Έξοδος από τα Μνημόνια ή την κυβέρνηση;

Έξοδος από τα Μνημόνια ή την κυβέρνηση;

Ο Πρωθυπουργός άδραξε την ευκαιρία που του προσέφερε η συζήτηση για την οικονομία στη Βουλή για να αλλάξει γήπεδο. Να φύγει από την γκάφα του Ίλιντεν και να προβάρει το προεκλογικό του αφήγημα. Τη θριαμβολογία της εξόδου από τα Μνημόνια. Κι αυτό το αφήγημα, όμως, το εντάσσει στο γενικότερο πλαίσιο της διχαστικής πόλωσης που ακολουθεί. Εμείς πετυχαίνουμε το 2018 εκεί που εσείς αποτύχατε το 2014, λέει στην αντιπολίτευση. Μόνο που το αφήγημά του είναι διάτρητο. Η θριαμβολογία του εμπεριέχει μια πολιτική απάτη ή, έστω, μια τερατώδη πολιτική αντίφαση. Η χώρα δεν βγήκε από τα Μνημόνια νωρίτερα γιατί δεν της το επέτρεψε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και η χώρα βγαίνει από τα Μνημόνια επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά αναγκάστηκε να υιοθετήσει την πολιτική που καταδίκαζε. Για να το πούμε απλά. Η χώρα βγαίνει από τα Μνημόνια γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να ακολουθήσει την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης που ανέτρεψε για να την αλλάξει. Και αυτή είναι η βαθιά πολιτική, ιδεολογική και ηθική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Επί της ουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στρατηγικά ηττηθεί από τον Σεπτέμβριο του 2015. Ηττήθηκε όταν μεταλλάχθηκε από αριστερό ανατρεπτικό κόμμα σε μνημονιακή κυβέρνηση κυνικού εξουσιασμού. Έκτοτε ο πολιτικός του χρόνος είναι δανεικός. Επιβιώνει με την ανοχή μιας εξουθενωμένης κοινωνίας που θέλει επιτέλους να βγει από τον φαύλο κύκλο. Και με την ανοχή των δανειστών που διασφαλίστηκαν μετά την συνθηκολόγησή του.

Την ημέρα της εξόδου από το Μνημόνιο αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για τον ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτον, γιατί τα δίδακτρα της ωρίμανσής του κόστισαν στον ελληνικό λαό περίπου 80 δισ. Δεύτερον, γιατί το πείραμα ΣΥΡΙΖΑ βάθυνε και επιμήκυνε την κρίση. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα ίσως στην ιστορία που βίωσε δέκα συναπτά χρόνια κρίσης και ύφεσης. Και σ’ αυτό έβαλε το χεράκι του ο ΣΥΡΙΖΑ. Τρίτον, γιατί επί ΣΥΡΙΖΑ ο λαός έσφιξε ακόμη πιο πολύ το ζωνάρι. Αυξήθηκαν οι φόροι του, μειώθηκαν κι άλλο τα εισοδήματά του και επιδεινώθηκε δραματικά το βιοτικό του επίπεδο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σώζεται ούτε από τη θριαμβολογία του για την έξοδο από το Μνημόνιο ούτε από το ολιστικό του σχέδιο για την επόμενη μέρα. Ένα σχέδιο παλαιοκομματικό και αντιαναπτυξιακό. Η απορρόφηση των Ανωτάτων Τεχνολογικών Ιδρυμάτων της χώρας από τα Πανεπιστήμια προδίδει το παραγωγικό μοντέλο που προτείνει. Την επιστροφή στο μοντέλο του παρελθόντος που μας οδήγησε στην καταστροφή. Μια κοινωνία χωρίς δεξιότητες, που θεωρεί το πτυχίο του πανεπιστημίου διόδιο για το Δημόσιο.

