Το μάθημα

Το μάθημα

Η ωρίμανση και η εκπαίδευση του ΣΥΡΙΖΑ κόστισαν στη χώρα γύρω στα 100 δισ. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ήταν μία χρήσιμη εμπειρία. Γιατί σήμανε το τέλος των ψευδαισθήσεων για ένα τμήμα της κοινωνίας. Ότι, δηλαδή, δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα και ότι το μοντέλο της ευημερίας με δανεικά χρεοκόπησε οριστικά. Υπ’ αυτήν την έννοια, η σύγκρουση και, τελικά, η υποταγή του λαϊκισμού στην πραγματικότητα και την αλήθεια ήταν πολλαπλά επωφελής και για την κοινωνία αλλά και για το πολιτικό σύστημα.

Αυτό, πράγματι, φαίνεται να ισχύει σε μια πρώτη ανάγνωση. Μια δεύτερη ανάγνωση, όμως, των επιπτώσεων της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ φανερώνει ότι το κέρδος του προφανούς γίνεται με τεράστια ζημία για τη χώρα. Και δεν χρειάζεται κανείς να εστιάσει στις παρενέργειες από την καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης στον ευαίσθητο χώρο της παιδείας ή του νόμου και της τάξης.

Ο κατ’ εξοχήν πυρήνας της κρίσης, η οικονομία, εξακολουθεί να πληρώνει τις συνέπειες της πολιτικής της κυβέρνησης. Η χώρα έχει υπογράψει επιπρόσθετα και οδυνηρά μέτρα για το 2019 και το 2020, θα τελεί υπό εποπτεία μέχρι το 2060 και έχει υποθηκεύσει την περιουσία της για 99 χρόνια. Το τραπεζικό της σύστημα λειτουργεί ακόμη με capital controls και αδυνατεί να λειτουργήσει ως μοχλός ανάπτυξης της οικονομίας. Οι ιδιωτικοποιήσεις καρκινοβατούν, ενώ η κυβέρνηση ουδεμία εμπιστοσύνη αποπνέει για την προσέλκυση επενδύσεων.

Η κυβέρνηση, χωρίς κανένα σχέδιο για την αναδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού, διαλύει και ό,τι έχει απομείνει. Η υπερφορολόγηση και οι δυσβάστακτες ασφαλιστικές εισφορές αποτελειώνουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά. Η ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας φτωχοποιείται. Το πιο παραγωγικό κομμάτι της ελληνικής οικονομίας συνθλίβεται και αδρανοποιείται. Η κυβέρνηση κάνει ένα συνειδητό κοινωνικό μετασχηματισμό. Στραγγίζει τα αποθέματα των μεσαίων στρωμάτων για να δημιουργήσει υπερπλεονάσματα, που τα διανέμει ως ψιχία σε ανέργους και μη έχοντες. Μαζεύει φόρους για να μοιράσει επιδόματα. Αντί να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, αντί να παραγάγει πλούτο, αρκείται σε μια ανακατανομή του εθνικού προϊόντος που ολοένα και συρρικνώνεται.

Την ίδια στιγμή αντί να αναμορφώσει και να συμμαζέψει τη Δημόσια Διοίκηση, να διορθώσει τις χρόνιες παθογένειες, δημιουργεί τον δικό της πελατειακό στρατό. Χιλιάδες νέοι συμβασιούχοι, πρόσθετες δαπάνες, μηδενική αξιολόγηση.

Εταίροι και δανειστές δείχνουν μια ανοχή στη σημερινή κυβέρνηση. Όχι γιατί είναι ενθουσιασμένοι από τις επιδόσεις της. Αλλά γιατί το ελληνικό πρόβλημα έχει υπερκεραστεί από άλλα μεγαλύτερα. Συνεπώς, όσο η κυβέρνηση είναι συνεπής προς τις υποχρεώσεις της υπάρχει μια ανοχή.

