Η ΝΔ σε κρίσιμο σταυροδρόμι

Η ΝΔ σε κρίσιμο σταυροδρόμι

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Έχει δύο επιλογές. Η πρώτη είναι η εσωστρέφεια, και η συρρίκνωση. Να υποστεί τη διαδικασία της μοριοποίησης και της ανασύνθεσης του κεντροδεξιού χώρου ερήμην της και εις βάρος της. Η δεύτερη επιλογή είναι να αποκτήσει την πρωτοβουλία της ανασύνθεσης της κεντροδεξιάς και να ξαναγίνει εκφραστής του πλειοψηφικού ρεύματος της κοινωνίας. Αυτή η δεύτερη επιλογή είναι μονόδομος.

Η διαδικαδία εκλογής αρχηγού θα συμβάλλει σ’ αυτή την κατεύθυνση μόνον αν αποτελέσει εγγύηση τριών θεμελιωδών προϋποθέσεων.

Εγγύηση για την ενότητα της παράταξης. Ο Πρόεδρος της ΝΔ πρέπει να μπορεί να συνθέσει στο πλαίσιο μιας ευρείας πολυσυλλεκτικής παράταξης. Όχι να συρρικνώσει στο όνομα μιας δήθεν ιδεολογικής καθαρότητας.

Εγγύηση για την επικαιροποίηση των ιδεολογικών της αρχών. Μέσα από ένα συνέδριο αρχών και θέσεων. Συνέδριο που θα επικαιροποιήσει την ιδεολογική μας ταυτότητα του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Και θα αρθρώσει στρατηγικό σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της μεταμνημονιακής Ελλάδας. Αξιόπιστο προγραμματικό λόγο για τις μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα μας.

Εγγύηση για την οργανωτική ανασυγκρότηση και ανανέωση της παράταξης. Σήμερα, οι συνθήκες απαιτούν ένα κόμμα που θα αντλεί νομιμοποίηση από ορθολογικές δημοκρατικές δομές και όχι από το χάρισμα του εκάστοτε ηγέτη. Ένα κόμμα ανοιχτό, δημοκρατικό, συμμετοχικό. Που οι άξιοι θα εκλέγονται χωρίς λίστες και γραμμές, τα συλλογικά όργανα θα λειτουργούν, και θα υπάρχει αξιολόγηση ανθρώπων και ιδεών. Η ανανέωση προϋποθέτει ανατροπές. Όχι σε ηλικία αλλά σε νοοτροπία. Η ΝΔ θα πρέπει να δημιουργήσει προϋποθέσεις συμμετοχής στη πολιτική διαδικασία ανθρώπων ικανών και καταξιωμένων. Η πολιτική παράδοση είτε εξ αίματος, είτε εξ αγχιστείας δεν μπορεί φυσικά να αποτελέσει κριτήριο αποκλεισμού από τα κοινά. Αλλά δεν μπορεί να αποτελεί και το μοναδικό κριτήριο συμμετοχής. Πρέπει να συμπληρώνεται από το κριτήριο της αξιοσύνης. Και κάτι τελευταίο. Στις ηλικίες 18-24 η ΝΔ πήρε 17%. Αναντίστοιχο με τα ποσοστά της κραταιάς ΔΑΠ στα ΑΕΙ. Που είναι τελικά ποσοστά συγκυριακής συντεχιακής ταύτισης και όχι στη βάση πολιτικής ιδεολογίας, λόγου, και οράματος. Αποτέλεσμα της αποπολιτικοποίησης του φοιτητικού κινήματος. Που κατέληξε προγυμναστήριο του πελατειακού πολιτικού συστήματος. Καλή είναι η διοργάνωση εκδρομών, πάρτυ και βοηθημάτων για να περνάς τα μαθήματα αλλά δεν αποτελεί γύμνασμα ιδεολογικής τριβής και πολιτικής συμμετοχής.

Ο πρόεδρος της ΝΔ θα πρέπει να εγγυηθεί όλα αυτά μέσα από τη λειτουργία ενός σύγχρονου, ανοιχτού, ευρωπαικού κόμματος. Είναι η ευθύνη που του αναλογεί και μας αναλογεί για να βγεί η χώρα μας απο τη κρίση και το πολιτικό μας σύστημα απο τη θεσμική υπανάπτυξη.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Το αφήγημα του Αλέξη Τσίπρα

Το αφήγημα του Αλέξη Τσίπρα

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι αναμφίβολα ο μεγάλος νικητής των εκλογών. Η νίκη του είναι εμφατική γιατί ήλθε μετά από μια καταστροφική οκτάμηνη διακυβέρνηση και την υπογραφή ενός τρίτου μνημονίου. Και σφυρηλατεί πλέον κομματική ταύτιση με μια μεγάλη μάζα ψηφοφόρων που ψήφισαν τον ίδιο ή τις επιλογές του (δημοψήφισμα) τρεις συνεχόμενες φορές. Σημαντική παράμετρος για ένα νέο κόμμα που εκτινάχθηκε από μονοψήφια ποσοστά σε ποσοστά εξουσίας σε μικρό χρονικό διάστημα.