Δεν απασχολεί πια τον λαό ούτε η μελλοντική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ, που σπεύδουν πολλοί να προδικάσουν, ούτε το μέλλον που του τάζει. Το μόνο που τον απασχολεί είναι ο χρόνος της εξόδου του από την κυβέρνηση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Σπουδή

Σπουδή

Η τρίτη αξιολόγηση ολοκληρώθηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Ζητήματα που αποτελούσαν ταμπού για την Αριστερά υπερκεράστηκαν ως διά μαγείας. Τα σπίτια περνάνε με πλειστηριασμούς στα χέρια των τραπεζιτών και οι απεργίες θα αποτελούν σε λίγο παρελθόν. Οι τελευταίες κόκκινες γραμμές της αριστερής κυβέρνησης κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα. Εγκλωβισμένη στα δόκανα του Μνημονίου και με τα χρονικά περιθώρια της τετραετίας να εξαντλούνται, η κυβέρνηση έχει υιοθετήσει τη μόνη εφικτή πολιτική επιλογή. Την αποδοχή της πατρότητας του προγράμματος και την ολοκλήρωση της υλοποίησής του για την επιστροφή στην κανονικότητα. Ήδη η κυβέρνηση χτίζει το αφήγημα της επιστροφής στην κανονικότητα και την έξοδο από τα Μνημόνια. Είναι η συριζαίικη εκδοχή του success story, διανθισμένου με πολλή σκανδαλολογία και διχαστική πόλωση. Επισπεύδει μήπως και η οικονομία δείξει σημάδια ανάκαμψης, που θα της επιτρέψουν να στηρίξει ένα πολιτικό αφήγημα. Η απόδοσή της στους υπόλοιπους κυβερνητικούς τομείς αποτελεί, ούτως ή άλλως, απαγορευτική ύλη ακόμη και για τα fake news στα οποία ειδικεύεται.

Το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι ότι και αυτό το αφήγημα είναι διάτρητο. Οι επιτυχημένες δοκιμαστικές έξοδοι στις αγορές, η ολοκλήρωση του swap και τα χαμηλά spreads είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη είναι αυτή της πραγματικής οικονομίας. Κι εδώ είναι ορατά τα αποτελέσματα από τη ζημιά που η ίδια προκάλεσε στην οικονομία το πρώτο οκτάμηνο του 2015 και από τις τεράστιες καθυστερήσεις στην υλοποίηση του Μνημονίου που υπέγραψε.

Η ζημιά στο τραπεζικό σύστημα, που επιδεινώθηκε από το φούσκωμα των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Με αποτέλεσμα, το τραπεζικό σύστημα να μη διαθέτει σήμερα την αναγκαία ρευστότητα για να αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας. Η ζημιά από την υπερφορολόγηση, τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα που έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση, την καθυστέρηση των διαρθρωτικών αλλαγών και των ιδιωτικοποιήσεων που κρατούν την οικονομία καθηλωμένη.

Πέραν τούτων, μέχρι την τέταρτη και τελευταία αξιολόγηση η κυβέρνηση έχει να ολοκληρώσει πολλές και σημαντικές εκκρεμότητες. Το πρώτο εξάμηνο του 2018 θα είναι δύσκολο. Θα πρέπει να ολοκληρώσει ιδιωτικοποιήσεις που αφορούν τα ασημικά του κράτους και να ψηφίσει μια σειρά άλλων επώδυνων μέτρων.

Η κυβέρνηση, τώρα, θέλει να τρέξει γιατί βλέπει την επιστροφή στην κανονικότητα ως τη μόνη πολιτική της διέξοδο. Επισπεύδει τις αλλαγές που λυσσαλέα πολέμησε ως αντιπολίτευση και καθυστέρησε να υλοποιήσει ως κυβέρνηση. Μήπως και προλάβει να διασωθεί πολιτικά.

Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι η στρατηγική αυτή ναρκοθετήθηκε από την ίδια στην αρχή της θητείας της.

Τώρα απλά θα αναγκαστεί να πιεί το ποτήρι των μέτρων ως το τέλος. Αλλά η πραγματική ανάκαμψη της οικονομίας απαιτεί μια άλλη φιλοσοφία και θα έλθει από μια άλλη κυβέρνηση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Στεναχώριες

Στεναχώριες

Από τα πανηγύρια στις στεναχώριες. Μόλις δυο μήνες πριν πανηγύριζαν για μια συμφωνία που δεν είχε κλείσει. Θριαμβολογώντας για το τέλος της λιτότητας. Τώρα είναι πιο προσεκτικοί. Κάνοντας λόγο για μέτρα που θα στεναχωρήσουν τον λαό. Και τότε και τώρα, όμως, μόνον πολιτική προσυμφωνία είχαμε. Και την άτακτη υποχώρηση της κυβέρνησης από όλες τις κόκκινες γραμμές που είχε θέσει. Συντάξεις, μείωση του αφορολόγητου, νομοθέτηση μέτρων για το 2019 και το 2020 και πλεονάσματα της τάξης του 3,5%. Ουσιαστικά, ένα τέταρτο Μνημόνιο, ομολογία αποτυχίας, και δέσμευση της επόμενης κυβέρνησης. Αφού η αντιπολίτευση τους έκοψε τον βήχα για νομοθέτηση των μέτρων με αυξημένη πλειοψηφία, μετακύλισαν τα μέτρα για το 2019. Για την κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις εκλογές. Δεσμεύοντας δημοσιονομικά τη χώρα για πολλά χρόνια.

Ακόμη και αυτή η συμφωνία όμως, που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εξωραΐσει πλέον, δεν έχει κλείσει. Για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματεύεται κυρίως με το βλέμμα στο εσωτερικό της χώρας. Στις συνιστώσες του, στην εκλογική πελατεία που προσπαθεί να χτίσει και στις δημοσκοπήσεις.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι υπάρχει πάντα η κρυφή προσδοκία του από μηχανής θεού. Της θρυαλλίδας που θα αλλάξει τους περιβόητους συσχετισμούς στην Ευρώπη. Πρώτα ήταν η Ολλανδία, στη συνέχεια η Γαλλία, μετά η Γερμανία. Ο εκλογικός κύκλος που μπορεί να φέρει τα πάνω-κάτω στην Ευρώπη. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση έχει στραγγίξει την οικονομία μαζεύοντας ό,τι ρευστό υπάρχει. Για να πληρώσει, αν χρειαστεί, τις δόσεις του Ιουλίου χωρίς να έχει κλείσει τη συμφωνία. Μέχρι τέλους θα περιμένουν ένα θαύμα που μπορεί να διαμορφώσει συνθήκες που θα μετριάζουν το πολιτικό τους κόστος. Η απραξία και η αμφιθυμία, όμως, μαζί με την ανικανότητα έχουν διαλύσει την οικονομία. Έπειτα από δυόμισι χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ όλοι οι δείκτες της πραγματικής οικονομίας έχουν καταρρεύσει. Και αυτό θα συνεχιστεί ακόμη και μετά την υπογραφή της συμφωνίας.

Η χώρα μετά το καλοκαίρι, και με ευθύνη της κυβέρνησης, θα μπει σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. Η κυβέρνηση θα ψάχνει εναγωνίως το παράθυρο ευκαιρίας για τη διεξαγωγή των εκλογών πριν εφαρμοστούν τα σκληρά μέτρα που συμφώνησε. Όποτε και να τις κάνει, το σίγουρο είναι ότι θα τις χάσει. Αφού έφερε ένα τρίτο αχρείαστο Μνημόνιο και φέσωσε τον ελληνικό λαό με 100 δισ. χρέος, η κυβέρνηση αυτή θα φύγει έχοντας δεσμεύσει τη χώρα με ένα τέταρτο Μνημόνιο χωρίς χρηματοδότηση. Όσο γρηγορότερα κάνει τις εκλογές τόσο καλύτερα. Μήπως και σώζεται ό,τι απέμεινε από την πραγματική οικονομία.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Συναίνεση στην ομηρεία;

Συναίνεση στην ομηρεία;