Το τραγικό όμως είναι ότι ύστερα από εννιά χρόνια κρίσης η χώρα εξακολουθεί να βρίσκεται μία δόση πριν τη πτώχευση, μια καραβιά μεταναστών πριν τη διάλυση και μια φυσική καταστροφή πριν την κατάρρευση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Οι Ευρωτουρκικές σχέσεις λίγο πριν την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα

Οι Ευρωτουρκικές σχέσεις λίγο πριν την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα

Ο Ερντογάν επισκέπτεται την Αθήνα σε μια εποχή που οι σχέσεις της Τουρκίας με την Ευρώπη βρίσκονται στο ναδίρ. Ένα πολυδιαφημισμένο συνοικέσιο που άρχισε στη στροφή του αιώνα οδεύει προς διάλυση. Ο χρόνος έδειξε ότι και οι δύο πλευρές αντιμετώπισαν τη σχέση αυτή με εργαλειακό τρόπο. Η Ευρώπη ικανοποιούσε τα στρατηγικά και οικονομικά της συμφέροντα έχοντας την Τουρκία στον ευρωπαϊκό προθάλαμο. Σε μια ενταξιακή πορεία χωρίς τέλος. Η πλήρης ένταξή της δημιουργούσε αντιδράσεις και προβλήματα. Από την άλλη πλευρά, και η Τουρκία του Ερντογάν επέδειξε ανάλογες προθέσεις. Ο αρχικός ζήλος του εκδημοκρατισμού, των μεταρρυθμίσεων και της σύγκλισης με το ευρωπαϊκό κεκτημένο κόπασε γρήγορα. Και η εξέλιξη των πραγμάτων απέδειξε ότι η διαδικασία σύγκλισης είχε ως στόχο την περιθωριοποίηση του στρατοκρατικού κεμαλικού κατεστημένου παρά την ένταξη.

Όταν ο στόχος επιτεύχθηκε, η Τουρκική Άνοιξη των πολιτικών ελευθεριών και των μεταρρυθμίσεων άρχισε να υποχωρεί. Με νομιμοποιητική βάση το πραξικόπημα και τις εξωτερικές απειλές, το καθεστώς άρχισε να σκληραίνει. Το μοντέλο της μουσουλμανικής δημοκρατίας άρχισε να δίνει τη θέση του στην ενός ανδρός αρχή, τον ερντογανικό αυταρχισμό.

Ταυτόχρονα, η παραδοσιακή καχυποψία των Τούρκων για τις προθέσεις και τις πολιτικές της Δύσης διογκώθηκε. Ο Ερντογάν υιοθέτησε ακραία αντιευρωπαϊκή ρητορική, προχώρησε σε συλλήψεις ευρωπαίων πολιτών και παρενέβη στη διαδικασία των γερμανικών εκλογών.

Το κλίμα για την Τουρκία στην Ευρώπη είναι αρνητικό, με πολλούς να υποστηρίζουν ακόμη και τον τερματισμό των ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν καταστροφική για όλες τις πλευρές, αλλά και για την Ελλάδα. Υπάρχουν κοινά συμφέροντα που επιβάλλουν τη συνεργασία. Τα δύο σημαντικά και επείγοντα είναι η καταπολέμηση της τρομοκρατίας και η συμφωνία για το Προσφυγικό-Μεταναστευτικό. Με την ήττα του ISIS η Ευρώπη θα αντιμετωπίσει την απειλή των τζιχαντιστών που επιστρέφουν από τη Συρία και το Ιράκ. Ο ρόλος της Τουρκίας στο επίπεδο της αντιτρομοκρατικής συνεργασίας και ανταλλαγής πληροφοριών είναι κρίσιμος.

Η συμφωνία για το Προσφυγικό-Μεταναστευτικό είναι επίσης πρωταρχικής σημασίας για τη Δύση. Η Τουρκία τηρεί τη συμφωνία και έχει βελτιώσει σημαντικά τις συνθήκες διαβίωσης για τα 3 εκατομμύρια πρόσφυγες στο έδαφός της. Η συμφωνία πρέπει να συνεχιστεί και η Ευρώπη να εγκρίνει και τη δεύτερη εκταμίευση κονδυλίων την ερχόμενη άνοιξη.

Εάν η πλήρης ένταξη δεν είναι εφικτή, θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να κρατηθεί η Τουρκία σε ευρωπαϊκή τροχιά. Μια αναβαθμισμένη τελωνειακή ένωση, υπό προϋποθέσεις, είναι ένας ενδιάμεσος και αμοιβαία επωφελής στόχος. Θα εκσυγχρόνιζε και θα διεύρυνε την υπάρχουσα βοηθώντας στην εξομάλυνση των σχέσεων και ξαναδίνοντας προοπτική στις ευρωτουρκικές σχέσεις. Η Ελλάδα έχει συμφέρον να εργαστεί προς αυτή την κατεύθυνση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Κλυδωνισμοί

