Η τελευταία ευκαιρία

Η τελευταία ευκαιρία

Οι αποφάσεις που θα πάρουμε την επόμενη Κυριακή θα κρίνουν την πορεία του τόπου για πολλά χρόνια. Η κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις εκλογές θα κληθεί να αντιμετωπίσει μια ζοφερή πραγματικότητα.

Δεν είναι μόνο ότι θα πρέπει να εφαρμόσει το τρίτο και πλέον επώδυνο μνημόνιο, που συμφώνησαν ο κ. Τσίπρας και ο κ. Καμμένος. Θα παραλάβει μια οικονομία που, λόγω των capital controls, έχει καταρρεύσει. Και από τους θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης του 2014 έχει ξανακυλήσει στην ύφεση. Την ανεργία, που είχε σημειώσει μικρή μείωση το 2014 και έδειχνε σημάδια αποκλιμάκωσης, να έχει πάλι αυξηθεί. Την παραγωγή του μεταποιητικού τομέα σε υποχώρηση λόγω των δυσκολιών από την επιβολή των capital controls. Τη βιομηχανία να παρουσιάζει μείωση του κύκλου εργασιών κατά 13,4%. Το χρηματιστήριο να έχει καταγράψει τους τελευταίους μήνες απώλειες της τάξης του 25%. Τις επενδύσεις να έχουν παγώσει και τους επενδυτές να εγκαταλείπουν τη χώρα. Τα ταμειακά διαθέσιμα των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης να έχουν στεγνώσει από τον εσωτερικό αναγκαστικό δανεισμό που επέβαλε η παραιτηθείσα κυβέρνηση. Το τραπεζικό σύστημα στην εντατική και σε ανάγκη νέας μεγάλης ανακεφαλαιοποίησης του ύψους των 25 δις. Τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του Δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα αυξημένες. Και τον κίνδυνο του Grexit να ελλοχεύει αν συνεχίσουμε τα ίδια λάθη.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα δεινά που έφερε η οκτάμηνη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην οικονομία, 270 σχολεία παραμένουν κλειστά σε όλη τη χώρα ενώ τα υπόλοιπα προσπαθούν να λειτουργήσουν με χιλιάδες κενά. Και το μεταναστευτικό να αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της κοινωνικής μας συνοχής.

Ο κ. Τσίπρας όμως παραμένει αμετανόητος. Προσπαθεί να καλύψει τη μνημονιακή του στροφή με αντισυστημικό λόγο. Δημιουργώντας μια νέα πλατφόρμα αντιμνημονιακής καθαρότητας μέσα στο κόμμα του, και έτσι, μια νέα πηγή αστάθειας. Και αντί να επιδιώκει συνεργασίες για την έξοδο από την κρίση, που αυτός επιδείνωσε, να διεκδικεί αλαζονικά την αυτοδυναμία.

Ευτυχώς, οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές δυνάμεις έχουν καταλάβει τι διακυβεύεται. Και το μέγεθος των δυσκολιών. Γι’ αυτό με ρεαλισμό και ευθύνη ο Πρόεδρος της ΝΔ όχι μόνο δεν υπόσχεται τίποτα αλλά φωνάζει συνεχώς για την ανάγκη ευρύτερων συνεργασιών. Γιατί αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία. Να αποκτήσουμε πολιτική σταθερότητα, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπει η χώρα και πάλι στο δρόμο της ανάπτυξης. Να ολοκληρωθούν οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, να ξαναλειτουργήσει το τραπεζικό σύστημα, να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις και να ξαναέλθουν επενδύσεις. Για να γίνουν όλα αυτά απαιτείται συνεργασία και συναίνεση. Μόνο έτσι θα κερδηθεί η τελευταία ευκαιρία.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

