικό διάλογο.

Όσο για τα συμπεράσματα του δήθεν διαλόγου, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, συνιστούν μια επιστροφή στις κακοδαιμονίες του εκπαιδευτικού συστήματος που οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή κρίση. Λαϊκισμός, ήσσων προσπάθεια, συντεχνιασμός, εσωστρέφεια, οπισθοδρόμηση.

Δεν φταίνε, όμως, μόνον αυτοί. Ευθύνες βαραίνουν και το «μεταρρυθμιστικό μέτωπο». Κι αυτό γιατί η μεταρρύθμιση στην παιδεία δεν αναδείχθηκε σε κορυφαίο κυβερνητικό επίπεδο. Ως πρώτη προτεραιότητα για τον τόπο. Με τον τρόπο που, ορθά, κάνει ο σημερινός αρχηγός της ΝΔ.

Δεύτερον, γιατί κάποιοι γνωμηγήτορες, δήθεν «μεταρρυθμιστές», για διαφόρους λόγους, ενίοτε άσχετους με τα εκπαιδευτικά, έβλεπαν το δέντρο και έχαναν το δάσος. Έτσι η ιστορική επιστροφή της αξιολόγησης στην εκπαίδευση μετά από 32 χρόνια δεχόταν κριτική για κάποια υποεδάφια του ΠΔ. Το σημαντικό βήμα εξορθολογισμού της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που έφερε το «σχέδιο Αθηνά» δεχόταν σφοδρή κριτική για κάποιους συμβιβασμούς. Παραβλέποντας ότι στην Ελλάδα των εξαρτήσεων και του τοπικισμού συγχωνεύτηκαν 134 τμήματα και 4 ιδρύματα. Και εξορθολογίστηκαν τα γνωστικά πεδία των ΤΕΙ. Εν μέσω κρίσης και υποχρηματοδότησης. Και κάποιοι μας κατηγορούσαν ότι δεν αλλάξαμε το σύμπαν μεμιάς. Και δεν είναι ότι έτσι έβλαψαν τη μεταρρύθμιση. Αυτό το έκανε τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Έκαναν κάτι χειρότερο. Πέρασαν μια ισοπεδωτική λογική ότι όλοι και όλα ίδια είναι. Και αυτό εξηγεί σήμερα την αποστροφή της κοινωνίας προς όλους και την ανθεκτικότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Για τα οποία, τώρα, οι ίδιοι διαμαρτύρονται.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Όταν το 2012 νομοθετήσαμε το θεσμό της μαθητείας και τη διττή εκπαίδευση η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ μας κατηγόρησε ότι κάναμε «παιδομάζωμα για τις φάμπρικες της Γερμανίας». Αφού λοιπόν κατήργησαν το θεσμό, σε μια καταστροφική μανία ξηλώματος όλης της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης της κυβέρνησης μας, τώρα τον ξαναφέρνουν. Στο νομοσχέδιο- κουρελού που πέρασε το υπουργείο παιδείας προ ολίγων ημερών η κυβέρνηση νομοθέτησε και πάλι τον θεσμό της μαθητείας. Οι αυταπάτες και οι ιδεοληψίες τους κόστισαν ενάμιση χρόνο στέρησης ευκαιριών σε νέους ανέργους.

Δεν είναι, όμως, μόνο η μαθητεία. Η κυβέρνηση μας έκανε μια ολοκληρωμένη τομή στην επαγγελματική εκπαίδευση, αλλάζοντας δομές και νοοτροπίες δεκαετιών.

Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα το όνειρο κάθε οικογένειας ήταν η εισαγωγή των παιδιών της στο Πανεπιστήμιο, και μετά η πρόσληψη τους στο δημόσιο τομέα. Αυτή η νοοτροπία απαξίωσε στη πράξη την τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση και στέρησε τη χώρα μας από ανθρώπινο δυναμικό με δεξιότητες.

