Το αληθινό ερώτημα των εκλογών

Το αληθινό ερώτημα των εκλογών

Μετά από έξι μήνες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η χώρα μετράει τις πληγές της. Ό,τι πέτυχε από το 2010 και μετά, με αιματηρές προσπάθειες, έχει καταστραφεί. Η δημοσιονομική προσαρμογή εξανεμίστηκε. Από τους θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης ξανακυλήσαμε στη βαθειά ύφεση. Η αβεβαιότητα επιτάχυνε την εκροή καταθέσεων και έφερε τη διάλυση του τραπεζικού συστήματος. Οι τράπεζες θα χρειαστούν, τώρα, νέα ανακεφαλαιοποίηση με κεφάλαια έως και 25 δις. Τα capital controls σκότωσαν τα απομεινάρια της οικονομικής δραστηριότητας. Έφεραν ένα νέο κύμα απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα και εκτινάσσουν την ανεργία πάνω από το 30%. Σύμφωνα με έρευνα των «Νέων», τα capital controls στοιχίζουν 1-3 δις το μήνα. Το πρωτογενές πλεόνασμα έγινε πάλι πρωτογενές έλλειμμα. Και το δημόσιο χρέος απέκτησε μια αρνητικά αυξητική δυναμική σε σχέση με το ΑΕΠ.
Πραγματικά καμένη γη. Η προσγείωση του Πρωθυπουργού στην πραγματικότητα κόστισε πανάκριβα στη χώρα. Ο πρωθυπουργός, τελικά, πήρε τη σωστή απόφαση. Υπέγραψε συμφωνία. Τώρα, όμως, είναι που αρχίζουν τα πολύ δύσκολα. Η ψήφιση των προαπαιτούμενων του τρίτου μνημονίου έφερε την ανταρσία 39 βουλευτών στο ΣΥΡΙΖΑ. Και μετέτρεψε την κυβέρνηση σε κυβέρνηση μειοψηφίας. Η εσωκομματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ ούτε παραιτείται ούτε διαγράφεται. Στηρίζει την κυβέρνηση αλλά δεν ψηφίζει το μνημόνιο. Η κυβέρνηση περνάει τα θέματα του μνημονίου με την ψήφο των «χρήσιμων ηλιθίων» της υβριζόμενης αντιπολίτευσης. Στο υπόλοιπο μη μνημονιακό της πρόγραμμα, με ένα μαγικό τρόπο ανακάμπτει η πλειοψηφία των 162. Μια νέα κοινοβουλευτική παράδοση γεννιέται. Πλειοψηφίες a la carte.
Το υβρίδιο έχει ημερομηνία λήξης. Η κυβέρνηση θα πρέπει να βρει τις δυνάμεις που θα εφαρμόσουν τη συμφωνία. O Πρωθυπουργός δεν προκρίνει τη λύση μιας κυβέρνησης εθνικής ανασυγκρότησης από την παρούσα Βουλή. Και προετοιμάζεται για εκλογές. Για να λύσει το πρόβλημα του κόμματός του και όχι το πρόβλημα της χώρας. Μετά το κόστος της πολιτικής ενηλικίωσης του ΣΥΡΙΖΑ, θα πληρώσουμε και το κόστος της επίλυσης των εσωκομματικών του προβλημάτων. Γιατί, ουσιαστικά, αυτό θα είναι το διακύβευμα των εκλογών. Ακόμα, όμως, και να κερδίσει τις εκλογές, ο Πρωθυπουργός θα κληθεί να δώσει απάντηση στο ίδιο ερώτημα. Με ποιους θα εφαρμόσει τη συμφωνία. Και επειδή η δεξαμενή των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ είναι δεδομένη, το ερώτημα αυτό μπορεί να απαντηθεί μόνο σε σύμπραξη με άλλες δυνάμεις. Γιατί, όμως, πρέπει η χώρα να πληρώσει το δυσβάστακτο κόστος μιας ακόμα εκλογικής διαδικασίας; Όταν οι δυνάμεις αυτές θα μπορούσαν να αναζητηθούν στην υπάρχουσα Βουλή. Πόσω μάλλον όταν οι εκλογές θα φέρουν αναζωπύρωση της συζήτησης του Grexit. Και αυτή τη φορά με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η αποκατάσταση της δημοκρατίας

