Η φετινή τελευταία ομιλία του Ομπάμα στο Κογκρέσο, για την «κατάσταση του έθνους», ήταν, όπως αναμενόταν, απολογιστική. Σηματοδοτώντας το τέλος μιας εποχής.
Η εκλογή του πρώτου αφροαμερικανού προέδρου στην ιστορία των ΗΠΑ δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες αλλά συνάντησε και μεγάλη αμφισβήτηση. Που έφτασε μέχρι τη διακίνηση θεωριών συνωμοσίας για τη καταγωγή του και τα θρησκευτικά του πιστεύω.
Η Προεδρία του αντιμετώπισε τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση μετά το κραχ του ‘29. Αποχωρώντας μπορεί να καυχηθεί ότι η αμερικανική οικονομία και το χρηματιστήριο έχουν ανακάμψει πλήρως, τα ελλείμματα έχουν μειωθεί δραστικά και η ανεργία έχει μειωθεί στα προ κρίσης επίπεδα. Όταν η κρίση διαχύθηκε στην άλλη πλευρά του ατλαντικού οι παρεμβάσεις του υπήρξαν προσεκτικές και πυροσβεστικές. Και, ιδιαίτερα, όσον αφορά στη διαχείριση του ελληνικού προβλήματος.
Δεν κατόρθωσε να αναμορφώσει δραστικά την πολιτική διαδικασία στις ΗΠΑ και την άποψη των πολιτών γι’αυτήν. Ή να μειώσει τις ανισότητες όπως ευαγγελίστηκε. Πήρε, όμως, σημαντικά μέτρα για τη διεύρυνση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων. Ιδιαίτερα σε μια εποχή περιορισμών μετά την 11η Σεπτεμβρίου.
Το περίφημο Obamacare, παρότι κατηγορήθηκε ως άτολμο από πολλούς δημοκρατικούς και ως αριστερό από τους ρεπουμπλικάνους, προσέφερε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε εκατομμύρια Αμερικανούς. Όλοι θα θυμούνται τα δάκρυα του για τα ανήλικα θύματα της ένοπλης βίας καθώς ανακοίνωνε μέτρα για τον περιορισμό της οπλοκατοχής παρακάμπτοντας το Κογκρέσο.
Η θητεία του στο Λευκό Οίκο συνέπεσε με την υπαρξιακή αναμέτρηση των ΗΠΑ με την ασύμμετρη απειλή της τρομοκρατίας. Εξουδετέρωσε την Αλ Κάιντα εκτελώντας τον Μπιν Λάντεν σε μια παράτολμη επιχείρηση. Που αποτίναξε από τους ώμους του, μια για πάντα, τον χαρακτηρισμό του ήπιου στα θέματα τρομοκρατίας. Επανακαθόρισε συνολικά το ρόλο της υπερδύναμης στο διεθνές στερέωμα. Σκιαγραφώντας ένα ρόλο ήπιας ηγεμονικής δύναμης. Που δεν επιβάλει μονομερώς τη βούληση της. Αλλά κανένα μείζον διεθνές πρόβλημα δεν επιλύεται και χωρίς τη συναίνεση της. Στη Μέση Ανατολή προώθησε μια ιστορική συμφωνία με το Ιράν αντιμαχόμενος τους ιέρακες και των δυο πλευρών. Η απαλλαγή του πλανήτη από το εφιαλτικό σενάριο των πυρηνικών αγιατολάδων είναι αρκετή για να διασφαλίσει την υστεροφημία του. Όπως επίσης και η βήμα-βήμα βελτίωση των σχέσεων με τη Κούβα. Πενήντα τρία χρόνια μετά τη πυραυλική κρίση της Κούβας που έφερε το πλανήτη μια ανάσα από το πυρηνικό ολοκαύτωμα.
Ο Ομπάμα ξεκίνησε με τον οίστρο του οραματιστή αλλά διέδραμε δυο θητείες με τη μεθοδική προσέγγιση επίλυσης προβλημάτων ενός πραγματιστή. Σε αρκετά, και σημαντικά, κατόρθωσε να αφήσει αποτύπωμα διακριτό και ανεξίτηλο.
Αν κρίνω από το πεδίο των υποψηφιοτήτων για το 2016 θα τον αναπολήσουμε σύντομα.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”