Η ΝΔ έκλεισε 43 χρόνια αδιάλειπτης πολιτικής παρουσίας και βαδίζει προς το 11ο Συνέδριό της. Αξιοσημείωτο όχι μόνο για τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα, αλλά και τα ευρωπαϊκά. Οι μεγάλες πολιτικές οικογένειες της μεταπολεμικής Ευρώπης υφίστανται τριγμούς. Η ΝΔ άντεξε γιατί οι στρατηγικές της επιλογές, όπως η ένταξη στην Ευρώπη, δικαιώθηκαν. Αλλά και η ιδεολογία της, ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, επικράτησε διεθνώς.

Η ΝΔ είναι ένα κόμμα γνήσια λαϊκό, όχι λαϊκίστικο, πατριωτικό, όχι εθνικιστικό, φιλελεύθερο με κοινωνικό πρόσημο. Ακολουθώντας την πολιτική του μέτρου, λειτούργησε πάντοτε με γνώμονα το ευρύτερο εθνικό και όχι το στενά ταξικό συμφέρον. Και γι’ αυτό σφυρηλάτησε δεσμούς ισχυρούς με πλατιά κοινωνικά στρώματα.

Ιδρύθηκε από μια χαρισματική και εξέχουσα ιστορική προσωπικότητα αλλά δεν έγινε προσωποπαγές κόμμα. Εξελίχθηκε σε ένα σύγχρονο κόμμα με δημοκρατική λειτουργία. Αναδεικνύοντας οκτώ αρχηγούς, μετά τον ιδρυτή της, και τέσσερις πρωθυπουργούς.

Η ΝΔ παραμένει ο μόνος πολιτικός σχηματισμός, που οι ιδέες του έχουν επικρατήσει διεθνώς, οι στρατηγικές του επιλογές έχουν δικαιωθεί και οι κυβερνητικές του θητείες έχουν θετικό πρόσημο. Και γι’ αυτό εκφράζει τις ελπίδες των πολιτών για ένα καλύτερο αύριο.

Στο 11ο Συνέδριό της, η ΝΔ οφείλει να διαμορφώσει ένα νέο πεδίο συναίνεσης. Αποκαθιστώντας την ενότητα της ελληνικής κοινωνίας. Για να το κάνει αυτό, η ΝΔ οφείλει να επανασυμφιλιώσει την πολιτική με τις ιδέες. Βάζοντας τέλος στην άγονη πορεία ωμού κυβερνητισμού της ταξικής νεοαριστεράς. Ανανοηματοδοτώντας τις αρχές του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Ιδεολογίας ανθρωποκεντρικής με πυξίδα την ελευθερία, την αλληλεγγύη και τη δημοκρατία. Ιδεολογίας που δεν υπηρετεί τα συμφέροντα μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης, της αστικής τάξης, αλλά αυτά του κοινωνικού συνόλου. Όπως έλεγε ο Θεοτοκάς, η τρέχουσα έκφραση «αστική Δημοκρατία» περιέχει μια σκανδαλώδη αντίφαση. Η Δημοκρατία είναι του Δήμου. Η ίδια η λέξη Δημοκρατία εκφράζει ένα αίτημα λαϊκής χειραφέτησης, ισότητας και δικαιοσύνης.

Κι αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο. Να δημιουργηθεί ένα σημείο σύγκλισης πολιτών από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες και ιδεολογικές προελεύσεις. Να δημιουργηθεί μια νέα πλατιά κοινωνική συμμαχία για τη διεύρυνση της δημοκρατίας, την ολόπλευρη οικονομική ανάπτυξη, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανοιχτή κοινωνία. Και την προώθηση των μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη ο τόπος. Η ΝΔ, όμως, πρέπει να αποκαταστήσει την κακοποιημένη έννοια της μεταρρύθμισης. Επαναβαπτίζοντάς την στην αριστοτελική έννοια του μέτρου. Όχι του συμβιβασμού αλλά του μέτρου. Μακράν από τα άκρα είτε της υπερβολής είτε της έλλειψης. Γιατί «οι καταστάσεις των άκρων βασανίζουν τον άνθρωπο», όπως έλεγε ο Αριστοτέλης.

Έτσι μόνο θα επανασυνδεθούν σε ένα κοινό όραμα όλες οι κοινωνικές ομάδες που επιζητούν την πρόοδο. Και θα ανοίξει ο δρόμος για τη μεταμνημονιακή ανόρθωση και μια Νέα Μεταπολίτευση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η ΝΔ έκλεισε πριν από λίγες μέρες 43 χρόνια αδιάλειπτης πολιτικής παρουσίας. Αξιοσημείωτο όχι μόνο για τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα, αλλά και τα ευρωπαϊκά. Οι μεγάλες πολιτικές οικογένειες της μεταπολεμικής Ευρώπης υφίστανται τριγμούς. Ιδιαίτερα η Κεντροαριστερά και οι Σοσιαλιστές. Στον τόπο μας η Κεντροαριστερά μοριοποιήθηκε μεταπολιτευτικά δύο φορές. Αρχικά η Ένωση Κέντρου και στη συνέχεια το ΠΑΣΟΚ που την είχε διαδεχθεί, για να προκύψει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΝΔ, ο κεντροδεξιός χώρος, παρέμεινε σταθερός. Παρά τις αποχωρήσεις και τη δημιουργία μικρότερων σχημάτων, αλλά και τις εξελίξεις σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.

