1974 – 2018

1974 – 2018

Η ανείπωτη εθνική τραγωδία με την εκατόμβη νεκρών συμπατριωτών μας στην Ανατολική Αττική ήρθε τις μέρες της επετείου της αποκατάστασης της δημοκρατίας. Συναρμόζοντας με τρόπο τραγικό τα επιτεύγματα και τις αποτυχίες της Τρίτης ελληνικής Δημοκρατίας. Η χώρα αναγεννήθηκε και πέτυχε πολλά στη μεταπολίτευση, αλλά απέτυχε σε άλλα. Πέτυχε την εδραίωση της δημοκρατίας και την ευρωπαϊκή της προοπτικής, αλλά απέτυχε στη δημιουργία ικανής δημόσιας διοίκησης.

Η εδραίωση της δημοκρατίας, όμως, επισκίασε τις τραγικές αδυναμίες του κράτους. Που φάνηκαν ανάγλυφα στην πλήρη αδυναμία της τότε κυβέρνησης των συνταγματαρχών να κάνει το στοιχειώδες. Όχι να κάνει πόλεμο αλλά να κάνει μια συντεταγμένη επιστράτευση. Το ξεχαρβάλωμα και η πλήρης αποδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης από τη χούντα, φάνηκε απο το χάος και την απόλυτη κατάρρευση που επακολούθησε.

Στη μεταπολίτευση η δημόσια διοίκηση γιγαντώθηκε με κομματικά και αναξιοκρατικά κριτήρια, χωρίς αξιολόγηση, ρόλους, διαδικασίες και επιχειρησιακά σχέδια. Μεταρυθμιστικές προσπάθειες υπήρξαν αλλά ήταν αποσπασματικές και χωρίς συνέχεια. Οι σημερινοί αριστεροί κήνσορες του παλαιού πολιτικού συστήματος, όταν ήλθαν στην εξουσία, ξεχαρβάλωσαν και ό,τι καλό υπήρχε.

Στην εποχή της κλιματικής αλλαγής, ακραία φυσικά φαινόμενα και φυσικές καταστροφές έρχονται να δοκιμάσουν την επάρκεια κάθε κρατικού μηχανισμού. Η εξέλιξη της τεχνολογίας, όμως, και η άμεση διάδοση της πληροφορίας δίνουν δυνατότητες πρόβλεψης και πρόληψης. Και αυτό είναι και το έργο και η ευθύνη της πολιτικής προστασίας. Να προβλέπει την εξέλιξη των φυσικών φαινομένων και να κινητοποιεί έγκαιρα τον κρατικό μηχανισμό. Ο χρόνος κινητοποίησης είναι το πιο κρίσιμο στοιχείο για την αντιμετώπιση μιας φυσικής καταστροφής και μάλιστα μιας πυρκαγιάς. Ιδιαίτερα στην ελληνική πραγματικότητα όπου έχουμε τη συνύπαρξη κατοικημένων και δασικών περιοχών. Που απαιτούν, πέρα από τον κλασσικό σχεδιασμό πυρόσβεσης, έμφαση στην πρόληψη και στα οργανωμένα σχέδια εκκένωσης.

Η τραγωδία της Ανατολικής Αττικής, όπως και προηγούμενες φυσικές καταστροφές, έφερε στην επιφάνεια όλες τις αδυναμίες της κρατικής μηχανής. Οι άνεμοι των 10 και 11 μποφόρ ήταν ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο αλλά γνωστό στην πολιτική προστασία από τις προβέψεις της ΕΜΥ. Και επειδή τα φαινόμενα θα εκδηλώνονταν στην πυκνοκατοικημένη περιοχή της Αττικής, ο κρατικός μηχανισμός έπρεπε να είναι σε πλήρη επιχειρησιακή ετοιμότητα. Τίποτα δεν λειτούργησε. Ο κρατικός μηχανισμός έκανε λάθος εκτιμήσεις, έδειξε αργά αντανακλαστικά και παντελή έλλειψη συντονισμού σε όλα τα επίπεδα. Η κατάσταση ξέφυγε από τον έλεγχο και οι πολίτες κάηκαν αβοήθητοι.

Η πολιτική ευθύνη της κυβέρνησης είναι δεδομένη. Ιδιαίτερα μιας κυβέρνησης που θεωρούσε ότι τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα λύνονται με την καταγγελία και τη δαιμονοποίηση του αντιπάλου. Αυτό, όμως, που κυρίως οφείλουμε στη μνήμη των αδικοχαμένων συνανθρώπων μας δεν είναι η απόδοση ευθύνης ούτε τα ευεργετικά μέτρα. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι η δημιουργία ενός κράτους που μας αξίζει. Κι αυτό δεν μπορεί να το κάνει η σημερινή κυβέρνηση που καταρρέει κλείνοντας τον κύκλο της μεταπολίτευσης. Αυτή η μεγάλη ευθύνη πέφτει στην επόμενη κυβέρνηση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Τι συμβαίνει με τον Τραμπ;

Τι συμβαίνει με τον Τραμπ;

Η συνάντηση κορυφής στο Ελσίνκι θα αποτελέσει σημείο καμπής για την προεδρία Τραμπ. Τόσο στο εσωτερικό όσο και στις σχέσεις της ηγέτιδας δύναμης της Δύσης με τους συμμάχους της. Ήταν το επιστέγασμα μιας καταστροφικής περιοδείας του Τραμπ στην Ευρώπη.