Όσοι προσδοκούσαν ότι ο κ.Τσίπρας και το κόμμα του θα αποτελούσαν μια βραχύβια αριστερή παρένθεση διαψεύστηκαν. Για τρεις κυρίως λόγους.

Πρώτον γιατί οκτώ μήνες διακυβέρνησης είναι πολύ μικρό χρονικό διάστημα για να μην δώσουν οι εκλογείς μια δεύτερη ευκαιρία σε ένα νέο πολιτικό. Είναι επίσης δύσκολο για τους ψηφοφόρους να αποδεχθούν τόσο γρήγορα ότι έκαναν λάθος επιλογή. Και αποδείχθηκε εξίσου δύσκολο να επιστρέψουν στη ΝΔ που αποδοκίμασαν μόλις πριν οκτώ μήνες.

Δεύτερον η φθορά του κ.Τσίπρα, παρά το συμπυκνωμένο πολιτικά χρόνο, αποδείχθηκε μικρότερη από τη φθορά των παραδοσιακών κομμάτων της μεταπολίτευσης. Κάτι το οποίο επιτυχημένα ανέδειξε και στόχευσε.

Τρίτον η στάση του στη διαπραγμάτευση και απέναντι στο μνημόνιο που συμφώνησε. Ο κ. Τσίπρας διεξήγαγε μια ανερμάτιστη και αποτυχημένη διαπραγμάτευση. Με καταστροφικά αποτελέσματα για τη χώρα. Πέτυχε όμως να την εγγράψει στο συλλογικό υποσυνείδητο πολλών πολιτών ως μια πράξη αντίστασης, έστω και μάταιης, του μικρού Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ των αγορών, των δανειστών και των εταίρων μας. Απευθυνόμενος στο σύνδρομο της θυματοποίησης που διακατέχει πολλούς συμπολίτες μας. Συναφές και το αφήγημα που κατασκεύασε για να εξηγήσει τη μνημονιακή του μετάλλαξη. Το μνημόνιο ως αναγκαίο κακό. Προϊόν εκβιασμού, και ύστατου συμβιβασμού. Κάτι το οποίο αναγκαζόμαστε να εφαρμόσουμε αλλά με το οποίο διαφωνούμε πλήρως. Το αφήγημα αυτό διατηρούσε τους συμβολισμούς της αντιμνημονιακής στάσης μέσα στη μνημονιακή μετάλλαξη. Και διαβεβαίωνε τους ψηφοφόρους για μια κοινωνικά πιο ευαίσθητη εφαρμογή του μνημονίου από τους κοινωνικά ανάλγητους αντιπάλους. Ο ΣΥΡΙΖΑ που απέτυχε σε όλα κέρδισε τις εκλογές γιατί πέτυχε να κυριαρχήσει το αφήγημα του. Έχουμε έτσι τη συνέχιση ενός ιστορικού παράδοξου. Η αριστερά να αποτυγχάνει στο πεδίο της πραγματικότητας αλλά να επικρατεί στο πεδίο της εικονικής πραγματικότητας και των προσδοκιών.

Εδώ τελειώνουν τα καλά νέα για τον κ. Τσίπρα. Τα κακά νέα είναι ότι κέρδισε σε ένα συρρικνωμένο εκλογικό σώμα. Σχεδόν ένας στους δύο ψηφοφόρους επέλεξε την αποχή. Πήρε 35,5% επί του συνόλου των ψηφισάντων αλλά γύρω στο 18% επί του συνολικού εκλογικού σώματος. Έχοντας απολέσει σε πραγματικούς αριθμούς 323,000 ψηφοφόρους από τον περασμένο Ιανουάριο. Πλειοψήφησε στις εκλογές αλλά συνεχίζει να μειοψηφεί στην κοινωνία.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η τελευταία ευκαιρία

Η τελευταία ευκαιρία

Οι αποφάσεις που θα πάρουμε την επόμενη Κυριακή θα κρίνουν την πορεία του τόπου για πολλά χρόνια. Η κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις εκλογές θα κληθεί να αντιμετωπίσει μια ζοφερή πραγματικότητα.