Η παγκοσμιοποίηση, η δημοσιονομική προσαρμογή για την ένταξη στην ευρωζώνη, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, αλλά και οι πολιτικές της ευρωζώνης αυτές καθαυτές απομάκρυναν τα κεντροαριστερά κόμματα από τη μήτρα της πολιτικής της. Οι δομικές αυτές αλλαγές ανάγκασαν τα σοσιαλιστικά κόμματα να απομακρυνθούν από την ιδεολογία τους να υιοθετήσουν πιο «δεξιές πολιτικές». Κατάφεραν έτσι πρόσκαιρες εκλογικές νίκες, αλλά μακροπρόθεσμα διέρρηξαν τους δεσμούς τους με τα κοινωνικά στρώματα που εκπροσωπούσαν. Το κενό στα αριστερά τους καλύφθηκε από δημαγωγικά λαϊκιστικά κόμματα που, ιδιαίτερα στην περίοδο της κρίσης, λεηλάτησαν τον κεντροαριστερό χώρο. Υποσχόμενα παροχές και προνόμια που η ελληνική οικονομία δεν μπορούσε σε καμιά περίπτωση να υποστηρίξει.

Η ΝΔ άντεξε γιατί οι αλλαγές που συνέβαιναν σε παγκόσμιο αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο ήταν, σε μεγάλο βαθμό, συμβατές με τις ιδεολογικές της αρχές αλλά και τις πολιτικές της. Οι μεταρρυθμίσεις, με αποδέκτη τον άνθρωπο, και όχι ως συνθηματολογία ευκαιρίας, όπως έχουν εκφυλιστεί στο τόπο μας, ήταν πάντοτε η σημαία της. Η βασική της πολιτική επιλογή, η ένταξη στην Ευρώπη, αλλά και ιδεολογία της, ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, ανταποκρίνονταν στα κελεύσματα της εποχής.

Η ΝΔ είναι ένα κόμμα γνήσια λαϊκό, όχι λαϊκιστικό, πατριωτικό, όχι εθνικιστικό, φιλελεύθερο με κοινωνικό πρόσημο. Ακολουθώντας την πολιτική του μέτρου, λειτούργησε πάντοτε με γνώμονα το ευρύτερο εθνικό και όχι το στενά ταξικό συμφέρον. Και γι’ αυτό, σφυρηλάτησε δεσμούς ισχυρούς με πλατιά κοινωνικά στρώματα.

Ιδρύθηκε από μια χαρισματική και εξέχουσα ιστορική προσωπικότητα, αλλά δεν έγινε προσωποπαγές κόμμα. Εξελίχθηκε σε ένα σύγχρονο κόμμα με δημοκρατική λειτουργία. Αναδεικνύοντας επτά αρχηγούς, μετά τον ιδρυτή της, και τέσσερις πρωθυπουργούς.

Παρά τα αναπόφευκτα λάθη, δικαιώθηκε για τις στρατηγικές επιλογές που έκανε για τη χώρα. Και στο διεθνές πεδίο, με το πλέγμα των συμμαχιών και τη κατεύθυνση που έδωσε στη χώρα, αλλά και στο εσωτερικό.

Η ΝΔ παραμένει ο μόνος πολιτικός σχηματισμός, που οι ιδέες του έχουν επικρατήσει διεθνώς, οι στρτηγικές του επιλογές δικαιωθεί, και οι κυβερνητικές θητείες του έχουν θετικό πρόσημο. για αυτό εκφράζει τις ελπίδες των πολιτών για το μέλλον.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Τον τελευταίο καιρό διατυπώνεται μία κριτική προς τη ΝΔ από στελέχη της ελάσσονος αντιπολίτευσης, και κυρίως του ΠΑΣΟΚ. Επικρίνεται η ΝΔ γιατί στοχεύει στην αυτοδυναμία. Γιατί στοχεύει, δηλαδή, στην εκλογική επικράτηση στις επικείμενες εκλογές. Η κριτική αυτή συνδέεται με μία υποβόσκουσα κατηγορία για αλαζονεία και μια αιχμή, εν είδει προειδοποίησης, για τις μετεκλογικές εξελίξεις. Στην ουσία υποκρύπτει ένα παράπονο. Ότι το ΠΑΣΟΚ φορτώθηκε το βάρος των ευθυνών για την κρίση. Οι ευθύνες αυτές αποδόθηκαν πολιτικά από τους πολίτες και οδήγησαν στην συρρίκνωσή του. Και έχουν να κάνουν κυρίως με δύο στοιχεία. Τον λαϊκισμό της δεκαετίας του ᾽80 και το μοντέλο παρασιτικής κατανάλωσης και ευημερίας με δανεικά. Το ΠΑΣΟΚ παρέδωσε ένα χρέος που το 2003 άγγιζε ήδη το 100% (98% για την ακρίβεια) ως ποσοστό του ΑΕΠ. Το δεύτερο είναι γιατί εξεβίασε εκλογές το 2009 με μοχλό την εκλογή ΠτΔ και με σύνθημα ότι λεφτά υπάρχουν. Και όταν κέρδισε τις εκλογές καθυστέρησε πολλούς μήνες να πάρει μέτρα και τελικά παρέδωσε τη χώρα αμαχητί στη διεθνή επιτροπεία. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει και θετική συνεισφορά στην ιστορική διαδρομή της μεταπολίτευσης ή ότι η ΝΔ δεν έχει τις ευθύνες που της αναλογούν. Αυτά όμως κρίθηκαν από τους πολίτες, αποτυπώθηκαν σε εκλογικές αναμετρήσεις και θα απασχολήσουν τον ιστορικό του μέλλοντος.

