Είχαν λύσεις για όλα. Και τα μνημόνια θα έσκιζαν, και τους εφαρμοστικούς νόμους θα καταργούσαν. Και τις ισορροπίες στην Ευρώπη θα άλλαζαν. Και πέτυχαν μια τόσο καλή συμφωνία που δεν τολμούν ούτε καν να τη φέρουν στη Βουλή. Γιατί ήδη μετράνε απώλειες. Ο Μανώλης Γλέζος ζήτησε συγγνώμη εξ ονόματός τους από τον ελληνικό λαό. Ο Μηλιός μίλησε για ελλιπή και πρόχειρη διαπραγμάτευση και νεοφιλελεύθερη στροφή. Ο Μίκης παρά την επίσκεψη Τσίπρα δεν πείστηκε και έστειλε επιστολή στήριξης για το συλλαλητήριο του ΚΚΕ. Λέγοντας ότι ένα μήνα μετά τη νίκη της αριστεράς εξακολουθούν και ισχύουν προδοτικές δεσμεύσεις. Οι παλαιοί τους σύμμαχοι, οι αριστεριστές, έστησαν πορεία «κόντρα στη συμφωνία με τους θεσμούς» και στη συνέχεια τα έκαψαν στα Εξάρχεια. Στη δε συζήτηση στην κοινοβουλευτική τους ομάδα, στην «ενδεικτική ψηφοφορία», μετρήσανε καμιά εικοσαριά απώλειες.

Είχαν και λεφτά. Δεν εξηγείται αλλιώς. Γιατί ούτε την τελευταία δόση των 7,2 δις ήθελαν. Ήταν μνημονιακή υποχρέωση μας έλεγε η κ. Βαλαβάνη προεκλογικά. Και απαξιούσε. Τώρα παρακαλάει να πληρώσουμε τους φόρους για να μαζέψει τα λεφτά. Και τα 12 δις για την εφαρμογή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης είχαν. Και τις υποχρεώσεις της χώρας καλυμμένες. Έτσι τουλάχιστον μας έλεγαν. Προεκλογικά.

Τώρα ανακάλυψαν πρόβλημα ρευστότητας και χρηματοδοτικό κενό. Και δηλώνουν ότι θα χρειαστούν μέτρα. Μόνο η αποπληρωμή των δόσεων του ΔΝΤ ανέρχεται σε 1,5 δις για τον Μάρτιο και 448 εκ. ευρώ για τον Απρίλιο. Ο Υπ. Επικρατείας δήλωσε ότι θα ζητήσουν παράταση για την αποπληρωμή των δόσεων. Ο Υπ. Οικονομικών, πιο ευρηματικός, υποστήριξε πως μπορεί η ΕΚΤ να πληρώσει το ΔΝΤ, και όχι εμείς, από τα κέρδη που έχει αποκομίσει από την αγορά των ελληνικών ομολόγων. Το ΔΝΤ, πάντως, διεμήνυσε αμέσως στην Αθήνα ότι τυχόν αθέτηση των υποχρεώσεων θα προκαλέσει πιστωτικό γεγονός.

Την ίδια στιγμή η μέγγενη σφίγγει. Η Γερμανία διαμηνύει πως αποκλείει οποιαδήποτε εκταμίευση δανειακής δόσης χωρίς την ολοκλήρωση της αξιολόγησης του προγράμματος. Και προειδοποιεί με ακύρωση της νέας συμφωνίας, ανά πάσα στιγμή, αν η κυβέρνηση δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις της. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι. Πως θα καλυφθούν οι μεγαλύτερες ανάγκες που προκύπτουν από τον Ιούνιο και μετά; Προφανώς με ένα τρίτο μνημόνιο.