Κλυδωνισμοί

Το ναυάγιο των συνομιλιών για σχηματισμό κυβέρνησης στη Γερμανία ενισχύει την πιθανότητα των επαναληπτικών εκλογών. Ένα σενάριο που την επομένη των εκλογών φάνταζε ως το λιγότερο πιθανό. Είναι μια αρνητική εξέλιξη και για τη Γερμανία αλλά και για την Ευρώπη. Ο μόνος κερδισμένος από το ενδεχόμενο των επαναληπτικών εκλογών θα είναι το ακροδεξιό AfD. Είναι, άλλωστε, η εποχή που τα παραδοσιακά κόμματα συμπιέζονται από τα άκρα και εξακολουθούν να καταγράφουν απώλειες. Οι διαφορές ανάμεσα στα τρία κόμματα ήταν δύσκολο να γεφυρωθούν. Ιδίως στο Προσφυγικό-Μεταναστευτικό, που αποτέλεσε τελικά και την αιτία του ναυαγίου. Η αποτυχία σχηματισμού κυβέρνησης αποδυναμώνει τη Μέρκελ ακόμη περισσότερο.

Οι Φιλελεύθεροι, που προκάλεσαν το ναυάγιο, φαίνεται να κάνουν μια πολιτική σπέκουλα. Θεωρούν ότι η γερασμένη πια ηγεσία του CDU αλλά και η πτωτική τροχιά του SPD θα τους επιτρέψει να ισχυροποιήσουν τη θέση τους. Είτε σε μια κυβέρνηση μειοψηφίας με το CDU είτε στο ενδεχόμενο επαναληπτικών εκλογών.

Αυτό που παραμένει γρίφος είναι η τελική στάση των Σοσιαλιστών. Αν, δηλαδή, θα εμμείνουν στην αρχική τους θέση να μη συμμετάσχουν σε κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού. Οι Σοσιαλιστές εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η συμμετοχή τους στην κυβέρνηση είχε πολιτικό και εκλογικό κόστος. Και πιστεύουν ότι μια περίοδος στην αντιπολίτευση θα βοηθούσε το κόμμα να αναδιοργανωθεί. Υπάρχει, βεβαίως, και το επιχείρημα ότι τυχόν συμμετοχή τους στην κυβέρνηση θα έδινε αυτομάτως στο AfD τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κάτι που αποτελεί ανάθεμα για το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Τώρα οι Σοσιαλιστές θα κληθούν να επανεξετάσουν τη στρατηγική τους. Μια επαναληπτική αναμέτρηση είναι σίγουρο ότι θα επιβεβαιώσει την πτωτική τους πορεία.

Το γερμανικό Σύνταγμα, για λόγους πολιτικής σταθερότητας, δυσχεραίνει την προσφυγή σε επαναληπτικές εκλογές. Και επιφορτίζει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να εξαντλήσει κάθε περιθώριο για τον σχηματισμό κυβέρνησης.

Στις εβδομάδες που θα ακολουθήσουν θα κορυφωθεί η πίεση στο SPD να συμμετάσχει στην κυβέρνηση. Οι εσωτερικές διεργασίες μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και σε αλλαγή ηγεσίας.

Εάν, τελικά, οι Σοσιαλιστές εμμείνουν στην αρχική τους θέση, ο μόνος τρόπος για να αποφευχθούν εκλογές είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης μειοψηφίας από το CDU, με πιο πιθανό εταίρο το κόμμα των Φιλελευθέρων. Θα είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ενωμένης Γερμανίας και θα είναι μια ασταθής κυβέρνηση.

Η Γερμανία, σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους και για διαφορετικούς λόγους, αποτέλεσε παράγοντα αστάθειας. Στις μέρες μας, όμως, είναι ένας κρίσιμος σταθεροποιητικός παράγοντας. Τόσο σε πλανητικό επίπεδο, στον αντίποδα της αστάθειας που προκαλεί η προεδρία Τραμπ, όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Αυτή η περίοδος κλυδωνισμών και εσωστρέφειας στη Γερμανία έρχεται στη χειρότερη δυνατή ιστορική συγκυρία.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Από την Αφροδίτη στον Άρη

Από την Αφροδίτη στον Άρη

Η καταψήφιση του σχεδίου Pleven για την ευρωπαϊκή αμυντική κοινότητα, από τη γαλλική Εθνοσυνέλευση το 1954, οδήγησε στην ατλαντικοποίηση της ευρωπαϊκής άμυνας.

