Στις 15 Δεκεμβρίου του 2015, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δημοσίευσε την όγδοη εξαμηνιαία έκθεση για τη λειτουργία του χώρου Σένγκεν. Στη σελίδα 12 περιελάμβανε την Ελλάδα. Και σημείωνε ότι θα χρειαστεί να εντείνει τις προσπάθειες της για να ελέγξει την κατάσταση. Επισημαίνοντας ότι εάν ένα κράτος μέλος αμελεί τις υποχρεώσεις του αυτό μπορεί να σημάνει την επαναφορά ελέγχου στα εσωτερικά σύνορα.

Η κυβέρνηση, που ως γνωστόν έχει μια χρονική υστέρηση πρόσληψης της πραγματικότητας, μάλλον δεν πήρε χαμπάρι τι συμβαίνει. Κι όταν πήρε χαμπάρι μάλλον ολιγώρησε. Από τις 17 Δεκεμβρίου, από τη στήλη αυτή, επισημαίναμε ότι είμαστε για δεύτερη φορά στα πρόθυρα ενός Grexit. Αυτή τη φορά από τη ζώνη Σένγκεν. Είναι προφανές ότι το προσφυγικό μεταναστευτικό πρόβλημα δεν το δημιούργησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ένα διεθνές πρόβλημα με πολλαπλά αίτια. Η ευθύνη της κυβέρνησης έγκειται στο ότι άφησε την κατάσταση να ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Απέτυχε να ελέγξει τα σύνορα της χώρας, που είναι σύνορα της Ευρώπης. Ολιγώρησε στην υλοποίηση των δεσμεύσεων που είχε αναλάβει τον Οκτώβριο. Καθυστέρησε στη δημιουργία των κέντρων υποδοχής. Καθυστέρησε στη προώθηση της Frontex για την καταγραφή και τον έλεγχο των μεταναστών. Το χειρότερο, όμως, όλων ήταν η προσπάθεια της κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει το προσφυγικό ως μοχλό για την ελάφρυνση των μνημονιακών μας υποχρεώσεων. Άλλη μια περήφανη διαπραγμάτευση του κ. Τσίπρα που κοντεύει να μας κοστίσει με Grexit από τη ζώνη Σένγκεν.

Οι εταίροι μας μπορεί να έχουν δείξει κάποια ανοχή με τις επιδόσεις της κυβέρνησης στα οικονομικά και τις μεταρρυθμίσεις. Δεν είναι όμως διατεθειμένοι να πειραματιστούν με τον κ. Τσίπρα στο προσφυγικό. Ο συνδυασμός της προσφυγικής κρίσης με την ισλαμική τρομοκρατία δεν αφήνει περιθώρια. Οι κίνδυνοι ασφάλειας που δημιουργούνται είναι πολύ μεγάλοι. Και η πίεση στο εσωτερικό των χωρών στρέφει πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις σε ακραίες αποφάσεις. Άλλες έκλεισαν τα σύνορα τους, άλλες νομοθετούν κατά τρόπο απαράδεκτο, όπως η Δανία.

Το τελεσίγραφο που μας έστειλε τη Τετάρτη ο Ντομπρόβσκις, αντιπρόεδρος της Επιτροπής, δείχνει ότι ο κίνδυνος της εξόδου είναι πλέον ορατός. Η κυβέρνηση θα πρέπει να αποφορτίσει το κλίμα και να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη. Με άμεσες ενέργειες όπως: η ολοκλήρωση της λειτουργίας των hot spots, η ενίσχυση της Frontex, η άμεση επαναπροώθηση των παράτυπων μεταναστών, και η διάθεση επιπλέον εγχώριων και ευρωπαϊκών κονδυλίων για την αντιμετώπιση του προβλήματος.