Ένα μήνα μετά μάθαμε τι σημαίνει «πρώτη φορά αριστερά». Πολύ νωρίς είναι η αλήθεια. Η περήφανη διαπραγμάτευση κατέληξε σε ισπανική υποχώρηση με το πιστόλι στον κρόταφο. Το δίλλημα στο βάθος της διαδρομής είναι ευδιάκριτο και αμείλικτο. Είτε χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ, είτε νέο μνημόνιο με πολύ σκληρούς όρους.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αναγνώρισε το μνημόνιο και ουσιαστικά το συνυπέγραψε. Η Ελλάδα θα παραμείνει στο μνημόνιο μέχρι τον Ιούνιο. Μέχρι τότε θα ολοκληρωθεί η αξιολόγηση στη βάση της παρούσας συμφωνίας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου θα γίνουν συζητήσεις για μια διάδοχη συμφωνία. Για ένα τρίτο μνημόνιο δηλαδή. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να απέχει από μονομερείς ενέργειες που θα επηρεάσουν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους. Μιλάμε κατ’ ουσίαν για την πλήρη ακύρωση του προεκλογικού της προγράμματος. Και φυσικά καταργήθηκαν με βούλα τα περί διαγραφής του χρέους.

Ποιο ήταν λοιπόν το αποτέλεσμα αυτής της επώδυνης διαπραγμάτευσης; Ήταν να γυρίσει η χώρα εκεί που ξεκίνησε. Χάσαμε κύρος και αξιοπιστία, ξαναγίναμε κράτος παρίας,ενώ επανήλθε το εφιαλτικό σενάριο της εξόδου από το ευρώ.Οι επενδύσεις παγώσανε, τα έσοδα βαλτώσανε και η εκροή κεφαλαίων από το τραπεζικό σύστημα χτύπησε ταβάνι. Μια μικρή οικονομική καταστροφή σε μια ήδη οικονομικά ερημωμένη χώρα. Θα μου πείτε η χώρα σώθηκε από τα χειρότερα. Παραμείναμε στο ευρώ. Και η «στρίγκλα έγινε αρνάκι». Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ προσγειώθηκε στην πραγματικότητα και από κόμμα διαμαρτυρίας και ρήξης συμβιβάστηκε με τους όρους και τους κανόνες της ΕΕ και τις δεσμεύσεις της χώρας. Ναι αλλά με τι κόστος.

Η κυβέρνηση μίλησε για το τέλος του μνημονίου και της τρόικα. Για αλλαγή σελίδας. Αλλά ή εμβληματική μορφή της αριστεράς, ο Μανώλης Γλέζος έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Με το να βαφτίζεις το κρέας ψάρι δεν αλλάζεις την προηγούμενη κατάσταση, είπε. Και ζήτησε συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για τις ψευδαισθήσεις που του καλλιέργησαν.