Η νατοϊκή συμμαχία και η αμερικανική πυρηνική ομπρέλα έγιναν το πλαίσιο των αμυντικών εγγυήσεων για την Ευρώπη για πολλές δεκαετίες. Αυτό το πλαίσιο επέτρεψε στα ευρωπαϊκά κράτη να ανακάμψουν οικονομικά μετά τον πόλεμο. Και να προχωρήσουν στη διαδικασία της οικονομικής και πολιτικής ολοκλήρωσης. Διαμορφώθηκε, έτσι, η διατλαντική κοινότητα, που στηρίχθηκε σε κοινές πολιτισμικές καταβολές, κοινούς στόχους και κοινά συμφέροντα. Με τις δυο πλευρές του Ατλαντικού να έχουν μια διακριτή ταυτότητα, που απέρρεε από την ιστορική τους εμπειρία, τη γεωγραφική τους θέση και τις δυνατότητές τους. Όπως έγραψε ο Ρόμπερτ Κάγκαν, οι Αμερικανοί ήταν από τον Άρη ενώ οι Ευρωπαίοι από την Αφροδίτη. Η αμερικανική υπερδύναμη είχε τη δυνατότητα να βασιστεί στη χρήση ή την απειλή χρήσης βίας για την επίτευξη στόχων εξωτερικής πολιτικής. Αντίθετα, οι Ευρωπαίοι, μέσα από τη διαδικασία της συμφιλίωσης και της οικονομικής και πολιτικής ολοκλήρωσης, διαμόρφωσαν μια ταυτότητα ήπιας ισχύος. Που βασιζόταν περισσότερο στους διεθνείς θεσμούς και στην πολυμερή διπλωματία για την επίτευξη στόχων εξωτερικής πολιτικής.

Ο καταμερισμός αυτός λειτούργησε καθ’ όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, παρά τα επί μέρους προβλήματα που υπήρξαν.

Οι προσπάθειες που έγιναν κατά καιρούς για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής αμυντικής συνεργασίας δεν τελεσφόρησαν. Κυρίως λόγω της αρνητικής στάσης της Βρετανίας, αλλά και άλλων κρατών, που φοβούνταν την επανεθνικοποίηση της άμυνας και επιθυμούσαν την παρουσία της Αμερικής ως εξωχώριου εξισορροπητή.

Οι κατακλυσμικές αλλαγές των τελευταίων ετών, όμως, οδηγούν την ΕΕ σε πολιτικές για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής αμυντικής συνεργασίας.

Το Brexit αφαιρεί τον βρετανικό ανασχετικό παράγοντα για κάθε προσπάθεια ευρωπαϊκής αμυντικής συνεργασίας. Η αναθεωρητική και επιθετική πολιτική της Ρωσίας πολλαπλασιάζει τους φόβους και το μέγεθος της απειλής για την Ευρώπη. Και η απρόβλεπτη στάση της Αμερικής, με την κυβέρνηση Τραμπ, προσθέτει έναν επιπλέον λόγο για την ισχυροποίηση του ευρωπαϊκού αμυντικού πυλώνα. Υπάρχει κι ένας επιπλέον λόγος.

Οι Ευρωπαίοι το 2015 δαπάνησαν 203 δισ. ευρώ για την άμυνα. Κατέχοντας τη δεύτερη θέση παγκοσμίως μετά τις ΗΠΑ. Ωστόσο, λόγω του κατακερματισμού της ευρωπαϊκής αγοράς στον τομέα της άμυνας και της αλληλοεπικάλυψης στρατιωτικών δυνατοτήτων, τα αποτελέσματα είναι πενιχρά.

Η ΕΕ, μέσα από τη μόνιμη διαρθρωμένη συνεργασία (PESCO), προχωράει τώρα στην ενίσχυση της αμυντικής συνεργασίας όσων κρατών το επιθυμούν. Όλα τα κράτη μέλη, πλην Αγγλίας, Δανίας, Μάλτας, Ιρλανδίας και Πορτογαλίας, δήλωσαν την πρόθεση να προχωρήσουν. Ενώ μέχρι το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων του επόμενου μήνα αναμένεται να έχουν προσχωρήσει και η Ιρλανδία και η Πορτογαλία.