Η Ελλάδα ή θα υλοποιήσει τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει και τις υποχρεώσεις της βάσει της Συνθήκης που έχει υπογράψει ή θα βρεθεί εκτός Σένγκεν. Αντιμέτωπη με το βαλκανικό της παρελθόν. De facto αν όχι de jure.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Τη δεκαετία του ´80 η αντιαμερικανική ρητορική του Ανδρέα Παπανδρέου καταγράφηκε στο σκληρό δίσκο της θεσμικής μνήμης πολλών στελεχών της αμερικανικής διπλωματίας. Με αποτέλεσμα, πολλοί εξ αυτών να μας ανταποδίδουν τη φιλοφρόνηση με κάθε ευκαιρία. Υιοθετώντας αρνητική στάση σε κάθε θέμα ελληνικού συμφέροντος.

Πολύ φοβούμαι ότι κάτι ανάλογο, και πολύ χειρότερο, έχουμε μπροστά μας. Μπορεί η αναδίπλωση της ελληνικής κυβέρνησης, την τελευταία στιγμή, να απέτρεψε τη ρήξη με τους ευρωπαίους εταίρους μας και το Grexit. Οι σχέσεις μας όμως δηλητηριάστηκαν. Κατ´ αρχήν ήταν η καταστροφική διαπραγμάτευση της κυβέρνησης. Η αποκοτιά μιας χώρας να έλθει σε συνολική ρήξη με το σύνολο των παραδοσιακών της συμμάχων, ιδίως όταν τους έχει ανάγκη. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν ο πόλεμος λέξεων και δηλώσεων, οι φραστικές ακρότητες και οι υπερβολές. Που βεβαίως δεν έμειναν αναπάντητες από τους εταίρους μας, τα ξένα ΜΜΕ, αλλά δυστυχώς και τους παραδοσιακούς φίλους και συμμάχους μας.

«Χάθηκε πολύς χρόνος και πολύ εμπιστοσύνη. Ειπώθηκαν λόγια που δεν είναι εύκολο να ξεχαστούν», είπε χαρακτηριστικά ο Γιούνκερ στο άρθρο του στα ΝΕΑ του Σαββάτου. Και δεν είναι, δυστυχώς, η πρώτη φορά που λέει κάτι ανάλογο.

Αυτά στη διπλωματία τα βρίσκεις μπροστά σου. Και εάν οι σχέσεις μας με την Ευρώπη εξαντλούνταν στο οικονομικό επίπεδο μικρό το κακό. Η ένταξη μας στην ΕΕ, όμως, δεν ήταν μια πολιτική που στόχευε μόνο στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας. Είχε στόχο την εδραίωση των δημοκρατικών μας θεσμών αλλά και τη διαφύλαξη των εθνικών μας συνόρων.

Μια πρώτη γεύση πήραμε με την προσφυγική κρίση. Η ελληνική κυβέρνηση υποτίμησε το μέγεθος του προβλήματος. Και απέτυχε να προστατεύσει αποτελεσματικά τα σύνορα της, τα ευρωπαικά σύνορα δηλαδή, ως προς τη διαχείριση των προσφυγικών-μετανατευτικών ροών. Αυτό της στέρησε την ευκαιρία να αποσπάσει έμπρακτη ευρωπαική στήριξη για τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Αλλά και για τις ελληνικές αρμοδιότητες που απορρέουν από τις διεθνείς συμβάσεις και τους διεθνείς οργανισμούς.

Αντίθετα, οι πρακτικές αδυναμίες διαχείρισης του προβλήματος, οι άστοχοι χειρισμοί, αλλά και η συνολικά τοξική εικόνα της χώρας μας ἐστρεψαν τους εταίρους μας να αναζητήσουν λύσεις με τη Τουρκία. Οι σχέσεις ΕΕ-Τουρκίας αναβαθμίστηκαν, κι η ενταξιακή της πορεία απέκτησε νέα δυναμική. Αλλά και τα Σκόπια, ως ενδιάμεση χώρα προώθησης προσφύγων προς ευρωπαικές χώρες προσπαθούν να αποκομίσουν oφέλη. Όλα αυτά όταν το 2016 αναμένονται διεθνείς πρωτοβουλίες τόσο στο σκοπιανό όσο και στο Κυπριακό. Για όλα αυτά θα χρειαστούμε συμμάχους και ερείσματα. Ας ελπίσουμε ότι οι πρακτικές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν μας έχουν οδηγήσει σε πλήρη απομόνωση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η απειλή του Grexit επιστρέφει. Μόνο που αυτή τη φορά δεν αφορά την Ευρωζώνη. Αλλά τη ζώνη Σένγκεν. Η ισπανική υποχώρηση της κυβέρνησης, έστω και την τελευταία στιγμή, μας κράτησε στην ευρωζώνη. Κι έφερε το τρίτο μνημόνιο. Για τη ζώνη Σένγκεν κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος.