Η αποκατάσταση της δημοκρατίας

Η αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα μας, τον Ιούλιο του 1974, έβαλε τέλος σε μία μακρά περίοδο πολιτικής αστάθειας. Κατάστικτη από κινήματα, διχασμούς, εμφυλίους και αυταρχικές εκτροπές. Παράδοση που έκανε την Ελλάδα να μοιάζει περισσότερο με χώρα Λατινικής Αμερικής παρά με χώρα της Δύσης, έστω και του Ευρωπαϊκού Νότου. Ακόμη και το απριλιανό καθεστώς έγινε ευρύτερα γνωστό με το λατινοαμερικάνικο προσωνύμιο χούντα.
Η υποδειγματική διαδικασία μετάβασης σε ένα δημοκρατικό πολιτικό σύστημα και η εδραίωση των δημοκρατικών θεσμών φέρει τη σφραγίδα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Και αναγνωρίστηκε διεθνώς ως ένα σύγχρονο πολιτικό θαύμα.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με κινήσεις προσεκτικές αλλά αποφασιστικές απλωμένες κλιμακωτά σε ένα σφιχτό χρονοδιάγραμμα σκοινοβάτησε με επιτυχία ανάμεσα σε μια ριζοσπαστικοποιημένη κοινή γνώμη και τα απομεινάρια του στρατιωτικού καθεστώτος.
Νομιμοποίησε το Κομμουνιστικό Κόμμα. ´Εδωσε στη χώρα τον αρτιότερο και πιο φιλελεύθερο καταστατικό χάρτη. Το Συνταγμα του 1975. Έλυσε το πολιτειακό ζήτημα, που είχε ταλανίσει τη χώρα, από συστάσεως της, με ένα υποδειγματικό δημοψήφισμα. Προχώρησε στη διαδικασία της αποχουντοποίησης με συνοπτικές αλλά δίκαιες διαδικασίες.
Η ένταξη, τέλος, στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες ολοκλήρωσε και εγγυήθηκε το κεκτημένο της μεταπολίτευσης. Ισχυροποίησε τη διεθνή θέση της χώρας και την ασφάλειά της. Εδραίωσε και ενδυνάμωσε τους δημοκρατικούς θεσμούς και την πολιτική σταθερότητα. Συνέβαλε στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της χώρας βελτιώνοντας σημαντικά το βιοτικό επίπεδο του λαού.
Η αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα υπήρξε αναντίρρητα επιτυχής. Οδήγησε σε τέσσερις δεκαετίες στέρεου δημοκρατικού πολιτεύματος. Την μακρότερη περίοδο δημοκρατίας που είχε γνωρίσει η χώρα. Και τα επιτεύγματα της πρώτης περιόδου της μεταπολίτευσης ήταν χωρίς καμία αμφιβολία σημαντικά.
Δεν ακολουθήθηκαν όμως από τον αναγκαίο θεσμικό εκσυγχρονισμό. Οι πελατειακές σχέσεις αντί να καταργηθούν αναβαθμίστηκαν. Ο λαϊκισμός έγινε το κύριο πολιτικό πρόταγμα από το ´80 και μετά. Ο κομματισμός της δημόσιας διοίκησης και η απουσία αξιολόγησης έφεραν αναξιοκρατία, αναποτελεσματικότητα και διαφθορά. Τα ευρωπαϊκά κονδύλια που εισέρευσαν στη χώρα αντί να χρησιμοποιηθούν για την ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού διοχετεύτηκαν στην κατανάλωση. Η είσοδος στην ΟΝΕ διασφάλισε πρόσβαση σε φθηνό δανεισμό, ο οποίος αυξήθηκε κατακορυφα. Η παραγωγικότητα, όμως, δεν βελτιώθηκε. Όταν μετά τη διεθνή οικονομική κρίση το κόστος δανεισμού της Ελλάδας αυξήθηκε δραματικά φάνηκαν οι διαρθρωτικές αδυναμίες της οικονομίας μας. Η απουσία μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς και το υψηλό δημόσιο χρέος της χώρας έφεραν την οικονομική καταστροφή και τα μνημόνια.
Οι στέρεες βάσεις της δημοκρατίας που μπήκαν το 1974, ο δυτικός προσανατολισμός της χώρας, και οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις ειναι η εγγύηση για να ξεπεράσουμε την κρίση και να ανοίξει ένας νέος κύκλος δημιουργίας.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Κυβέρνηση με ορίζοντα φθινοπώρου