Το γεγονός ότι, σήμερα, η ΝΔ επιδιώκει μία αποφασιστική νίκη απέναντι στις δυνάμεις της οπισθοδρόμησης, δηλαδή της σημερινής κυβέρνησης, είναι απολύτως θεμιτός και, εν προκειμένω, λυτρωτικός στόχος. Αυτό δεν αποκλείει κυβερνήσεις συνεργασίας. Οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να βγεί η χώρα από την κρίση. Ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος. Οι κυβερνήσεις συνεργασίας, όμως, είναι μακροβιότερες και αποτελεσματικότερες όταν στηρίζονται σε προγραμματικές συγκλίσεις και συναινέσεις, παρά σε αριθμητικές ανάγκες και εκβιασμούς. Γιατί η ανάγκη πολλές φορές καταλήγει σε τερατογενέσεις, όπως το σημερινό κυβερνητικό σχήμα.

Η σύγκλιση των ευρωπαϊκών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων σε ένα πρόγραμμα εθνικής ανασυγκρότησης είναι μονόδρομος. Και σ᾽αυτή τη σύγκλιση η ΝΔ θα είναι ο κύριος πόλος. Με ή χωρίς αυτοδυναμία. Γιατί αυτή φαίνεται να είναι η πρόθεση των πολιτών όπως αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις.

Αυτό που είναι δυσεξήγητο είναι η πολιτική των ίσων αποστάσεων, που φαίνεται να υιοθετεί η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Γιατί έρχεται μετά τη μεγάλη προσπάθεια της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Που θα είχε στεφθεί με επιτυχία αν δεν είχε ανατραπεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και γιατί έρχεται μετά την καταστροφική διετή διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι δυσεξήγητη η πολιτική ίσων αποστάσεων ανάμεσα σε σωτήρες και ολετήρες. Όσο και αν βασίζεται σε ένα παράπονο.

protothema.gr

Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της παράταξης. Ιστορικά, οι περισσότερες εκλογές αρχηγού της κεντροδεξιάς είχαν το στοιχείο της ανατροπής. Και λειτούργησαν, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ως εφαλτήριο για την επιστροφή στην εξουσία. Το αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής είχε προϊδεάσει για την τελική έκβαση της αναμέτρησης. Δύο ήταν τα στοιχεία, που κυριάρχησαν. Κεντροδεξιά, και όχι αμιγώς δεξιά, πολιτική πλατφόρμα και ανανέωση. Στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη οι ψηφοφόροι της ΝΔ πρόκριναν τον υποψήφιο που μπορεί να συγκεράσει και τα δύο. Όπως, επίσης, τον υποψήφιο που εξέφρασε καλύτερα τις δυνάμεις του Ναι του δημοψηφίσματος. Απέναντι στον λαϊκισμό αριστεράς η δεξιάς προέλευσης.

Για να ξαναγίνει η ΝΔ πλειοψηφική στην κοινωνία, ο νέος αρχηγός πρέπει να αντιμετωπίσει με επιτυχία τρεις προκλήσεις.Ιδεολογική σύνθεση. Η ΝΔ συνθέτει δύο ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα. Το συντηρητισμό και τη παράδοση που προέρχεται από το Λαϊκό κόμμα. Και τον φιλελευθερισμό που προέρχεται από το κόμμα των φιλελευθέρων και τα κόμματα του κεντρώου χώρου. Ο ιδρυτής της κατόρθωσε να καταστήσει την ΕΡΕ, αρχικά, και τη ΝΔ, στη συνέχεια, πλειοψηφικά κόμματα γιατί συνέθεσε τα δυο. Ενσωμάτωσε με επιτυχία τα στοιχεία της ελληνικής παράδοσης σε ένα μεταρρυθμιστικό πλαίσιο ορθολογικών δημοκρατικών θεσμών και δομών. Γεφυρώνοντας το μεταρρυθμιστικό πρόταγμα με τα συντηρητικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Και συνδυάζοντας την ελευθερία με την κοινωνική δικαιοσύνη. Το ίδιο πέτυχε και ο Κώστας Καραμανλής το 2004. Όποτε η ΝΔ έχασε την ισορροπία της γέρνοντας προς τη μια η την άλλη πολιτική κατεύθυνση έχασε και μέρος της δύναμης της. Πολιτικής και εκλογικής. Η επίτευξη της πολιτικής και ιδεολογικής σύνθεσης και ισορροπίας είναι το πρώτο στοίχημα του νέου αρχηγού.

Η οργανωτική ανασυγκρότηση. Σήμερα, οι συνθήκες απαιτούν ένα κόμμα με ορθολογικές και δημοκρατικές δομές. Που δεν θα βασίζεται στο χάρισμα του εκάστοτε ηγέτη η σε μια δράκα στενών συνεργατών. Ένα κόμμα με όργανα με θητεία. Και με συλλογικά όργανα που λειτουργούν. Ένα κόμμα που θα παράγει ιδέες και πολιτικές. Που όλοι και όλα θα αξιολογούνται. Ένα κόμμα σύγχρονο, ανοιχτό, δημοκρατικό, συμμετοχικό.