Δεν είναι μόνο ότι θα πρέπει να εφαρμόσει το τρίτο και πλέον επώδυνο μνημόνιο, που συμφώνησαν ο κ. Τσίπρας και ο κ. Καμμένος. Θα παραλάβει μια οικονομία που, λόγω των capital controls, έχει καταρρεύσει. Και από τους θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης του 2014 έχει ξανακυλήσει στην ύφεση. Την ανεργία, που είχε σημειώσει μικρή μείωση το 2014 και έδειχνε σημάδια αποκλιμάκωσης, να έχει πάλι αυξηθεί. Την παραγωγή του μεταποιητικού τομέα σε υποχώρηση λόγω των δυσκολιών από την επιβολή των capital controls. Τη βιομηχανία να παρουσιάζει μείωση του κύκλου εργασιών κατά 13,4%. Το χρηματιστήριο να έχει καταγράψει τους τελευταίους μήνες απώλειες της τάξης του 25%. Τις επενδύσεις να έχουν παγώσει και τους επενδυτές να εγκαταλείπουν τη χώρα. Τα ταμειακά διαθέσιμα των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης να έχουν στεγνώσει από τον εσωτερικό αναγκαστικό δανεισμό που επέβαλε η παραιτηθείσα κυβέρνηση. Το τραπεζικό σύστημα στην εντατική και σε ανάγκη νέας μεγάλης ανακεφαλαιοποίησης του ύψους των 25 δις. Τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του Δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα αυξημένες. Και τον κίνδυνο του Grexit να ελλοχεύει αν συνεχίσουμε τα ίδια λάθη.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα δεινά που έφερε η οκτάμηνη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην οικονομία, 270 σχολεία παραμένουν κλειστά σε όλη τη χώρα ενώ τα υπόλοιπα προσπαθούν να λειτουργήσουν με χιλιάδες κενά. Και το μεταναστευτικό να αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της κοινωνικής μας συνοχής.

Ο κ. Τσίπρας όμως παραμένει αμετανόητος. Προσπαθεί να καλύψει τη μνημονιακή του στροφή με αντισυστημικό λόγο. Δημιουργώντας μια νέα πλατφόρμα αντιμνημονιακής καθαρότητας μέσα στο κόμμα του, και έτσι, μια νέα πηγή αστάθειας. Και αντί να επιδιώκει συνεργασίες για την έξοδο από την κρίση, που αυτός επιδείνωσε, να διεκδικεί αλαζονικά την αυτοδυναμία.

Ευτυχώς, οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές δυνάμεις έχουν καταλάβει τι διακυβεύεται. Και το μέγεθος των δυσκολιών. Γι’ αυτό με ρεαλισμό και ευθύνη ο Πρόεδρος της ΝΔ όχι μόνο δεν υπόσχεται τίποτα αλλά φωνάζει συνεχώς για την ανάγκη ευρύτερων συνεργασιών. Γιατί αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία. Να αποκτήσουμε πολιτική σταθερότητα, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπει η χώρα και πάλι στο δρόμο της ανάπτυξης. Να ολοκληρωθούν οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, να ξαναλειτουργήσει το τραπεζικό σύστημα, να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις και να ξαναέλθουν επενδύσεις. Για να γίνουν όλα αυτά απαιτείται συνεργασία και συναίνεση. Μόνο έτσι θα κερδηθεί η τελευταία ευκαιρία.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Νέα Δημοκρατία ή νέα αβεβαιότητα

Νέα Δημοκρατία ή νέα αβεβαιότητα

Στις 25 Ιανουαρίου, όταν οι εκλογές έφεραν στην πρώτη θέση τον ΣΥΡΙΖΑ και του έδωσαν την πρώτη εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης στον Αλέξη Τσίπρα. Εκείνος επέλεξε ως κυβερνητικό εταίρο τον Πάνο Καμμένο και ως κεντρική πολιτική την “υπερήφανη” διαπραγμάτευση. Επέλεξε ως Υπουργό Οικονομικών τον Γιάνη Βαρουφάκη, ως Υπουργό Παραγωγικής Ανασυγκρότησης τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και μια σειρά από άλλα πρόσωπα, που αποδείχθηκαν πλήρως ακατάλληλα για τις θέσεις τους με καταστροφικά αποτελέσματα.

Έχουν περάσει μόλις οκτώ μήνες από τότε και η μόνη υπόσχεση του Αλέξη Τσίπρα, που δεν διαψεύσθηκε ήταν αυτή που έλεγε ότι σε έξι μήνες η Ελλάδα θα γινόταν μια άλλη χώρα. Έγινε μια άλλη χώρα, πολύ χειρότερη και με πολύ χειρότερες συνθήκες για τους πολίτες της. Μια χώρα παράδειγμα προς αποφυγή για όλη την Ευρώπη, μια χώρα που συσσώρευσε ακόμη μεγαλύτερα χρέη, μια χώρα με κλειστές τράπεζες, μια χώρα που έφτασε ένα βήμα πριν την αποπομπή της από την Ευρωζώνη.

Είναι αλήθεια ότι τον Ιανουάριο, πολλοί ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή ήθελαν η χώρα να έρθει σε ρήξη με τους δανειστές και μάλιστα συνοδεύοντας την ψήφο με τη φράση «πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα;». Κάποιοι άλλοι επέλεξαν τον Αλέξη Τσίπρα θέλοντας την Ελλάδα στην Ευρώπη και στο ευρώ, αλλά επιζητώντας σκληρή διαπραγμάτευση, ώστε να χαλαρώσουν οι όροι των μνημονίων.

