Για τον Ομπάμα, η δεύτερη τετραετία είναι αναμφίβολα η τετραετία των ριζοσπαστικών αλλαγών. Αλλαγών που αποτελούσαν ταμπού για την αμερικανική πολιτική. Η αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων με την Κούβα, η ανακοίνωση ενός φιλόδοξου προγράμματος για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, και κυρίως η συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Πολλοί θεωρούσαν τη συμφωνία αυτή αδύνατη λόγω των τοξικών σχέσεων των δυο πλευρών τις τελευταίες δεκαετίες. Εξίσου δύσκολη θα είναι και η επικύρωσή της. Η ελεγχόμενη από τους Ρεπουμπλικάνους Γερουσία αμφισβητεί τα οφέλη από τη διάνοιξη της διπλωματικής οδού με το Ιράν. Και πάντως, δεν θέλει να χαρίσει στον Ομπάμα μια τέτοια διπλωματική επιτυχία εν όψει Προεδρικών εκλογών.

Τη συμφωνία υπονομεύουν και όλοι αυτοί που φοβούνται ότι θα αλλάξει τις ευρύτερες ισορροπίες στη Μέση Ανατολή. Παραδοσιακοί σύμμαχοι των ΗΠΑ όπως το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία. Δε χωρά αμφιβολία ότι η συμφωνία, απόρροια διαπραγμάτευσης, δηλαδή συμβιβασμού, είναι εξ ορισμού ατελής. Είναι, όμως, με βεβαιότητα προτιμότερη από τις εναλλακτικές λύσεις. Ακόμα και το πιο αυστηρό καθεστώς οικονομικών κυρώσεων δεν θα σταματούσε το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Η άλλη επιλογή ήταν ο βομβαρδισμός των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν. Και οι πιο θερμοί υποστηριχτές αυτής της επιλογής δεν μπορούσαν, όμως, να εγγυηθούν την επιτυχία της. Στην καλύτερη περίπτωση μιλούσαν για καθυστέρηση του προγράμματος για δύο με τέσσερα χρόνια.

Η στρατιωτική επιλογή θα συσπείρωνε την ιρανική κοινή γνώμη πίσω από την πυρηνική επιλογή. Θα ριζοσπαστικοποιούσε την κοινωνία και θα εδραίωνε το καθεστώς των αγιατολάδων για πολλά χρόνια. Αντίθετα, η συμφωνία και η άρση των κυρώσεων δημιουργεί νέα δεδομένα. Αποδυναμώνει τους ακραίους στο Ιράν, και από κράτος παρία το επανεντάσσει στη διεθνή κοινότητα. Αποτρέπει την εξάπλωση των πυρηνικών όπλων στην ευαίσθητη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Διασφαλίζει τη συνεργασία του Ιράν στον πόλεμο κατά του ISIS. Αλλά και σε μια σειρά από περιφερειακά προβλήματα όπως στην Υεμένη, τη Συρία και το Ιράκ.

Για να υπερβεί την αντίδραση της Γερουσίας, ο Ομπάμα θα πρέπει να πείσει ότι η συμφωνία εμπεριέχει αυστηρούς όρους επιτήρησης. Που θα αναγκάσουν τους Ιρανούς να τηρήσουν τα συμφωνηθέντα. Θα πρέπει, επίσης, να πείσει το Ισραήλ και το ισχυρό αμερικανοεβραϊκό λόμπυ ότι διασφαλίζονται, με χειροπιαστές εγγυήσεις, τα ζωτικά του συμφέροντα. Ανεξαρτήτως όλων αυτών, η συμφωνία με το Ιράν συγκαταλέγεται ήδη στις μεγάλες επιτυχίες του Ομπάμα στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής. Μαζί με την αναμόρφωση του συστήματος υγείας και την επιτυχή διαχείριση της οικονομικής κρίσης του 2008, διασφαλίζουν την υστεροφημία του.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Ξαφνικά μας προέκυψε μείζον υπαρξιακό ερώτημα. Θα ψηφίσει ή δεν θα ψηφίσει η ΝΔ τη συμφωνία; Θα μου πείτε φτάσαμε σε καμιά συμφωνία ή μπήκε η ΝΔ στην κυβέρνηση; Τίποτα από τα δύο.