ΔΕΘ ΙΙ

ΔΕΘ ΙΙ

Ένα χρόνο πριν, στη Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης, ο τότε επερχόμενος κ. Τσίπρας υποσχόταν την ανατροπή. Την ανατροπή του μνημονίου. Την ανατροπή των αγκυλώσεων της μεταπολίτευσης. Την ακύρωση των περικοπών και την αποκατάσταση των αδικιών από ένα πρόγραμμα παροχών. Τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη. Ο τρίτος δρόμος έγινε τρίτο μνημόνιο. Αντί να ανατραπούν οι αγκυλώσεις της μεταπολίτευσης το μόνο που ανατράπηκε είναι ο μύθος της ηθικής ανωτερότητας της αριστεράς. Βαθύς νεπωτισμός, αδιαφάνεια, και κατάληψη του κράτους από τα φουσάτα τους. Όσο για τις παροχές όχι μόνο δεν έγιναν αλλά μας πήραν και ότι είχε απομείνει στα πορτοφόλια μας. Πρωτοφανής αναντιστοιχία λόγων και έργων. Για διοικητική ικανότητα ας μην το συζητήσουμε καλύτερα. Ψάχνουμε να βρούμε ένα υπουργείο, ένα τομέα κυβερνητικής ευθύνης που να επέδειξαν στοιχειώδη επάρκεια. Ο κ. Τσίπρας εξελέγη υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα και κυβέρνησε διαλύοντας τα πάντα.

Στη φετινή ΔΕΘ ο κ. Τσίπρας υπερασπίστηκε το τρίτο μνημόνιο. Γιατί είναι καλύτερο από τα προηγούμενα μας είπε. Το μνημόνιο που του επέβαλαν κατόπιν εκβιασμού και που αν εφαρμοστεί θα είναι καταστροφικό. Πάντα κατά τα λεγόμενα του. Και πήγε και ένα βήμα παραπέρα. Μας εξήγησε γιατί οι παρεμβάσεις του το έκαναν καλύτερο. Και ομολόγησε ότι είναι κρατικιστικό και φορομπηχτικό. Γιατί προτίμησε, όπως μας είπε, την αύξηση των φόρων αντί της μείωσης των δαπανών. Με άλλα λόγια, οικειοποιήθηκε τη πατρότητα του μνημονίου που μέχρι χθες αποκήρυσσε μετά βδελυγμίας. Ο επαναστάτης ανατροπέας των μνημονίων μετατράπηκε σε συντηρητικό ρεφορμιστή και εφαρμοστή του μνημονίου.

Ο κ. Τσίπρας βρίσκεται σε μια συνεχή σχοινοβασία. Ανάμεσα στο αντιμνημονιακό του παρελθόν, την μνημονιακή του μετάλλαξη, και την άγονη οκτάμηνη διακυβέρνηση του που κληροδότησε μόνο προβλήματα. Το χειρότερο όλων είναι ότι για άλλη μια φορά στέκεται αναποφάσιστος. Σε αναντιστοιχία με τη πραγματικότητα. Υπερασπίζεται τις αριστερές του καταβολές όταν η πραγματικότητα τον έχει σπρώξει στη σοσιαλδημοκρατία. Αποκηρύσσει τα μνημόνια την ώρα που υπερασπίζεται αυτό που συμφώνησε. Μιλάει για τη περιοριστική πολιτική της συμφωνίας την ώρα που αρθρώνει ένα παράλληλο πρόγραμμα που γνωρίζει ότι δεν μπορεί να εφαρμόσει. Η απόλυτη σύγχυση. Προσπαθεί για άλλη μια φορά να κλείσει το μάτι σε πολλά κοινά αλλά, πλέον, χάνει δυνάμεις από παντού. Γιατί έχει χάσει την αξιοπιστία του.

Σερφάροντας στις υποσχέσεις και τις ουτοπίες ενός άλλου δρόμου ο κ. Τσίπρας δημιούργησε ένα ετερόκλητο ακροατήριο που τον έφερε στην εξουσία. Ένα χρόνο μετά κατέρρευσαν όλα. Και ο τρίτος δρόμος και οι υποσχέσεις. Και τώρα δεν έχει από που να κρατηθεί. Όπως λέει ο λαός, ανεμομαζώματα ανεμοσκορπίσματα.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ’