Η προσγείωση για ένα αριστερό κόμμα που είχε υιοθετήσει μια τόσο ακραία ρητορική θα είναι ανώμαλη. Καλλιέργησαν τεράστιες προσδοκίες που θα διαψεύδονται μέρα με τη μέρα. Και όλα αυτά για την καιροσκοπική εμμονή τους να εκβιάσουν πρόωρες εκλογές. Θα μπορούσαν να είχαν αφήσει την προηγούμενη κυβέρνηση να ολοκληρώσει την τελευταία επώδυνη φάση της επιστροφής στην κανονικότητα.Να συγκροτήσουν και να εκφράσουν μια αξιόπιστη σοσιαλδημοκρατική πρόταση.Και να διεκδικήσουν τότε την εξουσία με λιγότερο επώδυνους όρους και συμβιβασμούς. Θα μπορούσαν ίσως τότε να αποτελέσουν μέρος μιας λύσης. Αντίθετα, έδειξαν μια ανεξήγητη σπουδή για την κατάληψη της εξουσίας. Έτσι, συνυπέγραψαν το μνημόνιο που θα έσκιζαν, θα υλοποιήσουν ένα μίνι μνημόνιο μέχρι τον Ιούνιο και θα υπογράψουν το τρίτο μνημόνιο τον Ιούνιο. Έγιναν δηλαδή μέρος του προβλήματος που αφόριζαν. Νομοτελειακά, έγιναν άλλη μια κυβέρνηση που θα αλέσουν οι μυλόπετρες αυτής της κρίσης.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Ως απόφοιτος της Ιωνιδείου Προτύπου Σχολής θυμάμαι το θεσμό των προτύπων σχολείων όπως λειτούργησε μέχρι τη δεκαετία του ‘80. Την αίγλη αυτών των σχολείων, τις λαμπρές σταδιοδρομίες των αποφοίτων τους, τους σπουδαίους εκπαιδευτικούς που δίδαξαν σε αυτά. Την κουλτούρα αριστείας και αξιοκρατίας που εξέπεμπαν. Ο άνεμος όμως της «αλλαγής» δαιμονοποίησε την αριστεία, έφερε τη νοοτροπία της ισοπέδωσης και τελικά κατήργησε τα πρότυπα σχολεία το 1985. Μαζί με την κατάργηση της αξιολόγησης στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Το 2011 επανήλθε ο θεσμός των προτύπων πειραματικών σχολείων με το νόμο 3966. Η φιλοσοφία του συνδύαζε την αριστεία με τον πειραματισμό. Η εισαγωγή όμως παρέμενε με κλήρωση καταργώντας έτσι στην πράξη το χαρακτήρα του προτύπου σχολείου. Ως υπουργός έδωσα ιδιαίτερη βαρύτητα στην εδραίωση του θεσμού των ΠΠΣ. Με δυο νομοθετικές παρεμβάσεις αναβαθμίσαμε τη λειτουργία τους (Ν. 4072/2012 και Ν. 4186/2013). Από το σχ. έτος 2012-2013 εφαρμόσαμε την εισαγωγή των μαθητών στην Ά τάξη γυμνασίου και Ά λυκείου των ΠΠΣ με εξετάσεις. Τεστ δεξιοτήτων που δεν προϋποθέτουν απομνημόνευση, ούτε φροντιστηριακή προετοιμασία. Παρά τις τεράστιες πολιτικές αντιδράσεις που συναντήσαμε, οι αιτήσεις την επόμενη χρονιά αυξήθηκαν κατά 30% επιβεβαιώνοντας την ορθότητα της επιλογής.

Στο σχ. έτος 2012-2013 ολοκληρώσαμε την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών των ΠΠΣ με πολύ απαιτητικά κριτήρια. Οι αιτήσεις των εκπαιδευτικών για την πλήρωση θέσεων στα ΠΠΣ ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Διαψεύστηκαν έτσι οι Κασσάνδρες που προεξοφλούσαν ότι λόγω της αξιολόγησης και των αυξημένων απαιτήσεων οι εκπαιδευτικοί θα γυρνούσαν την πλάτη τους στο θεσμό.

Τον Απρίλιο του 2014 παρουσιάσαμε το σχεδιασμό για τα ΠΠΣ της Ελλάδας του 2020. Επεκτείνοντας το θεσμό και στην επαγγελματική εκπαίδευση και σχεδιάζοντας πλήρεις κάθετες δομές (νηπιαγωγείο-δημοτικό-γυμνάσιο-λύκειο) και στις 13 περιφέρειες της χώρας. Με στόχο να υπάρξει ένα ολοκληρωμένο δίκτυο αριστείας σε όλη τη χώρα προσβάσιμο από όλα τα ελληνόπουλα.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ άρχισε το ξήλωμα στην Παιδεία από τα σχολεία της αριστείας. Τα κατεξοχήν «αταξικά» σχολεία. Στη σύγκρουση για τα ΠΠΣ συγκρούονται ουσιαστικά δυο νοοτροπίες. Η μία νοοτροπία οδηγεί στην Ελλάδα που δημιουργεί. Που δεν φοβάται την αξιολόγηση, την άμιλλα, την αριστεία. Μια Ελλάδα δυνατή και εξωστρεφή. Η άλλη νοοτροπία είναι αυτή που θεωρεί την αριστεία ρετσινιά. Που θέλει μια Ελλάδα χτισμένη πάνω στη νοοτροπία της ισοπέδωσης, της ήσσονος προσπάθειας. Μια νοοτροπία που επικράτησε από τη δεκαετία του ’80 και οδήγησε τη χώρα στη χρεωκοπία. Όχι τόσο την οικονομική όσο την ηθική και αξιακή χρεωκοπία. Μια νοοτροπία που πρέπει να ξεριζώσουμε οριστικά.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η εκλογή του ΠτΔ αναδεικνύεται σε σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Γιατί αυτή η δυστοκία; Η κοινή λογική λέει ότι ο ρόλος του ΠτΔ με τις αρμοδιότητες που του παρέχει το Σύνταγμα είναι μάλλον διακοσμητικός. Χωρίς δυνατότητες παρέμβασης σε ένα πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα. Η αστική λογική λέει ότι για λόγους συμβολικών ισορροπιών αλλά και διεύρυνσης της αποδοχής μιας νέας κυβέρνησης η συγκατοίκηση είναι περίπου αναμενόμενη αν όχι επιθυμητή. Με τη λογική αυτή, η νεοεκλεγείσα αριστερή κυβέρνηση θα έπρεπε να είχε ήδη εκλέξει υποψήφιο από τον κεντροδεξιό χώρο. Για μια συγκατοίκηση όπως αυτή της δεκαετίας του ’80. Τότε η παρουσία του Κων/νου Καραμανλή αποτέλεσε εγγύηση για τους νεότευκτους θεσμούς της δημοκρατίας της μεταπολίτευσης. Αλλά και για το πλαίσιο των εξωτερικών σχέσεων της χώρας.