Κυβέρνηση με ορίζοντα φθινοπώρου

Η πρώτη ψήφιση των προαπαιτούμενων για την υπογραφή του τρίτου μνημονίου επέφερε σοβαρό ρήγμα στο ΣΥΡΙΖΑ. 39 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τον Πρωθυπουργό στην πιο δύσκολή εθνική απόφαση. Ο Πρωθυπουργός δεν αντέδρασε λέγοντας ότι οι διαγραφές δεν είναι στην κουλτούρα της Αριστεράς. Όταν, όμως, κυβερνάς οφείλεις να παίρνεις αποφάσεις. Πολλές φορές και δυσάρεστες. Ακόμα κι αν αυτό προϋποθέτει αλλαγή κουλτούρας. Ο Πρωθυπουργός ανέβαλε τη σύγκρουση με τους εσωκομματικούς αντιπάλους, αποδεχόμενος, προς το παρόν τουλάχιστον, να λειτουργήσει ως επικεφαλής κυβέρνησης μειοψηφίας. Με τους 39 να τον στηρίζουν a la carte. Όπου τους βολεύει, πλην μνημονίου. Αυτό δεν έχει προηγούμενο στα κοινοβουλευτικά χρονικά και φυσικά δεν μπορεί να διαρκέσει και πολύ.

Σε αυτό το περιβάλλον, οι της κυβέρνησης άρχισαν να διαρρέουν ότι στόχος τους είναι να υπογραφεί το μνημόνιο και το φθινόπωρο να πάμε σε εκλογές. Αυτομάτως, δηλαδή, η κυβέρνηση μετατράπηκε σε κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Της σύναψης του μνημονίου. Τώρα μιλάνε για εκλογές. Χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι ο κίνδυνος δεν έχει περάσει, το Grexit ελλοχεύει, και η οικονομία δεν αντέχει τρίτη εκλογική διαδικασία σε έναν χρόνο. Λες και δεν μας φτάνουν τα δεινά που επισώρευσε στον τόπο η προηγούμενη πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, τον περασμένο Ιανουάριο. Αντί για καλύτερες μέρες εκτός μνημονίου που υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα βρέθηκε να υπογράφει το τρίτο και πιο βαρύ μνημόνιο, μέσα σε βαθιά ύφεση, με τις τράπεζες κλειστές, και το φάντασμα του Grexit να πλανάται μπροστά της. Εκλογές σε αυτό περιβάλλον, και με δεδομένη τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ζήτημα αν θα φέρουν πολιτική σταθερότητα. Και σίγουρα θα επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο την οικονομία.

Προσδοκούσαμε ότι ο Πρωθυπουργός αφού διέσχισε την έρημο και συναντήθηκε με την πραγματικότητα θα έκανε την υπέρβαση. Για το καλό της χώρας. Θα δρομολογούσε τις διαδικασίες για μια οικουμενική κυβέρνηση εθνικής ανασυγκρότησης. Με στόχο τη σταθεροποίηση της χώρας και τη θεμελίωση ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης και ανάπτυξης. Πριν οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Σε έναν τέτοιο έντιμο σχεδιασμό θα μπορούσε να βρεθεί κοινός τόπος με την αξιωματική αντιπολίτευση και τα άλλα κόμματα της ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης.