Ύβρις και νέμεσις

Ύβρις και νέμεσις

Με ευθύνη του Πρωθυπουργού η χώρα εισέρχεται σε προεκλογική περίοδο. Την τρίτη σε εννιά μήνες. Ο σημερινός Πρωθυπουργός πήρε την εξουσία υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα. Υποσχόμενος ότι θα σκίσει τα μνημόνια. Και με ένα νόμο θα οδηγήσει το λαό πίσω στη γη της επαγγελίας. Το παραισθησιογόνο του λαϊκισμού λειτούργησε. Ο λαός τον ψήφισε. Οκτώ μήνες μετά, έχοντας αποτύχει σε όλα, ο Πρωθυπουργός ξαναπροσφεύγει στις κάλπες. Αποδεχόμενος ότι είπε ψέμματα το Γενάρη. Και έλαβε μια εντολή εξαπατώντας τον ελληνικό λαό. Προφασιζόμενος ότι δεν υπάρχει η εντολή του δημοψηφίσματος που ο ίδιος προκάλεσε. Και που ο ίδιος ερμήνευσε ως εντολή παραμονής στο ευρώ και την Ευρώπη. Αδιαφορώντας για τις συνέπειες μιας προεκλογικής περιόδου στην οικονομία και την κοινωνία. Που, όπως και ο ίδιος παραδέχθηκε, έφθασαν σε καταστάσεις οριακές.

Ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να δραπετεύσει απο τον κόσμο που ο ίδιος δημιούργησε. Από έναν κόσμο ιδεοληπτικών ουτοπιών και ψεύτικων υποσχέσεων. Απὀ ένα κόμμα ετερόκλητων συνιστωσών. Και απο μια συγκυβέρνηση ιδιόμορφων συμμαχιών.

Προσπαθεί να επιβιώσει πολιτικά. Οδηγεί τη χώρα σε εκλογές για να απαλλαγεί από τον Λαφαζάνη, τους δραχμιστές, την Κωσταντοπούλου, και όλους όσους αμφισβητούν την ηγεσία του στο ΣΥΡΙΖΑ. Και για να προλάβει τις επιπτώσεις από τα μέτρα στη τσέπη των πολιτών.

Ο κ. Τσίπρας θεωρεί ότι θα έρθει πρώτος στις εκλογές. Και στην περίπτωση αυτή, όμως, θα παραμείνει δέσμιος. Δέσμιος του παλαιού πολιτικού συστήματος με το οποίο θα αναγκαστεί να συγκυβερνήσει. Άλλωστε, το ίδιο κάνει και σήμερα. Τι το νέο εκπροσωπεί ο κ. Καμμένος και οι ΑΝΕΛ; Δέσμιος του τρίτου και πιο επώδυνου μνημονίου, το οποίο θα αναγκαστεί να εφαρμόσει. Δέσμιος μιας αφόρητης καθημερινότητας, που ο ίδιος επιδείνωσε, και θα αναγκαστεί, επιτέλους, να αντιμετωπίσει.

Προσφεύγει σε εκλογές παρασυρόμενος από την αλαζονεία μιας επίπλαστης και εφήμερης ηγεμονίας στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα. Μιας ηγεμονίας που χτίστηκε πάνω στην εικονική πραγματικότητα των προεκλογικών του δεσμεύσεων. Αυτή τη φορά όμως, οι εκλογές θα γίνουν μετά το σοκ της αλήθειας. Επί των δεσμεύσεων που αθέτησε και των πραγματικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα. Τα οποία επιδείνωσε δραματικά η οκτάμηνη διακυβέρνηση του. Και από τα οποία κανείς δεν μπορεί να δραπετεύσει. Αυτή είναι η νέμεσις όλων όσων προέταξαν απέναντι στις εθνικές ανάγκες το πρωτόγονο ένστικτο της ανάγκης τους για εξουσία.

Οι πολίτες πλἐον γνωρίζουν. Τα προβλήματα είναι δεδομένα και οι λύσεις συγκεκριμένες. Αυτοί θα επιλέξουν ποιος μπορεί να ανταπεξέλθει καλύτερα για τη χώρα και τις προτεραιότητες τους. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις έχουν δοκιμαστεί και οι επιδόσεις τους έχουν καταγραφεί.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Σύντροφοι εναντίον συντρόφων

Σύντροφοι εναντίον συντρόφων

Τα ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής παρακολουθήσαμε την κορύφωση του δράματος των τελευταίων επτά μηνών. Που ολοκληρώθηκε με τη ψήφιση του τρίτου μνημονίου απο την αριστερή, πρώην αντιμνημονιακή, κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από έναν αδελφοκτόνο σπαραγμό. Που αν οι στιγμές δεν ήταν εθνικά κρίσιμες θα είχε το δικό του ενδιαφέρον. Από τη σκοπιά της κριτικής του θεάματος φυσικά.