Οι χειρισμοί της κυβέρνησης Τσίπρα στο προσφυγικό υπήρξαν εξαρχής καταστροφικοί. Οι ιδεοληψίες της έδωσαν προς τα έξω την εικόνα μιας χώρας που είναι ξέφραγο αμπέλι. Υπουργοί της κυβέρνησης με δηλώσεις τους σήμαναν προσκλητήριο εισόδου. Μετέτρεψαν τη χώρα σε ανοχύρωτη πολιτεία έρμαιο στις βουλές των εμπόρων ψυχών. Όταν η χώρα γέμισε από πρόσφυγες και μετανάστες η κυβέρνηση ολιγώρησε. Απέτυχε να ελέγξει τα σύνορα της. Που είναι τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης. Η γεωστρατηγική μας χρησιμότητα για τη Δύση έγκειται στο ότι είμαστε το προκεχωρημένο φυλάκιο. Και η πάγια στρατηγική μας επιδίωξη είναι τα σύνορα μας να είναι σύνορα της Δύσης. Αυτό κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Με δική μας ευθύνη.

Η κυβέρνηση αθέτησε τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει τον Οκτώβριο. Ούτε τα κέντρα υποδοχής δημιούργησε, ούτε την υποστήριξη της Frontex ως προς τη καταγραφή και τον έλεγχο των μεταναστών προώθησε. Το χειρότερο όλων ήταν η επαρχιώτικη προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί το προσφυγικό ως μοχλός για την ελάφρυνση των μνημονιακών υποχρεώσεων της χώρας. Άλλη μια περήφανη διαπραγμάτευση του κ. Τσίπρα που κόντεψε να μας κοστίσει με Grexit από τη ζώνη Σένγκεν. Γιατί ο συνδυασμός της προσφυγικής κρίσης με την ισλαμική τρομοκρατία δεν αφήνει περιθώρια πειραματισμού στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Οι Ευρωπαίοι μπορεί να δείχνουν ανοχή με τις επιδόσεις της κυβέρνησης Τσίπρα στα οικονομικά και τις μεταρρυθμίσεις. Δεν είναι όμως διατεθειμένοι να πειραματιστούν με τον κ. Τσίπρα στο προσφυγικό. Κι αυτό γιατί οι κίνδυνοι ασφάλειας που δημιουργούνται είναι μεγαλύτεροι από την εξάχρονη οικονομική κρίση. Όπως και η πίεση στο εσωτερικό των χωρών τους που φέρνει τη στροφή της κοινής γνώμης προς τα άκρα.

Για το λόγο αυτό αντέδρασαν άμεσα. Ἠλθαν σε συμφωνία με την Τουρκία, ενώ πολλές ευρωπαϊκές χώρες άρχισαν να κλείνουν τα σύνορα τους. Κι έδωσαν τελεσίγραφο στην ελληνική κυβέρνηση. Η θα υλοποιήσει τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η θα βρεθεί εκτός ζώνης Σένγκεν. Έξοδος από τη ζώνη Σένγκεν θα έχει καταστροφικές επιπτώσεις για την ασφάλεια, το εμπόριο, τις μεταφορές, τις ροές κεφαλαίων και εργαζομένων. Και θα σημάνει τον εγκλωβισμό εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων στην επικράτεια μας. Έστω και την τελευταία στιγμή, όπως πάντα, φαίνεται ότι το κατάλαβαν στη κυβέρνηση. Και τώρα τρέχουν. Για να αποφύγουν την έξοδο και την επιστροφή της χώρας στο βαλκανικό της παρελθόν.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Την εβδομάδα που μας πέρασε είχαμε ομοβροντία αποκαλύψεων απο ευρωπαίους αξιωματούχους. Για το παρασκήνιο της εξάμηνης διαπραγμάτευσης που οδήγησε στο τρίτο μνημόνιο. Απο τον Γιούνκερ, τον Μοσκοβισί, τον Σόιμπλε. Τα περισσότερα τα γνωρίζαμε ήδη. Κάποια άλλα τα επιβεβαιώσαμε.