Η Ευρώπη της Αφροδίτης δειλά δειλά προχωράει προς τον πλανήτη Άρη.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η Δύση χωρίς πηδάλιο

Η Δύση χωρίς πηδάλιο

Για ένα πράγμα δεν μπορεί να κατηγορηθεί ο Τραμπ. Οτι είναι ανακόλουθος με τις προεκλογικές του διακηρύξεις. Η αντισυμβατική και ανατρεπτική προεκλογική του ρητορική μεταφράστηκε μετεκλογικά σ’ έναν βολονταριστικό και χαοτικό τρόπο διακυβέρνησης. Αυτός ο τρόπος άσκησης της εξουσίας διχάζει την αμερικανική κοινωνία, δοκιμάζει τις αντοχές της αμερικανικής δημοκρατίας και πλήττει το κύρος των ΗΠΑ διεθνώς. Η ασταθής και απρόβλεπτη συμπεριφορά της ηγέτιδας δύναμης, σε μια κρίσιμη ιστορική συγκυρία δημιουργεί φυγόκεντρες δυνάμεις στη Δύση και αστάθεια στον πλανήτη.
Είναι αλήθεια ότι τα θεσμικά αντίβαρα της αμερικανικής δημοκρατίας, όπως προβλεπόταν, έχουν περιορίσει σε μεγάλο βαθμό τις αυθαιρεσίες του Τραμπ. Τόσο η δικαιοσύνη στα θέματα μετανάστευσης όσο και το Κογκρέσο στις προσπάθειές του να ξηλώσει το περίφημο Obamacare.
Ο Τραμπ, όμως, όπως όλοι οι λαϊκιστές, υιοθετεί πολιτικές ταυτοτήτων και ρητορική διχασμού προκειμένου να διατηρήσει συμπαγή τον πυρήνα των εκλογέων του. Το έκανε στα γεγονότα της Charlottesville, που κατ’ ουσίαν αρνήθηκε να καταδικάσει τον ρατσισμό, αλλά και με το θέμα της οπλοκατοχής.
Πολλοί Ρεπουμπλικανοί βουλευτές και γερουσιαστές, φοβούμενοι για την επανεκλογή τους, διστάζουν να αντιταχθούν στον πρόεδρό τους. Οι παλιές καραβάνες, όμως, όπως ο ΜακΚέιν, αλλά και οι δύο τελευταίοι Ρεπουμπλικανοί πρόεδροι, πατέρας και υιός Μπους, έχουν ξεσηκωθεί εναντίον του.
Αν στο εσωτερικό της Αμερικής οι αντιστάσεις είναι σθεναρές, στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής οι κινήσεις του Τραμπ δημιουργούν σύγχυση και αστάθεια στον πλανήτη. Ο Τραμπ έχει δείξει έμπρακτα την αποστροφή του για τις πολυμερείς συμφωνίες. Διέλυσε την εμπορική συμφωνία του Ειρηνικού και απειλεί να κάνει το ίδιο με τη NAFTA. Απέσυρε την Αμερική από τη Συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή και ετοιμάζεται να την αποσύρει και από την UNESCO. Στην περίπτωση του ΝΑΤΟ ανέκρουσε πρύμναν, αλλά αφού δημιούργησε ένα αίσθημα ανασφάλειας στους ευρωπαίους εταίρους.

Η ομιλία του στα Ηνωμένα Eθνη έδειξε μια προσέγγιση της διεθνούς πολιτικής με όρους ρεαλπολιτίκ. Η αντισυμβατική και παρορμητική του συμπεριφορά, όμως, επιδείνωσε το πρόβλημα της Βόρειας Κορέας, χωρίς να υπάρχουν πολλές και καλές επιλογές.
Το χειρότερο είναι ότι στα μεγάλα ζητήματα της πλανητικής πολιτικής, όπως οι ευρωατλαντικές σχέσεις και οι σχέσεις με Ρωσία και Κίνα, η πολιτική του είναι ακόμη απροσδιόριστη.
Το litmus test της προεδρίας του θα είναι η εξέλιξη της έρευνας του ειδικού ανακριτή για την υπόθεση της ανάμειξης της Ρωσίας στις αμερικανικές εκλογές.
Η περαιτέρω εμπλοκή στενών συνεργατών του θα σημάνει πολιτική κρίση. Και ενδεχόμενη κίνηση του Τραμπ, την οποία πολλοί προδικάζουν, για αποπομπή του Mueller ή απονομή χάριτος στους κατηγορουμένους θα σημάνει σοβαρή πολιτειακή κρίση στις ΗΠΑ. Σε κάθε περίπτωση, αυτό θα σημάνει μια αδύναμη Αμερική και μια ακέφαλη Δύση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Fake news

Fake news

Το 2018, όπως όλα δείχνουν, θα είναι χρονιά εκλογών.