Σε κάθε περίπτωση, λόγω της κρισιμότητας των περιστάσεων, περιμέναμε έναν διαφορετικό ανασχηματισμό. Κάτι που θα υπερέβαινε τα κομματικά όρια του ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι που θα προανήγγειλε αλλαγή πορείας στο εσωτερικό, αξιοπιστία και εγγυήσεις εφαρμογής του προγράμματος στο εξωτερικό. Αντ’ αυτού είδαμε τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης με κομματικά υλικά και ορίζοντα φθινοπώρου. Εκτός αν η αυριανή ψηφοφορία φέρει ακόμη μεγαλύτερες ανατροπές και επισπεύσει τις πολιτικές εξελίξεις.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Αποκάλυψη

Αποκάλυψη

Ο Πρωθυπουργός στη συνέντευξη που έδωσε στην ΕΡΤ και στην ομιλία του στη Βουλή ήταν αποκαλυπτικός. Ανέλαβε με παρρησία τις ευθύνες του για τα λάθη και τις παραλήψεις του. Για την ήττα του, που αποδείχθηκε καταστροφική για τη χώρα και παραλίγο να αποδειχθεί και ολέθρια. Παραδέχθηκε τις αυταπάτες του. Υπερτίμησε, όπως είπε, τη δύναμη της ισχύος ενός λαού και της αντίδρασης που θα υπήρχε από την άλλη πλευρά. Ότι η δύναμη του δίκιου μπορεί να νικήσει τη δύναμη των τραπεζών και του χρήματος. Χρειάζεται θάρρος από έναν Πρωθυπουργό να παραδέχεται το λάθος του. Ιδίως όταν αυτό προδίδει σοβαρό έλλειμμα γνώσης και κρίσης. Παραδέχθηκε την αποτυχία του δημοψηφίσματος γιατί, όπως ο ίδιος εξήγησε, τα προαπαιτούμενα δεν έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Παραδέχθηκε, επίσης, ότι όταν αποφάσισε το δημοψήφισμα είχε την πεποίθηση ότι θα μας δοθεί η απαιτούμενη παράταση του προγράμματος. Η οποία, τελικά, δεν δόθηκε και η χώρα βρέθηκε στον αέρα με τις τράπεζες κλειστές.

Παραδέχθηκε ότι έφτασε τα πράγματα στα άκρα. Οδηγώντας τη χώρα και σε στάση πληρωμών προς το ΔΝΤ και εκτός του πλαισίου προγράμματος. Και επειδή έφτασε, κατά τη δική του παραδοχή, τα πράγματα στα άκρα, δυο πράγματα συνέβησαν. Επλήγη πλήρως η αξιοπιστία της χώρας. Κάτι που είναι εθνικά επιζήμιο και δύσκολα θα αποκατασταθεί. Και δεύτερον, καταστράφηκε η οικονομία και ανέβηκε ο λογαριασμός. Που καλούμεθα τώρα, όλοι εμείς να πληρώσουμε. Με άλλα λόγια, τα λάθη και οι αυταπάτες του Πρωθυπουργού κοστίζουν. Και κοστίζουν ακριβά. Και αυτό το κόστος καλούμεθα τώρα εμείς να σηκώσουμε.

Μίλησε, τέλος, για πραξικόπημα, εκβιασμούς, τελεσίγραφα και τιμωρίες. Η αλήθεια είναι άλλη. Ο Πρωθυπουργός έκανε επί έξι μήνες τη χειρότερη διαπραγμάτευση που μπορούσε να κάνει κυβέρνηση. Και έφτασε στο χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα. Πετυχαίνοντας τη χειρότερη δυνατή συμφωνία. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τα περί πραξικοπήματος είναι, απλώς, για εσωτερική και εσωκομματική κατανάλωση.

Η συμφωνία αυτή, το τρίτο μνημόνιο δηλαδή, έφερε και το ρήγμα στο ΣΥΡΙΖΑ. Απευθυνόμενος στους εσωκομματικούς του αντιπάλους, ο Πρωθυπουργός είπε ότι ασφάλεια της ιδεολογικής καθαρότητας σε στιγμές κρίσης δεν υπάρχει. Ότι βρισκόμαστε σε μη φυσιολογικές έκτακτες συνθήκες και εναλλακτικές δεν υπάρχουν. Μα αυτό δεν πρέσβευε ο κος Τσίπρας επί 5 χρόνια; Δεν κατηγορούσε τις προηγούμενες κυβερνήσεις από την ασφάλεια της ιδεολογικής του καθαρότητας; Δεν μίλαγε για άλλο δρόμο εκτός μνημονίων; Ο Πρωθυπουργός επί 5 χρόνια έσπερνε ανέμους και τώρα θερίζει θύελλες. Και καθόσον αφορά στον ίδιο, έπαθε και έμαθε. Τα δίδακτρα, όμως, της πολιτικής του διαπαιδαγώγησης αποδείχθηκαν πανάκριβα για τη χώρα.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η επόμενη μέρα