Οι δικοί μας έφτασαν στις Βρυξέλλες με νωπές τις δάφνες της πρώτης εκλογικής επικράτησης της αριστεράς. Θεωρώντας ότι με τον αέρα της αλλαγής θα κινήσουν και τις τεκτονικές πλάκες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Και θα αλλάξουν την ευρωπαική δημοσιονομική πολιτική.

Φαίνεται ότι δεν προκάλεσαν και μεγάλη εντύπωση. Οι εταίροι μας είχαν προεξοφλήσει την εκλογική τους επικράτηση. Και γιατί διαβάζουν δημοσκοπήσεις, και γιατί είχαν διαπιστώσει τη μεταρρυθμιστική κόπωση της δικής μας κυβέρνησης. Αλλά, όπως αποκαλύπτει ο Σόιμπλε, τους είχαν προειδοποιήσει προεκλογικά. Μην δίνετε υποσχέσεις που δεν μπορείτε να τηρήσετε. Οι δικοί μας έπραξαν το ακριβώς αντίθετο. Κι έτσι ο Σόιμπλε τους περίμενε με μια μόνο απορία. Να δει πως ο Τσίπρας θα βγει από την παγίδα που έστησε στον εαυτό του.

Στο τέλος της διαδρομής, και παρά τις θεατρικές παραστάσεις του Βαρουφάκη, οι εταίροι μας έδωσαν στη νέα κυβέρνηση δυο επιλογές. Η μια ήταν δανεισμό αλλά με όρους και πρόγραμμα μετρρυθμίσεων. Η άλλη ήταν το Grexit. Άλλωστε, όπως με δόση χαιρεκακίας υπενθυμίζει ο Σόιμπλε, υπήρχαν πολλοί και από την ελληνική πλευρά που το υποστήριζαν.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι δικοί μας κωλλυσιεργούσαν θεωρώντας ότι οι έξω θα υποχωρούσαν. Η οικονομία κατέρρεε και η θέση μας χειροτέρευε. Και όταν έπεσε στο τραπέζι το τελικό σχέδιο για μια συμφωνία ο Τσίπρας τους μπέρδεψε όλους. Έφερε τη συμφωνία σε δημοψήφισμα παίρνοντας θέση εναντίον της. Κατήγαγε θρίαμβο και μετά παραδόθηκε άνευ όρων. Μετατρέποντας το όχι σε ναι και υπογράφοντας μια άλλη συμφωνία τόσο σκληρή που είναι πρακτικά σχεδόν ανεφάρμοστη. Και πήγε γρήγορα σε εκλογές. Πριν ο κόσμος καταλάβει τι του έρχεται. Και τώρα φαντάζομαι ο Σόιμπλε θα έχει μείνει πάλι με την απορία. Να δει πως ο Τσίπρας θα βγει από τη δεύτερη παγίδα που έστησε στον εαυτό του. Γιατί τώρα θα πρέπει να εφαρμόσει σκληρά μέτρα. Οδηγώντας το λαό στην απόγνωση και την εξαθλίωση. Και αν κρίνουμε από τις πρώτες αντιδράσεις έρχεται πολιτική βαρυχειμωνιά.

Κι όλοι, τελικά, έχουν μείνει με μια πιο θεμελιώδη απορία. Τι είχε στο μυαλό του τον Ιανουάριο εκβιάζοντας εκλογές; Τι ήταν όλη αυτή η διαδρομή; Απόρροια ρομαντισμού, άγνοιας, ανικανότητας ή εξουσιολαγνείας; Μικρή σημασία έχει. Ό,τι και να ήταν συνετρίβη στα βράχια του ευρωπαϊκού ορθολογισμού και της πραγματικότητας. Και τώρα κινδυνεύει μετά τα ωσανά ν’ ακούσει το άρον άρον σταύρωσον αυτόν.

ΑΝΤΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Τους τελευταίους πέντε μήνες ο Πρωθυπουργός ακολουθεί μια παρελκυστική τακτική και μια τακτική όξυνσης των σχέσεων με τους εταίρους. Προσπαθεί να συσπειρώσει την κοινή γνώμη πάνω σε ένα άλλο μοτίβο από αυτό των προεκλογικών του υποσχέσεων. Αυτό της υπερήφανης Ελλάδας που αντιστέκεται. Δεν έχω να σας δώσω τον άρτο που σας υποσχέθηκα, θα σας δώσω «περηφάνια». Κάνει και κάτι άλλο. Ναρκοθετώντας την διαπραγμάτευση στο τεχνικό επίπεδο και ροκανίζοντας το χρόνο, τη μεταφέρει στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο. Στη Σύνοδο Κορυφής της Δευτέρας. Για να μειώσει τις αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας και του κόμματός του, παίζει ένα παιχνίδι υψηλού ρίσκου για τη χώρα.

Το πιο πιθανόν είναι ότι στο τέλος θα υπάρξει συμφωνία. Γιατί αυτό είναι προς το συμφέρον όλων. Παρότι οι κίνδυνοι από την πτώχευση μιας μικρής οικονομίας της ευρωζώνης και ενός Grexit είναι σχετικά περιορισμένοι, δεν μπορούν με απόλυτη βεβαιότητα να προσμετρηθούν. Είναι μια αβεβαιότητα που αν οι εταίροι μας μπορούν να την αποφύγουν, θα την αποφύγουν. Επίσης, η Μέρκελ δεν θέλει να είναι η Καγκελάριος που στη βάρδια της άρχισε το ξήλωμα της ευρωζώνης. Ακόμη, στο νέο Ψυχρό Πόλεμο που βρίσκεται στα σκαριά ανάμεσα στη Δύση και τη Ρωσία, η Ευρώπη είναι ο πιο σημαντικός σύμμαχος των ΗΠΑ. Η Ουάσινγκτον δεν θα ήθελε να χάσει ένα κομμάτι της, ακόμα κι αν αυτό είναι η μικρή Ελλάδα. Τέλος, ο Πρωθυπουργός δεν θα θελήσει να γίνει ο μοιραίος άνθρωπος για τον τόπο.

Μάλλον, λοιπόν, θα υπάρξει λύση. Μια λύση και μια συμφωνία που δεν θα αποκλίνει του μνημονιακού πλαισίου. Ενδεχομένως με μια-δυο υποχωρήσεις. Και την επανάληψη της δέσμευσης για τη διευθέτηση του χρέους, που πετύχαμε εμείς με τις αποφάσεις του Eurogroup το 2012 και το 2014. Επιμένω, όμως, ότι αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε ο Πρωθυπουργός να έχει πετύχει τις 30 πρώτες ημέρες. Χωρίς να παίξει τη χώρα στα ζάρια, χωρίς να διαλύσει την οικονομία, χωρίς να διχάσει την κοινωνία. Και το κυριότερο, χωρίς να έχει δημιουργήσει μακροπρόθεσμη βλάβη στην αξιοπιστία της χώρας. Ο Πρωθυπουργός, τελικά, θα κάνει τον συμβιβασμό στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο και θα επιστρέψει θριαμβευτής σε μια κοινωνία, που εξουθενωμένη θα τον χειροκροτήσει. Μέχρι την εφαρμογή της συμφωνίας. Και τότε θα αρχίσει το τέλος. Γιατί και το θέαμα θα έχει τελειώσει και άρτος δεν θα υπάρχει. Εκτός έαν παρακολουθούμε ένα σχέδιο υφαρπαγής μιας εντολής που δεν έλαβαν. Δηλαδή ρήξη και ηρωική έξοδο. Και τότε τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή. 

