Η συμφωνία και η Νέα Δημοκρατία

Η συμφωνία και η Νέα Δημοκρατία

Ξαφνικά μας προέκυψε μείζον υπαρξιακό ερώτημα. Θα ψηφίσει ή δεν θα ψηφίσει η ΝΔ τη συμφωνία; Θα μου πείτε φτάσαμε σε καμιά συμφωνία ή μπήκε η ΝΔ στην κυβέρνηση; Τίποτα από τα δύο.

Αυτή τη στιγμή έχουμε μια κυβέρνηση που η μισή μιλάει για συμφωνία και η άλλη μισή για ρήξη. Η μισή που μιλάει για συμφωνία δηλώνει πρόοδο, η οποία διαψεύδεται από τους Θεσμούς. Αν κατορθώσει και συμφωνήσει με τους Θεσμούς, δεν ξέρουμε πια αν φτάνει ο χρόνος. Κι αν φτάνει ο χρόνος, κανείς δεν ξέρει πια αν αυτή η κυβέρνηση μπορεί να υλοποιήσει μια συμφωνία.

Αυτό το πρόβλημα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε σε υπαρξιακό δίλημμα για τη ΝΔ. Κάποιοι τοποθετούνται a priori υπέρ της ψήφισης μιας συμφωνίας που δεν γνωρίζουν. Και κάποιοι αναφανδόν ενάντια. Οι μεν στο όνομα της σωτηρίας της χώρας και της υπευθυνότητας της ΝΔ. Οι δε στο όνομα της πολιτικής λογικής.

Επειδή, όμως, εντελώς συμπτωματικά, η συζήτηση αυτή διεξάγεται παράλληλα με την αμφισβήτηση της ηγεσίας του κόμματος κινδυνεύουμε να δώσουμε την αίσθηση ότι μέσα από ένα τόσο σοβαρό θέμα, που αφορά τη χώρα, εμείς ξεκαθαρίζουμε λογαριασμούς. Αν η κοινωνία ψυχανεμιστεί κάτι τέτοιο θα διασκορπιστούν και τα τελευταία ψήγματα αξιοπιστίας που μας έχουν απομείνει.

Η ΝΔ από το 2012 μέχρι σήμερα, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ αρχικά, διέσωσε τη χώρα και την κράτησε στην Ευρώπη. Σήμερα, ούτε παρέμβαση στη διαπραγμάτευση μπορεί να έχει, ούτε λόγο στη συμφωνία. Εφόσον, λοιπόν, δεν έχει, καλό είναι να αποφύγει δυο λάθη. Πρώτον, να δώσει την αίσθηση στην Τρόικα, που δεν είναι ακριβώς το ΔΣ του Ερυθρού Σταυρού, ότι η κυβερνητική πλειοψηφία με την οποία διαπραγματεύεται δεν αποτελείται από 162 αλλά από 238. Και άρα υπάρχουν οι αριθμοί για να περάσει ό,τι μας βάλει στο τραπέζι. Δεύτερον, να επιβεβαιώσει τη λανθασμένη εικόνα που διαμόρφωσε η κοινή γνώμη για τη ΝΔ, ότι δεν διαπραγματεύεται. Που συνέβαλε στην ήττα του Ιανουαρίου.

Η ΝΔ ασφαλώς θα κάνει αυτό που της αναλογεί για να διασφαλίσει την ευρωπαϊκή προοπτική και τη σωτηρία της χώρας. Και προφανώς δεν μπορεί να ξαναγυρίσει σε αντιμνημονιακές θέσεις. Αλλά αυτό απέχει από το να δεσμεύεται εξ υπαρχής ότι θα ψηφίσει ή θα καταψηφίσει μια συμφωνία που το περιεχόμενό της δεν γνωρίζει. Και πολύ περισσότερο αν θα υπάρξει. Ας πετύχουν, λοιπόν, τη συμφωνία. Ας δούμε τι πέτυχαν. Και μετά θα τοποθετηθούμε. Όλα τα άλλα είναι προσχηματικά και δείχνουν έλλειψη σοβαρότητας που οδηγεί σε έλλειμμα αξιοπιστίας.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΑ στα “ΝΕΑ”

Η κλεψύδρα του χρόνου

Η κλεψύδρα του χρόνου

Το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με την ταχύτητα των αποφάσεών του και των ενεργειών του, δάμασε το χρόνο και τα γεγονότα. Πριν κατέβει από το γαλλικό αεροσκάφος, που τον μετέφερε στην Αθήνα, είχε προγραμματίσει κάθε κίνηση τακτικής, είχε στο μυαλό του έτοιμους τους ανθρώπους και τους στόχους ξεκάθαρους. Διαχειρίστηκε την κρίση υποδειγματικά, ποδηγέτησε το «πεζοδρόμιο» και έδωσε στη χώρα την τρίτη και πληρέστερη ελληνική δημοκρατία.

Ο σημερινός Πρωθυπουργός αποτελεί το ακριβώς αντίθετο παράδειγμα. Εκβίασε εκλογές, χωρίς να έχει προετοιμασία ανάλογη της σοβαρότητας της κρίσης. Μόνο και μόνο στο βωμό του «για πρώτη φορά αριστερά». Για να γίνει ο πρώτος αριστερός Πρωθυπουργός της χώρας. Αλλά απέδειξε ότι ισχύει για τον ίδιο αυτό που είπε ο Τσώρτσιλ για τον Κολόμβο και την Αμερική. Όταν ξεκίνησε δεν ήξερε που πήγαινε. Και όταν έφτασε δεν κατάλαβε που βρισκόταν.