Ο Τραμπ προσπαθεί πεισματικά να καταφέρει μια καλύτερη συμφωνία για την Αμερική στο ζήτημα των αμυντικών δαπανών του ΝΑΤΟ, το περιβόητο burden sharing. Οι Αμερικανοί θεωρούν, και δικαίως, ότι μετά την μεταπολεμική ανόρθωση και οικονομική ανάπτυξη της Ευρώπης, οι Ευρωπαίοι δεν μπορεί να παραμένουν «τζαμπατζήδες» στον τομέα της άμυνας. Θα πρέπει να αυξήσουν την συνεισφορά τους στις αμυντικές δαπάνες της συμμαχίας. Μόνο που με τον τρόπο που το θέτει ο Τραμπ διαρηγνύει την εμπιστοσύνη με τους Ευρωπαίους συμμάχους και δημιουργεί ερωτήματα για τη συνολική αμερικανική δέσμευση προς την Ευρώπη. Δημιουργεί φυγόκεντρες δυνάμεις στο ΝΑΤΟ και τάσεις στρατηγικής αυτονόμησης της Ευρώπης. Επιπλέον, ο κατευνασμός της Ρωσίας και του Πούτιν από τον Τραμπ νομιμοποιούν αντίστοιχες φωνές στην Ευρώπη. Οι Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν με δυσπιστία μια αμερικανική προεδρία που φαίνεται απρόθυμη να θέσει θέματα Κριμαίας και Ουκρανίας σε μια συνάντηση κορυφής. Που αρνείται να θέσει τα ζητήματα της ρωσικής ανάμειξης στο εσωτερικό των δυτικών δημοκρατιών.

Η αποξένωση των δυο πυλώνων των διατλαντικών σχέσεων θα σημάνει μια απομονωμένη Αμερική και μια ευάλωτη Ευρώπη. Κάτι που αποτελεί στρατηγική επιδίωξη της Ρωσίας. Γιατί σε μια ευάλωτη Ευρώπη θα επιστρέψουν τα φαντάσματα της συμφωνίας Μολότοφ- Ρίμεντροπ.

Στο εσωτερικό τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα για τον Τραμπ. Η κατηγορία της ρωσικής ανάμειξης στις προηγούμενες αμερικανικές εκλογές στοιχειώνει την προεδρία του. Ο Τραμπ βρίσκεται σε αδιέξοδο. Αποδεχόμενος τη βασιμότητα των κατηγοριών είναι σαν να ξεθεμελιώνει την ίδια του την Προεδρία. Αν παραδεχθεί την ρωσική παρέμβαση στις εκλογές είναι σαν να παραδέχεται ότι η Κλίντον θα έπρεπε να έχει κερδίσει. Πόσο μάλλον όταν η Κλίντον κέρδισε τον Τραμπ στη λαϊκή ετυμηγορία με τρία εκατομμύρια ψήφους διαφορά και ο Τραμπ αναδείχθηκε πρόεδρος χάρις στο απηρχαιωμένο σύστημα του κολλεγίου των εκλεκτόρων.

Από την άλλη πλευρά, το να αποδεχθεί την εκδοχή του Πούτιν εις βάρος των εισηγήσεων των υπηρεσιών ασφαλείας της χώρας του ξεσήκωσε πολιτική θύελλα στην Ουάσιγκτον. Ακόμη και σφοδροί υποστηρικτές του έσπευδαν να τον αποδοκιμάσουν.

Οι κατηγορίες για ρωσική ανάμειξη και η έρευνα του ειδικού ανακριτή δημιουργούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο για τον Τραμπ. Η σκλήρυνση της στάσης του απέναντι στη Ρωσία θα ερμηνευθεί ως αποδοχή της ρωσικής ανάμειξης και άρα ακυρώνει τη νίκη του στις εκλογές. Ο κατευνασμός της αναθεωρητικής Ρωσίας φέρνει όργιο θεωριών συνομωσίας μέχρι και κατηγορίες για προδοσία. Η συνολική του πολιτική απέναντι στη Ρωσία έχει ουσιαστικά ακυρωθεί. Και αυτό είναι κάτι πρωτόγνωρο και ανησυχητικό για τις ΗΠΑ και για τη Δύση συνολικά.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Κύκλωπες & Λαιστρυγόνες

