Συνήθως οι πολιτικοί σχηματισμοί ηττώνται σε ιδεολογικό, πολιτικό, ή διαχειριστικό επίπεδο. Ή έστω από τη κόπωση της πολυετούς παραμονής τους στην εξουσία. Σπανίως πολιτικό κόμμα έχει επιφέρει τέτοιο πλήγμα στον εαυτό του. Έχει βάλει τέτοιο αυτογκόλ, όπως η ΝΔ προχθές.

Ένα ιστορικό κόμμα με μακρά διαδρομή και προσφορά στη χώρα κατόρθωσε να ευτελιστεί. Και να προσβάλει τους πολίτες. Να ευτελιστεί γιατί απεδείχθη ανάξιο να οργανώσει και να φέρει εις πέρας μια απλή διαδικασία. Να προσβάλει τους πολίτες γιατί αφού τους ταλαιπώρησε δυο μήνες με μια ανούσια διαδικασία πασαρέλας, τους ζήτησε να θυσιάσουν την Κυριακή τους για να πάνε να μην ψηφίσουν.

Οι ευθύνες είναι μεγάλες. Και αγγίζουν όλους. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Γιατί όταν το πλοίο πέσει στα βράχια ευθύνες έχουν όλοι. Από τον καπετάνιο και τον ύπαρχο μέχρι τους ναύτες. Γιατί το να πάμε να τα φορτώσουμε όλα στον ύπαρχο μου μοιάζει λίγο ανανδρία. Όσο κι αν ο ύπαρχος είναι για κάποιους η πιο αντιπαθητική φιγούρα του πλοίου. Και προφανώς έχει και σημαντικό μερίδιο ευθύνης. Αλλά αυτό που περιμένουμε όλοι δεν είναι οι αλληλοκατηγορίες. Περιμένουμε, τουλάχιστον αυτή την ώρα, να βρουν τον τρόπο να ολοκληρώσουν τη διαδικασία γρήγορα και αδιάβλητα. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Γιατί φοβάμαι ότι ακούω την οχλοβοή να φουντώνει.

Η ΝΔ δεν είχε καμιά δουλειά να αλλάξει τη διαδικασία εκλογής αρχηγού το 2009. Για ένα δημοκρατικό κοινοβουλευτικό κόμμα το Συνέδριο είναι το Σώμα εκλογής Προέδρου. Ο εκπασοκισμός και η σκοπιμότητα μας οδήγησαν στην εκλογή από τη βάση. Αυτό οδήγησε στη σημερινή κατάσταση. Η πολιτική λογική λέει ότι μετά από εκλογικές ήττες και παραίτηση Προέδρου ακολουθεί Συνέδριο. Κι εκεί η καλύτερη πλατφόρμα θέσεων και προγράμματος κερδίζει. Και βγάζει αρχηγό. Είχα τονίσει την ανάγκη αυτή από αυτήν εδώ τη στήλη. Και μετά την ήττα του Ιανουαρίου, επί Σαμαρά, και μετά την ήττα του Σεπτεμβρίου επί Μεϊμαράκη.

Δεν έγινε. Ανοίξαμε τελικά τη διαδικασία εκλογής αρχηγού. Αφού την ανοίξαμε οφείλουμε να την ολοκληρώσουμε. Τάχιστα και με τρόπο αδιάβλητο. Για να αποκατασταθεί το κύρος της παράταξης και η αξιοπιστία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γιατί όταν καθίστασαι περίγελως των φαιδρών έχεις θέμα.

Ο νέος Πρόεδρος οφείλει άμεσα να συγκαλέσει Συνέδριο. Συνέδριο ουσίας. Για να κάνουμε μια νέα αρχή. Που θα δώσει στην κοινωνία ελπίδα και προοπτική. Απέναντι σε μια κυβέρνηση που καταρρέει. Υπό το βάρος των ανακολουθιών της και της ανεπάρκειας της. Αλλιώς, όπως θα έλεγαν και οι Πασόκοι, θα μπούμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Και το χειρότερο. Θα το έχουμε πετύχει μόνοι μας.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Έχει δύο επιλογές. Η πρώτη είναι η εσωστρέφεια, και η συρρίκνωση. Να υποστεί τη διαδικασία της μοριοποίησης και της ανασύνθεσης του κεντροδεξιού χώρου ερήμην της και εις βάρος της. Η δεύτερη επιλογή είναι να αποκτήσει την πρωτοβουλία της ανασύνθεσης της κεντροδεξιάς και να ξαναγίνει εκφραστής του πλειοψηφικού ρεύματος της κοινωνίας. Αυτή η δεύτερη επιλογή είναι μονόδομος.