Επιμέναμε να «παράγουμε» ανέργους πτυχιούχους, στερώντας πολλούς επαγγελματικούς κλάδους από το αναγκαίο ανθρώπινο δυναμικό.

Για το λόγο αυτό, με το σχέδιο «Αθηνά» προχωρήσαμε στον εξορθολογισμό και την αναβάθμιση των Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων. Περιορίζοντας, με τις συγχωνεύσεις τμημάτων, όλα τα άσχετα με την Τριτοβάθμια Τεχνολογική Εκπαίδευση αντικείμενα. Ώστε οι σπουδές στην τεχνική εκπαίδευση να συμβαδίζουν με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας και τις προτεραιότητες της Εθνικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης. Συνδέσαμε τον ακαδημαϊκό χάρτη της χώρας με τον αναπτυξιακό. Έτσι ώστε κλάδοι αιχμής για την ανάπτυξη της χώρας (logistics, ιχθυοκαλλιέργειες, αγροτική ανάπτυξη, τεχνολογία τροφίμων, διοίκηση επιχειρήσεων, ενέργεια κ.α.) να αποκτήσουν ικανό ανθρώπινο δυναμικό με δεξιότητες.

Δημιουργήσαμε ένα νέο καινοτόμο Επαγγελματικό Λύκειο με 26 ειδικότητες που έχουν ζήτηση στην αγορά εργασίας. Εφαρμόζοντας για όλους τους μαθητές το θεσμό της μαθητείας, δηλαδή της πρακτικής άσκησης στην επιχείρηση. Για έναν ολόκληρο χρόνο. Συνδέσαμε, έτσι, τον χώρο της επαγγελματικής εκπαίδευσης με τις επιχειρήσεις. Εξασφαλίζοντας στους μαθητευόμενους επιμίσθιο και τις ασφαλιστικές τους εισφορές.

Προωθήσαμε, από κοινού με την γερμανική κυβέρνηση, τη χρηματοδότηση 20 διμερών ερευνητικών προγραμμάτων για δύο χρόνια. Προγράμματα που στοχεύουν στη συνέργεια Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων, Ακαδημαϊκών Ιδρυμάτων και Ερευνητικών Κέντρων.

Ιδρύσαμε δημόσιες Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης για τους απόφοιτους της υποχρεωτικής τυπικής εκπαίδευσης. Έτσι ώστε τα παιδιά που δεν θέλουν να συνεχίσουν στη μεταγυμνασιακή τυπική εκπαίδευση να αποκτούν δεξιότητες. Και να μην βγαίνουν ανειδίκευτοι στην αγορά εργασίας.

Αυτή ήταν μια ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση στην επαγγελματική εκπαίδευση. Για μια Ελλάδα που πρέπει να ανασυντάξει τον παραγωγικό της ιστό. Και για το λόγο αυτό, πέρα από καλούς επιστήμονες, χρειάζεται και εκπαιδευμένους τεχνίτες.

Για να υπάρξει παραγωγική Ελλάδα, όμως, πρέπει πρώτα να τελειώσει η μαθητεία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Δεν πέρασε ούτε ένας χρόνος από την περήφανη διαπραγμάτευση που εκτροχίασε τη χώρα. Και βρισκόμαστε εν μέσω μιας δεύτερης, εξίσου κρίσιμης. Γιατί το ασφαλιστικό βρίσκεται στον πυρήνα των μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα. Και απαιτούν και οι εταίροι μας. Μόνο μετά από συμφωνία στο ασφαλιστικό και την ολοκλήρωση της αξιολόγησης μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα αρχίσει η συζήτηση για τη διευθέτηση του χρέους.

Και τι κάνει η κυβέρνηση; Μια από τα ίδια. Άλλη μια διαπραγμάτευση αλα ΣΥΡΙΖΑ. Ξεκίνησαν πάλι με ένα τεχνικά ανεπαρκές σχέδιο επιμένοντας στην πολιτική διαπραγμάτευση. Τράβηξαν πάλι κόκκινες γραμμές, λίγο πιο προσεκτικά, είναι η αλήθεια, αυτή τη φορά. Κι άφησαν το χρόνο να κυλάει ξαναπαίζοντας το έργο της σκληρής διαπραγμάτευσης.