Κύκλωπες & Λαιστρυγόνες

«Είμαστε λαός που ξέρει να βρίσκει νέα, ασφαλή λιμάνια», έλεγε τον Ιούνιο του 2015 από τη Μόσχα ο κ. Τσίπρας. Ήταν η περίοδος της ανυπακοής. Νεόφερτος τότε στην εξουσία, με την άγνοια κινδύνου του αμύητου στους δαιδάλους της διεθνούς πολιτικής, ονειρευόταν να αλλάξει τους διεθνείς συσχετισμούς ισχύος. Αναζητούσε εναγώνια νέες συμμαχίες και ερείσματα. Φευ, όμως, τα νέα λιμάνια αποδείχθηκαν αφιλόξενα, η Ρωσία δεν έσπευσε στο πλευρό του και ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ συνεθλίβησαν στα γρανάζια της διεθνούς τάξης που απειλούσαν.

Η κυβέρνηση μίλαγε τότε για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Πατώντας επικοινωνιακά πάνω σε συνειρμούς ελληνορωσικού άξονα στη βάση της Ορθοδοξίας για τους συντηρητικούς και μιας αριστερής νοσταλγίας για τους προοδευτικούς. Στοιχειώδης γνώση της ιστορίας θα τους είχε προφυλάξει από επικίνδυνα ολισθήματα. Ρωσία και Ελλάδα είχαν πάντοτε αποκλίνοντα συμφέροντα. Οι παραδοσιακοί σύμμαχοι της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής στην περιοχή μας ήταν οι σλαβικοί λαοί, όχι εμείς. Ακόμα και ο περίφημος ορθόδοξος άξονας προσκρούει στις φιλοδοξίες του ρωσικού πατριαρχείου να αναδειχθεί σε οικουμενικό. Εις βάρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης.

Δεν είναι, όμως, μόνο η άγνοια της ιστορίας. Είναι και η επικίνδυνη αδυναμία κατανόησης της σημερινής διεθνούς πραγματικότητας.

Η Ρωσία του Πούτιν δεν αρκείται σε μια αμυντική άσκηση αρνησικυρίας σε θέματα που θίγουν τα ζωτικά της συμφέροντα. Δεν αρκείται καν στην επιστροφή στο παραδοσιακό κρατοκεντρικό σύστημα της Βεστφαλίας. Ένα σύστημα ισχύος, συμφερόντων, και σφαιρών επιρροής. Υιοθετεί μια πολιτική παρέμβασης στα εσωτερικά άλλων χωρών. Η πολιτική αυτή αντανακλάται στο δόγμα Γκεράσιμοφ, το κείμενο στρατηγικής του αρχηγού του ρωσικού επιτελείου. Ένα δόγμα υβριδικού πολέμου με ασύμμετρες απειλές και μεθόδους, που συσκοτίζει τις γραμμές ανάμεσα στο πόλεμο και την ειρήνη. Ένα δόγμα που αποφεύγει την απευθείας αντιπαράθεση με τις δυτικές δυνάμεις αλλά στοχεύει στη αποδυνάμωσή τους μέσω της τακτικής του διαίρει και βασίλευε και στη δημιουργία χάους στο εσωτερικό τους.

Χρηματοδοτήσεις ακραίων κομμάτων και μέσων κοινωνικής δικτύωσης, διασπορά ψευδών ειδήσεων, επιθέσεις στον κυβερνοχώρο, υποδαύλιση φυλετικών διακρίσεων, είναι μερικά μόνο από τα νέα όπλα του Κρεμλίνου στο υπογάστριο της Δύσης. Οι κατηγορίες για ρωσική ανάμειξη, από το Μπρέξιτ μέχρι το Καταλανικό, άρχισαν να πληθαίνουν. Αποκορύφωμα ήταν οι στοιχειοθετημένες, πλέον, κατηγορίες για ρωσική ανάμειξη στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Ο πρώην διοικητής της CIA, Michael Morell, σε μια συνέντευξή του στο Politico, χαρακτήρισε τη ρωσική διείσδυση ως τη μεγαλύτερη αποτυχία των υπηρεσιών ασφαλείας της Δύσης μετά την 11η Σεπτεμβρίου.

Η άγονη και επικίνδυνη περιπλάνηση της κυβέρνησης στην άβυσσο των ιδεοληψιών της, την έφερε, όπως και στα οικονομικά, σε σύγκρουση με τη διεθνή πραγματικότητα. Και τώρα, ανακάλυψε ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει τρείς σοβαρές προκλήσεις. Τις προσπάθειες ρωσικής διείσδυσης στο εσωτερικό της, τις παρενέργειες της ρωσικής επιστροφής στα Βαλκάνια, αλλά και τη ρωσική σύγκλιση με την άλλη ανελεύθερη δημοκρατία του Ερντογάν. Αίφνης, τα ασφαλή λιμάνια γέμισαν με Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”