Αυτή τη στιγμή έχουμε μια κυβέρνηση που η μισή μιλάει για συμφωνία και η άλλη μισή για ρήξη. Η μισή που μιλάει για συμφωνία δηλώνει πρόοδο, η οποία διαψεύδεται από τους Θεσμούς. Αν κατορθώσει και συμφωνήσει με τους Θεσμούς, δεν ξέρουμε πια αν φτάνει ο χρόνος. Κι αν φτάνει ο χρόνος, κανείς δεν ξέρει πια αν αυτή η κυβέρνηση μπορεί να υλοποιήσει μια συμφωνία.

Αυτό το πρόβλημα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε σε υπαρξιακό δίλημμα για τη ΝΔ. Κάποιοι τοποθετούνται a priori υπέρ της ψήφισης μιας συμφωνίας που δεν γνωρίζουν. Και κάποιοι αναφανδόν ενάντια. Οι μεν στο όνομα της σωτηρίας της χώρας και της υπευθυνότητας της ΝΔ. Οι δε στο όνομα της πολιτικής λογικής.

Επειδή, όμως, εντελώς συμπτωματικά, η συζήτηση αυτή διεξάγεται παράλληλα με την αμφισβήτηση της ηγεσίας του κόμματος κινδυνεύουμε να δώσουμε την αίσθηση ότι μέσα από ένα τόσο σοβαρό θέμα, που αφορά τη χώρα, εμείς ξεκαθαρίζουμε λογαριασμούς. Αν η κοινωνία ψυχανεμιστεί κάτι τέτοιο θα διασκορπιστούν και τα τελευταία ψήγματα αξιοπιστίας που μας έχουν απομείνει.

Η ΝΔ από το 2012 μέχρι σήμερα, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ αρχικά, διέσωσε τη χώρα και την κράτησε στην Ευρώπη. Σήμερα, ούτε παρέμβαση στη διαπραγμάτευση μπορεί να έχει, ούτε λόγο στη συμφωνία. Εφόσον, λοιπόν, δεν έχει, καλό είναι να αποφύγει δυο λάθη. Πρώτον, να δώσει την αίσθηση στην Τρόικα, που δεν είναι ακριβώς το ΔΣ του Ερυθρού Σταυρού, ότι η κυβερνητική πλειοψηφία με την οποία διαπραγματεύεται δεν αποτελείται από 162 αλλά από 238. Και άρα υπάρχουν οι αριθμοί για να περάσει ό,τι μας βάλει στο τραπέζι. Δεύτερον, να επιβεβαιώσει τη λανθασμένη εικόνα που διαμόρφωσε η κοινή γνώμη για τη ΝΔ, ότι δεν διαπραγματεύεται. Που συνέβαλε στην ήττα του Ιανουαρίου.

Η ΝΔ ασφαλώς θα κάνει αυτό που της αναλογεί για να διασφαλίσει την ευρωπαϊκή προοπτική και τη σωτηρία της χώρας. Και προφανώς δεν μπορεί να ξαναγυρίσει σε αντιμνημονιακές θέσεις. Αλλά αυτό απέχει από το να δεσμεύεται εξ υπαρχής ότι θα ψηφίσει ή θα καταψηφίσει μια συμφωνία που το περιεχόμενό της δεν γνωρίζει. Και πολύ περισσότερο αν θα υπάρξει. Ας πετύχουν, λοιπόν, τη συμφωνία. Ας δούμε τι πέτυχαν. Και μετά θα τοποθετηθούμε. Όλα τα άλλα είναι προσχηματικά και δείχνουν έλλειψη σοβαρότητας που οδηγεί σε έλλειμμα αξιοπιστίας.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΑ στα “ΝΕΑ”