Η επόμενη μέρα

«Eις την ζωήν όλων των εθνών υπάρχουν στιγμαί που επιβάλλουν έξαρσιν ηθικήν και εθνικήν. Kαι τας στιγμάς αυτάς ακριβώς ζη σήμερον η χώρα μας. Με στηρίζει όμως η πεποίθησις ότι και αι μεγαλύτεραι δυσχέρειαι μπορούν να αντιμετωπισθούν με την επιστράτευσιν όλων των δυνάμεων και των αρετών του Έθνους. Η ομόνοια, η σύμπνοια, η συναδέλφωσις αποτελούν εθνικήν επιταγήν. Είναι επίσης αυτήν την ώραν εθνική επιταγή η σωφροσύνη, η ψυχραιμία, η συνειδητοποίησις των ευθυνών».

Αναλαμβάνοντας τις τύχες της χώρας μετά την πτώση της δικτατορίας και την κυπριακή τραγωδία, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποκατέστησε την εθνική ενότητα. Δημιούργησε ένα νέο πολιτικό φορέα και ένα νέο καταστατικό χάρτη για τη χώρα. Έδωσε το όραμα της ένταξης στην ΕΟΚ. Οι πληγές επουλώθηκαν, η κοινοβουλευτική δημοκρατία εδραιώθηκε, ο νέος κύκλος της μεταπολίτευσης άνοιξε. Μια συντεταγμένη πορεία στη διάρκεια της οποίας πετύχαμε πολλά.

Η χώρα σήμερα βρίσκεται στο ναδίρ. Η οικονομία της έχει καταστραφεί. Το κύρος της έχει πληγεί. Το πολιτικό σύστημα έχει απονομιμοποιηθεί. Η κοινωνική συνοχή έχει διαρραγεί. Βρισκόμαστε μπροστά σε δυο επιλογές. Η πρώτη είναι να αναλωθούμε σε ένα κυνήγι μαγισσών. Όλοι εναντίον όλων. Να διολισθήσουμε στο διχασμό, το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, την αποσύνθεση. Η άλλη επιλογή είναι να κλείσουμε τον κύκλο της παρακμής και της καταστροφής. Να ανοίξουμε τον κύκλο της ανασυγκρότησης. Η λύση είναι μια. Η κινητοποίηση όλων των δυνάμεων του έθνους και η δημιουργία κυβέρνησης εθνικής ανασυγκρότησης. Που θα στηριχθεί από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις του Κοινοβουλίου για να υλοποιήσει τη Συμφωνία. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις της αντιπολίτευσης έχουν επιδείξει υψηλό αίσθημα εθνικής ευθύνης. Υιοθετώντας μια στάση διαμετρικά αντίθετη από τη στάση που επέδειξε ο ΣΥΡΙΖΑ είτε ως αντιπολίτευση είτε ως κυβέρνηση.

Όσο πιο αποφασιστικά και γρήγορα προχωρήσουμε, τόσο πιο γρήγορα θα αποκατασταθεί η ομαλότητα, θα λειτουργήσει η οικονομία, θα έρθει η ανάπτυξη, και θα αποκατασταθεί η κοινωνική συνοχή. Αλλά πρέπει να πάμε και ένα βήμα παραπέρα. Να βάλουμε το πλαίσιο και τους πυλώνες για τη μακροπρόθεσμη ανάκαμψη μέσα από την ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού της χώρας. Ο Πρωθυπουργός έχει την αποκλειστική και ιστορική ευθύνη. Από τις αποφάσεις του θα κριθούν όλα. Πρέπει να κλείσει τα αυτιά του στις σειρήνες του διχασμού και της κατασκευής ενόχων προκειμένου να καλυφθούν τα λάθη που διεπράχθησαν. Και φέρουν τη σφραγίδα του και της κυβέρνησής του. Να σφυρηλατήσει την εθνική ενότητα και να βαδίσει το δρόμο της δημιουργίας. Να διορθώσει πορεία. Μήπως μπορέσει τουλάχιστον να αποκαταστήσει, έστω και μερικώς, τη ζημία που υπέστη η χώρα. Η ιστορία θα κρίνει.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Στα πρόθυρα του χάους

