Η αποτυχία ήταν προδιαγεγραμένη. Και ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Ένα κόμμα διαμαρυρίας μεταμορφώθηκε μέσα στην κρίση σε κόμμα εξουσίας. Με ένα ανεδαφικό και εξωπραγματικό πρόγραμμα, με άγνοια των διεθνών συσχετισμών, και με ένα πολιτικό προσωπικό περιορισμένων παραστάσεων και οριζόντων. Κέρδισε τις εκλογές γιατί η ελπίδα στην πολιτική και στη ζωή είναι εθιστική. Και γιατί η καθημαγμένη από την κρίση κοινωνία θεώρησε ότι δεν είχε τίποτα να χάσει. Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη. Οδήγησαν τη χώρα σε μια συγκρουσιακή διαπραγμάτευση με τους εταίρους και δανειστές μας, παίζοντας ουσιαστικά μια παρτίδα πόκερ με σημαδεμένη τράπουλα. Ένα “game of chicken”, μια μετωπική σύγκρουση για τους μη μυημένους στη θεωρία των παιγνίων. Μόνο που συγκρούστηκαν με το τεθωρακισμένο όχημα των δανειστών καβαλώντας αγέρωχοι ένα ποδήλατο. Κι αφού μας ισοπέδωσε η σύγκρουση ο κυβερνήτης έκανε δημοψήφισμα. Και ρώτησε το πλήρωμα αν του αρέσει η κακή συμφωνία που πέτυχε ή επιθυμεί καλύτερη. Στο δίλημμα πλούσιος και υγιής ή φτωχός και ασθενής οι Έλληνες επέλεξαν το πρώτο. Και ο κυβερνήτης μετέτρεψε το όχι σε ναι κι έφερε μια ακόμη χειρότερη συμφωνία, καθώς οι συνθήκες είχαν επιδεινωθεί. Γιατί αντελήφθη, έστω και την υστάτη ώρα, ότι αλλιώς η Ελλάδα κινδύνευε να βρεθεί εκτός Ευρώπης κι εκείνος στο ειδικό δικαστήριο.
Με το τρίτο μνημόνιο, το μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ, τελείωσαν και οι ψευδαισθήσεις. Με τεράστιο κόστος είναι η αλήθεια. Σε χρόνο, χρήμα και αξιοπιστία. Η οικονομία ξανακύλισε στην ύφεση, οι τράπεζες έκλεισαν, πολλές επιχειρήσεις εγκατέλειψαν τη χώρα, και η ανεργία εκτινάχθηκε. Και το χειρότερο, ο ελληνικός λαός φορτώθηκε, άνευ λόγου, 60 δις επιπλέον χρέος. Μια χώρα που επέστρεφε σταδιακά στην ομαλότητα εκτροχιάστηκε. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς που βρισκόμασταν ένα χρόνο πριν και που βρισκόμαστε σήμερα για να συνειδητοποιήσει το κόστος της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Κι όχι μόνο στην οικονομία. Στην παιδεία, στο μεταναστευτικό, στη δημόσια διοίκηση, παντού.
Βρισκόμαστε τώρα με μια κυβέρνηση που προσπαθεί να εφαρμόσει το μνημόνιο που συμφώνησε με το οποίο, όμως, διαφωνεί. Μια κυβέρνηση που προσπαθεί να εφαρμόσει κάτι που δεν πιστεύει. Κυβέρνηση από πολιτικό προσωπικό με μηδενική ικανότητα διοίκησης. Πολιτικό προσωπικό με αντιμεταρρυθμιστικό κύταρο. Μια κυβέρνηση σε αμφιθυμία, σε γνωστική δυσαρμονία (cognitive dissonance). Πρέπει να επισπεύσει τις αποκρατικοποιήσεις ενώ η φιλοσοφία της είναι ο κρατισμός. Πρέπει να προσελκύσει επενδύσεις ενώ αποστρέφεται την ιδιωτική επιχειρηματικότητα. Χρειάζεται να προχωρήσει στη μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης ενώ ο στόχος της είναι η άλωση του κράτους από τα κομματικά της στελέχη.
Αν το παρελθόν αποτελεί το πρόλογο, το παρελθόν έτος ΣΥΡΙΖΑ τίποτα το θετικό δεν προοιωνίζεται για την συνέχεια.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”