Κάποιοι πίστεψαν ότι μετά από επτἀ μήνες ακυβερνησίας η κυβέρνηση θα έπαιρνε μπροστά. Θα φουλάριζε τις μηχανές για να καλύψει το χαμένο έδαφος και τις ζημιές. Κάποιοι πίστεψαν ότι η πολιτική ενηλικίωση του ΣΥΡΙΖΑ είχε ολοκληρωθεί. Λάθος. Το έργο έχει συνέχεια. Σαν τα σήριαλ του Φώσκολου. Η κυβέρνηση διαρρέει τώρα, ότι ο Πρωθυπουργός, μετά την εκταμίευση της δόσης, θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης απο τη Βουλή. Προφανώς για να φορτώσει το μουτζούρη της πτώσης της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στους πρώην συντρόφους του. Κι εμείς να παρακολουθήσουμε άλλη μια ακαλαίσθητη παράσταση της εσωκομματικής οπερέτας του ΣΥΡΙΖΑ. Το ξεκαθάρισμα λογαριασμών, το εσωκομματικό πρόβλημα να γίνεται για άλλη μια φορά πρόβλημα της χώρας. Με δικά μας ἐξοδα δυστυχώς. Γιατί και κακό θέαμα βλέπουμε και ακριβό εισιτήριο πληρώνουμε. Τρίτη προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία μέσα σ᾽ένα χρόνο κοστίζει. Μέσα στην κρίση και με την οικονομία σε κατάσταση σοκ κοστίζει ακόμη περισσότερο.

Προφανώς, πολιτικό πρόβλημα υπάρχει. Ο Πρωθυπουργός έχασε περίπου το ένα τρίτο της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Να τους διαγράψει δεν μπορεί. Δεν είναι στη κουλτούρα της αριστεράς, μας λέει. Να τους επιβάλει να παραδώσουν τις έδρες τους δεν μπορεί. Παρότι, υποτίθεται ότι προεκλογικά το έθεσε ως όρο συμμετοχής στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ σε περίπτωση διαφωνίας με τη γραμμή του κόμματος. Να σχηματίσει ευρεία κυβέρνηση εθνικής ανασυγκρότησης ή έστω ειδικού σκοπού απὀ το παρόν κοινοβούλιο δεν θέλει. Άρα οι εκλογές καθίστανται μονόδρομος. Προσθέστε στους επτά μήνες ακυβερνησίας άλλους δυο μήνες απραξίας. Με τη δημόσια διοίκηση διαλυμένη, και την οικονομία καθημαγμένη ο λογαριασμός ολοένα και θα μεγαλώνει.

Η στρατηγική είναι πρόδηλη. Δραματοποίηση της πτώσης της κυβέρνησης. Επίρριψη της ευθύνης στην αριστερή της πτέρυγα, και απονομιμοποίηση της. Αφήγημα θυματοποίησης του Πρωθυπουργού που δίνει μάχες παρά την εξωτερική και, τώρα, εσωτερική υπονόμευση. Επίσπευση των εκλογών για να βρεί την εσωκομματική αντιπολίτευση απροετοίμαστη. Και τους πολίτες μετά την Αυγουστιάτικη ραστώνη πριν τα μέτρα αρχίσουν να τους αδειάζουν το πορτοφόλι. Και το νέο ψευδοδίλλημα είναι ήδη έτοιμο. Ποιός μπορεί να εφαρμόσει μια επώδυνη συμφωνία με μεγαλύτερη κοινωνική ευαισθησία απ’ότι μια αριστερή κυβέρνηση; Εκλογές λοιπόν. Όπως όμως λέει ο λαός, λαγός τη φτέρη έσειε κακό της κεφαλής του.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Ναυτία