Πριν καλά καλά κοπάσουν οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης για το δήθεν κλείσιμο της αξιολόγησης άρχισαν οι οιμωγές. Γιατί οι θεσμοί επέστρεψαν και τους ζητάνε και το βόδι. Εργασιακά, συντάξεις, αφορολόγητο, απολύσεις, δημοσιονομικό κενό. Νόμιζαν, ή ήθελαν να νομίζουμε, ότι η δήθεν σκληρή στάση τους θα οδηγούσε τους θεσμούς σε υποχώρηση. Για άλλη μία φορά έπεσαν έξω. Πρώτον, γιατί οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που έχουν μπροστά τους εκλογές, δεν θέλουν να φανούν συμβιβαστικές και ενδοτικές στο εκλογικό τους σώμα. Δεύτερον, διότι υπάρχει κόπωση και έλλειψη εμπιστοσύνης σ’ αυτή την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση αυτή καταφεύγει σε μονομερείς ενέργειες και αιφνιδιασμούς, καθυστερεί στην προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων.

Η εκκρεμότητα των κόκκινων δανείων εγκλωβίζει τις τράπεζες. Οι μεταρρυθμίσεις που απελευθερώνουν την αγορά και προσελκύουν επενδύσεις καθυστερούν. Αντί να μειώνουν τις δαπάνες του δημοσίου, υπερφορολογούν το επιχειρείν. Και ξηλώνουν όσες μεταρρυθμίσεις είχαν γίνει. Πάρτε το παράδειγμα της παιδείας. Ξήλωσαν μία μία όλες τις μεταρρυθμίσεις που είχαμε κάνει. Πρότυπα, αξιολόγηση, νέο Λύκειο, σχέδιο Αθηνά, απελευθέρωση της ιδιωτικής εκπαίδευσης.

Η κυβέρνηση έχασε έναν ολόκληρο χρόνο. Η στάση της σκλήρυνε τους δανειστές και διέλυσε την πραγματική οικονομία. Η έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών στην κυβέρνηση οδήγησε σε εκροή καταθέσεων ύψους 2 δισ. ευρώ από τις τράπεζες το τελευταίο δίμηνο.

Στην αριστερή εκλογική τους πελατεία σπινάρουν ότι διαπραγματεύονται για να σώσουν ό,τι μπορούν εντός μνημονίου. Η πραγματικότητα είναι ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται με το κόμμα της, τις συνιστώσες της και τις ιδεοληψίες της. Εγκλωβισμένη στα αδιέξοδά της κρατάει σε ομηρεία τη χώρα.

Κάποιοι εξαρτούν τη σωτηρία της χώρας από τη συναίνεση της αντιπολίτευσης. Φοβούμαι ότι το μόνο που θα σώσει η συναίνεση της αντιπολίτευσης θα είναι η κυβέρνηση. Δεν είμαστε πολιτικά στο 2015. Τον Ιούνιο του 2015 η αξιωματική αντιπολίτευση συνέβαλε σε μια διευρυμένη πλειοψηφία για να σωθεί η χώρα. Να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της και να διατρανωθεί η βούλησή της για παραμονή στην Ευρώπη και την ευρωζώνη. Το πολιτικό διακύβευμα σήμερα είναι το κλείσιμο της αξιολόγησης από την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση, δηλαδή, αξιολογείται για την υλοποίηση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει. Ο βασικός λόγος που δεν κλείνει η αξιολόγηση είναι γιατί η κυβέρνηση δεν κάνει καλά τη δουλειά της και έχει χάσει την αξιοπιστία της. Με ποια πολιτική λογική ζητείται η συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και σε τι ακριβώς; Εκτός αν η κυβέρνηση δεν μπορεί να κλείσει την αξιολόγηση ή ομολογεί ότι έχει απολέσει τη δεδηλωμένη. Σε αυτή την περίπτωση αντί να κρατάει τη χώρα σε ομηρεία η λύση είναι οι εκλογές.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”