Την εβδομάδα που μας πέρασε είχαμε ομοβροντία αποκαλύψεων απο ευρωπαίους αξιωματούχους. Για το παρασκήνιο της εξάμηνης διαπραγμάτευσης που οδήγησε στο τρίτο μνημόνιο. Απο τον Γιούνκερ, τον Μοσκοβισί, τον Σόιμπλε. Τα περισσότερα τα γνωρίζαμε ήδη. Κάποια άλλα τα επιβεβαιώσαμε.

Οι δικοί μας έφτασαν στις Βρυξέλλες με νωπές τις δάφνες της πρώτης εκλογικής επικράτησης της αριστεράς. Θεωρώντας ότι με τον αέρα της αλλαγής θα κινήσουν και τις τεκτονικές πλάκες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Και θα αλλάξουν την ευρωπαική δημοσιονομική πολιτική.

Φαίνεται ότι δεν προκάλεσαν και μεγάλη εντύπωση. Οι εταίροι μας είχαν προεξοφλήσει την εκλογική τους επικράτηση. Και γιατί διαβάζουν δημοσκοπήσεις, και γιατί είχαν διαπιστώσει τη μεταρρυθμιστική κόπωση της δικής μας κυβέρνησης. Αλλά, όπως αποκαλύπτει ο Σόιμπλε, τους είχαν προειδοποιήσει προεκλογικά. Μην δίνετε υποσχέσεις που δεν μπορείτε να τηρήσετε. Οι δικοί μας έπραξαν το ακριβώς αντίθετο. Κι έτσι ο Σόιμπλε τους περίμενε με μια μόνο απορία. Να δει πως ο Τσίπρας θα βγει από την παγίδα που έστησε στον εαυτό του.

Στο τέλος της διαδρομής, και παρά τις θεατρικές παραστάσεις του Βαρουφάκη, οι εταίροι μας έδωσαν στη νέα κυβέρνηση δυο επιλογές. Η μια ήταν δανεισμό αλλά με όρους και πρόγραμμα μετρρυθμίσεων. Η άλλη ήταν το Grexit. Άλλωστε, όπως με δόση χαιρεκακίας υπενθυμίζει ο Σόιμπλε, υπήρχαν πολλοί και από την ελληνική πλευρά που το υποστήριζαν.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι δικοί μας κωλλυσιεργούσαν θεωρώντας ότι οι έξω θα υποχωρούσαν. Η οικονομία κατέρρεε και η θέση μας χειροτέρευε. Και όταν έπεσε στο τραπέζι το τελικό σχέδιο για μια συμφωνία ο Τσίπρας τους μπέρδεψε όλους. Έφερε τη συμφωνία σε δημοψήφισμα παίρνοντας θέση εναντίον της. Κατήγαγε θρίαμβο και μετά παραδόθηκε άνευ όρων. Μετατρέποντας το όχι σε ναι και υπογράφοντας μια άλλη συμφωνία τόσο σκληρή που είναι πρακτικά σχεδόν ανεφάρμοστη. Και πήγε γρήγορα σε εκλογές. Πριν ο κόσμος καταλάβει τι του έρχεται. Και τώρα φαντάζομαι ο Σόιμπλε θα έχει μείνει πάλι με την απορία. Να δει πως ο Τσίπρας θα βγει από τη δεύτερη παγίδα που έστησε στον εαυτό του. Γιατί τώρα θα πρέπει να εφαρμόσει σκληρά μέτρα. Οδηγώντας το λαό στην απόγνωση και την εξαθλίωση. Και αν κρίνουμε από τις πρώτες αντιδράσεις έρχεται πολιτική βαρυχειμωνιά.

Κι όλοι, τελικά, έχουν μείνει με μια πιο θεμελιώδη απορία. Τι είχε στο μυαλό του τον Ιανουάριο εκβιάζοντας εκλογές; Τι ήταν όλη αυτή η διαδρομή; Απόρροια ρομαντισμού, άγνοιας, ανικανότητας ή εξουσιολαγνείας; Μικρή σημασία έχει. Ό,τι και να ήταν συνετρίβη στα βράχια του ευρωπαϊκού ορθολογισμού και της πραγματικότητας. Και τώρα κινδυνεύει μετά τα ωσανά ν’ ακούσει το άρον άρον σταύρωσον αυτόν.

ΑΝΤΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”