Σήμερα, όμως, λίγο ως πολύ αυτά θεωρούνται δεδομένα. Η σημερινή Πρόεδρος της Βουλής, άλλωστε, σημαίνον στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, μιλάει για αναβάθμιση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών, για βάθεμα δηλαδή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Κάποιες φωνές που έθεταν εν αμφιβόλω το πλαίσιο των συμμαχιών της χώρας, τύπου Δρίτσα, περιθωριοποιήθηκαν τάχιστα. Άρα λοιπόν τι όφελος θα προσέδιδε ένας υποψήφιος Πρόεδρος προερχόμενος από την κεντροδεξιά αν δεν αποτελούσε εγγύηση θεσμικής συνέχειας; Θα εγγυόταν άραγε τη συνέχεια του περιεχομένου της πολιτικής; Μα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ότι εξελέγη για ρήξη με αυτή την πολιτική, την πολιτική του μνημονίου. Εδώ εισέρχεται η μεταβλητή της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους μας. Και οι τελικές αποφάσεις της κυβέρνησης. Η επιλογή του συμβιβασμού ευνοεί την επιλογή ενός κεντροδεξιού υποψηφίου. Είναι η επιλογή του βελτιωμένου αφηγήματος. Το μνημόνιο βαφτίζεται εθνική συμφωνία, η τρόικα τριμερής, οι όροι αμβλύνονται. Ουσιαστικά μιλάμε για ρητορική ρήξης αλλά πολιτική συνέχισης πορείας. Η συνέχιση όμως αυτής της πορείας αλλάζει δυνητικά και μεσοπρόθεσμα τα κοινωνικά στρώματα απήχησης της νέας κυβέρνησης. Σηματοδοτεί έστω και συγκεκαλυμμένα μια δεξιά στροφή.

Στην περίπτωση αυτή είναι χρήσιμη μια δεξιά υποψηφιότητα. Αντίθετα, η επιλογή της ρήξης αντίκειται στην επιλογή κεντροδεξιού υποψηφίου. Η ρήξη αυτή θα είναι ρήξη με τα μνημόνια, σύγκρουση με την Ευρώπη, τομή με το παρελθόν. Θα είναι μια ιδεολογικά φορτισμένη επιλογή. Με τεράστιες πολιτικές συνέπειες. Αυτή η επιλογή δεν χωράει κεντροδεξιά υποψηφιότητα. Στην περίπτωση αυτή βρισκόμαστε μπροστά σε μια χειρότερη εκδοχή του ‘85. Οι προσδοκίες της κεντροδεξιάς υποψηφιότητας, οι συμβολισμοί της συνέχειας, ανατρέπονται. Ο Λαφαζάνης γίνεται Κουτσόγιωργας, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ. Και εμείς αναμένουμε ένα νέο Σαρτζετάκη έμπλεω ιδεολογικών συμβολισμών να σηματοδοτήσει την απαρχή μιας άλλης πορείας. Μιας πορείας ιδεολογικής φόρτισης, αλλά εθνικής αβεβαιότητας.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Την δεκαετία του ΄80, ο Monteagle Stearns, πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα εκλήθη επειγόντως στον Λευκό Οίκο για να εξηγήσει την πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ο Monteagle Stearns με αρκετή δόση φλέγματος και πραγματισμού εξήγησε στον Reagan ότι δεν έπρεπε να δίνει τόσο μεγάλη σημασία στη ρητορική του Παπανδρέου όσο στις πράξεις του.