Ο κ. Τσίπρας διέψευσε και τους δύο, ούτε σε ρήξη ήλθε, καθώς ευτυχώς για τη χώρα την τελευταία στιγμή υπαναχώρησε, ούτε ουσιαστική διαπραγμάτευση έκανε. Με αποτέλεσμα ένα τρίτο σκληρότερο μνημόνιο, που δεσμεύει τη χώρα για τα επόμενα χρόνια. Επίσης, διέψευσε όσους ψήφισαν Ποτάμι ή ΠΑΣΟΚ με την ελπίδα μιας Αριστερής- Κεντροαριστερής Κυβέρνησης και επιμένει να συνεργαστεί εκ νέου με τους ΑΝ.ΕΛ. Σήμερα, ουδείς μπορεί να πει ότι δεν ήξερε, αυτοί οι οκτώ μήνες απέδειξαν το κόστος της κάθε διαφορετικής διαδρομής. Τα διλήμματα της 20ης Σεπτεμβρίου είναι πλέον ξεκάθαρα για κάθε Έλληνα πολίτη.

Οι εκλογείς καλούνται να διαλέξουν ανάμεσα σε σταθερότητα, σιγουριά, ασφάλεια ή αστάθεια και ολέθριους κινδύνους με νέες περιπέτειες και κίνδυνο το Grexit. Η Νέα Δημοκρατία δηλώνει έτοιμη να συνεργαστεί με όλους για να δώσει στον τόπο μια ισχυρή Κυβέρνηση, από την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να συνεργαστεί εκ νέου με τους ΑΝΕΛ που είναι αμφίβολο αν θα βρίσκονται στην επόμενη Βουλή. Ο κίνδυνος του Grexit δεν έχει περάσει και ο πιο ασφαλής δρόμος προς την έξοδο, είναι η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ οι διασπάσεις και οι συνεχείς εκλογές. Η πολιτική σταθερότητα είναι σήμερα αναγκαία προϋπόθεση για να υπάρξει ανάπτυξη και έξοδος από την κρίση.

Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα σε επενδύσεις και δουλειές ή κρατισμό και ανεργία. Η Νέα Δημοκρατία θέτει ως πρώτο στόχο τις μεταρρυθμίσεις και την προσέλκυση επενδύσεων, ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και έχει αποδείξει ότι μπορεί να το επιτύχει. Από την άλλη πλευρά η Κυβέρνηση Τσίπρα εξαφάνισε τη χώρα από τον παγκόσμιο επενδυτικό χάρτη και αποδείχθηκε εχθρική απέναντι στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στην ανάπτυξη.

Την Κυριακή ψηφίζουμε μια Ελλάδα με τραπεζικό σύστημα που λειτουργεί και στηρίζει την επιχειρηματικότητα, συμβάλει στην απασχόληση ή μια χώρα με capital controls που διώχνουν επιχειρήσεις, φέρνουν ανεργία και ταλαιπωρούν τον κόσμο. Ενώ μέχρι τον Δεκέμβριο η Ελλάδα φαινόταν να βγαίνει από το Μνημόνιο, από τον Ιούλιο και μετά υπέστημεν τις συνέπειες της κατάρρευσης του τραπεζικού μας συστήματος και της διαρκούς αβεβαιότητας.

Το κεντρικό δίλλημα αυτών των εκλογών είναι Νέα Δημοκρατία ή νέα αβεβαιότητα. Και αυτό διότι το εκλογικό σύστημα παίζει καταλυτικό ρόλο. Το κόμμα που θα λάβει τις περισσότερες ψήφους, ακόμη και μία παραπάνω ψήφο, θα πάρει το bonus των πενήντα εδρών και θα έχει την πρωτοβουλία για τον σχηματισμό Κυβέρνησης, που καλείται να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο.

Μόνο μια Κυβέρνηση με κορμό τη Νέα Δημοκρατία και Πρωθυπουργό τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη μπορεί να απαντήσει θετικά σε όλα αυτά τα διλήμματα και να πάει την Ελλάδα μπροστά.

Άρθρο στα “ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ”

Παιδεία ώρα μηδέν

Παιδεία ώρα μηδέν

Η φετινή σχολική χρονιά άρχισε με χιλιάδες κενά. Τα περισσότερα από κάθε άλλη χρονιά. Η προθεσμία για την υποβολή αιτήσεων για την πρόσληψη των αναπληρωτών καθηγητών έληξε μόλις την περασμένη Παρασκευή. Την ημέρα έναρξης της σχολικής χρονιάς, δηλαδή. Η διάλυση πρωτοφανής. Η έλλειψη κάθε προγραμματισμού, επίσης.

Όπως και σε κάθε άλλο τομέα κυβερνητικού έργου έτσι και στην παιδεία, κυρίως στην παιδεία, ποτέ άλλοτε κυβέρνηση δεν έφερε τέτοια καταστροφή μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Διέλυσαν όσα με κόπο χτίσαμε τα τελευταία πέντε χρόνια χωρίς να έχουν εντολή γι’ αυτό γιατί πολύ απλά ούτε πρόγραμμα ούτε προτάσεις για την παιδεία είχαν παρουσιάσει στον ελληνικό λαό. Τα τελευταία χρόνια είχαμε πετύχει ευρεία συναίνεση για την ανάταξη του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Με έμφαση στην αξιολόγηση και την αριστεία.

Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση νομοθετήσαμε (4186/2013) το Νέο Λύκειο, το Νέο Επαγγελματικό Λύκειο, τις Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης και το θεσμό της Μαθητείας. Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, τα πρότυπα, η ενίσχυση των μαθημάτων γενικής παιδείας, η Τράπεζα Θεμάτων, η εισαγωγή στα ΑΕΙ με βάση την επίδοση και στα τρία χρόνια του Λυκείου, η βάση του 10 στη γλώσσα και τα μαθηματικά, και η μείωση των μαθημάτων των πανελλαδικών σε 4 αποτέλεσαν μια ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση. Απόρροια πολυετούς εθνικού διαλόγου, που δημιουργούσε ένα σχολείο υψηλών απαιτήσεων. Ένα σχολείο και ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εντύπωνε μια κουλτούρα αριστείας στους νέους. Πέρα από τις γνώσεις που τους παρέχει και τις δεξιότητες που τους καλλιεργεί. Μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους από τα φροντιστήρια πίσω στα σχολεία.

Ακύρωσαν στην πράξη, τα δημόσια πρότυπα σχολεία που εδραιώσαμε σ’ όλη τη χώρα. Όπου παιδιά ανεξαρτήτως κοινωνικής προέλευσης και οικονομικού βαλαντίου, μπορούσαν να μπουν με μοναδικό κριτήριο την αξιοσύνη τους. Κατήργησαν στην πράξη και την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών που επαναφέραμε μετά από 32 χρόνια. Για να διατηρήσει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ένα θλιβερό προνόμιο. Να είναι το μόνο εκπαιδευτικό σύστημα που δεν αξιολογεί τους εκπαιδευτικούς του.

Κατήργησαν και την υποχρέωση οι μαθητές να έχουν τουλάχιστον 10 στα Μαθηματικά και στη Γλώσσα για να προαχθούν στην επόμενη τάξη του λυκείου. Κατήργησαν την Τράπεζα θεμάτων. Έναν θεσμό που φέραμε για να ενισχύσουμε την αντικειμενικότητα στις εξετάσεις και να διασφαλίσουμε την κάλυψη όλης της διδακτέας ύλης.

Κατήργησαν αβασάνιστα κάθε μέτρο που πήραμε να βελτιώσουμε την ποιότητα του δημόσιου σχολείου, να ενισχύσουμε την αυτοτέλεια του νέου λυκείου και να μειώσουμε την παραπαιδεία.

Πρόχειρα, χωρίς μελέτη. Για να επαναφέρουν τις εύκολες λαϊκίστικες συνταγές, που οδηγούν στην ημιμάθεια και μετά στην ανεργία.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Το μεταναστευτικό

Το μεταναστευτικό

Διανύουμε περίοδο γεωπολιτικών αλλαγών. Σε πολλές περιφέρειες του πλανήτη. Σχέσεις μεταξύ κρατών, ακόμα και συμμαχικών κρατών, επαναπροσδιορίζονται. Εκεί, όμως, που οι διαχωριστικές γραμμές χαράσσονται πια με αιματηρές συγκρούσεις είναι στη Μέση Ανατολή. Μια διαλεκτική του αίματος που κλιμακώθηκε μετά τη φρικιαστική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου. Τότε οι νεοσυντηρητικοί αποφάσισαν να επιβάλλουν τη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή. Η συνέχεια είναι λίγο έως πολύ γνωστή. Ο περίφημος εκδημοκρατισμός της περιοχής οδήγησε στην άνοδο ακραίων ισλαμικών δυνάμεων. Σεχταριστικές διαμάχες σε όλη τη Μέση Ανατολή και ριζοσπαστικοποίηση του ισλαμικού στοιχείου.

Αλλά το πιο ανησυχητικό είναι η εδραίωση του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού κράτους σε εδάφη του Ιράκ και της Συρίας. Αντί για κράτη που υποθάλπουν την τρομοκρατία, έχουμε πια ένα «κράτος τρομοκράτη». Και δεν είναι μόνο αυτό. Κράτη όπως η Λιβύη και το Ιράκ δεν έχουν σταθεροποιηθεί ακόμη. Και ένας εμφύλιος πόλεμος στη Συρία που μαίνεται, μετατράπηκε σε πεδίο αντιπαράθεσης περιφερειακών δυνάμεων αλλά και των δυο υπερδυνάμεων που συντάχθηκαν με αντίπαλα στρατόπεδα. Η Ρωσία με το καθεστώς Ασάντ και οι ΗΠΑ με τις αντικαθεστωτικές δυνάμεις. Αυτό τελμάτωσε κάθε προσπάθεια ειρηνευτικής λύσης και οδήγησε τα πράγματα σε αδιέξοδο. Οι εξελίξεις αυτές έχουν οδηγήσει σε εκατόμβη θυμάτων και σε εκατομμύρια εκτοπισμένων και προσφύγων. Η Αραβική Άνοιξη μετατράπηκε σε Αραβικό Χειμώνα και το Αιγαίο και η Μεσόγειος σε θάλασσες της μεγάλης εξόδου.

