Εξαπάτησαν τον ελληνικό λαό τάζοντάς του παροχές 11 δις και εκβίασαν εκλογές. Αντί να περιμένουν να πατήσει η χώρα στα πόδια της, βιάστηκαν να καταλάβουν την εξουσία. Τους τύφλωσε το «πρώτη φορά αριστερά». Χωρίς να έχουν συναίσθηση της ευθύνης που αναλαμβάνουν. Όπως ακριβώς ο Γ. Παπανδρέου εξεβίασε εκλογές το 2009. Αντί να συναινέσει ή τουλάχιστον να δείξει ανοχή στα μέτρα που είχε προτείνει τότε ο Καραμανλής. Για να αποφύγουμε τα χειρότερα. Τα οποία δεν αποφύγαμε. Όπως και σήμερα. Που έχουμε φτάσει στο σημείο μηδέν.

Η κυβέρνηση ήθελε να κλείσει μια συμφωνία με τους όρους της. Υποτιμώντας την πραγματική κατάσταση της χώρας και τη διαπραγματευτική της θέση απέναντι στους δανειστές. Αγνοώντας τους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς και τον τρόπο λειτουργίας των αγορών. Έχασε χρόνο και επιλογές. Επιδείνωσε τη διαπραγματευτική της θέση και στο τέλος, αυτοεγκλωβίστηκε. Η αβεβαιότητα ερήμωσε την οικονομία και διέλυσε την κοινωνία. Η χώρα έχασε φίλους, έκανε εχθρούς και απομονώθηκε. Η στάση των έξω σκλήρυνε.

Τώρα η κυβέρνηση έχει να επιλέξει ανάμεσα στη συνθηκολόγηση ή στην πτώχευση. Στο τέλος του μήνα λήγει η παράταση του υφιστάμενου προγράμματος. Η Σύνοδος του Eurogroup της Πέμπτης είναι η τελευταία που μπορεί να εγκρίνει μια συμφωνία για να γίνει εκταμίευση. Μας έκαναν ήδη Ζάμπια. Τώρα απειλούν να μην πληρώσουν τις δόσεις του ΔΝΤ, και να μας οδηγήσουν σε πτώχευση. Θεωρούν έτσι ότι μπορούν να εκβιάσουν τους δανειστές. Μπορούν όμως; Και με τι κόστος για τη χώρα; Το κάνουν, λένε, για να πληρώνουν μισθούς και συντάξεις. Για πόσο ακόμα; Άντε να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις τον Ιούλιο. Μετά, αποθεματικά γιοκ.

Εν τω μεταξύ, αν δεν υπάρξει συμφωνία η ΕΚΤ δεν πρόκειται να διευρύνει τη γραμμή έκτακτης ανάγκης (ELA). Αυτό θα περιορίσει τη ρευστότητα των τραπεζών. Υπάρχει, δηλαδή, άμεσος κίνδυνος επιβολής περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων.

Είμαστε, λοιπόν, πραγματικά στο σημείο μηδέν. Εδώ που τα έφτασαν τα πράγματα, είτε από ανικανότητα, είτε από σχέδιο, η συνθηκολόγηση είναι δύσκολη. Μπορεί, λοιπόν, να ετοιμάζονται για ρήξη. Προκαλώντας ανυπολόγιστες ζημιές στη χώρα. Σε αυτή τη δεύτερη περίπτωση οι πολιτικές εξελίξεις θα είναι ραγδαίες. Γιατί ένα είναι σίγουρο. Η κυβέρνηση αυτή δεν έχει λάβει εντολή ούτε για ρήξη ούτε για πτώχευση. Αντίθετα, έχει εντολή για λύση πάση θυσία εντός του ευρώ. Εάν, παρά ταύτα, προχωρήσει στη ρήξη ο εθνικός διχασμός που επέφερε στη χώρα με τη διαιρετική τομή μνημόνιο-αντιμνημόνιο θα μετατραπεί σε εμφυλιακή διαμάχη. Προάγγελος εθνικής συμφοράς με τις γεωπολιτικές απειλές που αντιμετωπίζουμε στη γειτονιά μας.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Συμπληρώθηκε και η δεύτερη εβδομάδα διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τις ναρκισσιστικές προσδοκίες της νέας κυβέρνησης η άνοδος της αριστεράς στην Ελλάδα δεν στάθηκε αρκετή για να αλλάξει τους συσχετισμούς στην Ευρώπη. Μετά τα συγχαρητήρια και τις γενικές δηλώσεις κατά της λιτότητας όλοι οι συμπαθούντες, και στην Ευρώπη και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, συμφώνησαν στο αυτονόητο. «Πρέπει να τα βρείτε με τους εταίρους σας. Πρέπει να τηρήσετε τα συμφωνηθέντα». Αναμενόμενη αντίδραση από μια Ευρώπη που χτίστηκε πάνω σε κανόνες και διαδικασίες.