Η διαδικαδία εκλογής αρχηγού θα συμβάλλει σ’ αυτή την κατεύθυνση μόνον αν αποτελέσει εγγύηση τριών θεμελιωδών προϋποθέσεων.

Εγγύηση για την ενότητα της παράταξης. Ο Πρόεδρος της ΝΔ πρέπει να μπορεί να συνθέσει στο πλαίσιο μιας ευρείας πολυσυλλεκτικής παράταξης. Όχι να συρρικνώσει στο όνομα μιας δήθεν ιδεολογικής καθαρότητας.

Εγγύηση για την επικαιροποίηση των ιδεολογικών της αρχών. Μέσα από ένα συνέδριο αρχών και θέσεων. Συνέδριο που θα επικαιροποιήσει την ιδεολογική μας ταυτότητα του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Και θα αρθρώσει στρατηγικό σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της μεταμνημονιακής Ελλάδας. Αξιόπιστο προγραμματικό λόγο για τις μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα μας.

Εγγύηση για την οργανωτική ανασυγκρότηση και ανανέωση της παράταξης. Σήμερα, οι συνθήκες απαιτούν ένα κόμμα που θα αντλεί νομιμοποίηση από ορθολογικές δημοκρατικές δομές και όχι από το χάρισμα του εκάστοτε ηγέτη. Ένα κόμμα ανοιχτό, δημοκρατικό, συμμετοχικό. Που οι άξιοι θα εκλέγονται χωρίς λίστες και γραμμές, τα συλλογικά όργανα θα λειτουργούν, και θα υπάρχει αξιολόγηση ανθρώπων και ιδεών. Η ανανέωση προϋποθέτει ανατροπές. Όχι σε ηλικία αλλά σε νοοτροπία. Η ΝΔ θα πρέπει να δημιουργήσει προϋποθέσεις συμμετοχής στη πολιτική διαδικασία ανθρώπων ικανών και καταξιωμένων. Η πολιτική παράδοση είτε εξ αίματος, είτε εξ αγχιστείας δεν μπορεί φυσικά να αποτελέσει κριτήριο αποκλεισμού από τα κοινά. Αλλά δεν μπορεί να αποτελεί και το μοναδικό κριτήριο συμμετοχής. Πρέπει να συμπληρώνεται από το κριτήριο της αξιοσύνης. Και κάτι τελευταίο. Στις ηλικίες 18-24 η ΝΔ πήρε 17%. Αναντίστοιχο με τα ποσοστά της κραταιάς ΔΑΠ στα ΑΕΙ. Που είναι τελικά ποσοστά συγκυριακής συντεχιακής ταύτισης και όχι στη βάση πολιτικής ιδεολογίας, λόγου, και οράματος. Αποτέλεσμα της αποπολιτικοποίησης του φοιτητικού κινήματος. Που κατέληξε προγυμναστήριο του πελατειακού πολιτικού συστήματος. Καλή είναι η διοργάνωση εκδρομών, πάρτυ και βοηθημάτων για να περνάς τα μαθήματα αλλά δεν αποτελεί γύμνασμα ιδεολογικής τριβής και πολιτικής συμμετοχής.

