Στη μέγγενη

Στη μέγγενη

Η χαώδης αναντιστοιχία προεκλογικών υποσχέσεων και κυβερνητικών έργων έχει οδηγήσει στην κλιμάκωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας και σε χιονοστιβάδα κινητοποιήσεων. Η κυβέρνηση, δέσμια των ιδεοληψιών της και της διαχειριστικής της ανεπάρκειας δεν μπορεί να κάνει τη «φυγή προς τα εμπρός». Έχει παραλύσει.

Οι αποκρατικοποιήσεις γίνονται με βαριά καρδιά. Και μόνο κάτω από την ασφυκτική πίεση των δανειστών. Με τα χίλια ζόρια προχώρησε η συμφωνία για την εκμετάλλευση των περιφερειακών αεροδρομίων. Οι επενδύσεις καρκινοβατούν. Η μια στις Σκουριές συναντάει τη σφοδρή αντίδραση του Σκουρλέτη. Η δεύτερη στον ΟΛΠ γίνεται παρά τη θέληση του αρμόδιου υπουργού, του Δρίτσα. Γι’αυτό και όλοι οι ξένοι επενδυτές παραμένουν διστακτικοί για τα σχέδια της κυβέρνησης. Και τονίζουν ότι η χώρα έχει προοπτική αλλά χρειάζεται σταθερότητα. Σταθερούς κανόνες παιχνιδιού. Και όλα αυτά την ώρα που για να επιτύχουμε την οικονομική ανάκαμψη η χώρα χρειάζεται ένα επενδυτικό «success story».

Το ασφαλιστικό είναι ένα άλλο πρόβλημα, που η κυβέρνηση, επιδείνωσε. Πέρα από το γεγονός ότι πάγια και διαχρονικά, ο χώρος που εκπροσωπεί, αντιστάθηκε σε κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης του. Μεταρρυθμίσεις, το κόστος των οποίων ανέλαβαν και πλήρωσαν οι κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας. Τώρα, όμως, θα πρέπει να κλείσει τη δημοσιονομική μαύρη τρύπα του ασφαλιστικού, που η ίδια δημιούργησε. Με την ύφεση, που η κυβέρνηση προκάλεσε, η δημοσιονομική τρύπα του 1,8 δις δεν καλύπτεται χωρίς περικοπή συντάξεων ή την αύξηση των εισφορών, εφόσον δεν αποφασίζει να μειώσει περαιτέρω το κράτος. Για να μην περικόψει συντάξεις η κυβέρνηση θα πρέπει να τετραγωνίσει το κύκλο και να πετύχει και τη συναίνεση του ΔΝΤ. Μάλλον δύσκολο.

Η ανεπάρκεια των χειρισμών τους στο μεταναστευτικό-προσφυγικό έχει δημιουργήσει εκ νέου ένα κλίμα de facto αποκοπής της χώρας από την Ευρώπη. Το μόνο που κάνουν, τελικά με επιτυχία και καθεστωτική νοοτροπία είναι η άλωση του κρατικού μηχανισμού.

Κάποιοι από τους εταίρους μας θεώρησαν ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να περάσει μέτρα χωρίς την κοινωνική κατακραυγή. Χωρίς την κοινωνία στους δρόμους. Αποδείχθηκε ότι έσφαλαν. Και τώρα έχουν το χειρότερο δυνατό συνδυασμό. Και μια κυβέρνηση αντιμεταρρυθμιστών και τη κοινωνία εξαγριωμένη.

Πιασμένη στη μέγγενη της ιδεοληψίας και της ανεπάρκειας της από τη μια πλευρά και των προβλημάτων του ασφαλιστικού και του μεταναστευτικού από την άλλη, η κυβέρνηση άνοιξε τη συζήτηση για τον εκλογικό νόμο. Δηλαδή την εκλογολογία. Είτε αντιπερισπασμός είναι είτε προσπάθεια απόδρασης μικρή σημασία έχει. Το μόνο δίλημμα που υπάρχει είναι τι βλάπτει περισσότερο την κοινωνία και την οικονομία. Η περαιτέρω παραμονή μιας ανίκανης και ιδεοληπτικής κυβέρνησης ή η εκ νέου προσφυγή στις κάλπες.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”