Οι πληγές που έχουν ανοίξει στη Μέση Ανατολή δεν επουλώνονται εύκολα. Και έχουν οξύνει το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα που βρήκε την Ευρώπη απροετοίμαστη. Με ένα θεσμικό πλαίσιο ξεπερασμένο. Και φυσικά την Ελλάδα, την εσχατιά της Ευρώπης, που λόγω εγγύτητας με τη Μέση Ανατολή αντιμετωπίζει οξύτατο πρόβλημα. Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτό το πρόβλημα από μόνη της. Είναι ένα διεθνές πρόβλημα. Η ιδεοληπτική και ανερμάτιστη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, αποδείχθηκε επικίνδυνη για πρόσφυγες και μετανάστες και απειλητική για τη κοινωνική μας συνοχή. Μετέτρεψε τη χώρα σε ανοχύρωτη πολιτεία στις βουλές των εμπόρων ψυχών.

Η κυβέρνηση ολιγώρησε σε τρία επίπεδα. Πρώτον, έπρεπε να είχε ζητήσει έκτακτη Σύνοδο Κορυφής για το μεταναστευτικό. Δεύτερον, έπρεπε να είχε κάνει τις απαραίτητες ενέργειες για να εκταμιεύσει το ποσό που της αναλογεί από τα ευρωπαϊκά κονδύλια, όπως υποδείκνυε ο Επίτροπος για το Μεταναστευτικό, ο κ. Αβραμόπουλος. Τρίτον, έπρεπε να έχει δημιουργήσει ένα ενιαίο κέντρο διαχείρισης της κρίσης. Το ότι και τα τρία αυτά στοιχειώδη τα πέτυχε η υπηρεσιακή κυβέρνηση σε μία εβδομάδα δείχνει το μέγεθος της διοικητικής ανεπάρκειας και ανικανότητας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

ΔΕΘ ΙΙ

ΔΕΘ ΙΙ

Ένα χρόνο πριν, στη Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης, ο τότε επερχόμενος κ. Τσίπρας υποσχόταν την ανατροπή. Την ανατροπή του μνημονίου. Την ανατροπή των αγκυλώσεων της μεταπολίτευσης. Την ακύρωση των περικοπών και την αποκατάσταση των αδικιών από ένα πρόγραμμα παροχών. Τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη. Ο τρίτος δρόμος έγινε τρίτο μνημόνιο. Αντί να ανατραπούν οι αγκυλώσεις της μεταπολίτευσης το μόνο που ανατράπηκε είναι ο μύθος της ηθικής ανωτερότητας της αριστεράς. Βαθύς νεπωτισμός, αδιαφάνεια, και κατάληψη του κράτους από τα φουσάτα τους. Όσο για τις παροχές όχι μόνο δεν έγιναν αλλά μας πήραν και ότι είχε απομείνει στα πορτοφόλια μας. Πρωτοφανής αναντιστοιχία λόγων και έργων. Για διοικητική ικανότητα ας μην το συζητήσουμε καλύτερα. Ψάχνουμε να βρούμε ένα υπουργείο, ένα τομέα κυβερνητικής ευθύνης που να επέδειξαν στοιχειώδη επάρκεια. Ο κ. Τσίπρας εξελέγη υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα και κυβέρνησε διαλύοντας τα πάντα.

Στη φετινή ΔΕΘ ο κ. Τσίπρας υπερασπίστηκε το τρίτο μνημόνιο. Γιατί είναι καλύτερο από τα προηγούμενα μας είπε. Το μνημόνιο που του επέβαλαν κατόπιν εκβιασμού και που αν εφαρμοστεί θα είναι καταστροφικό. Πάντα κατά τα λεγόμενα του. Και πήγε και ένα βήμα παραπέρα. Μας εξήγησε γιατί οι παρεμβάσεις του το έκαναν καλύτερο. Και ομολόγησε ότι είναι κρατικιστικό και φορομπηχτικό. Γιατί προτίμησε, όπως μας είπε, την αύξηση των φόρων αντί της μείωσης των δαπανών. Με άλλα λόγια, οικειοποιήθηκε τη πατρότητα του μνημονίου που μέχρι χθες αποκήρυσσε μετά βδελυγμίας. Ο επαναστάτης ανατροπέας των μνημονίων μετατράπηκε σε συντηρητικό ρεφορμιστή και εφαρμοστή του μνημονίου.