Ο πρόεδρος της ΝΔ θα πρέπει να εγγυηθεί όλα αυτά μέσα από τη λειτουργία ενός σύγχρονου, ανοιχτού, ευρωπαικού κόμματος. Είναι η ευθύνη που του αναλογεί και μας αναλογεί για να βγεί η χώρα μας απο τη κρίση και το πολιτικό μας σύστημα απο τη θεσμική υπανάπτυξη.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Χρειάστηκαν έξι μήνες διακυβέρνησης της χώρας από το ΣΥΡΙΖΑ για να καταλάβουμε τι σημαίνει πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση. Η τέχνη της μη απόφασης. Δηλαδή, της μη αποδοχής της ευθύνης. Μια συνεχής διαβούλευση και ζύμωση ανάμεσα σε ετερόκλητες συνιστώσες. Περιπλάνηση στον κόσμο της ουτοπίας. Εναλλακτικά σχέδια, που ανήκουν στον κόσμο του John le Carre. Και ένας μικρομεγαλισμός που διατείνεται ότι θα αλλάξει τους συσχετισμούς της Ευρώπης, τις ισορροπίες του πλανήτη. Συζητήσεις του καφενέ, δηλαδή.

Έτσι διαπραγματεύτηκαν έξι μήνες. Δοκιμάζοντας τη λογική των άλλων, και τις αντοχές του λαού μας. Δοκιμάζοντας προτάσεις και σενάρια αλλόκοτα. Πομπώδη και αντιφατικά. Την ώρα που η χώρα βυθιζόταν.

Όταν επιτέλους ο καπετάνιος είδε το παγόβουνο ευτυχώς άρπαξε το πηδάλιο και έστριψε. Πιστέψαμε ότι γλιτώσαμε. Έστω και με κόστος μερικές δεκάδες δις παραπάνω.

Αμ δε. Το πλήρωμα στασίασε. Ο Πρωθυπουργός είδε περιδεής, σε μια νύχτα, την κυβέρνηση του να χάνει 39 βουλευτές και να μετατρέπεται σε κυβέρνηση μειοψηφίας. Τότε μάθαμε ότι οι διαγραφές δεν είναι στην κουλτούρα της αριστεράς. Προφανώς. Έχετε ακούσει να διώχνουν από κανένα καφενείο τους γραφικούς; Γιατί, με το συμπάθειο, αυτά που προτείνει η εσωκομματική αντιπολίτευση του κ. Τσίπρα είναι απίστευτες γραφικότητες.

Πήγαν, λοιπόν, στην Πολιτική Γραμματεία προς ανεύρεση σύνθεσης. Αφού δεν τα βρήκαν, οδηγήθηκαν στην Κεντρική Επιτροπή. Και εκεί, αφού βγήκαν τα μαχαίρια από τα θηκάρια, ανέβαλαν το τελικό ξεκαθάρισμα για τον Σεπτέμβριο. Στο Συνέδριο. Και όλα αυτά όταν η χώρα κατεστραμμένη βρίσκεται εν μέσω της πιο κρίσιμης διαπραγματεύσης για το 3ο μνημόνιο.

Στην κουλτούρα των κοινοβουλευτικών κομμάτων τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Οι αποφάσεις λαμβάνονται δια πλειοψηφίας. Οι μειοψηφίες καταγράφουν τις απόψεις τους αλλά συντάσσονται. Όταν δεν συντάσσονται ή φεύγουν ή τους διώχνουν. Ο Παπανδρέου το 1977 διέγραψε τη Δημοκρατική Άμυνα και πλειάδα στελεχών. Ο Καραμανλής το 1998 διέγραψε σύσσωμη την τότε ηγετική ομάδα της ΝΔ. Ο Σαμαράς διέγραψε 21 βουλευτές που αρνήθηκαν να συνταχθούν με την κορυφαία απόφαση που αφορούσε το μέλλον της χώρας. Και οι τρεις για να μπορέσουν να κυβερνήσουν. Δύσκολες αποφάσεις αλλά καθαρές λύσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να πάρει επώδυνες αποφάσεις. Γιατί το να στρίψει ο Πρωθυπουργός όταν είδε το παγόβουνο δεν συνιστά απόφαση. Είναι απλή ενεργοποίηση του ενστίκτου της επιβίωσης. Η όποια συμφωνία, αν και όταν επιτευχθεί, δεν σημαίνει αυτόματη πλοήγηση μετά. Θα χρειαστούν συνεχείς και δύσκολες αποφάσεις. Διαρκής παράκαμψη των αγκυλώσεων του κράτους. Συνεχής εγρήγορση της κυβέρνησης για την υλοποίησή της. Εάν οι έξι μήνες διακυβέρνησης αποτελούν τον πρόλογο, τρομάζω για τη συνέχεια. Κοινώς μπλέξαμε.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Στην ομιλία του στην Πολιτική Επιτροπή ο Πρόεδρος της ΝΔ άρχισε με μια βασική παραδοχή. Με την οποία είναι δύσκολο να διαφωνήσει κανείς. Ότι το 2012 παραλάβαμε χάος και το 2015 παραδώσαμε χώρα. Μια Ελλάδα που έβγαινε από την κρίση και από τα μνημόνια. Με πρωτογενή πλεονάσματα και θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Για να επιτευχθεί αυτό το πρωτοφανές δημοσιονομικό νοικοκύρεμα πήραμε αποφάσεις δυσάρεστες. Που όμως ήταν αναγκαίες για το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου. Αλλά βραχυπρόθεσμα, εκλογικά, μας στοίχισαν.