Αξιόπιστο πρόγραμμα. Η ΝΔ δεν μπορεί να υιοθετήσει τη πολιτική του ώριμου φρούτου αναμένοντας τη νομοτελειακή φθορά του αντιπάλου. Χρειάζεται να αρθρώσει ένα συνολικό εθνικό σχέδιο για την ανασύνταξη της χώρας. Που θα δείξει το δρόμο της εξόδου από την κρίση αλλά θα σκιαγραφήσει και το όραμα για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα. Αυτές οι τρείς προκλήσεις μπορούν και πρέπει να απαντηθούν μέσα από ένα ουσιαστικό συνέδριο αρχών και θέσεων.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η εκλογή αρχηγού της ΝΔ γίνεται σε μια εποχή που η χώρα είναι βυθισμένη στη μεγαλύτερη και βαθύτερη κρίση της μεταπολεμικής τουλάχιστον ιστορίας της. Τα αίτια αυτής της κρίσης ήταν ορατά ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ´80. Η κυριαρχία ενός αριστερόστροφου λαϊκισμού σε επίπεδο διανόησης, ο κομματισμός στη λειτουργία του κράτους, και μια περισσότερο παρασιτική και λιγότερο παραγωγική οικονομία. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την αναβολή αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών σε κρίσιμους τομείς, όπως το ασφαλιστικό, η παιδεία, το σύστημα υγείας, από το φόβο του πολιτικού κόστους, μας έφεραν στο σημείο μηδέν. Η μεγάλη διεθνής κρίση μας βρήκε απροετοίμαστους και ευάλωτους και τα αποτελέσματα είναι ήδη γνωστά.

Σ´αυτό το περιβάλλον η εκλογή αρχηγού στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης παύει να είναι μια εσωτερική κομματική διαδικασία. Και αποκτά ευρύτερη πολιτική και εθνική σημασία. Η μαζική συμμετοχή της πρώτης Κυριακής δείχνει την ανθεκτικότητα της απήχησης της ΝΔ στην κοινωνία. Της απήχησης των ιδεών της. Των ιδεών της ελευθερίας, της κοινωνικής αλληλεγγύης, και της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας. Δείχνει, όμως, και κάτι άλλο. Ότι μεγάλος αριθμός πολιτών πιστεύει ότι η ΝΔ είναι ο πολιτικός φορέας που μπορεί να αποτελέσει πόλο συσπείρωσης ευρύτερων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Που μπορεί να προχωρήσουν αποφασιστικά στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για να βγει ο τόπος από την κρίση. Αναχαιτίζοντας το κύμα του νεολαϊκισμού που βάζει σε κίνδυνο τις κατακτήσεις της κοινωνίας αλλά και την προοπτική της. Το ζητούμενο είναι η διεύρυνση της απήχησης αυτής για να καταστεί και πάλι η ΝΔ πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία.

Για να συμβεί αυτό η ΝΔ πρέπει να απαλλαγεί από τον διαχειριστικό κυβερνητισμό, δηλαδή την τακτική που περιορίζεται στην ανάληψη, τη διαχείριση και τη νομή της εξουσίας. Και στην προκειμένη περίπτωση την απλή διαχειριστική υλοποίηση των μνημονιακών επιταγών. Η ΝΔ θα πρέπει να αρθρώσει αξιόπιστες πολιτικές προτάσεις για τις μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Ένα συνολικό εθνικό σχέδιο για την ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού της εθνικής μας οικονομίας, την αναμόρφωση του πολιτικού μας συστήματος, και την ανασύνταξη της κοινωνίας. Να δείξει το δρόμο της εξόδου από την κρίση αλλά να σκιαγραφήσει και το όραμα για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα.

Αυτό προϋποθέτει ένα κόμμα ανοιχτό, δημοκρατικό, συμμετοχικό. Με τα συλλογικά όργανα να λειτουργούν, και το δημοκρατικό διάλογο να ανθεί. Ένα κόμμα που παράγει πολιτική και ιδέες. Αξιολογεί ανθρώπους και πολιτικές.

Είναι ανάγκη να υπάρξει μια ιστορική τομή, με την προώθηση της νέας γενιάς των ικανών στελεχών. Και μια ηγεσία που θα δώσει νέο όραμα, νέα πνοή, νέο αφήγημα.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

400,000 ψηφοφόροι έστειλαν ηχηρό μήνυμα τη Κυριακή. Με πολλούς αποδέκτες. Κατ’αρχήν σε όσους βιάστηκαν να προεξοφλήσουν το τέλος της ΝΔ. Η ΝΔ ούτε συρρικνώθηκε ούτε τραυματίστηκε από τη διαδικασία εκλογής αρχηγού. Αντίθετα, βγαίνει ενισχυμένη. Όχι μόνο δεν διασπάστηκε αλλά βγαίνει περισσότερο ενωμένη από ποτέ. Από μια διαδικασία που, σημειωτέον, κάναμε ότι περνούσε από το χέρι μας για να απωθήσουμε αντί να προσελκύσουμε τον κόσμο.

Σε μια εποχή που η πολιτική διαδικασία έχει γίνει απωθητική στα μάτια των πολιτών. Σ´αυτή την εποχή, οι πολίτες περίμεναν στωικά, μέχρι αργά το βράδυ, στις ουρές για να ψηφίσουν. Και αν η διαδικασία ήταν απλούστερη θα είχαν ψηφίσει ακόμα περισσότεροι.