Ο κ. Τσίπρας βρίσκεται σε μια συνεχή σχοινοβασία. Ανάμεσα στο αντιμνημονιακό του παρελθόν, την μνημονιακή του μετάλλαξη, και την άγονη οκτάμηνη διακυβέρνηση του που κληροδότησε μόνο προβλήματα. Το χειρότερο όλων είναι ότι για άλλη μια φορά στέκεται αναποφάσιστος. Σε αναντιστοιχία με τη πραγματικότητα. Υπερασπίζεται τις αριστερές του καταβολές όταν η πραγματικότητα τον έχει σπρώξει στη σοσιαλδημοκρατία. Αποκηρύσσει τα μνημόνια την ώρα που υπερασπίζεται αυτό που συμφώνησε. Μιλάει για τη περιοριστική πολιτική της συμφωνίας την ώρα που αρθρώνει ένα παράλληλο πρόγραμμα που γνωρίζει ότι δεν μπορεί να εφαρμόσει. Η απόλυτη σύγχυση. Προσπαθεί για άλλη μια φορά να κλείσει το μάτι σε πολλά κοινά αλλά, πλέον, χάνει δυνάμεις από παντού. Γιατί έχει χάσει την αξιοπιστία του.

Σερφάροντας στις υποσχέσεις και τις ουτοπίες ενός άλλου δρόμου ο κ. Τσίπρας δημιούργησε ένα ετερόκλητο ακροατήριο που τον έφερε στην εξουσία. Ένα χρόνο μετά κατέρρευσαν όλα. Και ο τρίτος δρόμος και οι υποσχέσεις. Και τώρα δεν έχει από που να κρατηθεί. Όπως λέει ο λαός, ανεμομαζώματα ανεμοσκορπίσματα.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ’

Εκλογές της αλήθειας

Εκλογές της αλήθειας

Παρατηρούμε με θλίψη άλλες ευρωπαϊκές χώρες που βυθίστηκαν στην οικονομική κρίση να βρίσκουν σιγά-σιγά το βηματισμό τους. Κι εμείς μετά από πέντε χρόνια σκληρής προσπάθειας να βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο. Φταίνε τα μνημόνια μας έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ. Φταίτε εσείς που δεν τα εφαρμόσατε σωστά μας λένε οι εταίροι μας. Ή μήπως φταίει η αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ, που αποτέλεσε τροχοπέδη σε κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Σωστά το μαντέψατε. Τα αίτια της αδυναμίας εξόδου της Ελλάδας από την κρίση δεν είναι οικονομικά. Είναι βαθιά πολιτικά.

Το Δεκέμβρη του 2014, μετά από μια σκληρή κι επώδυνη συλλογική προσπάθεια η χώρα έδειχνε σημάδια ανάκαμψης. Ένα καλό κλίμα είχε αρχίσει να διαμορφώνεται στην οικονομία. Και η κοινωνία έβλεπε ότι οι προσπάθειες της άρχισαν να καρπίζουν.

Η πορεία αυτή αντιστράφηκε βίαια. Από ένα κίνημα δημαγωγίας και εξτρεμισμού. Που κοίμισε μια εξουθενωμένη κοινωνία με το παραισθησιογόνο του λαϊκισμού. Ο κ. Τσίπρας κατόρθωσε να αναρριχηθεί στην εξουσία υποσχόμενος ότι θα σκίσει τα μνημόνια. Και με ένα νόμο θα οδηγήσει το λαό στη γη της επαγγελίας. Εξήγγειλε στη Θεσσαλονίκη ένα πρόγραμμα παροχών 11 δις. Υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα. Κατέλαβε την εξουσία και εκτροχίασε μια χώρα που επέστρεφε στην ομαλότητα. Αρχικά, περιπλανήθηκε στα μονοπάτια της ρήξης και του χάους. Τελικά, έκανε δημοψήφισμα ζητώντας λαϊκή εντολή και νομιμοποίηση για μια καλύτερη συμφωνία. Την έλαβε. Και με υψηλά ποσοστά. Και έφερε τη καταστροφή. Φέσωσε τον ελληνικό λαό με 60 δις, έκλεισε τις τράπεζες, και εκτίναξε την ανεργία. Και τελικά συμφώνησε ένα τρίτο και πολύ πιο σκληρό μνημόνιο.

Η σύγκρουση με την πραγματικότητα αποδείχθηκε οδυνηρή. Το τίμημα για τους πολίτες τεράστιο. Αλλά και για τον ίδιο. Το κόμμα του διαλύθηκε. Ούτε αυτό μπόρεσε να διαχειριστεί. Το εσωκομματικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών το μετέτρεψε σε πρόβλημα της χώρας. Και οδήγησε τη χώρα σε εκλογές. Τρίτη προσφυγή στη κάλπη μέσα σε οκτώ μήνες.

Τώρα ζητάει από τον ελληνικό λαό να του δώσει αυτοδυναμία να εφαρμόσει το μνημόνιο που συμφώνησε με το οποίο, όμως, διαφωνεί. Να σχηματίσει, δηλαδή, μια κυβέρνηση από ένα πολιτικό προσωπικό με αντιμνημονιακό κύτταρο. Ένα πολιτικό προσωπικό με ταλέντο στη διαμαρτυρία και την άρνηση, αλλά μηδενική ικανότητα διοίκησης.