Πέραν αυτής της βασικής παραδοχής, ο Πρόεδρος της ΝΔ παραδέχτηκε αδυναμίες και αβελτηρίες που είχαμε επισημάνει από αυτήν εδώ τη στήλη στις 3 Φεβρουαρίου. Μίλησε για αδυναμία στο χώρο της επικοινωνίας. Και για το κυβερνητικό έργο, πέραν της δημοσιονομικής προσαρμογής, που δεν αναδείξαμε. Μίλησε επίσης «για σφάλματα που κάναμε, και οργανωτικές αδυναμίες και κενά που πρέπει να καλύψουμε».

Επανακαθόρισε τη ΝΔ ως το κόμμα του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Που εκτείνεται από την δημοκρατική δεξιά ως τις παρυφές της σοσιαλδημοκρατίας. Και πρόσθεσε ότι η ΝΔ είναι η εγγύηση της πορείας του τόπου στην Ευρώπη. Όντως αυτή είναι η Νέα Δημοκρατία. Και όχι ένα συρρικνωμένο δεξιόστροφο κόμμα, που θα ήθελαν κάποιοι.

Αποποιήθηκε τη δεξιά στροφή. Λέγοντας ότι η ασφάλεια δεν είναι ούτε δεξιά, ούτε αριστερή. Είναι προτεραιότητα κάθε νοικοκύρη. Ορθόν. Με τη μόνη διαφορά ότι τα ζητήματα νόμου και τάξης ή το μεταναστευτικό σημασία έχει πως τα θέτεις. Τα ζητήματα αυτά έπρεπε να τεθούν με μετριοπάθεια και να αναδειχθεί η ακρότητα των θέσεων της άλλης πλευράς. Δυστυχώς, έγινε το αντίθετο.

Ο Πρόεδρος της ΝΔ προσδιόρισε την αντιπολιτευτική τακτική της ΝΔ λέγοντας όχι στη θεωρία της αριστερής παρένθεσης και όχι στη θεωρία του ώριμου φρούτου. Και είπε ορθά ότι οι μεγάλες παρατάξεις κερδίζουν με αγώνα, με παρέμβαση, με ευθύνη, με αλήθεια.

Στο τέλος, ξόρκισε την εσωστρέφεια και απέρριψε το έκτακτο συνέδριο. Πράγματι, με την ανεπάρκεια της κυβέρνησης και τους εθνικούς κινδύνους από την πολιτική της, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η χώρα είναι μια σπαρασσόμενη αξιωματική αντιπολίτευση.

Πέραν, όμως, από τις διαπιστώσεις πρέπει να αναλάβουμε τολμηρές πολιτικές πρωτοβουλίες. Με στόχο την οργανωτική ανασυγκρότηση, την επικαιροποίηση του ιδεολογικού μας προτάγματος, και την άρθρωση προτασιακού οραματικού λόγου για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα. Και αυτά μόνο μέσα από έκτακτο συνέδριο μπορούν να γίνουν. Ένα συνέδριο που θα μπορούσε να οριστεί για το επόμενο φθινόπωρο που θα έχει ξεκαθαρίσει και ο πολιτικός ορίζοντας. Ένα συνέδριο όχι εσωστρέφειας αλλά ουσιαστικής επανίδρυσης του κόμματος.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα ‘ΝΕΑ”