Η συμμετοχή ήταν και μια ηχηρή απάντηση σε όλους αυτούς που φαντασιώνονταν η επιδίωκαν μια αναμέτρηση μηχανισμών με κρυφές δεξαμενές και άλλες μπαρούφες. Οι πολίτες τους διέψευσαν. Όπως διέψευσαν και όλους αυτούς που μιλούσαν για φθαρμένο προϊόν και για επικείμενη μοριοποίηση της κεντροδεξιάς. Απέδειξαν ότι το brand name Νέα Δημοκρατία παραμένει ισχυρό. Κι αυτό είναι σημαντικό. Και για τον κεντροδεξιό χώρο και για το πολιτικό σύστημα. Σε μια χώρα που κατατρέχεται από θεσμική ασυνέχεια η ΝΔ αποδεικνύει αξιοσημείωτη θεσμική αντοχή. Τη θεσμική αντοχή και παράδοση ενός πραγματικού ευρωπαϊκού κόμματος. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Η ΝΔ ενσωματώνει τα στοιχεία της ελληνικής παράδοσης σε ένα μεταρρυθμιστικό πλαίσιο ορθολογικών δημοκρατικών θεσμών και δομών. Και γεφυρώνει το μεταρρυθμιστικό πρόταγμα με τα συντηρητικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά και οι ιδέες της έχουν επικρατήσει. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών συμμερίζεται ότι η ιδανική πολιτεία είναι αυτή που συνδυάζει την ελευθερία με τη κοινωνική δικαιοσύνη. Και οι μεγάλες της επιλογές έχουν ιστορικά δικαιωθεί. Και η θεσμοθέτηση του δημοκρατικού πλαισίου της μεταπολίτευσης και η ευρωπαϊκή πολιτική της χώρας. Και σε κυβερνητικό επίπεδο, παρά τα αναπόφευκτα λάθη και αστοχίες το συνολικό ισοζύγιο παραμένει θετικό.

Αυτά εξηγούν την ανθεκτικότητα της απήχησης της ΝΔ στην ελληνική κοινωνία. Το ζητούμενο είναι η διεύρυνση της απήχησης της. Και το αποτέλεσμα της Κυριακής δίνει το στίγμα. Κεντροδεξιά, και όχι αμιγώς δεξιά, πολιτική πλατφόρμα και ανανέωση. Και τα δύο αυτά σε διαφορετικούς συνδυασμούς υποψηφίων αναδείχθηκαν πλειοψηφικά στο αποτέλεσμα της Κυριακής. Τη δεύτερη Κυριακή οι ψηφοφόροι της ΝΔ θα αναζητήσουν τον υποψήφιο που μπορεί να συγκεράσει και τα δύο.

Οι ψηφοφόροι έστειλαν και το μήνυμα ότι επιθυμούν μια ισχυρή αντιπολίτευση που θα ελέγχει την κυβέρνηση. Και δεν θα αποτελεί δεκανίκι της. Δεν γνωρίζω αν στην κυβέρνηση συνεχίζουν να φαντασιώνονται τα περί πολιτικής κυριαρχίας τους. Το σίγουρο είναι ότι κάποιοι έδειξαν προχθές ότι έχουν σοβαρές αντιρρήσεις.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Είναι φυσικό η ήττα να φέρνει γκρίνια. Πόσο μάλλον όταν είναι η τρίτη στη σειρά, αν συμπεριλάβουμε και το δημοψήφισμα. Και ακόμη πιο φυσικό η γκρίνια αυτή να φέρνει και εσωστρέφεια όταν ανοίγει και θέμα ηγεσίας.

Ερώτημα πρώτον. Έπρεπε να ανοίξει τώρα θέμα ηγεσίας; Η απάντηση είναι όχι. Έπρεπε να οδηγηθούμε συντεταγμένα στο Συνέδριο του 2016. Να συζητήσουμε πολιτικά, και να ξαναδούμε την πυραμίδα ιδεολογικές αρχές, προγραμματικός λόγος, οργανωτική δομή. Μέσα από αυτή τη διαδικασία θα καταλήγαμε και στον αρχηγό που καλύτερα θα εξέφραζε το νέο πρόταγμα. Αφού χαρισματικός ηγέτης, εμβρυουλκός των γεγονότων, δεν υπάρχει στον ορίζοντα, οι συλλογικές διαδικασίες θα έδιναν τη λύση.

Η άκαιρη αμφισβήτηση άνοιξε άκαιρα το θέμα της ηγεσίας. Ας φροντίσουμε να ολοκληρώσουμε τη διαδικασία με σεβασμό στην ιστορία της παράταξης.

Ερὠτημα δεύτερο. Κινδυνεύει με διάσπαση η ΝΔ; Πολλοί το επιθυμούν. Οι του ΠΑΣΟΚ που είδαν το κόμμα τους να εξατμίζεται, οι του ΣΥΡΙΖΑ που ενδιαφέρονται για τη μακροημέρευση τους στην εξουσία. Όλους αυτούς τους κατανοώ. Μερικούς δικούς μας που ανακυκλώνουν αυτή τη συζήτηση δεν καταλαβαίνω. Θα μου πείτε πάντοτε στην εγχώρια πολιτική σκηνή η φιλοπρωτία και ο καιροσκοπισμός οδήγησαν σε διασπάσεις και αυτές με τη σειρά τους σε κόμματα προσωπικά και βραχύβια. Στο δικό μας χώρο όσοι το τόλμησαν, από το 74 και μετά, γνώρισαν τι σημαίνει πολιτική έξω από το μαντρί που έλεγε και ο Αβέρωφ. Και είτε περιθωριοποιήθηκαν είτε επέστρεψαν με την ουρά στα σκέλια.

