Η πολιτική δεν είναι μονοθεματική. Πέραν της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε υπάρχουν και άλλα, εξαιρετικά κρίσιμα, ζητήματα που μας αφορούν. Που δυστυχώς δεν συζητήθηκαν επαρκώς κατά την προεκλογική περίοδο. Δυο τέτοια ανέκυψαν την εβδομάδα που μας πέρασε.
Το ένα αφορούσε το μεταναστευτικό. Και το θέμα που δημιουργήθηκε από τη διαταγή με τίτλο «Νέα πολιτική σχετικά με τις διαδικασίες κράτησης των αλλοδαπών». Τα ΜΜΕ ανέφεραν ότι η διαταγή προέβλεπε την απελευθέρωση των παράνομων μεταναστών και την ελεύθερη διακίνηση τους στο εσωτερικό της χώρας και το κλείσιμο όλων των κέντρων κράτησης. Δημιουργήθηκε σάλος. Και ήταν φυσικό. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει λόγο προεκλογικά για αλλαγή της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής. «Για παροχή ασύλου και παραχώρηση ταξιδιωτικών εγγράφων. Για διαδικασία νομιμοποίησης «χωρίς χαρτιά», για διαδικασία πολιτογράφησης για όσους ζουν και εργάζονται επί χρόνια στην Ελλάδα. Για άμεση παροχή ιθαγένειας σε όσα παιδιά γεννιούνται στην Ελλάδα. Για κατάργηση των σημερινών απάνθρωπων κέντρων κράτησης αλλοδαπών.»
Το θέμα αντιμετωπίστηκε με την ανάκληση της διαταγής και την παραίτηση του υποστράτηγου της ΕΛ.ΑΣ. που την υπέγραψε. Το ζήτημα όμως παραμένει. Το μεταναστευτικό πρόβλημα είναι ένα μείζον πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία και πρέπει να αντιμετωπισθεί σοβαρά. Όχι με τις ακραίες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μέσα στα πλαίσια της ευρωπαϊκής πολιτικής.
Το δεύτερο θέμα ήταν η Τουρκική ΝΟΤΑΜ της 28ης Φεβρουαρίου 2015 με την οποία η Τουρκία δέσμευσε δυο μεγάλες περιοχές στο Βόρειο και Νοτιοανατολικό Αιγαίο.
Ο φόβος ήταν αρχικά ότι η Τουρκία, εκμεταλλευόμενη την απειρία της νέας ελληνικής κυβέρνησης επιχείρησε να την παγιδεύσει. Ευτυχώς, το παράλογο της τουρκικής ενέργειας, η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά κυρίως η παρασκηνιακή αντίδραση διεθνών κύκλων οδήγησε στην απόσυρση της τουρκικής ΝΟΤΑΜ και τη ματαίωση της πολιτικής της Άγκυρας.
Το συμβάν έρχεται να μας θυμίσει μερικές σταθερές της εξωτερικής μας πολιτικής.
Η ένταξή μας στην ΕΕ και η συμμετοχή μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια δεν ήταν μια πολιτική που στόχευε μόνο στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας. Είχε στόχο την εδραίωση των δημοκρατικών μας θεσμών αλλά και τη διαφύλαξη των εθνικών μας συνόρων. Η συμμετοχή μας στην ΕΕ λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής ισχύος για την προώθηση του εθνικού συμφέροντος. Ιδιαίτερα σήμερα που λόγω της οικονομικής κρίσης οι αμυντικές δαπάνες έχουν μειωθεί σημαντικά. Υπό την έννοια αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτική στις σχέσεις μας με τους εταίρους μας. Η απομόνωσή μας δεν θα είναι επιζήμια μόνο οικονομικά αλλά και εθνικά.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”