Κάπως έτσι οι βάσεις έφυγαν για να μείνουν και η ρήξη απετράπη.

Κάπως έτσι και η σημερινή αριστερή κυβέρνηση ετοιμάζεται να σκίσει το μνημόνιο εφαρμόζοντάς το. Ρητορική ρήξης, πρακτική συμβιβασμού. Στο εσωτερικό όμως οι πολιτικές της οπισθοδρόμησης και του αναχρονισμού βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Κυρίως στον ευαίσθητο χώρο της παιδείας. Κι έχουν έναν κοινό παρανομαστή. Την ακύρωση κάθε έννοιας αξιολόγησης, κάθε έννοιας αριστείας και την ισοπέδωση προς τα κάτω.

Κάπως έτσι η κυβέρνηση ετοιμάζεται να καταργήσει τις εξετάσεις στα δημόσια πρότυπα σχολεία. Ακυρώνοντας έτσι, στην πράξη, 47 αξιολογημένες πρότυπες σχολικές μονάδες που εδραιώσαμε σ’ όλη τη χώρα. Όπου παιδιά ανεξαρτήτως κοινωνικής προέλευσης και οικονομικού βαλαντίου, μπορούσαν να μπουν με μοναδικό κριτήριο την αξιοσύνη τους. Κάπως έτσι η κυβέρνηση θα καταργήσει και την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών που επαναφέραμε μετά από 32 χρόνια. Για να διατηρήσει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ένα θλιβερό προνόμιο. Να είναι το μόνο εκπαιδευτικό σύστημα που δεν αξιολογεί τους εκπαιδευτικούς του. Άρα να λιμνάζει και να βαλτώνει, να βυθίζεται στην μετριότητα και να δίνει χώρο στην παραπαιδεία.

Καταργεί και την υποχρέωση οι μαθητές να έχουν τουλάχιστον 10 στα Μαθηματικά και στη Γλώσσα για να προαχθούν στην επόμενη τάξη του λυκείου. Καταργεί την Τράπεζα θεμάτων. Έναν θεσμό που φέραμε για να ενισχύσουμε την αντικειμενικότητα στις εξετάσεις και να διασφαλίσουμε την κάλυψη όλης της διδακτέας ύλης. Για να μην δημιουργούνται μαθησιακά κενά, που οδηγούν στο φαινόμενο της πρόωρης εγκατάλειψης από τα παιδιά φτωχών οικογενειών. Ή στα φροντιστήρια και στα ιδιαίτερα αυτούς που αντέχουν οικονομικά.

Διαλύει έτσι η κυβέρνηση αβασάνιστα και πρόχειρα κάθε μέτρο που πήραμε για να ενισχύσουμε την αυτοτέλεια του νέου δημόσιου λυκείου, να βελτιώσουμε την ποιότητα του και να μειώσουμε την παραπαιδεία.

Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση η κυβέρνηση επαναφέρει τους αιώνιους φοιτητές και καταργεί τα Συμβούλια Διοίκησης. Γιατί; Γιατί ο υπουργός απεφάνθη ότι ο θεσμός απέτυχε. Το εύρος της αντιμεταρρύθμισης δείχνει και το εύρος των αλλαγών που συντελέστηκαν τα τελευταία χρόνια. Με ένα οριζόντιο κριτήριο. Ναι οριζόντιο. Αλλά όχι των περικοπών. Το οριζόντιο κριτήριο της αξιοσύνης και της αριστείας. Αλλά όπως δήλωσε ο σημερινός υπουργός η αριστεία για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι ρετσινιά.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η χώρα βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα, χωρίς συμφωνία με τους δανειστές και σε πρόγραμμα μόνο για τις επόμενες είκοσι ημέρες.