Στα πρόθυρα του χάους

Υποτίθεται ότι το δημοψήφισμα θα έλυνε τα χέρια του Πρωθυπουργού. Θα ισχυροποιούσε τη θέση του στο εσωτερικό αλλά κυρίως θα ενίσχυε τη διαπραγματευτική του θέση στο εξωτερικό. Το πρώτο επιβεβαιώθηκε. Ο Πρωθυπουργός ανεδείχθη προσωρινός ηγεμών σε μια κατεστραμμένη χώρα. Όσο για το δεύτερο, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Όχι μόνο δεν ενισχύθηκε η διαπραγματευτική μας θέση, αλλά η διαπραγμάτευση τινάχθηκε στον αέρα. Η κόπωση των Ευρωπαίων από τα τερτίπια της κυβέρνησης οδήγησε σε σκλήρυνση της στάσης τους και πλήρη αδιαλλαξία. Ετοίμασαν σχέδιο για το Grexit, το οποίο επιδόθηκε επισήμως, προς αποφυγή παρερμηνειών, στον έλληνα Πρωθυπουργό στη δραματική Σύνοδο Κορυφής. Επιβεβαιώθηκε, έτσι, ο κυνικός αλλά απαράβατος κανόνας της διεθνούς πολιτικής. Ποτέ ο ισχυρός δεν υποκύπτει στον εκβιασμό του αδύναμου. Και ότι ο αδύναμος πρέπει να γνωρίζει πότε να υποχωρεί για να αποφύγει την καταστροφή. Ο Πρωθυπουργός, απομονωμένος πια, αντελήφθη επιτέλους το αυτονόητο. Ή θα έπρεπε να συνεχίσει την πορεία της σύγκρουσης, ως καμικάζι, οδηγώντας τη χώρα στον όλεθρο ή θα έπρεπε να αλλάξει ρότα. Φαίνεται ότι επέλεξε το δεύτερο. Ταυτόχρονα, όμως, ανακάλυψε και κάτι ακόμα. Ότι η διαπραγμάτευση θα ξεκινούσε από μηδενική βάση και ότι η Συμφωνία δεν εξαρτάται πια από εμάς αλλά από τους άλλους. Οι οποίοι έχοντας μηδενική εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, της έδωσαν μια τελευταία ευκαιρία και μια μόνη επιλογή. Συνθηκολόγηση άνευ όρων.

Εδώ που φτάσαμε η Συμφωνία θα είναι κάτι παραπάνω από επώδυνη. Μετά την 5μηνη καταστροφή, τις τράπεζες κλειστές, και την οικονομία να έχει ξανακυλήσει στην ύφεση η χώρα μπαίνει σε ένα νέο και πιο σκληρό Μνημόνιο. Με μια κοινωνία εξουθενωμένη μετά από 6 χρόνια λιτότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκβίασε εκλογές για να καταλάβει την εξουσία. Εκτροχίασε μια χώρα που επέστρεφε στην ομαλότητα και ετοιμαζόταν σιγά-σιγά να ξαναβγεί στις αγορές. Αφού περιπλανήθηκε 5 μήνες στα μονοπάτια της ρήξης και του χάους, ετοιμάζεται τώρα να υπογράψει και να υλοποιήσει το τρίτο και πιο σκληρό Μνημόνιο.

