Το μεταναστευτικό

Το μεταναστευτικό

Διανύουμε περίοδο γεωπολιτικών αλλαγών. Σε πολλές περιφέρειες του πλανήτη. Σχέσεις μεταξύ κρατών, ακόμα και συμμαχικών κρατών, επαναπροσδιορίζονται. Εκεί, όμως, που οι διαχωριστικές γραμμές χαράσσονται πια με αιματηρές συγκρούσεις είναι στη Μέση Ανατολή. Μια διαλεκτική του αίματος που κλιμακώθηκε μετά τη φρικιαστική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου. Τότε οι νεοσυντηρητικοί αποφάσισαν να επιβάλλουν τη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή. Η συνέχεια είναι λίγο έως πολύ γνωστή. Ο περίφημος εκδημοκρατισμός της περιοχής οδήγησε στην άνοδο ακραίων ισλαμικών δυνάμεων. Σεχταριστικές διαμάχες σε όλη τη Μέση Ανατολή και ριζοσπαστικοποίηση του ισλαμικού στοιχείου.

Αλλά το πιο ανησυχητικό είναι η εδραίωση του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού κράτους σε εδάφη του Ιράκ και της Συρίας. Αντί για κράτη που υποθάλπουν την τρομοκρατία, έχουμε πια ένα «κράτος τρομοκράτη». Και δεν είναι μόνο αυτό. Κράτη όπως η Λιβύη και το Ιράκ δεν έχουν σταθεροποιηθεί ακόμη. Και ένας εμφύλιος πόλεμος στη Συρία που μαίνεται, μετατράπηκε σε πεδίο αντιπαράθεσης περιφερειακών δυνάμεων αλλά και των δυο υπερδυνάμεων που συντάχθηκαν με αντίπαλα στρατόπεδα. Η Ρωσία με το καθεστώς Ασάντ και οι ΗΠΑ με τις αντικαθεστωτικές δυνάμεις. Αυτό τελμάτωσε κάθε προσπάθεια ειρηνευτικής λύσης και οδήγησε τα πράγματα σε αδιέξοδο. Οι εξελίξεις αυτές έχουν οδηγήσει σε εκατόμβη θυμάτων και σε εκατομμύρια εκτοπισμένων και προσφύγων. Η Αραβική Άνοιξη μετατράπηκε σε Αραβικό Χειμώνα και το Αιγαίο και η Μεσόγειος σε θάλασσες της μεγάλης εξόδου.

Οι πληγές που έχουν ανοίξει στη Μέση Ανατολή δεν επουλώνονται εύκολα. Και έχουν οξύνει το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα που βρήκε την Ευρώπη απροετοίμαστη. Με ένα θεσμικό πλαίσιο ξεπερασμένο. Και φυσικά την Ελλάδα, την εσχατιά της Ευρώπης, που λόγω εγγύτητας με τη Μέση Ανατολή αντιμετωπίζει οξύτατο πρόβλημα. Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτό το πρόβλημα από μόνη της. Είναι ένα διεθνές πρόβλημα. Η ιδεοληπτική και ανερμάτιστη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, αποδείχθηκε επικίνδυνη για πρόσφυγες και μετανάστες και απειλητική για τη κοινωνική μας συνοχή. Μετέτρεψε τη χώρα σε ανοχύρωτη πολιτεία στις βουλές των εμπόρων ψυχών.

Η κυβέρνηση ολιγώρησε σε τρία επίπεδα. Πρώτον, έπρεπε να είχε ζητήσει έκτακτη Σύνοδο Κορυφής για το μεταναστευτικό. Δεύτερον, έπρεπε να είχε κάνει τις απαραίτητες ενέργειες για να εκταμιεύσει το ποσό που της αναλογεί από τα ευρωπαϊκά κονδύλια, όπως υποδείκνυε ο Επίτροπος για το Μεταναστευτικό, ο κ. Αβραμόπουλος. Τρίτον, έπρεπε να έχει δημιουργήσει ένα ενιαίο κέντρο διαχείρισης της κρίσης. Το ότι και τα τρία αυτά στοιχειώδη τα πέτυχε η υπηρεσιακή κυβέρνηση σε μία εβδομάδα δείχνει το μέγεθος της διοικητικής ανεπάρκειας και ανικανότητας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Το σταυρόλεξο Μέση Ανατολή