Ο Πρωθυπουργός στις προγραμματικές δηλώσεις, είπε όχι στην παράταση του Μνημονίου και ζήτησε συμφωνία-γέφυρα μέχρι τον Ιούνιο για να διαπραγματευτεί ένα νέο πρόγραμμα συνεργασίας. Κάτι που μέχρι στιγμής οι εταίροι μας απορρίπτουν κατηγορηματικά.

Πέραν αυτού, όμως, οι βασικές εξαγγελίες του Πρωθυπουργού σε πολλούς τομείς θέτουν σε αμφισβήτηση τη συνολική πολιτική της Ευρώπης. Πολιτική που οι δεκαοκτώ κυβερνήσεις, με τις οποίες θα διαπραγματευτούμε, εφαρμόζουν στις χώρες τους.

Ο Πρωθυπουργός δεν φάνηκε να απευθύνεται στους εταίρους μας. Φάνηκε ότι αισθανόταν ότι συνομιλεί με την Ιστορία. Ως επικεφαλής της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα της μόνης νεοκουμουνιστικής κυβέρνησης της Ευρωζώνης.

Μια κυβέρνησης που ήρθε όχι για να αποτελέσει τη συνέχεια, αλλά την ανατροπή.

Όχι μόνο του μνημονίου αλλά και των βασικών πυλώνων της κοινωνίας μας.

Oι περισσότερες εξαγγελίες του οδηγούν σε ένα μοντέλο κρατισμού και αντιμεταρρύθμισης με αρκετή δόση λαϊκισμού, που δοκιμάστηκε στο παρελθόν, απέτυχε και οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία. Τι αναμένουμε, λοιπόν, από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;

Το τέλος της διοικητικής μεταρρύθμισης του κράτους και την επιστροφή στον κρατισμό.

Ένα νέο δόγμα για την Ασφάλεια, αριστερής κοπής, με απορρύθμιση της Αστυνομίας και της ΕΥΠ.

Στο μεταναστευτικό, άμεση απόδοση της ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών.

Στην Παιδεία ένα κίνημα αντιμεταρρύθμισης. Ξήλωμα των Συμβουλίων Διοίκησης των ΑΕΙ, επιστροφή στο εκπαιδευτικό σύστημα της ήσσονος προσπάθειας σε όλες τις βαθμίδες.

Στο φορολογικό, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και αντικατάστασή του από το Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας. Τι συνιστά Μεγάλη Ακίνητη Περιουσία; Απροσδιόριστο. Πως θα καλυφθεί το κενό των 2,6 δις από την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ; Άγνωστο.

Στα εργασιακά και στο ασφαλιστικό, ρυθμίσεις που αντίκεινται σε όλα αυτά που εφαρμόζονται στις χώρες της ευρωζώνης και οδηγούν στην ανάπτυξη και στη μείωση της ανεργίας. Επιστροφή, δηλαδή, σε ρυθμίσεις της δεκαετίας του ’80.

Στο τέλος των προγραμματικών δηλώσεων ο Πρωθυπουργός καθόρισε το πλαίσιο των διαπραγματεύσεων στο φαντασιακό επίπεδο. Μίλησε για την ιστορία, την περηφάνια και την αξιοπρέπεια του λαού. Τα οποία δικαίως έθεσε ως αδιαπραγμάτευτα. Μόνο που οι κρίσιμες διαπραγματεύσεις θα γίνουν σε ένα άλλο πεδίο. Αυτό του ρεαλισμού. Και θα αφορούν δημοσιονομικά μεγέθη και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Και εκεί καλό θα είναι να προσέλθουμε με συνεκτικό και ρεαλιστικό σχέδιο. Γιατί αν πάμε με όπλο την ιστορία, την περηφάνια και την αξιοπρέπειά μας θα τα θέσουμε σε σκληρή δοκιμασία.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Οφείλουμε να εντοπίσουμε και να αναλύσουμε τα αίτια της ήττας για να διορθώσουμε πορεία. Και κάτι ακόμη. Τέτοιες βαθιές κρίσεις, όπως αυτή που περνάει η χώρα, φέρνουν τεκτονικές αλλαγές στο υπόστρωμα της κοινωνίας.

