Lift off

Lift off

Πριν από μερικά χρόνια ο Ντόνοβαν Λίβινγκστον, αποφοιτούσε από το γυμνάσιο. Θέλησε τότε ν’ απευθυνθεί στους συμμαθητές του με το δικό του τρόπο. Απαγγἐλοντας ένα ποίημα. Η καθηγήτρια του δεν του το επέτρεψε. Ο Ντόνοβαν υπάκουσε, αλλά δεν ξέχασε. Την περασμένη εβδομάδα, ο Ντόνοβαν αποφοίτησε από τη σχολή εκπαιδευτικής πολιτικής του Χάρβαρντ. Αντί ομιλίας απήγγειλε στους συμμαθητές και τους καθηγητές του ένα ποίημα. Που χαρακτηρίστηκε από το ίδιο το πανεπιστήμιο ως η πιο συγκλονιστική ομιλία σε τελετή αποφοίτησης.

Είναι η βιωματική αφήγηση ενός αφροαμερικανού για τις φυλετικές διακρίσεις στην Αμερική. Για την πορεία ενός αφροαμερικανού στο αμερικανικό εκπαιδευτικό σύστημα. Για τις ευθύνες των εκπαιδευτικών και τα όνειρα ενός νέου εκπαιδευτικού.

Ο Horace Mann, ένας μεταρρυθμιστής εκπαιδευτικός είχε πει το 1848 ότι η παιδεία και η μόρφωση, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, δημιουργούν ίσες ευκαιρίες. Είναι ο εξισορροπιστής στην κοινωνία των ανθρώπων. Μόνο που οι αφροαμερικανοί τότε δεν είχαν το δικαίωμα να διαβάζουν και να γράφουν, λέει ο Ντόνοβαν. Κάθε τέτοια προσπάθεια τιμωρούνταν με θάνατο. Όλοι αναγνωρίζουμε την ατελείωτη δύναμη της γνώσης, λέει ο Ντόνοβαν. Αλλά ποτέ δεν διερωτηθήκαμε γι’ αυτούς που είναι θεματοφύλακες της γνώσης και της πληροφόρησης. Αν το κάνουμε θα διαπιστώσουμε ένα «διαίρει και βασίλευε».

Με μια αφοπλιστική και δηκτική ειλικρίνεια ο Ντόνοβαν προειδοποιεί ότι το δικό του success story είναι η εξαίρεση. Δεν είναι ο κανόνας. «Για μερικούς αυτό που χωρίζει το σχολείο από τη φυτεία είναι μόνο ο χρόνος. Πόσες φορές, όμως, πρέπει να νοιώσουμε ως ποσοστώσεις, ως δείγματα σε έννοιες όπως διαφορετικότητα, συμπερίληψη».

Κάνοντας έμμεση αναφορά στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Ντόνοβαν λέει στους συμφοιτητές και τους δασκάλους του: «Στέκομαι μπροστά ως μια εκπροσώπηση αγάπης και πόνου. Με την επανάσταση να κυλάει στις φλέβες μου. Είμαι μια πράξη του ονείρου. Είμαι η ενσάρκωση ενός ανεκπλήρωτου ονείρου. Είμαι ένα κίνημα, ένα αμάλγαμα από μνήμες που η Αμερική θα ήθελε να ξεχάσει. Το παρελθόν μου όμως δεν θα με αφήσει να μείνω ακίνητος».

Στο εκπαιδευτικό σύστημα, οι μαθητές νιώθουν μια αυθεντική αγανάκτηση. Γιατί υπόκεινται σε πάγια πρότυπα αξιολόγησης. Ο καθένας από εμάς είναι ξεχωριστός, όμως, λέει ο Ντόνοβαν. Και το καθήκον των εκπαιδευτικών είναι να βοηθήσουν τους μαθητές να αναπτύξουν τις δεξιότητες τους. Για να το κάνουν αυτό πρέπει να έχουν την αφιέρωση στο καθήκον και την υπομονή του Γαλιλαίου. Να έχουν ευθύνη. Και να εμπνέουν τους μαθητές τους, δείχνοντας τους ότι ο ουρανός δεν είναι το όριο αλλά μόνο η αρχή. Να τους βοηθούν να απογειωθούν.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”