Ναυτία

Στα ελληνικά πολιτικά πράγματα η πλειοδοσία σε προεκλογικές υποσχέσεις και παροχές αποτελεί σύνηθες φαινόμενο. Το ίδιο και οι μετεκλογικές προσγειώσεις. Το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, είναι πρωτόγνωρο. Ένα κόμμα διαμαρτυρίας μετατράπηκε σε κόμμα εξουσίας λόγω της σφοδρής αντιμνημονιακής πολιτικής του. Και έγινε κυβέρνηση υποσχόμενο στο λαό παροχές της τάξης των 11 δις. Λίγους μήνες μετά, υπογράφει το τρίτο και σκληρότερο μνημόνιο. Και όχι μόνο δεν μοιράζει στους πολίτες τις παροχές που τους υποσχέθηκε αλλά έρχεται να τους πάρει άλλα τόσα. Κι αφού εν τω μεταξύ η επτάμηνη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και η περήφανη διαπραγμάτευση, έχει κοστίσει στον ελληνικό λαό τουλάχιστον 50 δις.

Και την επιστροφή στην ύφεση, την εκτίναξη της ανεργίας και τη διάλυση του τραπεζικού συστήματος.

Εκβίασαν εκλογές τον Ιανουάριο για να μην φέρει τη καταστροφή το μνημόνιο στους Έλληνες. Και την έφεραν οι ίδιοι.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά προσέφυγαν σε ένα δημοψήφισμα παρωδία. Ρώτησαν τους πολίτες αν θέλουν μια κακή συμφωνία. Όχι βροντοφώναξαν οι πολίτες. Και τους έφεραν μια χειρότερη. Ποτέ μια κυβέρνηση δεν έχει επιδείξει μια τέτοια αναντιστοιχία ανάμεσα σε λόγους και πράξεις. Ανάμεσα σε αυτά βάσει των οποίων ζήτησε τη λαική ετυμηγορία και σε αυτά που έκανε αφού την έλαβε. Ποτέ μια κυβέρνηση δεν έφερε μια τέτοιου μεγέθους καταστροφή στη χώρα μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Την οποία προσπερνάει με ἐνα απλοικό αφήγημα. Η μικρή περήφανη Ελλάς έδωσε έναν άνισο αγώνα απέναντι στους κακούς δανειστές. Έχασε και συνθηκολόγησε αλλά παραμένει περήφανη. Έτσι επέλεξαν. Για λογαριασμό μας. Απλώς, τον αληθινό λογαριασμό τον έστειλαν να τον πληρώσουμε όλοι εμείς.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, όμως, το χάσμα ανάμεσα στις προεκλογικές τους ρητορείες και τη πολιτική πραγματικότητα διευρύνθηκε αντί να γεφυρώνεται. Το ίδιο και οι προσδοκίες. Εφηύραν λοιπόν τη θεωρία των εκβιασμών και του πραξικοπήματος. Τους ανάγκασαν να συμφωνήσουν. Λίγες ημέρες μετά, οι κραυγές περί πραξικοπήματος μετατράπηκαν σε πανηγυρισμούς για την επίτευξη της συμφωνίας. Της απόρροιας του πραξικοπήματος δηλαδή. Ο απόλυτος πολιτικός σουρεαλισμός.

Τώρα, μετά τη συμφωνία μετράνε τις εσωκομματικές απώλειες. Και είναι μεγάλες. Για να τις αντιμετωπίσει, ο Πρωθυπουργός ετοιμάζεται να σύρει τη χώρα σε εκλογές. Τρίτη προσφυγή στη λαική ετυμηγορία μέσα σε ένα χρόνο. Προφανώς, θα ζητήσει απο τους πολίτες να τον εμπιστευτούν για ακόμα καλύτερες μνημονιακές μέρες. Βασιζόμενος, ίσως, σ’ αυτό που επίκαιρα λέει ο Σεφέρης στις Σελίδες Ημερολογίου. ¨Η εντύπωση είναι ότι ο πληθυσμός της Αθήνας ταξιδεύει μ’ ένα καράβι που κατρακυλά σε μεγάλη τρικυμία και βρίσκεται σε μια κατάσταση ναυτίας όπου οτιδήποτε έχει την ίδια σημασία¨.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Κυβέρνηση με ορίζοντα φθινοπώρου