Ο Πρωθυπουργός έχει, ήδη, προδιαγράψει τις πολιτικές εξελίξεις για μετά τον προσεχή Αύγουστο, προεξοφλώντας «την έξοδο από τα Μνημόνια». Με ενδιάμεσους σταθμούς το κλείσιμο της τρίτης αξιολόγησης και τη διανομή του κοινωνικού μερίσματος από το πλεόνασμα.

Η τακτική της κυβέρνησης ενόψει της τελικής ευθείας είναι επίσης δεδομένη. Θα είναι ένα μείγμα συριζαίικου success story πασπαλισμένου με αριστερό πρόσημο στα κοινωνικά θέματα, σε κλίμα πρωτοφανούς πόλωσης.

Με το success story η κυβέρνηση φιλοδοξεί όχι μόνο να υφαρπάσει την ατζέντα της ΝΔ, αλλά να καταδείξει επιτυχία εκεί που η ΝΔ απέτυχε ως κυβέρνηση. Αυτό και αν είναι fake news. Ο Πρωθυπουργός θα ισχυρίζεται ότι μας έβγαλε από τα Μνημόνια, αλλά η επιτροπεία θα συνεχίζεται. Με τα μέτρα που έχει ψηφίσει για το 2019 και το 2020 δεσμεύοντας την επόμενη κυβέρνηση. Και, κυρίως, με τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα που έχει συμφωνήσει, δένοντας χειροπόδαρα την επόμενη κυβέρνηση και φρενάροντας την οικονομία. Και επειδή καθαρή έξοδος, που σημαίνει ότι είσαι στην απόλυτη κρίση των αγορών, δεν μπορεί να υπάρξει, θα δοθεί κάποιας μορφής προληπτική πιστωτική γραμμή.

Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι το ίδιο θα συνέβαινε το 2014, αλλά ούτε αυτό είναι αλήθεια. Πρώτον, γιατί η χώρα αναγκάστηκε να πληρώσει δίδακτρα 100 δισ. ευρώ για την εκπαίδευση και ενηλικίωση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεύτερον, γιατί στα χρόνια της πρώτης φοράς Αριστερά, το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε ακόμη περισσότερο, ενώ το χρέος της αυξήθηκε. Και τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά που αδυνατούν να αποπληρώσουν τις οφειλές τους προς το Δημόσιο και αλλού αυξήθηκαν. Αυτή η επιδείνωση της καθημερινότητας είναι η αχίλλειος πτέρνα της τακτικής τής κυβέρνησης. Γιατί, όπως ομολόγησε το οικονομικό επιτελείο της, η υπερφορολόγησή της ισοπέδωσε τη μεσαία τάξη. Και, παρά τους ισχυρισμούς της, ούτε τα πιο ευάλωτα στρώματα ανακουφίστηκαν.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, η κυβέρνηση προσπαθεί να εξισορροπήσει τη μνημονιακή της στροφή με την αριστερή ατζέντα σε κοινωνικά θέματα. Όπως το θέμα για την αλλαγή φύλου στα 15 ή τη νομιμοποίηση της μαριχουάνας για ιατρικούς λόγους. Μόνο που στα θέματα που καίνε την κοινωνία η κυβέρνηση τα έχει κάνει θάλασσα. Και στο Μεταναστευτικό και στα θέματα νόμου και τάξης. Όσο για τα θέματα της καθημερινότητας, ας ρωτήσει τους πολίτες που υφίστανται απίστευτη ταλαιπωρία για να προμηθευτούν ένα ηλεκτρονικό εισιτήριο.

Τι απομένει; Τα fake news και η πόλωση. Η κυβέρνηση, ξεχνάει τους 53 και τον Φίλη και ψάχνει να ανακαλύψει προβλήματα στη ΝΔ. Επιδίδεται σε σκανδαλολογία και προαναγγέλει εκλογές με σκληρό ροκ. Μάλλον χορός του Ζαλόγγου θα είναι και, όπως όλα δείχνουν, θα τον χορέψει μόνη της ώς το τέλος.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”