Ο Πρωθυπουργός έπρεπε να κλειδώσει τη συμφωνία με ταχύτατες κινήσεις. Τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησης του. Τότε που το ευρωπαϊκό ιερατείο, αμήχανο από την επικράτηση μιας εξτρεμιστικής αριστεράς, σε χώρα της ευρωζώνης σε μνημόνιο, ήταν διατεθειμένο να κάνει κάποιες υποχωρήσεις. Απέναντι σε συγκεκριμένα αιτήματα. Που, όμως, δεν ήρθαν ποτέ.

Τότε που το ετερόκλητο μπουλούκι, που τον ακολουθεί, δεν είχε αρχίσει να αυτονομείται. Αποδομώντας το προφίλ του και αμφισβητώντας τις επιλογές του.

Και τότε που τα δημοσιονομικά περιθώρια υπήρχαν για μια αξιόπιστη διαπραγμάτευση από την πλευρά μας.

Δεν το έπραξε. Αποδείχθηκε εμφανώς απροετοίμαστος. Καθυστέρησε, επέδειξε αμφιθυμία και απώλεσε στρατηγική ευκαιρία. Γιατί όλα στην πολιτική, τελικά, είναι θέμα timing.

Η άλλη πλευρά τον ζύγισε. Τον μέτρησε. Και σκλήρυνε τη στάση της. Γνωρίζοντας ότι ο χρόνος λειτουργεί εις βάρος μας. Και τώρα, ο Πρωθυπουργός έχει ουσιαστικά απολέσει και την πρωτοβουλία των κινήσεων και τον έλεγχο των εξελίξεων. Και προς το εξωτερικό, όπου η διαπραγμάτευση θα κλείσει, αν κλείσει, με τους όρους των πιστωτών. Και θα είναι μια χειρότερη συμφωνία από το διαβόητο email Χαρδούβελη, για το οποίο ανέτρεψε την κυβέρνηση.

Έχει, όμως, απολέσει και τον έλεγχο στο εσωτερικό. Η αναβλητικότητά του έδωσε χώρο σε πολλούς να ανοίξουν περπατησιά. Και να αμφισβητούν ανοιχτά κάθε επιλογή του.

Θα πρέπει τώρα για να διασωθεί, να γλιτώσει το «πιστωτικό γεγονός» κλείνοντας τη συμφωνία άμεσα. Ό,τι μας δώσουν πια. Να επιβιώσει από το «κομματικό γεγονός». Γιατί η στροφή, θα είναι απότομη και μεγάλη. Και να διαχειριστεί το «κοινωνικό γεγονός». Την διάψευση, δηλαδή, των προσδοκιών που καλλιέργησε. Εάν οι παρελθόντες 4 μήνες αποτελούν τον πρόλογο, κάτι τέτοιο φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο. Εως αδύνατον.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η σύγκρουση των πολιτισμών

Η σύγκρουση των πολιτισμών

Στον απόηχο του τέλους του Ψυχρού Πολέμου πολλοί είδαν να ανατέλλει ένας όμορφος ειρηνικός κόσμος. Ένας πλανήτης, όπου η φιλελεύθερη δημοκρατία και η ελεύθερη αγορά θα εξαπλώνονταν παντού μέσα από την ισοπεδωτική δύναμη των δικτύων της τεχνολογίας. Μια ουτοπική ελεγεία για το Τέλος της Ιστορίας. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Πολύ απλά γιατί λησμόνησαν την παράμετρο του πολιτισμού. Αυτή που, κατά τον Μοντεσκιέ, διαμορφώνει τα πολιτικά συστήματα και δεν διαμορφώνεται από αυτά. Σήμερα, μετά από μια μακρά μεταβατική περίοδο, βρισκόμαστε μπροστά σε έναν άλλο κόσμο. Έχουμε επιστρέψει στον ανταγωνισμό των Μεγάλων Δυνάμεων. Ρωσία και Κίνα έχουν ενσωματώσει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Το πολιτικό τους σύστημα, όμως, παραμένει κλειστό. Ολιγαρχικό και αυταρχικό. Οι αυταρχικοί ολιγάρχες, όμως, χρησιμοποιούν την ανάκαμψη της δύναμής τους για να αυξήσουν την επιρροή τους στο ημισφαίριό τους και στον κόσμο. Ένας νέου τύπου Ψυχρός Πόλεμος ανάμεσα στη Δύση και στα ολιγαρχικά αυταρχικά κράτη είναι στα σκαριά.

Εκεί, όμως, που οι διαχωριστικές γραμμές χαράσσονται πια με αιματηρές συγκρούσεις είναι ανάμεσα στη Δύση και στο Ισλάμ. Μια διαλεκτική του αίματος που κλιμακώθηκε μετά τη φρικιαστική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου. Τότε οι νεοσυντηρητικοί αποφάσισαν να επιβάλλουν τη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή αντί να περιμένουν την εξάπλωσή της. Η συνέχεια είναι λίγο έως πολύ γνωστή. Ο περίφημος εκδημοκρατισμός της περιοχής οδήγησε στην άνοδο ακραίων ισλαμικών δυνάμεων. Και έτσι η Αραβική Άνοιξη μετατράπηκε σε Αραβικό Χειμώνα. Σεχταριστικές διαμάχες σε όλη τη Μέση Ανατολή και ριζοσπαστικοποίηση του ισλαμικού στοιχείου. Αλλά το πιο ανησυχητικό είναι η εδραίωση του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού κράτους σε εδάφη του Ιράκ και στο 50% των εδαφών της Συρίας. Αντί για κράτη που υποθάλπουν την τρομοκρατία, έχουμε πια ένα «κράτος τρομοκράτη». Που διαθέτει στρατό, τανκς, εδάφη και πετρελαιοπηγές και απειλεί ευθέως τον πολιτισμένο κόσμο.