Οι πολιτικές δυνάμεις που δεν συλλαμβάνουν το εύρος των αλλαγών που συντελούνται δεν μπορούν να τις εκφράσουν. Άρα, νομοτελειακά θα περιθωριοποιηθούν.

Στην κεντροαριστερά η μοριοποίηση και η επανασύνθεση συντελέσθηκε, έστω και προσωρινά, μετατοπίζοντας το σημείο ισορροπίας αριστερότερα.

Αυτή η διαδικασία θα απειλήσει τώρα τη ΝΔ εάν δεν αναλύσουμε τι συνέβη. Μία πρώτη αποτίμηση είναι αναγκαία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ άρθρωσε ένα λόγο βασισμένο στην ελπίδα. Μη ρεαλιστικό, αλλά μικρή σημασία έχει τελικά. Ο απελπισμένος πάντοτε μετακινεί τα όρια ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το ανέφικτο. Η στρατηγική αυτή προσέλκυσε ετερόκλητους ψηφοφόρους με αντιφατικά, σε πολλές περιπτώσεις, αιτήματα. Η στρατηγική του φόβου, στην οποία εγκλωβιστήκαμε, αποδείχθηκε καταστροφική.

Δεν πείσαμε ότι η εκπλήρωση των όρων του μνημονίου, ήταν ένα επώδυνο αλλά αναγκαίο βήμα για να σταθούμε στα πόδια μας. Η στρατηγική μας, όμως, είναι το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης του παραγωγικού ιστού της χώρας. Η φιλελεύθερη μεταρρυθμιστική μας πρόταση δεν αναδείχθηκε πέραν και πάνω από το Μνημόνιο. Ως συνέπεια, απονομιμοποιήθηκε και έχασε από το αναχρονιστικό κρατικίστικο πρόταγμα του ΣΥΡΙΖΑ που δοκιμάστηκε στο παρελθόν, απέτυχε και μας οδήγησε στη χρεοκοπία.

Η ΝΔ εγκλωβίστηκε σε μια στρατηγική η οποία τελικά δεν σταμάτησε την αιμορραγία ψήφων προς δεξιότερα σχήματα όπως οι ΑΝΕΛ, η Χρυσή Αυγή, το ΛΑΟΣ. Εγκαταλείψαμε το μεσαίο χώρο, ο οποίος λεηλατήθηκε από το Ποτάμι, το ΣΥΡΙΖΑ και μικρότερα κόμματα. Ζητήματα, όπως το μεταναστευτικό ή ο νόμος και η τάξη έπρεπε να τεθούν με μετριοπάθεια. Το κράτος ως θεματοφύλακας, δηλαδή, όχι ως μπαμπούλας. Αντίθετα, έπρεπε να αναδειχθεί η ακρότητα των θέσεων της άλλης πλευράς.

Η αδυναμία και ανεπάρκεια του κομματικού μηχανισμού που χρόνια αποστεωμένος, δεν μπόρεσε να σηκώσει το βάρος μιας εκλογικής αντιπαράθεσης τεράστιας σημασίας όπως αυτή της 25ης Ιανουαρίου.

Όταν γίνονται τόσα πολλά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, λάθη θα γίνουν. Δεν υπήρξαν όμως τα αντανακλαστικά της έγκαιρης διόρθωσης και η αποτελεσματική επικοινωνιακή διαχείριση τους. Ο ΕΝΦΙΑ αποδείχθηκε «ενφιάλτης».
Τώρα όμως, πρέπει να προχωρήσουμε σε ιδεολογική, οργανωτική και επικοινωνιακή ανασυγκρότηση.

Η ακολουθούμενη τακτική συσπειρώνει το κόμμα αλλά δεν διευρύνει την εκλογική μας βάση. Οι ψηφοφόροι αναμένουν να δουν τολμηρές πολιτικές πρωτοβουλίες.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”