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η κυβέρνηση χάνει κατά κράτος μια διαπραγμάτευση από την οποία θα μπορούσε να έχει αποκομίσει κάποια οφέλη. Υπό προϋποθέσεις: Ότι θα είχε προσέλθει στη διαπραγμάτευση με μία σοβαρή διαπραγματευτική ομάδα. Ότι θα είχε σαφή ιεράρχηση των προτεραιοτήτων της. Ότι θα είχε απόλυτη συναίσθηση των εσωτερικών συσχετισμών της πλευράς με την οποία διαπραγματεύεται. Θα είχε απόλυτη συναίσθηση της διαφοράς ισχύος ανάμεσα στα διαπραγματευόμενα μέρη. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μία διαπραγμάτευση. Και θα είχε απόλυτη κατανόηση για το ποιόν ευνοεί και ποιόν επιβαρύνει η χρονική παράταση μίας διαπραγμάτευσης.

Αντ’ αυτών η κυβέρνηση προσήλθε στη διαπραγμάτευση με μία ομάδα η οποία γρήγορα αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων και αντικαταστάθηκε. Έδειξε ότι δεν έχει συναίσθηση των ευρωπαϊκών διαδικασιών. Η ανεδαφική φιλοδοξία για αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρώπη γρήγορα εγκαταλείφθηκε. Όσο γρήγορα εγκατέλειψαν την κυβέρνηση οι “σύντροφοι” του Νότου. Έδειξε τέλος έλλειψη σχεδίου, προετοιμασίας, και ρεαλισμού. Με άλλα λόγια, ούτε ήξερε ούτε κατάλαβε τι μπορούσε και τι δεν μπορούσε να πετύχει σε αυτή την διαπραγμάτευση.

Η κυβέρνηση πόνταρε πολλά στην αβεβαιότητα που δημιουργεί το σενάριο της ρήξης. Και οδήγησε τη διαπραγμάτευση στα άκρα. Πράγματι, το σενάριο της ρήξης μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες για την Ευρώπη. Αυτή η αβεβαιότητα οδήγησε τους Ευρωπαίους στην εξάντληση κάθε περιθωρίου για να αποφευχθεί το Grexit. Και σε μία προσπάθεια, τουλάχιστον στην αρχή, για ανεύρεση πεδίου συμβιβασμού. Σε καμμία περίπτωση όμως σε ευρωπαϊκή συνθηκολόγηση στις απαιτήσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Οι Ευρωπαίοι έχουν φτάσει πλέον στο συμπέρασμα, καλώς ή κακώς, ότι το κόστος μίας τέτοιας υποχώρησης είναι μεγαλύτερο από το κόστος ενός Grexit. Για το οποίο μάλιστα είχαν χρόνο να προετοιμαστούν προς τη μεριά του περιορισμού της ζημιάς.

Πόσο μάλλον όταν η ρήξη σημαίνει την απόλυτη καταστροφή για την άλλη πλευρά. Δηλαδή για την Ελλάδα. Γι’ αυτό και οι συνεχείς κραυγές των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για επιστροφή στη δραχμή δεν είχαν καμμία χρησιμότητα. Ούτε καν σε ρόλο του κακού στη διαπραγμάτευση. Όταν βάζεις το πιστόλι στον κρόταφο και απειλείς ότι θα αυτοκτονήσεις, αυτό δεν συνιστά απειλή. Τουλάχιστον όταν ο Παπανδρέου έλεγε το περίφημο «βυθίσατε το Χόρα» προσέφερε υπηρεσία. Μιλούσε για κόστος στον αντίπαλο.

Η περήφανη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης οδήγησε τη χώρα σε στρατηγικό εγκλωβισμό. Με την πλάτη στον τοίχο και χωρίς επιλογές. Θα πρέπει τώρα να κατανοήσει ότι στο Κούγκι της ρήξης θα είμαστε μόνοι μας. Ας σβήσει λοιπόν τον δαυλό και ας κάνει τον συμβιβασμό. Όσο μένει ακόμα χρόνος.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”