Αυτές οι εκλογές, όμως, γίνονται μετά το σοκ της αλήθειας. Δεν υπάρχουν πια ψευδαισθήσεις, ούτε τρίτοι δρόμοι. Υπάρχει μόνο η οκτάμηνη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Κι ένα τρίτο μνημόνιο. Επ’ αυτών θα κριθεί ο κ. Τσίπρας. Επί των δεσμεύσεων που αθέτησε και των προβλημάτων που δημιούργησε. Αυτή την αξιολόγηση δεν μπορεί να την αποφύγει ο κ. Τσίπρας. Και θα είναι οδυνηρή.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Το νέο

Το νέο

Στην Πανελλαδική Σύσκεψη του διασπασμένου ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε ένας Τσίπρας πολιτικά γηρασμένος και ηθικά ηττημένος. Βαλλόμενος και από τους εναπομείναντες συντρόφους του. Αναλώθηκε σε μια αντιδιαστολή του παλαιού με το νέο. Προσπαθώντας εναγώνια να περισώσει ότι περισώζεται από την πολιτική περιουσία που διασπάθισε. Μόνο που ο ίδιος δεν αποτελεί πια το πολλά υποσχόμενο νέο αλλά το δοκιμασμένο και αποτυχημένο που απέρχεται. Γιατί ο κ. Τσίπρας δοκιμάστηκε. Αποκαλύπτοντας την άγνοια του, την πλημμελή προετοιμασία του και την αδυναμία του να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας, ιδίως σε συνθήκες κρίσης.

Στην επτάμηνη διακυβέρνηση του κόντεψε να βγάλει τη χώρα από την Ευρώπη, διέλυσε την οικονομία, και μας άφησε φεύγοντας ένα λογαριασμό 60 δις. Κι αυτά είναι τα ορατά δια γυμνού οφθαλμού. Οι αλυσιδωτές επιπτώσεις της καταστροφής δεν έχουν φανεί ακόμη.

Ποτέ άλλοτε μια εθνική μάχη δεν δόθηκε βασισμένη σε τόσο λάθος υπολογισμούς, τέτοια λανθασμένη ανάγνωση των συσχετισμών, και τόσο ακατάλληλο επιτελείο. Και όλα αυτά κατά ομολογία και παραδοχή αυτού που ηγήθηκε αυτής της μάχης. Με άλλα λόγια δώσαμε μια μάχη εκ προοιμίου χαμένη. Με καταστροφικά αποτελέσματα. Και τώρα, σαν να μην συνέβη τίποτα, ο κ. Τσίπρας καταφέρεται κατά του παλαιού πολιτικού συστήματος ως εκπρόσωπος του νέου ζητώντας ξανά τη ψήφο του λαού. Και μάλιστα για να κυβερνήσει μόνος κι αυτοδύναμος. Για ακόμα καλύτερες μέρες.

Πέραν της οικονομικής καταστροφής, όμως, τι το νέο εισκόμισε ο κ. Τσίπρας; Στην παιδεία διέλυσε ό,τι μεταρρυθμιστικό και προοδευτικό είχε γίνει τα τελευταία χρόνια. Φέρνοντας στην επιφάνεια ό,τι πιο οπισθοδρομικό και σάπιο υπήρχε στην εκπαίδευση. Διαλύοντας τα σχολεία της αριστείας, ακυρώνοντας την αξιολόγηση, και επαναφέροντας τη συναλλαγή στα πανεπιστήμια.

Στο μεταναστευτικό μετέτρεψε τη χώρα σε ανοχύρωτη πολιτεία στις βουλές των εμπόρων ψυχών. Η ανερμάτιστη πολιτική του είναι επικίνδυνη για πρόσφυγες και μετανάστες και απειλητική για τη κοινωνική μας συνοχή.

Τι το νέο είχε ο εσμός των διορισμών συγγενών και ημετέρων στο κράτος, και οι πρακτικές στη δημόσια διοίκηση; Τι το νέο εκπροσωπεί η αναγωγή του πεζοδρομιακού, περιθωριακού και αγοραίου ύφους και ήθους σε κυρίαρχο πολιτικό πρόταγμα και σύστημα αξιών;

Τι το νέο φέρνει ένα νέο κυβερνητικό πρόγραμμα με νέες ανεφάρμοστες δεσμεύσεις που έχουν ως μόνο στόχο τον κατευνασμό των συνιστωσών που του απέμειναν στο ΣΥΡΙΖΑ;

Όταν ο κ. Τσίπρας ομιλεί για το νέο μου έρχονται στο νου οι στίχοι του Μπρέχτ. «Στεκόμουν πάνω σ’ ένα λόφο κι είδα το παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σαν νέο. Σέρνονταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί. Βρομούσε νέες μυρουδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει».

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”