Κυβέρνηση με ορίζοντα φθινοπώρου

Η πρώτη ψήφιση των προαπαιτούμενων για την υπογραφή του τρίτου μνημονίου επέφερε σοβαρό ρήγμα στο ΣΥΡΙΖΑ. 39 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τον Πρωθυπουργό στην πιο δύσκολή εθνική απόφαση. Ο Πρωθυπουργός δεν αντέδρασε λέγοντας ότι οι διαγραφές δεν είναι στην κουλτούρα της Αριστεράς. Όταν, όμως, κυβερνάς οφείλεις να παίρνεις αποφάσεις. Πολλές φορές και δυσάρεστες. Ακόμα κι αν αυτό προϋποθέτει αλλαγή κουλτούρας. Ο Πρωθυπουργός ανέβαλε τη σύγκρουση με τους εσωκομματικούς αντιπάλους, αποδεχόμενος, προς το παρόν τουλάχιστον, να λειτουργήσει ως επικεφαλής κυβέρνησης μειοψηφίας. Με τους 39 να τον στηρίζουν a la carte. Όπου τους βολεύει, πλην μνημονίου. Αυτό δεν έχει προηγούμενο στα κοινοβουλευτικά χρονικά και φυσικά δεν μπορεί να διαρκέσει και πολύ.

Σε αυτό το περιβάλλον, οι της κυβέρνησης άρχισαν να διαρρέουν ότι στόχος τους είναι να υπογραφεί το μνημόνιο και το φθινόπωρο να πάμε σε εκλογές. Αυτομάτως, δηλαδή, η κυβέρνηση μετατράπηκε σε κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Της σύναψης του μνημονίου. Τώρα μιλάνε για εκλογές. Χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι ο κίνδυνος δεν έχει περάσει, το Grexit ελλοχεύει, και η οικονομία δεν αντέχει τρίτη εκλογική διαδικασία σε έναν χρόνο. Λες και δεν μας φτάνουν τα δεινά που επισώρευσε στον τόπο η προηγούμενη πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, τον περασμένο Ιανουάριο. Αντί για καλύτερες μέρες εκτός μνημονίου που υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα βρέθηκε να υπογράφει το τρίτο και πιο βαρύ μνημόνιο, μέσα σε βαθιά ύφεση, με τις τράπεζες κλειστές, και το φάντασμα του Grexit να πλανάται μπροστά της. Εκλογές σε αυτό περιβάλλον, και με δεδομένη τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ζήτημα αν θα φέρουν πολιτική σταθερότητα. Και σίγουρα θα επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο την οικονομία.

Προσδοκούσαμε ότι ο Πρωθυπουργός αφού διέσχισε την έρημο και συναντήθηκε με την πραγματικότητα θα έκανε την υπέρβαση. Για το καλό της χώρας. Θα δρομολογούσε τις διαδικασίες για μια οικουμενική κυβέρνηση εθνικής ανασυγκρότησης. Με στόχο τη σταθεροποίηση της χώρας και τη θεμελίωση ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης και ανάπτυξης. Πριν οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Σε έναν τέτοιο έντιμο σχεδιασμό θα μπορούσε να βρεθεί κοινός τόπος με την αξιωματική αντιπολίτευση και τα άλλα κόμματα της ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης.

Σε κάθε περίπτωση, λόγω της κρισιμότητας των περιστάσεων, περιμέναμε έναν διαφορετικό ανασχηματισμό. Κάτι που θα υπερέβαινε τα κομματικά όρια του ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι που θα προανήγγειλε αλλαγή πορείας στο εσωτερικό, αξιοπιστία και εγγυήσεις εφαρμογής του προγράμματος στο εξωτερικό. Αντ’ αυτού είδαμε τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης με κομματικά υλικά και ορίζοντα φθινοπώρου. Εκτός αν η αυριανή ψηφοφορία φέρει ακόμη μεγαλύτερες ανατροπές και επισπεύσει τις πολιτικές εξελίξεις.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”