Τον μακρινό Δεκέμβρη του 2014, η χώρα έδειχνε σημάδια ανάκαμψης. Για πρώτη φορά μετά από έξι χρόνια η οικονομία είχε σημειώσει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Και για το 2015 η πρόβλεψη ήταν για ρυθμούς ανάπτυξης άνω του 2,5%. Στα δημόσια οικονομικά είχαμε πετύχει πρωτογενή πλεονάσματα με αποτέλεσμα να μειώνονται οι δανειακές ανάγκες μας. Και να είμαστε σε θέση να ξεκινήσουμε τη συζήτηση για τη διευθέτηση του χρέους βάσει των αποφάσεων που είχαμε πετύχει στο Eurogroup. Οι διαρθρωτικές αλλαγές και οι αποκρατικοποιήσεις προχωρούσαν. Οι τράπεζες μας ήταν σε καλή κατάσταση. Το κυριότερο όλων, ένα καλό κλίμα είχε αρχίσει να διαμορφώνεται στην αγορά. Απέμενε η ολοκλήρωση της πέμπτης αξιολόγησης, που θα μας επέτρεπε με τη προληπτική γραμμή πίστωσης να ολοκληρώσουμε σταδιακά την επιστροφή στην ομαλότητα, και την έξοδο στις αγορές. Λάθη ασφαλώς και έγιναν. Παραλείψεις ασφαλώς και υπήρξαν. Καθυστερήσεις ασφαλώς και σημειώθηκαν. Αλλά τι σχέση έχει η χώρα που παρέλαβε ο παραιτηθείς Πρωθυπουργός με τη καμμένη γη που αφήνει πίσω του.
Και όχι μόνο στην οικονομία. Στην παιδεία σχεδιάσαμε και υλοποιήσαμε σειρά μεταρρυθμίσεων. Που εκκρεμούσαν χρόνια και άλλαζαν τον εκπαιδευτικό χάρτη της χώρας. Είχαμε αρχίσει τη μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης. Στον τομέα της δημόσιας τάξης υπήρχε ένα αίσθημα ασφάλειας στον πολίτη. Όλα ανατράπηκαν. Όλα οπισθοδρόμησαν. Στην παιδεία, στη δημόσια διοίκηση, στην υγεία, στο μεταναστευτικό. Είτε απο ιδεοληψία είτε από ανικανότητα, είτε και τα δύο.
Η χώρα πλήρωσε πολύ ακριβό αντίτιμο για τους πειραματισμούς της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Δέσμιος των προεκλογικών του υποσχέσεων, των ιδεοληψιών του, και της απειρίας του ο Πρωθυπουργός έβαλε τη χώρα σε τέτοια περιδίνηση που δύσκολα θα ισορροπήσει πάλι. Και πάντως με τεράστιο κόστος. Η καταστροφική διαπραγμάτευση με τους εταίρους και δανειστές μας έφερε την ασφυξία στην οικονομία. Διέλυσε το τραπεζικό σύστημα και έφερε τα capital controls. Σύμφωνα με έκθεση του ΔΝΤ, λόγω των capital controls, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκε για την επόμενη διετία από 177% σε 200%. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Μέσα σε οκτώ μήνες ξανάφεραν την ύφεση, και τα πρωτογενή ελλείματα και εκτίναξαν την ανεργία. Η οκτάμηνη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μας έφερε αύξηση της ανεργίας, μείωση του ΑΕΠ, αύξηση του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ, και αύξηση του δανεισμού της χώρας μέσα από ένα τρίτο μνημόνιο.
Συνήθως, ένας Πρωθυπουργός που έχει προξενήσει τόση ζημιά στο τόπο του παραιτείται και πάει σπίτι του. Το πρώτο το έπραξε ήδη ο Πρωθυπουργός. Το δεύτερο θα το κάνει ο ελληνικός λαός με την ψήφο του.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”