Ερώτημα τρίτο. Είναι η ΝΔ φθαρμένο προϊόν; Αν είσαι διαφημιστής και θέλεις δυο τρεις νέους πελάτες, ενδεχομένως. Για να σοβαρευτούμε. Στην Αμερική και την Ευρώπη αυτά τα θέματα τα έχουν λύσει. Τα κόμματα με μακρόχρονη ιστορική παρουσία είναι αυτά που έχουν σταθερό πλαίσιο ιδεολογικών αρχών. Με πάγιες θέσεις στα βασικά ζητήματα που απασχολούν ένα έθνος και προδιαγράφουν την πορεία του, όπως έλεγε ο Καραμανλής. Και οι ιδεολογικές αρχές της ΝΔ είναι σταθερές και δικαιωμένες. Η ανανέωση σε προγράμματα και πρόσωπα είναι μια άλλη ιστορία. Αναγκαία και επιβεβλημένη.

Συνεπώς, οι επιλογές είναι δεδομένες. Έχεις κόμματα με σταθερό πλαίσιο αρχών έχεις και σταθερή δημοκρατία. Έχεις πολυάριθμα κόμματα με θολές ιδεολογικές αρχές και αυτοσχέδια προγράμματα έχεις σύγχυση και πολιτική αστάθεια. Η ΝΔ είναι πυλώνας σταθερότητας της δημοκρατίας μας. Η κοινωνία την κράτησε όρθια στις τελευταίες εκλογές. Η δική μας ευθύνη είναι να την κρατήσουμε ενωμένη και δυνατή. Και τώρα που τελειώσαμε με τις διαδικαστικές καντρίλλιες ας αρχίσουμε να συζητάμε πολιτικά για να επιλέξουμε τον καλύτερο που θα ηγηθεί της νέας προσπάθειας.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Στα 41α γενέθλια της η ΝΔ βαδίζει προς την εκλογή του ένατου αρχηγού της. Πολλοί έσπευσαν να διακωμωδήσουν τη διαδικασία. Συγχέοντας, προφανώς, τους όψιμους διεκδικητές με τις αληθινές υποψηφιότητες. Και καθώς το φετίχ του ασήμαντου και γραφικού τείνει να κυριαρχήσει στη δημόσια σφαίρα στρέψαμε την προσοχή μας στην ελαφρά πλευρά των πραγμάτων. Παραβλέποντας τις ασφαλιστικές δικλείδες της διαδικασίας ενός κόμματος με θεσμική παράδοση. Που ορίζει πενήντα υπογραφές ως προαπαιτούμενο κάθε υποψηφιότητας. Σε κάθε περίπτωση, οι κυνηγοί της δημοσιότητας του δεκαπεντάλεπτου ξεχάστηκαν ήδη. Τέσσερις υποψήφιοι με διακριτό πολιτικό στίγμα θα διεκδικήσουν την ηγεσία.

Κάποιοι άλλοι ξέθαψαν τις θεωρίες περί φθαρμένου προϊόντος. Που έχουν πια οι ίδιες παραφθαρεί και διαψευστεί από το χρόνο και τα πράγματα. Γιατί σε μια χώρα που κατατρέχεται από θεσμική ασυνέχεια η ΝΔ επιδεικνύει αξιοσημείωτη θεσμική αντοχή. Την θεσμική αντοχή και παράδοση ενός πραγματικού ευρωπαϊκού κόμματος. Κι αυτό γιατί οι ιδέες της έχουν επικρατήσει. Γιατί η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών συμμερίζεται ότι η ιδανική πολιτεία είναι αυτή που συνδυάζει την ελευθερία με την κοινωνική δικαιοσύνη. Γιατί είναι το κόμμα που με επιτυχία ενσωματώνει τα στοιχεία της ελληνικής παράδοσης σε ένα μεταρρυθμιστικό πλαίσιο ορθολογικών δημοκρατικών θεσμών και δομών.

Αλλά και οι μεγάλες της επιλογές έχουν ιστορικά δικαιωθεί. Και στην θεσμοθέτηση του δημοκρατικού πλαισίου της μεταπολίτευσης και στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Και σε κυβερνητικό επίπεδο, παρά τα αναπόφευκτα λάθη και αστοχίες το συνολικό ισοζύγιο παραμένει θετικό. Και κατά κανόνα αντιδημαγωγικό και αντιλαϊκιστικό.

Η φθορά του χρόνου δεν έχει απαξιώσει τη ΝΔ. Το αντίθετο. Κι αυτό φαίνεται από την ανθεκτικότητα της απήχησης της στην ελληνική κοινωνία. Οι υποψήφιοι για την ηγεσία της ΝΔ θα πρέπει να επικαιροποιήσουν τις ιδεολογικές της αρχές. Να εκφράσουν με σαφήνεια τις θέσεις της φιλελεύθερης ιδεολογίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες στις νέες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και των μεταναστευτικών ρευμάτων. Και να ενσωματώσουν στον πολιτικό λόγο, με τρόπο δημοκρατικό, τις παραδοσιακές αξίες για δημόσια τάξη και εξωτερική ασφάλεια. Ως δημόσια αγαθά, η προάσπιση των οποίων είναι αναγκαία προϋπόθεση για την ελευθερία του ατόμου και την κοινωνική ευημερία.