Η σύγκρουση Δύσης και Ισλάμ επαναφέρει με έναν ακραίο τρόπο τη βασική συνιστώσα του πολιτισμού στη διαμόρφωση της Ιστορίας. Η αντιπαράθεση αυτή δεν θα είναι εύκολη. Ούτε ειρηνική. Θα απαιτήσει αλλαγή στρατηγικής από τη Δύση και ολική αναδιάταξη της αμερικανικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει αποδοχή της ορθότητας της Ρωσικής πολιτικής στη Συρία. Η αντιμετώπιση της ακραίας ισλαμικής απειλής περνάει μέσα από τη δύσπεπτη συνεννόηση με τους αυταρχικούς ολιγάρχες της Ρωσίας και της Κίνας. Αυτό, όμως, υπαγορεύει ο ρεαλισμός. Αλλιώς να είμαστε έτοιμοι να συμβιβαστούμε με τις εικόνες των αποκεφαλισμών, της καταστροφής μνημείων παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς όπως η Παλμύρα, και το φόρο αίματος από τρομοκρατικές επιθέσεις στις πρωτεύουσές μας.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Φλερτάροντας με το ατύχημα

Φλερτάροντας με το ατύχημα

Φτάσαμε μια ανάσα πριν από το πιστωτικό γεγονός. Τα λεφτά που είχαμε για να καλύψουμε μισθούς, συντάξεις και τη δόση των 750 εκ. ευρώ προς το ΔΝΤ δεν έφταναν. Ο Πρωθυπουργός γνωστοποίησε την αδυναμία πληρωμής της δόσης του ΔΝΤ με επιστολή του προς τους επικεφαλής των Θεσμών. Ζητώντας άμεση λύση στο πρόβλημα ρευστότητας. Απάντηση δεν πήρε και έτσι η κυβέρνηση κατέφυγε σε αλχημείες. Αξιοποιώντας τα περίπου 650 εκ. ευρώ που βρίσκονταν στον εγγυητικό λογαριασμό, που έχουν όλα τα κράτη-μέλη του ΔΝΤ για να πληρωθεί η δόση. Και έτσι, οι υποχρεώσεις του πρώτου δεκαπενθημέρου του μήνα καλύφθηκαν.

Ερωτοτροπήσαμε με το ατύχημα. Ένα ατύχημα που θα είχε αλυσιδωτές και εφιαλτικές συνέπειες. Κατάρρευση των τραπεζών, επιβολή περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων, διπλό νόμισμα. Σωθήκαμε. Για την ώρα. Καλύψαμε τις υποχρεώσεις του Μαΐου, αλλά οι υποχρεώσεις του Ιουνίου δεν καλύπτονται. Το τέλος είναι εδώ. Και το μόνο που κάνει η κυβέρνηση είναι να ζυμώνεται με την εσωκομματική της αντιπολίτευση. Να κατασκευάζει πρώτα εξωτερικούς και τώρα εσωτερικούς εχθρούς. Μετά τον Σόιμπλε, ήρθε η σειρά του Στουρνάρα. Και να επιδίδεται σε διαρροές και μπλόφες. Παίζοντας με την αγωνία του ελληνικού λαού. Από τη μια διαβεβαιώσεις ότι είμαστε κοντά σε συμφωνία. Από την άλλη κλίμα αδιεξόδου και ρήξης.

Αυτή η αβεβαιότητα, αυτό το ψυχολογικό “roller coaster” που έχουν υποβάλει την ελληνική κοινωνία και την αγορά πρέπει να τελειώσει άμεσα. Με την ολοκλήρωση της πέμπτης αξιολόγησης που θα απελευθερώσει τη δόση των 7,2 δις. Αυτή που η κυρία Βαλαβάνη και οι σύντροφοί της δεν ήθελαν. Γιατί ισοδυναμούσε με αποδοχή του Μνημονίου, όπως έλεγαν. Και μετά να πάμε σε συνολική λύση. Γιατί πολύ απλά, ακόμα και με αυτή τη δόση, δεν καλύπτονται οι υποχρεώσεις μας. Που μόνο προς τους πιστωτές, Ιούνιο, Ιούλιο και Αύγουστο, ξεπερνούν τα 8 δις. Βάλτε και 5 δις από τις υποχρεώσεις του δημοσίου που μετακυλίονται χωρίς να πληρώνονται. Βάλτε τους μισθούς και τις συντάξεις. Συνυπολογίστε ότι από την ανάπτυξη ξανακυλήσαμε στην ύφεση. Και θα αντιληφθείτε ότι θα χρειαστούμε 30 με 50 δις για τα επόμενα χρόνια. Την έξοδο στις αγορές την έκαναν απαγορευτική. Άρα, τρίτο Μνημόνιο.

Εδώ μας έφερε η «περήφανη διαπραγμάτευση» της κυβέρνησης. Διέλυσε την πραγματική οικονομία, στέγνωσε τα ταμεία, και δυσχέρανε τη διαπραγματευτική μας θέση. Και μας έφτασε μια ανάσα από το ατύχημα. Που, τελικά, για να το αποφύγουμε θα χρειαστεί να αποδεχθούμε ό,τι συμφωνία μας βάλουν στο τραπέζι. Που φοβάμαι ότι θα είναι πολύ χειρότερη από το διαβόητο email Χαρδούβελη.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Επιστροφή στο κακό παρελθόν

Επιστροφή στο κακό παρελθόν

Οι νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης αλλάζουν άρδην τα χαρακτηριστικά του γενικού λυκείου που ψηφίστηκε πριν από δύο χρόνια. Εμείς με τον νόμο 4186/2013 δημιουργήσαμε ένα Γενικό Λύκειο με παιδευτική αυτονομία, με κύρος, που προσφέρει παιδεία υψηλών προδιαγραφών.

Η Α’΄ και Β’ Λυκείου έγιναν τάξεις γενικής παιδείας. Προσθέσαμε νέα μαθήματα, όπως την Πολιτική Παιδεία, μειώσαμε τα μαθήματα στην Γ’ Λυκείου (από 13 σε 9) αλλά και τα εξεταζόμενα σε πανελλήνιες εξετάσεις από 6 σε 4 καθιερώνοντας τις Ομάδες μαθημάτων προσανατολισμού και τα Επιστημονικά Πεδία. Επίσης, καθιερώσαμε νέο τρόπο αξιολόγησης στο Λύκειο σε συνδυασμό με την Τράπεζα Θεμάτων, καθώς και τον υπολογισμό των βαθμών προαγωγής και απόλυσης (βαθμό πρόσβασης) για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Θεσμοθετήσαμε την Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (Α.ΔΙ.Π.Π.Δ.Ε.), μια ανεξάρτητη διοικητική αρχή (ν. 4142/2013), και εφαρμόσαμε για πρώτη φορά μετά από τριανταπέντε χρόνια την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και του εκπαιδευτικού έργου (π.δ. 152/13). Τέλος, ιδρύσαμε τον Ανεξάρτητο Οργανισμό Εθνικών Εξετάσεων και αποδεσμεύσαμε το απολυτήριο του Λυκείου από τις εξετάσεις εισαγωγής. Θεσμοθετήσαμε το νέο Επαγγελματικό Λύκειο, τις Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης και τη Μαθητεία για όλους.

Ήδη από τις πρώτες ημέρες της νέας Κυβέρνησης εξαγγέλθηκε από το Υπουργείο Παιδείας η κατάργηση της Τράπεζας Θεμάτων και του «Βαθμού Προαγωγής και Απόλυσης» (Β.Π.Α), αλλά και των ανύπαρκτων πανελληνίων εξετάσεων στην ΄Α’ και Β’ Λυκείου! Επίσης, εξαγγέλθηκε η επαναφορά του παλαιού τρόπου προαγωγής των μαθητών, δηλαδή η προαγωγή τους με Μ.Ο. 9,5 (!).

Η χρήση της «Τράπεζας Θεμάτων» αποσκοπούσε πρωταρχικά στην κάλυψη όλης της διδακτέας ύλης, – που έπρεπε να ήταν κάτι αυτονόητο, αλλά δυστυχώς δεν ήταν – ώστε να μη δημιουργούνται μαθησιακά κενά από τάξη σε τάξη που οδηγούν μαθητές, ιδιαίτερα προερχόμενους από φτωχές οικογένειες, σε πρόωρη εγκατάλειψη του σχολείου, ή όσους αντέχουν οικονομικά, σε φροντιστήρια και «ιδιαίτερα» μαθήματα. Υπό αυτή την έννοια η εφαρμογή της Τράπεζας Θεμάτων ήταν ένα «λαϊκό μέτρο».

Για τον υπολογισμό του Βαθμού Πρόσβασης στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση θα προσμετρούσε και ο «Βαθμός Προαγωγής και Απόλυσης» (Β.Π.Α), προκειμένου να δοθεί κύρος σε όλα τα διδασκόμενα μαθήματα εμποδίζοντας τον μαθητή από πρόωρη επιλογή γνωστικών αντικειμένων και επικέντρωση μόνο σε αυτά. Η κατάργησή του θα έχει ολέθριες συνέπειες στην εκπαιδευτική και μορφωτική διαδικασία, αφού οι μαθητές ήδη από την Α΄ Λυκείου θα διαβάζουν μόνο τα τέσσερα μαθήματα, τα οποία θα εξετάζονται στις πανελλαδικές εξετάσεις και όλα τα υπόλοιπα θα τα απαξιώνουν. Αυτή η απαξίωση θα είναι μεγαλύτερη, όταν θα γνωρίζει ότι η προαγωγή του θα είναι ακώλυτη, αφού φτάνει ένας μέσος όρος 9,5 (ούτε καν δέκα) σε όλα τα γραπτώς εξεταζόμενα μαθήματα για να περάσει ο μαθητής την τάξη. Για παράδειγμα μπορεί να προάγεται ένας μαθητής στο Λύκειο έχοντας ακόμη και 4 στα Μαθηματικά και στη Φυσική, φτάνει να συμπληρώνει το «θαυμαστό» 9,5 ως μέσο όρο με τη «βοήθεια» των άλλων μαθημάτων. Και αυτό, όταν αντίστοιχα ένας μαθητής στο Γυμνάσιο πρέπει να έχει μέσο όρο 12,50.

Μια άλλη «αντιμεταρρύθμιση» του Υπουργού Παιδείας είναι η κατάργηση της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ο νόμος 4024/2011, που συνδέει την μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη όλων των υπαλλήλων του δημοσίου (και των εκπαιδευτικών) και με αξιολογικά στοιχεία, μας οδήγησε στην έκδοση του προεδρικού διατάγματος 152/2013. Επιμορφώσαμε, αρχικά, και στη συνέχεια αξιολογήσαμε χίλια περίπου στελέχη της εκπαίδευσης και στη συνέχεια αξιολογήθηκαν σε μεγάλο ποσοστό οι Διευθυντές των σχολείων, παρά τις αντιδράσεις των συνδικαλιστικών εκπαιδευτικών οργανώσεων που παρεμπόδιζαν τις σχετικές διαδικασίες. Με την αλλαγή της κυβέρνησης η αξιολόγηση «μπήκε στον πάγο».

Εμείς φτιάξαμε ένα Γενικό Λύκειο με παιδευτική αυτονομία και αυστηροποίηση του συστήματος προαγωγής. Που να προσφέρει παιδεία υψηλών προδιαγραφών. Αυτοί μας γυρίζουν πίσω σ’ ένα λύκειο απαξιωμένο, ήσσονος προσπάθειας και χωρίς έλεγχο της μάθησης. Εις βάρος, τελικά, των ίδιων των παιδιών και κυρίως αυτών που δεν θα συνεχίσουν τις σπουδές στο Πανεπιστήμιο.

Κυριακάτικη kontranews

Οπισθοδρόμηση στη δεκαετία του ’80

Οπισθοδρόμηση στη δεκαετία του ’80

Τα τελευταία χρόνια είχαμε πετύχει ευρεία συναίνεση για την ανάταξη του εκπαιδευτικού συστήματος. Σε όλες τις βαθμίδες. Με έμφαση στην αξιολόγηση και στην αριστεία. Φτιάξαμε ένα γενικό λύκειο (4186/2013) με παιδευτική αυτονομία και αυστηροποίηση του συστήματος προαγωγής. Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, τα πρότυπα, η ενίσχυση των μαθημάτων γενικής παιδείας, η τράπεζα θεμάτων, η εισαγωγή στα ΑΕΙ με βάση την επίδοση και στα τρία χρόνια του Λυκείου, η βάση του 10 στη γλώσσα και τα μαθηματικά, και η μείωση των μαθημάτων των πανελλαδικών σε 4 αποτέλεσαν μια ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση. Απόρροια πολυετούς εθνικού διαλόγου, που δημιουργούσε ένα δημόσιο σχολείο υψηλών απαιτήσεων και όχι εύκολης πρόσβασης και προαγωγής. Ένα σχολείο και ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εντύπωνε μια κουλτούρα αριστείας στους νέους. Πέρα από τις γνώσεις και τις δεξιότητες που τους καλλιεργεί. Μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους από τα φροντιστήρια, πίσω στα σχολεία. Τώρα έρχονται να διαλύσουν, όσα με κόπο χτίσαμε τα τελευταία χρόνια. Εφαρμόζουν μια πολιτική οπισθοδρόμησης και αναχρονισμού, που έχει έναν κοινό παρανομαστή. Την ακύρωση κάθε έννοιας αξιολόγησης, κάθε έννοιας αριστείας, και την ισοπέδωση προς τα κάτω. Με εύκολες και λαϊκίστικες συνταγές οδηγούν τα παιδιά στην ημιμάθεια και μετά στην ανεργία.

Κάπως έτσι, καταργούν τις εξετάσεις στα Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία. Ακυρώνοντας στην πράξη τις αξιολογημένες πρότυπες σχολικές μονάδες που εδραιώσαμε σε όλη τη χώρα. Καταργούν τη βάση του 10 στα μαθηματικά και τη γλώσσα. Καταργούν την τράπεζα θεμάτων. Ένα θεσμό που φέραμε για να ενισχύσουμε την αντικειμενικότητα στις εξετάσεις και να διασφαλίσουμε την κάλυψη όλης της διδακτέας ύλης. Μας γυρίζουν πίσω σε ένα λύκειο απαξιωμένο χωρίς εκπαιδευτική αυτοτέλεια, χωρίς έλεγχο της μάθησης. Ένα λύκειο της «ήσσονος προσπάθειας». Εις βάρος, τελικά, των ίδιων των παιδιών.

Στην ανώτατη εκπαίδευση καταργούν το νόμο-πλαίσιο που ψηφίστηκε από τη Βουλή του 2009 με ευρύτατη πλειοψηφία. Και εφαρμόστηκε παρά τη λυσσώδη αντίδρασή τους. Αυτών που έφτασαν να διαλύουν αντιδημοκρατικά τις εκλογικές διαδικασίες. Χρειάστηκε να νομοθετήσω τη διαδικασία της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για να διεξαχθούν οι εκλογές και να εκλεγούν Συμβούλια προσωπικοτήτων διεθνούς εμβέλειας και κύρους. Με μαζική συμμετοχή. Τώρα καταργούν τα Συμβούλια και επαναφέρουν το άσυλο της παρανομίας και τους αιώνιους φοιτητές. Καταργούν και την ηλεκτρονική ψηφοφορία. Γιατί με την ηλεκτρονική ψηφοφορία οι δυνάμεις τους αποκαλύφθηκαν και μετρήθηκαν. Ήταν μια οικτρή μειοψηφία. Οι «μπαχαλάκηδες» περιθωριοποιήθηκαν. Τώρα, ο Μπαλτάς τους ξαναδίνει την ευκαιρία να φιμώσουν την πλειοψηφία. Ξανακάνει προσκλητήριο στις δυνάμεις του ανορθολογισμού και της διάλυσης στα ΑΕΙ. Μας γυρίζει στο παρελθόν, πίσω στη δεκαετία του ’80.

“ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ”

Ευρωπαϊκή Ατζέντα για τη Μετανάστευση

Ευρωπαϊκή Ατζέντα για τη Μετανάστευση

Περίπου 1.800 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους προσπαθώντας να διασχίσουν τη Μεσόγειο από την αρχή του χρόνου. Σε αναζήτηση καλύτερης μοίρας. Η εκατόμβη των θυμάτων έκανε όλους στην Ευρώπη να αντιληφθούν ότι είμαστε αντιμέτωποι με μια νέα πραγματικότητα στη Μεσόγειο. Διαχειριζόμαστε μια κρίση, που χρειάζεται άμεση λήψη μέτρων. Πριν τα πράγματα ξεφύγουν από κάθε έλεγχο.

Στην Ευρώπη οι μετανάστες ξεπερνούν τα 30 εκατομμύρια σε έναν πληθυσμό 500 εκατομμυρίων. Δημιουργώντας σε πολλούς Ευρωπαίους ένα αίσθημα απειλής. Που οδηγεί σε ξενοφοβία και άνοδο των ακραίων κομμάτων. Φυσικά το κατεπείγον είναι να σταματήσει η αιμορραγία, που αποτελεί όνειδος για τον πολιτισμένο κόσμο. Αλλά και πέρα από αυτό να αντιμετωπιστούν οι βασικές αιτίες του προβλήματος. Μιλάμε για ένα σύνολο δράσεων, που να συγκροτεί μια συνολική και αξιόπιστη ευρωπαϊκή πολιτική για το άσυλο και τη μετανάστευση.

Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται το σχέδιο δράσης που παρουσίασε ο Έλληνας Επίτροπος Δημ. Αβραμόπουλος, το οποίο υιοθετήθηκε από τους Υπουργούς Εξωτερικών και Εσωτερικών της ΕΕ. Και θα αποτελέσει το βασικό άξονα της Ευρωπαϊκής Ατζέντας για τη Μετανάστευση.

Βάσει του σχεδίου αυτού τριπλασιάζονται οι οικονομικοί πόροι που προορίζονται για τη Frontex. Και για πρώτη φορά γίνεται μια συστηματική προσπάθεια διάλυσης των δικτύων εμπορίας ανθρώπων.

Είναι επίσης θετικό, ότι η ισχύουσα οδηγία αλλάζει. Γιατί καταρτίστηκε στη βάση της μαζικής εισόδου ανθρώπων που προσπαθούσαν να διαφύγουν από τα πεδία των μαχών στα Βαλκάνια. Η κατάσταση, σήμερα, είναι διαφορετική. Οι μεταναστευτικές ροές προς την Ευρώπη είναι μικτές. Αποτελούνται και από πρόσφυγες αλλά και οικονομικούς μετανάστες.

Έτσι, η Επιτροπή δημιουργεί, για πρώτη φορά, ένα σχέδιο μετεγκατάστασης προσφύγων και μεταναστών σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης βάσει αντικειμενικών μετρήσιμων και επαληθεύσιμων κριτηρίων.

Ο συντελεστής λαμβάνει υπόψη τον πληθυσμό μιας χώρας, το συνολικό Ακαθάριστο Προϊόν, τον αριθμό των αιτήσεων χορήγησης ασύλου και τον δείκτη ανεργίας. Αυτό κάνει πιο δίκαιη τη διαχείριση του μεταναστευτικού στην Ευρώπη. Αναγνωρίζει τα προβλήματα και τις ιδιαιτερότητες των χωρών υποδοχής και θεμελιώνει ένα κοινό ευρωπαϊκό σύστημα διαχείρισης.

Οι υποχρεωτικές ποσοστώσεις δημιουργούν, βέβαια, μια διαιρετική τομή στην Ευρώπη. Από τη μια έχουμε τις χώρες του Νότου που δέχονται κύματα προσφύγων από τη Μεσόγειο αλλά και χώρες που δέχονται τις περισσότερες αιτήσεις για άσυλο, όπως η Γερμανία. Αυτές έχουν κάθε συμφέρον να προχωρήσει το σχέδιο. Από την άλλη πλευρά, χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία και η Ουγγαρία είναι απολύτως αντίθετες.

Πάντως, για την Ελλάδα, που είναι στην πρώτη γραμμή της υποδοχής των μεταναστευτικών κυμάτων, τα μέτρα είναι ευεργετικά.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η τελευταία πράξη του δράματος

Η τελευταία πράξη του δράματος

Η κυβέρνηση σχοινοβατεί ανάμεσα στο ναυάγιο και στη διάσωση. Ανάμεσα στο αδιέξοδο και στη λύση. Που εξαρτάται, τελικά, από την απόφαση του Πρωθυπουργού. Θα έρθει σε ρήξη με την Ευρώπη ή με το κόμμα του; Μετά από 100 ημέρες φτάνουμε στην τελευταία πράξη του δράματος. Ακόμα κι αν η ΕΚΤ δώσει στη χώρα μια ανάσα ρευστότητας, τα πράγματα είναι δραματικά. Όσον αφορά στη δυνατότητα του κράτους να καλύψει τις τρέχουσες υποχρεώσεις. Δόσεις, μισθούς, συντάξεις. Και να τα καταφέρουν και αυτή τη φορά, ξύνοντας τον πάτο του βαρελιού, ξέρουν ότι είναι η τελευταία.

Εν τω μεταξύ, η αβεβαιότητα από τη συνεχιζόμενη εκκρεμότητα έχει καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία. Τα πρωτογενή πλεονάσματα που πετύχαμε γίνονται ελλείμματα, οι επενδυτές φεύγουν, και από την ανάκαμψη με θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, ξαναγυρνάμε στην ύφεση.

Με άλλα λόγια, η παράταση της διαπραγμάτευσης μπορεί να ήταν χρήσιμη, ή και αναγκαία, για το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Για να αμβλυνθούν οι εσωκομματικές αντιδράσεις, να θολώσουν οι κόκκινες γραμμές, και να προετοιμαστεί η μεγάλη στροφή. Χτίζοντας και πάνω στην αγωνία των πολιτών, οι οποίοι έντρομοι πλέον, ζητούν λύση «πάση θυσία», εντός ευρώ. Η καθυστέρηση, όμως υπήρξε καταστροφική για τα εθνικά συμφέροντα. Γιατί και η οικονομία ξανακύλησε και η ευκαιρία χάθηκε για την επίτευξη συμφωνίας με καλύτερους όρους.

Αλλά ας πάμε στο καλό σενάριο. Αυτό της συμφωνίας. Πόσοι πιστεύουν, εντός και κυρίως εκτός Ελλάδας, ότι αυτή η κυβέρνηση με τις ιδεοληψίες, τις αγκυλώσεις, και τον απίστευτο ερασιτεχνισμό της μπορεί να ψηφίσει στη Βουλή τα μέτρα και τις μεταρρυθμίσεις. Και ακόμα σημαντικότερο. Να τα εφαρμόσει.

Επί της ουσίας, δηλαδή, η κυβέρνηση αυτή έχει εκμετρίσει το ζην. Γιατί η απόσταση από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις μέχρι τη συμφωνία που θα υπογράψει, αν την υπογράψει τελικά, είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορεί να την αντέξει πολιτικά. Φανταστείτε. Αντί του προγράμματος παροχών της Θεσσαλονίκης των 11 δις, θα σερβίρουν στο λαό ένα τρίτο μνημόνιο. Ένα πρόγραμμα λιτότητας, φόρων, και περικοπών της τάξης των 14 δις. Ακόμα και να το αντέξουν, θα έχουν ξοδέψει όλα τα πολιτικά τους αποθέματα. Αναπόφευκτα, ο «ιστορικός συμβιβασμός» θα φέρει πολιτικό κατακλυσμό.

Μόνο μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, στηριζόμενη από όλες τις ευρωπαϊκές δυνάμεις, θα μπορέσει να διαχειριστεί την οδυνηρή πραγματικότητα. Και αυτή τη φορά, εάν έχουμε διδαχθεί από τα σφάλματά μας, και πετύχουμε την ομοψυχία των Πορτογάλων, θα διασφαλίσουμε τη λύση μέσα στο ευρώ. Την επιστροφή στην ομαλότητα και, τελικά, την ανασυγκρότηση της χώρας.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Αποφασίσαμε και καταργούμε

Αποφασίσαμε και καταργούμε

Η συνταγή παλιά και δοκιμασμένη. Θωπεύουμε τις αδυναμίες της κοινωνίας και ικανοποιούμε τις συντεχνίες. Καθησυχάζουμε τις ανησυχίες και κατεβάζουμε τον πήχη. Έτσι, κατευνάζουμε και τους επίδοξους απεργούς και καταληψίες. Και έχουμε και το κεφάλι μας ήσυχο.

Δυσκολεύτηκαν τα παιδιά από τη βάση του δέκα σε γλώσσα και μαθηματικά; Την καταργούμε. Όπως δήλωσε και ο Κουράκης στη Βουλή «είναι εξωφρενικό να κόβεσαι όταν παίρνεις κάτω από δέκα». Και γιατί δεν καταργούμε τις εξετάσεις; Να προάγονται όλοι οι μαθητές στο Λύκειο ακώλυτα.

Ζορίστηκαν οι καθηγητές από την Τράπεζα Θεμάτων γιατί αναγκάστηκαν να διδάξουν όλη τη διδακτέα ύλη; Την καταργούμε.

Δυσκολεύει τα παιδιά ο συνυπολογισμός της βαθμολογίας των τριών τάξεων του Λυκείου στις πανελλαδικές εξετάσεις; Το καταργούμε.

Θα αξιολογούμε τους εκπαιδευτικούς μας; Θα συνδέσουμε την αξιολόγηση με το μισθολόγιο και το βαθμολόγιο; Βαθιά αντιλαϊκή πολιτική. Να εξελίσσονται αυτόματα. Τι κι αν παντού στον κόσμο η αξιολόγηση είναι αναπόσπαστο μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας; Εμείς είμαστε διαφορετικοί.

Πρότυπα σχολειά με εξετάσεις; Μα τι λέτε τώρα; Να δυσκολεύουμε τα παιδιά να μπαίνουν με εξετάσεις σε κάτι ελιτίστικα σχολεία; Τα καταργούμε και τα δυο. Με λοταρία.

Εμείς φτιάξαμε ένα Γενικό Λύκειο με παιδευτική αυτονομία και αυστηροποίηση του συστήματος προαγωγής. Που να προσφέρει παιδεία υψηλών προδιαγραφών. Αυτοί μας γυρίζουν πίσω σ’ ένα λύκειο απαξιωμένο, ήσσονος προσπάθειας και χωρίς έλεγχο της μάθησης. Εις βάρος, τελικά, των ίδιων των παιδιών και κυρίως αυτών που δεν θα συνεχίσουν τις σπουδές στο Πανεπιστήμιο.

Καταργούν και την ηλεκτρονική ψηφοφορία στα Πανεπιστήμια. Γιατί, όπως λέει ο Μπαλτάς, «στην ουσία σημαίνει ότι προσέρχομαι στην κάλπη να ψηφίσω ενδεχομένως με κάποιον «επιλοχία» φορτικά στο πλάι μου». Ο άνθρωπος ή δεν καταλαβαίνει ή νομίζει ότι όλοι εμείς οι άλλοι δεν καταλαβαίνουμε. Στην ηλεκτρονική ψηφοφορία ψηφίζεις από τον υπολογιστή σου. Κι αυτό, αν οι «επιλοχίες» και οι «μπαχαλάκηδες» δεν σε έχουν αφήσει να ψηφίσεις στην κάλπη.