Εν τω μεταξύ, όμως, η κλεψύδρα του χρόνου αδειάζει. Η δίμηνη παράταση του προγράμματος για την ελληνική οικονομία λήγει στο τέλος Φεβρουαρίου. Η Ελλάδα καλείται τώρα μέχρι το έκτακτο Eurogroup της 11ης Φεβρουαρίου να υποβάλει τις προτάσεις της. Ακούμε διάφορες σκόρπιες ιδέες, αλλά συνεκτικό σχέδιο δεν βλέπουμε.

Για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, που πολλά έχει στηρίξει η κυβέρνηση, ο Σόϊμπλε ήταν αφοπλιστικός. Ναι στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής αλλά χρειάζεστε χρόνο και μηχανισμό και δεν έχετε τίποτα από τα δύο. Για δε το κούρεμα του χρέους, μας είπε, ξεχάστε το. Αλλά αυτό η κυβέρνηση φαίνεται να το έχει ήδη ξεχάσει. Σιγά-σιγά έχει προσχωρήσει στη δική μας άποψη για το έμμεσο κούρεμα. Δηλαδή χαμηλά επιτόκια και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους.

Αλλά και η κατάσταση στην πραγματική οικονομία επιδεινώνεται. Η ΕΚΤ σταμάτησε να δέχεται τα ελληνικά ομόλογα για τη χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών. Η χρηματοδότηση θα συνεχιστεί μέσω του ELA. Αυτό σημαίνει υψηλότερο κόστος δανεισμού. Αυτό έφερε νέα πτώση του χρηματιστηρίου και νέες πιέσεις στην αγορά ομολόγων.

Εν ολίγοις. Η κυβέρνηση ανακάλυψε, μετά τον ενθουσιασμό του πρωτάρη στη διεθνή σκακιέρα, ότι άλλο δηλώσεις συμπάθειας και άλλο αλλαγή των συσχετισμών. Για να μιλήσουμε λοιπόν στη γλώσσα της θεωρίας των παιγνίων που χρησιμοποιεί ο Βαρουφάκης και οι συν αυτώ. Όπως έχει τοποθετηθεί η κυβέρνηση έχει εγκλωβιστεί ανάμεσα σε δυο επιλογές. Και οι δυο καταλήγουν στη σύγκρουση. Σε ένα game of chicken. Στην πρώτη επιλογή ο ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει αμετακίνητος στις θέσεις του και θα συγκρουστεί από θέση αδυναμίας με τους δεκαοκτώ εταίρους μας με αποτέλεσμα να καταστραφεί η χώρα. Στην δεύτερη επιλογή θα αλλάξει πορεία αλλά θα συγκρουστεί με το εσωτερικό του και τις τεράστιες προσδοκίες που με αφροσύνη καλλιέργησε στον ελληνικό λαό. Ας ευχηθούμε τουλάχιστον ότι θα ακολουθήσει τη δεύτερη επιλογή και θα το πράξει γρήγορα και σωστά πριν καταρρεύσει η χώρα.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”