Αν τελικά υπάρξει Συμφωνία, τη Δευτέρα αρχίζουν τα δύσκολα. Ποιο πολιτικό προσωπικό θα εφαρμόσει αυτό το Μνημόνιο; Αυτό που οφείλει την πολιτική του ύπαρξη, αποκλειστικά και μόνο στον εξορκισμό και τη δαιμονοποίηση των Μνημονίων; Μια κυβέρνηση και ένα κόμμα που το κύτταρό τους είναι αντι-Μνημονιακό; Μια κυβέρνηση και ένα κόμμα που έχουν ταλέντο στη διαμαρτυρία και στην κατασκευή ενόχων αλλά μηδενική ικανότητα διοίκησης; Κι αν ακόμα, ο Τσίπρας μεταλλαχθεί σε Σαμαρά, παίρνετε όρκο για τους υπόλοιπους; Οι πολιτικές εξελίξεις είναι αναπόφευκτες. Και θα είναι ραγδαίες.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Ροκέ

Ροκέ

Το «όχι» κέρδισε το δημοψήφισμα με εμφατική πλειοψηφία. Το στρατόπεδο του «ναι» απέτυχε να πείσει για το πραγματικό διακύβευμα. Η κυβέρνηση έθεσε ένα παραπλανητικό ερώτημα και πήρε μια αυτονόητη απάντηση. Όλοι θέλουν μια καλύτερη συμφωνία από την προηγούμενη. Και μάλιστα όταν ο πρωθυπουργός της χώρας υπόσχεται εμφατικά ότι θα την κάνει delivery εντός 48 ωρών. Κάποιοι στην κυβέρνηση θεωρούν ότι άνοιξε ο κύκλος της πολιτικής τους ηγεμονίας. Σπεύδουν. Ο Πρωθυπουργός πρέπει να υλοποιήσει την εντολή που έλαβε από τον ελληνικό λαό. Πρέπει εντός 48 ωρών να συνάψει συμφωνία. Καλύτερη από την προηγούμενη. Κρατώντας την Ελλάδα στο ευρώ και στην Ευρώπη και διασφαλίζοντας την ενότητα της κοινωνίας. Εν τω μεταξύ, να αποκαταστήσει την ομαλότητα, να ανανήψει την οικονομική δραστηριότητα, να ανοίξει τις τράπεζες, να πληρώσει μισθούς και συντάξεις και να αποτρέψει τη χρεοκοπία.

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Όπως ο γάμος, έτσι και η συμφωνία χρειάζεται δυο. Δεν αρκεί να θέλεις μόνο εσύ να συμφωνήσεις, πρέπει να το επιθυμεί και η άλλη πλευρά. Ακόμη περισσότερο, να θέλει να ζήσει μαζί σου. Μετά από όλα όσα έχουν συμβεί αυτό είναι τουλάχιστον αβέβαιο. Μετά τον περήφανο και ανυποχώρητο μαξιμαλισμό της ελληνικής πλευράς, οι αγορές και το ευρώ ελάχιστα επηρεάστηκαν. Αυτό που υπέστη πραγματικό πλήγμα είναι η αξιοπιστία μας και η σχέση μας με τους εταίρους. Απομένει να δούμε αν το πλήγμα αυτό είναι ανεπανόρθωτο. Αν, δηλαδή, υπάρχει ακόμα το κεφαλαιώδες προαπαιτούμενο κάθε κοινωνικής σύμβασης. Η εμπιστοσύνη. Ο Πρωθυπουργός έκανε τρεις κινήσεις προς τη σωστή κατεύθυνση. Εκφώνησε το σωστό διάγγελμα αυτή τη φορά, συγκάλεσε Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών και απέλυσε τον ακκιζόμενο εμπνευστή της καταστροφής. Απομένει να δούμε εάν όλα αυτά είναι too little too late.

Ο Πρωθυπουργός κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος τον παράδεισο. Έξι μήνες μετά, ζήτησε και πήρε εντολή να διαπραγματευτεί μια καλύτερη κόλαση. Αν όλα πάνε καλά, θα υπογράψει συμφωνία. Δηλαδή, ένα νέο Μνημόνιο. Αν το δεχτεί το κόμμα του. Μετά την καταστροφή που έχει επέλθει, η συμφωνία αυτή θα είναι επώδυνη. Με βάρη και θυσίες, που θα κληθεί να σηκώσει ο ίδιος ο λαός που τον εκπαιδεύσαμε να λέει «όχι». Γιατί ποτέ δεν του είπαμε την αλήθεια. Νομοτελειακά, η φθορά του Πρωθυπουργού και της κυβέρνησης του θα είναι ραγδαία.