Να διατυπώσουν το αφήγημα της ΝΔ χωρίς ίχνος ιστορικής και ιδεολογικής ενοχής. Να ξεδιπλώσουν έναν οδικό χάρτη ανασυγκρότησης ενός σύγχρονου ανοιχτού ευρωπαϊκού κόμματος. Με συγκεκριμένες προτάσεις και χρονοδιάγραμμα. Όχι αοριστολογίες. Και να αρθρώσουν σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης του τόπου. Η εσωκομματική εκλογική διαδικασία αποτελεί μια μεγάλη ευκαιρία. Αν γίνει εφαλτήριο διατύπωσης θέσεων και προτάσεων συγκεκριμένων. Αφετηρία ανασυγκρότησης και ανανέωσης. Για να μπορέσει η ΝΔ να ξαναγίνει πλειοψηφικό ρεύμα στη κοινωνία.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Έχει δύο επιλογές. Η πρώτη είναι η εσωστρέφεια, και η συρρίκνωση. Να υποστεί τη διαδικασία της μοριοποίησης και της ανασύνθεσης του κεντροδεξιού χώρου ερήμην της και εις βάρος της. Η δεύτερη επιλογή είναι να αποκτήσει την πρωτοβουλία της ανασύνθεσης της κεντροδεξιάς και να ξαναγίνει εκφραστής του πλειοψηφικού ρεύματος της κοινωνίας. Αυτή η δεύτερη επιλογή είναι μονόδομος.

Η διαδικαδία εκλογής αρχηγού θα συμβάλλει σ’ αυτή την κατεύθυνση μόνον αν αποτελέσει εγγύηση τριών θεμελιωδών προϋποθέσεων.

Εγγύηση για την ενότητα της παράταξης. Ο Πρόεδρος της ΝΔ πρέπει να μπορεί να συνθέσει στο πλαίσιο μιας ευρείας πολυσυλλεκτικής παράταξης. Όχι να συρρικνώσει στο όνομα μιας δήθεν ιδεολογικής καθαρότητας.

Εγγύηση για την επικαιροποίηση των ιδεολογικών της αρχών. Μέσα από ένα συνέδριο αρχών και θέσεων. Συνέδριο που θα επικαιροποιήσει την ιδεολογική μας ταυτότητα του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Και θα αρθρώσει στρατηγικό σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της μεταμνημονιακής Ελλάδας. Αξιόπιστο προγραμματικό λόγο για τις μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα μας.

Εγγύηση για την οργανωτική ανασυγκρότηση και ανανέωση της παράταξης. Σήμερα, οι συνθήκες απαιτούν ένα κόμμα που θα αντλεί νομιμοποίηση από ορθολογικές δημοκρατικές δομές και όχι από το χάρισμα του εκάστοτε ηγέτη. Ένα κόμμα ανοιχτό, δημοκρατικό, συμμετοχικό. Που οι άξιοι θα εκλέγονται χωρίς λίστες και γραμμές, τα συλλογικά όργανα θα λειτουργούν, και θα υπάρχει αξιολόγηση ανθρώπων και ιδεών. Η ανανέωση προϋποθέτει ανατροπές. Όχι σε ηλικία αλλά σε νοοτροπία. Η ΝΔ θα πρέπει να δημιουργήσει προϋποθέσεις συμμετοχής στη πολιτική διαδικασία ανθρώπων ικανών και καταξιωμένων. Η πολιτική παράδοση είτε εξ αίματος, είτε εξ αγχιστείας δεν μπορεί φυσικά να αποτελέσει κριτήριο αποκλεισμού από τα κοινά. Αλλά δεν μπορεί να αποτελεί και το μοναδικό κριτήριο συμμετοχής. Πρέπει να συμπληρώνεται από το κριτήριο της αξιοσύνης. Και κάτι τελευταίο. Στις ηλικίες 18-24 η ΝΔ πήρε 17%. Αναντίστοιχο με τα ποσοστά της κραταιάς ΔΑΠ στα ΑΕΙ. Που είναι τελικά ποσοστά συγκυριακής συντεχιακής ταύτισης και όχι στη βάση πολιτικής ιδεολογίας, λόγου, και οράματος. Αποτέλεσμα της αποπολιτικοποίησης του φοιτητικού κινήματος. Που κατέληξε προγυμναστήριο του πελατειακού πολιτικού συστήματος. Καλή είναι η διοργάνωση εκδρομών, πάρτυ και βοηθημάτων για να περνάς τα μαθήματα αλλά δεν αποτελεί γύμνασμα ιδεολογικής τριβής και πολιτικής συμμετοχής.

Ο πρόεδρος της ΝΔ θα πρέπει να εγγυηθεί όλα αυτά μέσα από τη λειτουργία ενός σύγχρονου, ανοιχτού, ευρωπαικού κόμματος. Είναι η ευθύνη που του αναλογεί και μας αναλογεί για να βγεί η χώρα μας απο τη κρίση και το πολιτικό μας σύστημα απο τη θεσμική υπανάπτυξη.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Στις 25 Ιανουαρίου, όταν οι εκλογές έφεραν στην πρώτη θέση τον ΣΥΡΙΖΑ και του έδωσαν την πρώτη εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης στον Αλέξη Τσίπρα. Εκείνος επέλεξε ως κυβερνητικό εταίρο τον Πάνο Καμμένο και ως κεντρική πολιτική την “υπερήφανη” διαπραγμάτευση. Επέλεξε ως Υπουργό Οικονομικών τον Γιάνη Βαρουφάκη, ως Υπουργό Παραγωγικής Ανασυγκρότησης τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και μια σειρά από άλλα πρόσωπα, που αποδείχθηκαν πλήρως ακατάλληλα για τις θέσεις τους με καταστροφικά αποτελέσματα.