Κάπως έτσι ξεκίνησε η κυβέρνηση τη μάχη των μαχών για το ασφαλιστικό και την αξιολόγηση. Κατέθεσε, δια χειρός Κατρούγκαλου, μια έκθεση ιδεών, γενικόλογη και ακοστολόγητη. Ορίζοντας τις κύριες συντάξεις ως νέα κόκκινη γραμμή, αφού υποχώρησε στις επικουρικές.

Μόνο που και αυτή τη φορά τα πράγματα είναι προδιαγεγραμμένα. Ο χρόνος λειτουργεί εις βάρος της χώρας. Αυτή τη φορά, όμως, λειτουργεί και εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί οι κοινωνικές αντιδράσεις διογκώνονται, οι πιέσεις στους βουλευτές του γίνονται αφόρητες, και η οικονομία παραλύει. Οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης έχουν καταστεί άπιαστο όνειρο. Λόγω της ανερμάτιστης πολιτικής της. Γιατί αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε εκτροχιάσει την οικονομία δεν θα χρειαζόμασταν ασφαλιστικές περικοπές. Και πάντως όχι αυτού του ύψους. Τώρα θα αναγκαστούν να μειώσουν κύριες συντάξεις. Γιατί απλά δεν βγαίνουν τα νούμερα. Με άλλα λόγια η καταπάτηση των κόκκινων γραμμών τους είναι δεδομένη. Αυτό που αναζητούν είναι το δρόμο με το μικρότερο κόστος. Κι εδώ έρχεται η ταξική πολιτική τους. Αν αναγκαστούν να μειώσουν, θα μειώσουν τα ρετιρέ των συντάξεων, διαρρέουν. Από ένα ύψος και πάνω, τους προνομιούχους. Με άλλα λόγια αν είναι να ζημιώσουμε κάποιους ας ζημιώσουμε αυτούς που δεν μας ψήφισαν. Όχι τους ψηφοφόρους μας.

Είναι έτοιμα και τα εξιλαστήρια θύματα. Τις τελευταίες ώρες οι διαρροές περί αντικατάστασης Κατρούγκαλου, αλα Βαρουφάκη, δίνουν και παίρνουν. Αλλά και το όπλο του κυρίαρχου λαού. Μόνο που αυτή τη φορά δεν μας απειλούν με δημοψήφισμα. Τα πράγματα άλλαξαν βλέπετε. Αυτοί που διαδηλώνουν στους δρόμους διαδηλώνουν εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Μας απειλούν με εκλογές. Με αλλαγή του εκλογικού νόμου, βέβαια, και μείωση του μπόνους των 50 εδρών. Γιατί ο φόβος φυλάει τα έρημα. Ξέρουν ότι χάνουν τη παρτίδα και οι κινήσεις τους το δείχνουν. Η πολιτική τους μανιέρα και προβλέψιμη έγινε και κουραστική. Αλλά, το χειρότερο, εθνικά επιβλαβής.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Μην τρέφουμε αυταπάτες. Η μνημονιακή τους μετάλλαξη ήταν απότοκος της εξουσιολαγνείας τους. Ο κοινωνικός μετασχηματισμός παραμένει στόχος τους. Απότοκος της αναχρονιστικής και οπισθοδρομικής ιδεοληψίας τους. Το πεδίο σύγκρουσης είναι η Παιδεία. Η νέα πολιτική ηγεσία του Υπουργείου πήρε τη σκυτάλη από εκεί που την άφησε ο αλήστου μνήμης προκάτοχος της. Για να ολοκληρώσει την αντιμεταρρύθμιση και την καταστροφή στην παιδεία.

Απέτυχαν τα Συμβούλια των Ιδρυμάτων μας είπε ο προκάτοχος τους και ήταν έτοιμος να τα καταργήσει. Γιατί, τάχα μου, δημιουργούσαν προβλήματα λειτουργίας και δημοκρατίας. Έχουν αυτοακυρωθεί μας είπε ο σημερινός υπουργός και ετοιμάζεται να καταργήσει τις αρμοδιότητες τους. Ο καμβάς παραμένει κοινός και αναλλοίωτος από υπουργό σε υπουργό αυτής της κυβέρνησης. Δεν θέλουν την εξωστρέφεια. Δεν θέλουν τους διεθνώς διακεκριμένους ακαδημαϊκούς. Δεν θέλουν την αριστεία. Τους αρκεί η εγχώρια αυθεντία του γαλατικού μας χωριού.

Καταργούν και την ηλεκτρονική ψηφοφορία στα ΑΕΙ. Ως Υπουργός Παιδείας θεσμοθέτησα την ηλεκτρονική ψηφοφορία, τον Αύγουστο του 2012. Ήταν η αυτονόητη και νόμιμη απάντηση της δημοκρατίας στην βία που ασκούσαν οι μπαχαλάκηδες και τα γκρουπούσκουλα. Αρπάζοντας τις κάλπες και διαλύοντας τις εκλογικές διαδικασίες στα Πανεπιστήμια. Με τη θέσπιση της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας διασφαλίσαμε την εφαρμογή του νόμου – πλαισίου του 2009. Που είχε ψηφιστεί από τη Βουλή με ευρεία διακομματική πλειοψηφία αλλά παρέμενε ανεφάρμοστος. Με την ηλεκτρονική ψηφοφορία έγιναν επιτέλους εκλογές και εξελέγησαν τα σημερινά Συμβούλια των Ιδρυμάτων. Με την ηλεκτρονική ψηφοφορία το ποσοστό συμμετοχής στις εκλογές οργάνων των ΑΕΙ ξεπέρασε το 80%. Πράγμα που δεν είχε συμβεί ποτέ στο παρελθόν. Κάθε ένσταση εναντίον της απορρίφθηκε από το ΣΤΕ. Ευρωπαϊκές χώρες άλλωστε, όπως η Φιλανδία και η Ολλανδία, έχουν καθιερώσει την ηλεκρονική ψηφοφορία και στις βουλευτικές τους εκλογές.

Το ξήλωμα των Συμβουλίων και της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας υποκρύπτει βαθιά πολιτικές και ιδεολογικές σκοπιμότητες. Την παράδοση του Πανεπιστημίου στις δυνάμεις του ανορθολογισμού της οπισθοδρόμησης και της εσωστρέφειας. Στις δυνάμεις της ήσσονος προσπάθειας. Οι δυνάμεις αυτές δεν μπορούν να υπάρξουν με την αριστεία που εκπροσωπούν τα Συμβούλια. Ούτε με τη συμμετοχή που φέρνει η ηλεκτρονική ψηφοφορία.

Η ηλεκτρονική ψηφοφορία απελευθέρωσε τη δημοκρατική συμμετοχή. Και έδειξε τη γύμνια τους. Μετρήθηκαν και περιθωριοποιήθηκαν. Η κατάργηση της τους δίνει την ευκαιρία να ξαναφιμώσουν την πλειοψηφία. Να εξαφανίζουν και πάλι τις κάλπες, να διαλύουν τις δημοκρατικές διαδικασίες. Να κυβερνήσουν τα ΑΕΙ οι αυταρχικές μειοψηφίες.

Η μνημονιακή μετάλλαξη της κυβέρνησης ήταν προϊόν ανάγκης. Πήραν τα λεφτά αλλά ιδεολογικά δεν πιστεύουν τις μεταρρυθμίσεις. Το ιδεολογικό τους αποτύπωμα φαίνεται καθαρά στο ζωτικό χώρο της παιδείας. Και τρομάζει.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Τρεις φορές χρησιμοποίησαν την παιδεία για να κάνουν ρεσάλτο στην εξουσία. Την άνοιξη του ’13 υποκίνησαν την απεργία εν μέσω πανελλαδικών εξετάσεων. Το επόμενο φθινόπωρο υποκίνησαν τις καταλήψεις στα σχολεία αμέσως μετά τον αγιασμό. Μετά, υποκίνησαν τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια. Και τις τρεις απέτυχαν. Και τώρα χρησιμοποιούν την εξουσία για να κάνουν ρεσάλτο στην παιδεία.

Έρχονται να διαλύσουν όσα με κόπο χτίσαμε τα τελευταία δέκα χρόνια. Χωρίς να έχουν εντολή για αυτό. Γιατί, πολύ απλά, ούτε πρόγραμμα ούτε προτάσεις για την παιδεία είχαν παρουσιάσει στον ελληνικό λαό. Τα τελευταία χρόνια είχαμε πετύχει ευρεία συναίνεση για την ανάταξη του εκπαιδευτικού συστήματος. Σε όλες τις βαθμίδες. Με έμφαση στην αξιολόγηση και την αριστεία. Όλοι οι υπουργοί των τελευταίων χρόνων κινηθήκαμε πάνω σε αυτόν τον άξονα.

Ο νόμος-πλαίσιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση (νόμος Διαμαντοπούλου) ψηφίστηκε από την τότε Βουλή με ευρεία διακομματική συναίνεση και εφαρμόστηκε παρά τη λυσσώδη αντίδρασή τους. Αυτών που τότε ήταν μειοψηφία στα πανεπιστήμια και σήμερα είναι κυβέρνηση. Παρακώλυαν αντιδημοκρατικά τη διαδικασία. Χρειάστηκε να νομοθετήσω τη διαδικασία της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για να διεξαχθούν οι εκλογές και να εκλεγούν Συμβούλια προσωπικοτήτων διεθνούς εμβέλειας. Με μαζική συμμετοχή, που έδειξε τη γύμνια τους και την αντιδημοκρατικότητά τους. Σε όλα τα ιδρύματα εξελέγησαν Συμβούλια το ’12, ’13 και νέες πρυτανικές αρχές μέχρι το τέλος του ’14. Ο νόμος τελικά εφαρμόστηκε. Και τώρα ήρθαν να τον καταργήσουν και να επαναφέρουν το άσυλο της παρανομίας και τους αιώνιους φοιτητές. Να μας πάνε πίσω στη δεκαετία του ’80.

Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση νομοθετήσαμε (4186/2013) το Νέο Λύκειο, το Νέο Επαγγελματικό Λύκειο, τις Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης και το θεσμό της Μαθητείας. Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, τα πρότυπα, η ενίσχυση των μαθημάτων γενικής παιδείας, η Τράπεζα Θεμάτων, η εισαγωγή στα ΑΕΙ με βάση την επίδοση και στα τρία χρόνια του Λυκείου, η βάση του 10 στη γλώσσα και τα μαθηματικά, και η μείωση των μαθημάτων των πανελλαδικών σε 4 αποτέλεσαν μια ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση. Απόρροια πολυετούς εθνικού διαλόγου, που δημιουργούσε ένα σχολείο υψηλών απαιτήσεων και όχι εύκολης πρόσβασης και προαγωγής. Ένα σχολείο και ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εντύπωνε μια κουλτούρα αριστείας στους νέους. Πέρα από τις γνώσεις που τους παρέχει και τις δεξιότητες που τους καλλιεργεί. Μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους από τα φροντιστήρια πίσω στα σχολεία.

Τα κατήργησαν όλα. Πρόχειρα, χωρίς μελέτη. Επαναφέρουν τις εύκολες λαϊκίστικες λύσεις, που οδηγούν στην ημιμάθεια και μετά στην ανεργία. Με ένα νομοσχέδιο κουρελού κουρελιάζουν την εκπαίδευση. Η νύχτα των κρυστάλλων για την ελληνική παιδεία.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”