Τι πέτυχε, λοιπόν, ο Πρωθυπουργός, επί της ουσίας; Μια προσωρινή πολιτική ηγεμονία σε μια κατεστραμμένη χώρα. Έκανε, αυτό που λέμε στο σκάκι, ένα μεγαλειώδες ροκέ. Την τελευταία αμυντική κίνηση του βασιλιά σε μια χαμένη παρτίδα. Πριν υποστεί το αναπόφευκτο ρουά ματ.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

“ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ”

“ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ”

Συνηθίζουμε να λέμε ότι η επιλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή να εντάξει την Ελλάδα στην Ενωμένη Ευρώπη είχε στόχο να διασφαλίσει την δημοκρατία, την ευημερία και την εθνική μας ασφάλεια. Πράγματι, μπορούμε με βεβαιότητα, σήμερα, να πούμε ότι η ιστορική αυτή επιλογή δικαιώθηκε.

Η χώρα έζησε 4 δεκαετίες απρόσκοπτης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Κάτι που από συστάσεως του ελλαδικού κράτους δεν ήταν αυτονόητο. Αλλά ζητούμενο. Έζησε μέρες ευημερίας. Από ψωροκώσταινα έγινε αναπτυγμένο κράτος της Ευρώπης. Με κοινοτικά κονδύλια, κυρίως.

Τα οποία οι κακοί εταίροι μας διοχέτευαν αφειδώς. Όπως το πακέτο Ντελόρ, το πακέτο Σαντέρ και τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα. Για να αναπτύξουμε τον παραγωγικό ιστό της χώρας μέσα στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας. Αυτό δεν το πράξαμε.

Η ευθύνη, όμως, βαραίνει εμάς, όχι αυτούς. Διασφάλισε, τέλος, η επιλογή αυτή την άμυνα της χώρας. Κυρίως, γιατί μας ενέταξε σε μια οικογένεια κρατών και συμμαχιών που πολλαπλασίασαν την ισχύ μας και θωράκισαν την άμυνα της χώρας. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, τότε, την επιλογή αυτήν δεν την έθεσε σε δημοψήφισμα.

Πρώτον, γιατί είχε νωπή λαϊκή εντολή. Είχε εκλεγεί με βασική στόχευση την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Και για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ο λόγος του ήταν προαγγελία έργου. Και γιατί ήξερε την αποστολή και το χρέος ενός πραγματικού ηγέτη. Να ηγείται και όχι να άγεται.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όμως, στόχευσε και πέτυχε κάτι πολύ περισσότερο με αυτή του την απόφαση. Βαθύς και διεισδυτικός μελετητής της ελληνικής ιστορίας, ήταν γνώστης των μεγάλων προτερημάτων και των μεγάλων ελαττωμάτων του ελληνικού λαού.

Με την επιλογή του «ανήκομεν εις την Δύσιν», ανήκουμε στην Ευρώπη, πέρα από τη δημοκρατία, την ευημερία και την εθνική ασφάλεια της χώρας, επιδίωξε και κάτι πολύ μεγαλύτερο. Να δώσει στους Έλληνες το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα μπορούσαν να ξεδιπλώσουν τις αρετές τους και να τιθασεύσουν τα ελαττώματά τους.

Αυτό το πλαίσιο κανόνων, θεσμών, ορθολογισμού και ασφάλειας που κάνει τους Έλληνες να μεγαλουργούν εκτός Ελλάδος. Αυτό το πλαίσιο, που θα τους ανάγκαζε να τιθασεύσουν τα ελαττώματα που οδήγησαν στο παρελθόν το ελλαδικό κράτος σε υπανάπτυξη, θεσμική καχεξία και εθνικές συμφορές.

Αυτό το πλαίσιο διαρρηγνύεται σήμερα με αφροσύνη, από ανθρώπους που η ιστορία θα τους καταδικάσει με τα πιο μελανά χρώματα. Από ανθρώπους που δεν μπορούν να ηγηθούν, αλλά άγονται. Η επικράτηση του όχι θα σημάνει έξοδο από την Ευρώπη. Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε. Έχουμε ιστορική ευθύνη απέναντι στις επερχόμενες γενιές. Για αυτό, την Κυριακή, θα ψηφίσουμε ναι στην Ευρώπη.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”