Τα δε Συμβούλια Ιδρύματος τα καταργεί ο Μπαλτάς γιατί «διαπιστωμένα δημιουργούν και προβλήματα λειτουργίας και προβλήματα δημοκρατίας». Ποιος το διαπίστωσε αυτό; Πότε; Με ποιές διαδικασίες; Έγινε, μήπως αξιολόγηση, όπως προβλέπει και ο ίδιος ο νόμος; Όχι. Το διαπίστωσε κάποιο όργανο; Η ΑΔΙΠ, το ΣΑΠΕ; Όχι. Έτσι, αποφάσισε ο Μπαλτάς. Άλλωστε, τι τους θέλουμε τους διεθνώς διακεκριμένους ακαδημαϊκούς; Μας αρκεί η εγχώρια αυθεντία.

Τη δεκαετία του ’80, όταν η πρόοδος έφτανε και στην Ελλάδα και απειλούσε το κρατικό μονοπώλιο στην ενημέρωση, ο μακαρίτης ο Μαρούδας είπε το αμίμητο, «η πολεμική αεροπορία θα καταρρίψει τους δορυφόρους». Τουλάχιστον με τον Μαρούδα γελάσαμε. Τούτοι εδώ είναι πραγματικά επικίνδυνοι.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η ώρα της αλήθειας

Η ώρα της αλήθειας

Ήρθαν στην εξουσία σερφάροντας στην «ονειροχώρα» των προεκλογικών τους εξαγγελιών. Έτοιμοι να σκίσουν τα μνημόνια, να τελειώσουν την τρόικα και να μπουν θριαμβευτικά στο Βερολίνο. Ένα κόμμα διαμαρτυρίας και άρνησης ανάλαβε τις ευθύνες διακυβέρνησης σε μια στιγμή κρίσιμη για τη χώρα. Σε μια στιγμή που η επίπονη πορεία προς τη δημοσιονομική εξυγίανση και την επιστροφή στην ομαλότητα είχε αρχίσει να αποφέρει καρπούς. Χάρη στις τεράστιες θυσίες του ελληνικού λαού. Δημοσιονομική εξυγίανση, πρωτογενή πλεονάσματα, θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης. Πάνω απ’ όλα μια αίσθηση στην αγορά ότι κάτι είχε αρχίσει να κινείται. Αλλά και η ευρωπαϊκή συγκυρία διαμορφωνόταν πλέον με πιο ευνοϊκούς όρους. Το πακέτο Γιούνκερ και το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης του Ντράγκι, άνοιγαν προοπτικές ανάπτυξης.

Ο Πρωθυπουργός είχε μια τεράστια ευκαιρία. Να εκμεταλλευτεί τη θετική συγκυρία και τη δημοφιλία του και να κινηθεί γοργά. Να κλείσει τη διαπραγμάτευση, να πάρει την τελευταία δόση και να δώσει ώθηση σε μια οικονομία που είχε αρχίσει να ανακάμπτει. Δεν το έπραξε. Διαπραγματευόμενος κυρίως στο εσωτερικό του κόμματός του, δέσμιος των προεκλογικών του δεσμεύσεων, αναλώθηκε σε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι. Κατασκευάζοντας εχθρούς και μιλώντας για ρήξεις. Βρίζοντας τους Γερμανούς, κάνοντας υποκλίσεις, στην κυριολεξία όμως, στους Ρώσους, και εξοργίζοντας τους Αμερικανούς. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η κυβέρνηση ξόδεψε τρεις κρίσιμους μήνες. Απώλεσε χρόνο και ερείσματα. Οι σύμμαχοι έχασαν την υπομονή τους και οι λίγοι φίλοι που μας είχαν απομείνει έγιναν εχθροί. Η χώρα ξαναγύρισε εκεί από όπου ξεκίνησε. Χάσαμε κύρος και αξιοπιστία, γίναμε κράτος παρίας, ενώ επανήλθε το εφιαλτικό σενάριο της στάσης πληρωμών και της άτακτης χρεοκοπίας. Στην πραγματική οικονομία η απόλυτη καταστροφή. Οι επενδυτές φεύγουν με την ίδια ταχύτητα που φεύγουν και οι καταθέσεις από τις τράπεζες. Η οικονομική δραστηριότητα έπεσε στο μηδέν και φτάσαμε να ξύνουμε τον πάτο του βαρελιού για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις.

Μετά από 100 ημέρες έφτασε η ώρα της αλήθειας. Ο Πρωθυπουργός απέσυρε τον Βαρουφάκη και έδωσε το σήμα για να αρχίσει η ουσιαστική διαπραγμάτευση. Από δυσμενέστερη διαπραγματευτική θέση, φυσικά, μετά από όλα αυτά. Για να κλείσει όπως-όπως μια συμφωνία στο παρά πέντε. Και τώρα αναζητούν τρόπους για να νομιμοποιήσουν τη στροφή. Ψάχνονται για δημοψηφίσματα ή για εκλογές.

Τίποτα από τα δύο δεν χρειάζονται. Η εντολή που πήραν από τον ελληνικό λαό είναι σαφής. Λύση μέσα στο ευρώ. Ενδεχομένως με καλύτερους όρους. Γιατί κατάφεραν να τον πείσουν ότι μπορούν να τους πετύχουν. Αν δεν βρουν τη λύση ή αν δεν την αντέχουν ας παραδώσουν τη σκυτάλη, όπως είπε και ο Λαφαζάνης.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”