Έχουν περάσει μόλις οκτώ μήνες από τότε και η μόνη υπόσχεση του Αλέξη Τσίπρα, που δεν διαψεύσθηκε ήταν αυτή που έλεγε ότι σε έξι μήνες η Ελλάδα θα γινόταν μια άλλη χώρα. Έγινε μια άλλη χώρα, πολύ χειρότερη και με πολύ χειρότερες συνθήκες για τους πολίτες της. Μια χώρα παράδειγμα προς αποφυγή για όλη την Ευρώπη, μια χώρα που συσσώρευσε ακόμη μεγαλύτερα χρέη, μια χώρα με κλειστές τράπεζες, μια χώρα που έφτασε ένα βήμα πριν την αποπομπή της από την Ευρωζώνη.

Είναι αλήθεια ότι τον Ιανουάριο, πολλοί ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή ήθελαν η χώρα να έρθει σε ρήξη με τους δανειστές και μάλιστα συνοδεύοντας την ψήφο με τη φράση «πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα;». Κάποιοι άλλοι επέλεξαν τον Αλέξη Τσίπρα θέλοντας την Ελλάδα στην Ευρώπη και στο ευρώ, αλλά επιζητώντας σκληρή διαπραγμάτευση, ώστε να χαλαρώσουν οι όροι των μνημονίων.

Ο κ. Τσίπρας διέψευσε και τους δύο, ούτε σε ρήξη ήλθε, καθώς ευτυχώς για τη χώρα την τελευταία στιγμή υπαναχώρησε, ούτε ουσιαστική διαπραγμάτευση έκανε. Με αποτέλεσμα ένα τρίτο σκληρότερο μνημόνιο, που δεσμεύει τη χώρα για τα επόμενα χρόνια. Επίσης, διέψευσε όσους ψήφισαν Ποτάμι ή ΠΑΣΟΚ με την ελπίδα μιας Αριστερής- Κεντροαριστερής Κυβέρνησης και επιμένει να συνεργαστεί εκ νέου με τους ΑΝ.ΕΛ. Σήμερα, ουδείς μπορεί να πει ότι δεν ήξερε, αυτοί οι οκτώ μήνες απέδειξαν το κόστος της κάθε διαφορετικής διαδρομής. Τα διλήμματα της 20ης Σεπτεμβρίου είναι πλέον ξεκάθαρα για κάθε Έλληνα πολίτη.

Οι εκλογείς καλούνται να διαλέξουν ανάμεσα σε σταθερότητα, σιγουριά, ασφάλεια ή αστάθεια και ολέθριους κινδύνους με νέες περιπέτειες και κίνδυνο το Grexit. Η Νέα Δημοκρατία δηλώνει έτοιμη να συνεργαστεί με όλους για να δώσει στον τόπο μια ισχυρή Κυβέρνηση, από την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να συνεργαστεί εκ νέου με τους ΑΝΕΛ που είναι αμφίβολο αν θα βρίσκονται στην επόμενη Βουλή. Ο κίνδυνος του Grexit δεν έχει περάσει και ο πιο ασφαλής δρόμος προς την έξοδο, είναι η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ οι διασπάσεις και οι συνεχείς εκλογές. Η πολιτική σταθερότητα είναι σήμερα αναγκαία προϋπόθεση για να υπάρξει ανάπτυξη και έξοδος από την κρίση.

Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα σε επενδύσεις και δουλειές ή κρατισμό και ανεργία. Η Νέα Δημοκρατία θέτει ως πρώτο στόχο τις μεταρρυθμίσεις και την προσέλκυση επενδύσεων, ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και έχει αποδείξει ότι μπορεί να το επιτύχει. Από την άλλη πλευρά η Κυβέρνηση Τσίπρα εξαφάνισε τη χώρα από τον παγκόσμιο επενδυτικό χάρτη και αποδείχθηκε εχθρική απέναντι στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στην ανάπτυξη.

Την Κυριακή ψηφίζουμε μια Ελλάδα με τραπεζικό σύστημα που λειτουργεί και στηρίζει την επιχειρηματικότητα, συμβάλει στην απασχόληση ή μια χώρα με capital controls που διώχνουν επιχειρήσεις, φέρνουν ανεργία και ταλαιπωρούν τον κόσμο. Ενώ μέχρι τον Δεκέμβριο η Ελλάδα φαινόταν να βγαίνει από το Μνημόνιο, από τον Ιούλιο και μετά υπέστημεν τις συνέπειες της κατάρρευσης του τραπεζικού μας συστήματος και της διαρκούς αβεβαιότητας.

Το κεντρικό δίλλημα αυτών των εκλογών είναι Νέα Δημοκρατία ή νέα αβεβαιότητα. Και αυτό διότι το εκλογικό σύστημα παίζει καταλυτικό ρόλο. Το κόμμα που θα λάβει τις περισσότερες ψήφους, ακόμη και μία παραπάνω ψήφο, θα πάρει το bonus των πενήντα εδρών και θα έχει την πρωτοβουλία για τον σχηματισμό Κυβέρνησης, που καλείται να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο.

Μόνο μια Κυβέρνηση με κορμό τη Νέα Δημοκρατία και Πρωθυπουργό τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη μπορεί να απαντήσει θετικά σε όλα αυτά τα διλήμματα και να πάει την Ελλάδα μπροστά.

Άρθρο στα “ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ”