Ο δεύτερος γύρος

Ο δεύτερος γύρος

Έφτασαν τα δύσκολα για τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνηση του. Με την περήφανη διαπραγμάτευση κατόρθωσε να συσπειρώσει την κοινή γνώμη και να την αποπροσανατολίσει απο τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Αντί για άρτο της έδωσε περηφάνεια. Τώρα ήρθε η ώρα της εφαρμογής της συμφωνίας. Και το θέαμα τελείωσε και άρτος δεν υπάρχει.

Η φοροεπιδρομή γονατίζει μια κοινωνία που η φοροδοτική της ικανότητα έχει πια εξαντληθεί. Η αδυναμία είσπραξης φόρων θα φέρνει νέα μέτρα και ο φαύλος κύκλος θα συνεχίζεται. Κι αυτό γίνεται για λόγους καθαρά ιδεολογικούς. Ο Πρωθυπουργός συνδιαμόρφωσε και συμφώνησε σε ένα κρατικίστικο και φορομπηχτικό πρόγραμμα. Που γέρνει μονόπατα προς την πλευρά της αύξησης των φόρων και όχι της μείωσης των δαπανών. Αυξάνει τους φόρους ενώ την ίδια στιγμή οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται με το σταγονόμετρο. Το Δημόσιο εξακολουθεί να παριστάνει τον επιχειρηματία σε ζημιογόνες επιχειρήσεις.

Αλλά κι αυτό το μνημόνιο που είναι κομμένο και ραμένο πάνω στις ιδεοληψίες τους καθυστερούν επικίνδυνα να υλοποιήσουν. Και γιατί δεν πιστεύουν στις μεταρρυθμίσεις και γιατί σε επίπεδο υλοποίησης φαίνονται πια οι χτυπητές διοικητικές τους αδυναμίες. Μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση έχει θεσμοθετήσει μόνο 30% των προαπαιτούμενων. Η ολοκλήρωση της αξιολόγησης καθυστερεί όπως και η διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Που με τη σειρά της επαναφέρει τον κίνδυνο κουρέματος των καταθέσεων. Στο ασφαλιστικό η κυβέρνηση δείχνει απροθυμία να προχωρήσει αποφασιστικά. Αν κρίνουμε απο τη σπουδή που ο Πρωθυπουργός πήρε αποστάσεις απο το πόρισμα της επιτροπής σοφών. Στα κόκκινα δάνεια υπάρχει διάσταση με τη τρόικα για την προστασία της πρώτης κατοικίας απο τους πλειστηριασμούς.

Η κυβέρνηση κωλλυσιεργεί και οι καθυστερήσεις δημιουργούν πρόβλημα ρευστότητας και προβλήματα στην κάλυψη των τρεχουσών αναγκών.

Την ίδια στιγμή, κάποιοι στην κυβέρνηση βλέπουν στην προσφυγική κρίση μια ευκαιρία για να αρχίσουν ανατολίτικα παζάρια με την Ευρώπη για τη βελτίωση της συμφωνίας. Κάποιοι άλλοι, με φόντο τη βελτίωση των ελληνογαλλικών σχέσεων, άρχισαν πάλι να μιλούν για αλλαγή συσχετισμών στην Ευρώπη. Που θα τους επιτρέψει να πετύχουν ευνοικότερους όρους. Η δευτέρα πλάνη θα αποδειχθεί χείρων της πρώτης.

Εκεί που η κυβέρνηση τρέχει με γοργούς ρυθμούς είναι στην άλωση του κράτους. Η αποπομπή της Γ.Γ. δημοσίων εσόδων, η χειραγώγηση των ΜΜΕ με το νέο νομοσχέδιο, και οι διορισμοί είναι μερικά μόνο παραδείγματα.

Η παράσταση εξελίσσεται προβλέψιμα. Το σκληρό λογισμικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι αντίθετο με το σύνολο σχεδον των Ευρωπαικών πολιτικών. Αυτό φάνηκε στην εξάμηνη διαπραγμάτευση που κόντεψε να πετάξει τη χώρα εκτός ευρωζώνης. Φαίνεται ακόμη πιο δραματικά τώρα που ήρθε η ώρα της υλοποίησης. Και νομοτελειακά θα οδηγήσει σε ένα δεύτερο γύρο τριβών και αντιπαραθέσεων.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Στα πρόθυρα του χάους

Στα πρόθυρα του χάους

Υποτίθεται ότι το δημοψήφισμα θα έλυνε τα χέρια του Πρωθυπουργού. Θα ισχυροποιούσε τη θέση του στο εσωτερικό αλλά κυρίως θα ενίσχυε τη διαπραγματευτική του θέση στο εξωτερικό. Το πρώτο επιβεβαιώθηκε. Ο Πρωθυπουργός ανεδείχθη προσωρινός ηγεμών σε μια κατεστραμμένη χώρα. Όσο για το δεύτερο, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Όχι μόνο δεν ενισχύθηκε η διαπραγματευτική μας θέση, αλλά η διαπραγμάτευση τινάχθηκε στον αέρα. Η κόπωση των Ευρωπαίων από τα τερτίπια της κυβέρνησης οδήγησε σε σκλήρυνση της στάσης τους και πλήρη αδιαλλαξία. Ετοίμασαν σχέδιο για το Grexit, το οποίο επιδόθηκε επισήμως, προς αποφυγή παρερμηνειών, στον έλληνα Πρωθυπουργό στη δραματική Σύνοδο Κορυφής. Επιβεβαιώθηκε, έτσι, ο κυνικός αλλά απαράβατος κανόνας της διεθνούς πολιτικής. Ποτέ ο ισχυρός δεν υποκύπτει στον εκβιασμό του αδύναμου. Και ότι ο αδύναμος πρέπει να γνωρίζει πότε να υποχωρεί για να αποφύγει την καταστροφή. Ο Πρωθυπουργός, απομονωμένος πια, αντελήφθη επιτέλους το αυτονόητο. Ή θα έπρεπε να συνεχίσει την πορεία της σύγκρουσης, ως καμικάζι, οδηγώντας τη χώρα στον όλεθρο ή θα έπρεπε να αλλάξει ρότα. Φαίνεται ότι επέλεξε το δεύτερο. Ταυτόχρονα, όμως, ανακάλυψε και κάτι ακόμα. Ότι η διαπραγμάτευση θα ξεκινούσε από μηδενική βάση και ότι η Συμφωνία δεν εξαρτάται πια από εμάς αλλά από τους άλλους. Οι οποίοι έχοντας μηδενική εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, της έδωσαν μια τελευταία ευκαιρία και μια μόνη επιλογή. Συνθηκολόγηση άνευ όρων.

Εδώ που φτάσαμε η Συμφωνία θα είναι κάτι παραπάνω από επώδυνη. Μετά την 5μηνη καταστροφή, τις τράπεζες κλειστές, και την οικονομία να έχει ξανακυλήσει στην ύφεση η χώρα μπαίνει σε ένα νέο και πιο σκληρό Μνημόνιο. Με μια κοινωνία εξουθενωμένη μετά από 6 χρόνια λιτότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκβίασε εκλογές για να καταλάβει την εξουσία. Εκτροχίασε μια χώρα που επέστρεφε στην ομαλότητα και ετοιμαζόταν σιγά-σιγά να ξαναβγεί στις αγορές. Αφού περιπλανήθηκε 5 μήνες στα μονοπάτια της ρήξης και του χάους, ετοιμάζεται τώρα να υπογράψει και να υλοποιήσει το τρίτο και πιο σκληρό Μνημόνιο.

Αν τελικά υπάρξει Συμφωνία, τη Δευτέρα αρχίζουν τα δύσκολα. Ποιο πολιτικό προσωπικό θα εφαρμόσει αυτό το Μνημόνιο; Αυτό που οφείλει την πολιτική του ύπαρξη, αποκλειστικά και μόνο στον εξορκισμό και τη δαιμονοποίηση των Μνημονίων; Μια κυβέρνηση και ένα κόμμα που το κύτταρό τους είναι αντι-Μνημονιακό; Μια κυβέρνηση και ένα κόμμα που έχουν ταλέντο στη διαμαρτυρία και στην κατασκευή ενόχων αλλά μηδενική ικανότητα διοίκησης; Κι αν ακόμα, ο Τσίπρας μεταλλαχθεί σε Σαμαρά, παίρνετε όρκο για τους υπόλοιπους; Οι πολιτικές εξελίξεις είναι αναπόφευκτες. Και θα είναι ραγδαίες.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Φλερτάροντας με το ατύχημα

Φλερτάροντας με το ατύχημα

Φτάσαμε μια ανάσα πριν από το πιστωτικό γεγονός. Τα λεφτά που είχαμε για να καλύψουμε μισθούς, συντάξεις και τη δόση των 750 εκ. ευρώ προς το ΔΝΤ δεν έφταναν. Ο Πρωθυπουργός γνωστοποίησε την αδυναμία πληρωμής της δόσης του ΔΝΤ με επιστολή του προς τους επικεφαλής των Θεσμών. Ζητώντας άμεση λύση στο πρόβλημα ρευστότητας. Απάντηση δεν πήρε και έτσι η κυβέρνηση κατέφυγε σε αλχημείες. Αξιοποιώντας τα περίπου 650 εκ. ευρώ που βρίσκονταν στον εγγυητικό λογαριασμό, που έχουν όλα τα κράτη-μέλη του ΔΝΤ για να πληρωθεί η δόση. Και έτσι, οι υποχρεώσεις του πρώτου δεκαπενθημέρου του μήνα καλύφθηκαν.

Ερωτοτροπήσαμε με το ατύχημα. Ένα ατύχημα που θα είχε αλυσιδωτές και εφιαλτικές συνέπειες. Κατάρρευση των τραπεζών, επιβολή περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων, διπλό νόμισμα. Σωθήκαμε. Για την ώρα. Καλύψαμε τις υποχρεώσεις του Μαΐου, αλλά οι υποχρεώσεις του Ιουνίου δεν καλύπτονται. Το τέλος είναι εδώ. Και το μόνο που κάνει η κυβέρνηση είναι να ζυμώνεται με την εσωκομματική της αντιπολίτευση. Να κατασκευάζει πρώτα εξωτερικούς και τώρα εσωτερικούς εχθρούς. Μετά τον Σόιμπλε, ήρθε η σειρά του Στουρνάρα. Και να επιδίδεται σε διαρροές και μπλόφες. Παίζοντας με την αγωνία του ελληνικού λαού. Από τη μια διαβεβαιώσεις ότι είμαστε κοντά σε συμφωνία. Από την άλλη κλίμα αδιεξόδου και ρήξης.

Αυτή η αβεβαιότητα, αυτό το ψυχολογικό “roller coaster” που έχουν υποβάλει την ελληνική κοινωνία και την αγορά πρέπει να τελειώσει άμεσα. Με την ολοκλήρωση της πέμπτης αξιολόγησης που θα απελευθερώσει τη δόση των 7,2 δις. Αυτή που η κυρία Βαλαβάνη και οι σύντροφοί της δεν ήθελαν. Γιατί ισοδυναμούσε με αποδοχή του Μνημονίου, όπως έλεγαν. Και μετά να πάμε σε συνολική λύση. Γιατί πολύ απλά, ακόμα και με αυτή τη δόση, δεν καλύπτονται οι υποχρεώσεις μας. Που μόνο προς τους πιστωτές, Ιούνιο, Ιούλιο και Αύγουστο, ξεπερνούν τα 8 δις. Βάλτε και 5 δις από τις υποχρεώσεις του δημοσίου που μετακυλίονται χωρίς να πληρώνονται. Βάλτε τους μισθούς και τις συντάξεις. Συνυπολογίστε ότι από την ανάπτυξη ξανακυλήσαμε στην ύφεση. Και θα αντιληφθείτε ότι θα χρειαστούμε 30 με 50 δις για τα επόμενα χρόνια. Την έξοδο στις αγορές την έκαναν απαγορευτική. Άρα, τρίτο Μνημόνιο.

Εδώ μας έφερε η «περήφανη διαπραγμάτευση» της κυβέρνησης. Διέλυσε την πραγματική οικονομία, στέγνωσε τα ταμεία, και δυσχέρανε τη διαπραγματευτική μας θέση. Και μας έφτασε μια ανάσα από το ατύχημα. Που, τελικά, για να το αποφύγουμε θα χρειαστεί να αποδεχθούμε ό,τι συμφωνία μας βάλουν στο τραπέζι. Που φοβάμαι ότι θα είναι πολύ χειρότερη από το διαβόητο email Χαρδούβελη.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Μια πρώιμη αποτυχία

Μια πρώιμη αποτυχία

Σχέδιο ανατροπής της κυβέρνησής αποκάλυψε ο Πρωθυπουργός στην ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του. Ενδιαφέρον. Όχι τόσο για την επίκληση της θεωρίας της συνωμοσίας. Αυτό αποτελεί κλασσικό εργαλείο της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Όποιος πολιτικός φθάνει σε αδιέξοδα, στην Ελλάδα, επικαλείται τη συνομωσία. Η κόλαση είναι πάντοτε οι άλλοι. Το ενδιαφέρον είναι το πόσο γρήγορα έφτασε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε αδιέξοδα. Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι αυτό που πρόσθεσε μετά ο Πρωθυπουργός στην ομιλία του. Ότι προεκλογικά είχε προβλεφθεί αυτή η κατάσταση. Και πώς να μην έχει προβλεφθεί; Οι ημερομηνίες των υποχρεώσεων για την πληρωμή λογαριασμών και την αποπληρωμή δόσεων χρεών της χώρας ήταν γνωστές σε όλους. Όλα αυτά ήταν γνωστά όταν εκβίασαν εκλογές στην κρισιμότερη περίοδο που διανύει η χώρα. Ας αφήσουμε λοιπόν τις συνομωσίες και ας προσγειωθούμε στην πραγματικότητα.

Σήμερα η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα πρόβλημα ρευστότητας και ένα χρηματοδοτικό κενό που ή ίδια συνέβαλε στο να δημιουργηθεί και τώρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει. Όταν σταματάς το πρόγραμμα και αρνείσαι την τελευταία αξιολόγηση, τότε δεν θα πάρεις την τελευταία δόση των 7,2 δις. Μοιραία θα έχεις πρόβλημα. Όταν προκαλείς από το φθινόπωρο αστάθεια και εκλογολογία οι επενδύσεις σταματούν και τα έσοδα βαλτώνουν. Γιατί να πληρώσουν οι πολίτες τις δόσεις του ΕΝΦΙΑ όταν υπόσχεσαι ότι θα τον καταργήσεις. Μοιραία έχεις πρόβλημα. Όταν οι εκροές από τις τράπεζες έφτασαν τα 23 δις το τελευταίο τρίμηνο, μοιραία αποκτάς πρόβλημα.

Και τώρα τι γίνεται; Τώρα καλούν τις διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων και άλλων οργανισμών του δημοσίου να επενδύσουν τα ταμειακά τους διαθέσιμα για να διασφαλίσει ρευστότητα το δημόσιο. Από την άλλη, παρακαλούν την ΕΚΤ και την Τρόικα (συγγνώμη τους θεσμούς) να δώσουν μία λύση. Να αυξήσουν το πλαφόν των 15δις στις εκδόσεις εντόκων γραμματίων που προβλέπεται από το Μνημόνιο και έχει ήδη υπερκαλυφθεί.

Για να διευκολύνουν όμως την κυβέρνηση, η ΕΚΤ και οι θεσμοί, θα ζητήσουν συγκεκριμένα μέτρα. Συγκεκριμένες δεσμεύσεις για το συνταξιοδοτικό, το ΦΠΑ, την αγορά εργασίας, τις ιδιωτικοποιήσεις. Τίτλοι τέλους δηλαδή στη «δημιουργική ασάφεια».

Η κυβέρνηση λοιπόν μπορεί να μιλάει για σκληρή διαπραγμάτευση που στέφθηκε από επιτυχία. Η αλήθεια είναι ότι, από τη σκληρή αυτή διαπραγμάτευση, ούτε χρόνο κέρδισε, ούτε διευκολύνσεις πήρε. Γι’ αυτό ούτε την χρηματοδοτική ασφυξία απέφυγε ούτε την εσωτερική ανταρσία στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και στην Κεντρική Επιτροπή. Και γι’ αυτό κατέφυγε στην πάντα χρήσιμη θεωρία της συνωμοσίας.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η ώρα της προσγείωσης

Η ώρα της προσγείωσης

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αναγνώρισε το μνημόνιο και ουσιαστικά το συνυπέγραψε. Η Ελλάδα θα παραμείνει στο μνημόνιο μέχρι τον Ιούνιο. Μέχρι τότε θα ολοκληρωθεί η αξιολόγηση στη βάση της παρούσας συμφωνίας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου θα γίνουν συζητήσεις για μια διάδοχη συμφωνία. Για ένα τρίτο μνημόνιο δηλαδή. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να απέχει από μονομερείς ενέργειες που θα επηρεάσουν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους. Μιλάμε κατ’ ουσίαν για την πλήρη ακύρωση του προεκλογικού της προγράμματος. Και φυσικά καταργήθηκαν με βούλα τα περί διαγραφής του χρέους.

Ποιο ήταν λοιπόν το αποτέλεσμα αυτής της επώδυνης διαπραγμάτευσης; Ήταν να γυρίσει η χώρα εκεί που ξεκίνησε. Χάσαμε κύρος και αξιοπιστία, ξαναγίναμε κράτος παρίας,ενώ επανήλθε το εφιαλτικό σενάριο της εξόδου από το ευρώ.Οι επενδύσεις παγώσανε, τα έσοδα βαλτώσανε και η εκροή κεφαλαίων από το τραπεζικό σύστημα χτύπησε ταβάνι. Μια μικρή οικονομική καταστροφή σε μια ήδη οικονομικά ερημωμένη χώρα. Θα μου πείτε η χώρα σώθηκε από τα χειρότερα. Παραμείναμε στο ευρώ. Και η «στρίγκλα έγινε αρνάκι». Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ προσγειώθηκε στην πραγματικότητα και από κόμμα διαμαρτυρίας και ρήξης συμβιβάστηκε με τους όρους και τους κανόνες της ΕΕ και τις δεσμεύσεις της χώρας. Ναι αλλά με τι κόστος.

Η κυβέρνηση μίλησε για το τέλος του μνημονίου και της τρόικα. Για αλλαγή σελίδας. Αλλά ή εμβληματική μορφή της αριστεράς, ο Μανώλης Γλέζος έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Με το να βαφτίζεις το κρέας ψάρι δεν αλλάζεις την προηγούμενη κατάσταση, είπε. Και ζήτησε συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για τις ψευδαισθήσεις που του καλλιέργησαν.

Η προσγείωση για ένα αριστερό κόμμα που είχε υιοθετήσει μια τόσο ακραία ρητορική θα είναι ανώμαλη. Καλλιέργησαν τεράστιες προσδοκίες που θα διαψεύδονται μέρα με τη μέρα. Και όλα αυτά για την καιροσκοπική εμμονή τους να εκβιάσουν πρόωρες εκλογές. Θα μπορούσαν να είχαν αφήσει την προηγούμενη κυβέρνηση να ολοκληρώσει την τελευταία επώδυνη φάση της επιστροφής στην κανονικότητα.Να συγκροτήσουν και να εκφράσουν μια αξιόπιστη σοσιαλδημοκρατική πρόταση.Και να διεκδικήσουν τότε την εξουσία με λιγότερο επώδυνους όρους και συμβιβασμούς. Θα μπορούσαν ίσως τότε να αποτελέσουν μέρος μιας λύσης. Αντίθετα, έδειξαν μια ανεξήγητη σπουδή για την κατάληψη της εξουσίας. Έτσι, συνυπέγραψαν το μνημόνιο που θα έσκιζαν, θα υλοποιήσουν ένα μίνι μνημόνιο μέχρι τον Ιούνιο και θα υπογράψουν το τρίτο μνημόνιο τον Ιούνιο. Έγιναν δηλαδή μέρος του προβλήματος που αφόριζαν. Νομοτελειακά, έγιναν άλλη μια κυβέρνηση που θα αλέσουν οι μυλόπετρες αυτής της κρίσης.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”