Το σταυρόλεξο Μέση Ανατολή

Διανύουμε περίοδο γεωπολιτικών αλλαγών. Σε πολλές περιφέρειες του πλανήτη. Σχέσεις μεταξύ κρατών, ακόμα και συμμαχικών κρατών, επαναπροσδιορίζονται. Όταν μιλάμε όμως για τις αμερικανοισραηλινές σχέσεις τα πράγματα αλλάζουν. Γιατί οι σχέσεις αυτές είναι κάτι παραπάνω από συμμαχικές. Τι συνέβη και έφτασαν στο ναδίρ;

Η αιτία είναι το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Οι ισραηλινοί ανατριχιάζουν στην ιδέα ότι το Ιράν μπορεί να αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Και δικαίως. Κάτι τέτοιο θα απειλούσε την ασφάλεια του ισραηλινού κράτους. Και θα οδηγούσε στην εξάπλωση των πυρηνικών όπλων στην περιοχή. Με απροσμέτρητες συνέπειες. Η σκέψη, και μόνο, μιας Μέσης Ανατολής με πυρηνικές δυνάμεις φτάνει για να χάσει τον ύπνο του οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος. Η κυβέρνηση Νετανιάχου προσπάθησε να αποτρέψει αυτό το ενδεχόμενο. Και προσπάθησε να επηρεάσει την αμερικανική πολιτική προς αυτή την κατεύθυνση. Χωρίς να αποκλείει ακόμα και το ενδεχόμενο μονομερούς στρατιωτικής δράσης εναντίον του Ιράν.

Από την άλλη πλευρά, ο Ομπάμα, παρά τη λυσσώδη αντίδραση των ακραίων στην Ουάσινγκτον, επέλεξε τη διπλωματική οδό για την επίλυση του προβλήματος. Αλλάζοντας στάση απέναντι στο Ιράν. Πρώτον, γιατί η μέχρι τώρα αντιμετώπιση του Ιράν δεν έχει αποδώσει καρπούς. Δεύτερον, για λόγους ευρύτερων ισορροπιών στη Μέση Ανατολή. Η Αραβική Άνοιξη έχει μετατραπεί σε «αραβικό χειμώνα». Το πρότζεκτ των νεοσυντηρητικών δεν οδήγησε στον εκδημοκρατισμό της περιοχής. Το αντίθετο. Κατέληξε στην αποσταθεροποίηση παραδοσιακών συμμάχων των ΗΠΑ όπως η Αίγυπτος και η Ιορδανία. Οδήγησε τη Λιβύη και τη Συρία σε αιματηρούς εμφυλίους. Το Ιράκ κάθε άλλο παρά σταθεροποιήθηκε. Το ισλαμικό στοιχείο ριζοσπαστικοποιήθηκε και είδαμε και την εμφάνιση της απειλής του Ισλαμικού Κράτους. Για τις ΗΠΑ, λοιπόν, η επανεκκίνηση της πολιτικής τους στη Μέση Ανατολή έγινε επιτακτική.

Εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Το Ισραήλ αξίωσε να έχει πληροφόρηση για την πορεία των διαπραγματεύσεων των έξι με την Τεχεράνη. Οι αμερικανοί, από κάποιο σημείο και μετά, κατηγόρησαν την κυβέρνηση Νετανιάχου ότι χρησιμοποιεί τις πληροφορίες αυτές για να επηρεάσει αρνητικά το Κογκρέσο και να τορπιλίσει τις προοπτικές συμφωνίας. Αλλά προχώρησαν και ένα βήμα παραπάνω. Κατηγόρησαν το Ισραήλ για κατασκοπία. Το κλίμα στις αμερικονοισραηλινές σχέσεις έγινε πολικό.

Μια συμφωνία με το Ιράν δίνει την ευκαιρία στις ΗΠΑ να αναδιατάξει τις γεωπολιτικές ισορροπίες στη Μέση Ανατολή. Και θα σημάνει, ενδεχομένως, ακόμη πιο φθηνό πετρέλαιο για τις οικονομίες της Δύσης. Από την άλλη πλευρά, η πανηγυρική επανεκλογή Νετανιάχου σημαίνει ότι η όποια συμφωνία θα πρέπει να διασφαλίζει με χειροπιαστές εγγυήσεις τα ζωτικά συμφέροντα του Ισραήλ. Αλλιώς, θα αποτελέσει νεκρό γράμμα πριν καν στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΑ στα “ΝΕΑ”