Η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη στις διπλές εκλογές επαναβεβαιώνει την πολιτική κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας. Η παράταξη που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με βαθιές κοινωνικές ρίζες και φιλελεύθερες αρχές με έντονο κοινωνικό πρόσημο, ηγεμονεύει ιδεολογικά και αναδεικνύεται πάλι ως η μόνη αξιόπιστη πρόταση διακυβέρνησης.
Η Νέα Δημοκρατία εξέφρασε την ανάγκη του μεγάλου μέρους της κοινωνίας για πολιτική σταθερότητα και οικονομική ανάπτυξη. Μιας κοινωνίας που ήθελε να αφήσει οριστικά πίσω της τους εφιάλτες των ATM, της δραχμής, της Δήμητρας, και των τοπικών νομισμάτων, καθώς και της φοροεπιδρομής. Να κλείσει οριστικά την περίοδο των μνημονίων και της ύφεσης, να επιστρέψει στην κανονικότητα και σε έναν σταθερά αναπτυξιακό οικονομικό κύκλο. Η κοινωνία αυτή επιβράβευσε την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας για τη διαχειριστική επάρκεια που επέδειξε, παρά κάποιες αναπόφευκτες αστοχίες σε ορισμένους κρίσιμους τομείς, αλλά και για την οικονομική της πολιτική. Ιδιαίτερα, τα μεσαία στρώματα είναι αυτά που αποδείχθηκαν καθοριστικά στην έκβαση της πολιτικής αναμέτρησης.
Το δεύτερο συμπέρασμα αυτών των εκλογών είναι η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η συρρίκνωση της απήχησης των κεντροαριστερών ιδεών. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατόρθωσε να ξεπεράσει την υπαρξιακή κρίση ταυτότητας. Το βήμα της μετεξέλιξης από κόμμα διαμαρτυρίας σε κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας έμεινε μετέωρο. Η στρατηγική της απλής αναλογικής εκπυρσοκρότησε στα χέρια του. Η πολιτική του πρόταση δεν έπεισε και όποιο νέο στελεχιακό δυναμικό είχε αναδείξει πνίγηκε στην κακοφωνία των παλαιών εκπροσώπων της διαμαρτυρίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να κατανοήσει τα αίτια της ήττας του το 2019. Μοιάζει να βρίσκεται σε περιδίνηση χωρίς στηρίγματα. Από την ιδεολογία του έως την πολιτική στοχοθεσία του. Ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα, όπως λέει ο λαός.
Το τρίτο συμπέρασμα αυτών των εκλογών είναι η δημιουργία ενός αντισυστημικού και ακροδεξιού πολιτικού χώρου εξέλιξη που εξηγείται από συγκεκριμένες εσωτερικές αλλά και παγκόσμιες πολιτικές εξελίξεις.
Η συντηρητική στροφή και τα αντιδραστικά μορφώματα που παρατηρούνται στις δυτικές δημοκρατίες έχουν πολυπαραγοντική εξήγηση.
Οι δυτικές δημοκρατίες παρουσιάζουν σημάδια συνεχούς πολυκρίσης για μια σειρά από λόγους. Οι ταυτοτικές πολιτικές, και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχουν μετατρέψει το κοινωνικό σύνολο σε ένα πολυκερματισμένο κοινωνικό καλειδοσκόπιο με τα ατομικά και ομαδικά συμφέροντα να υπερτερούν του συνολικού κοινωνικού συμφέροντος. Τα μεγάλα προβλήματα της εποχής όπως το μεταναστευτικό, η κλιματική αλλαγή, οι πανδημίες, και κυρίως οι μεγάλες ανισότητες εντείνουν την πίεση στις δημοκρατίες και δημιουργούν τις συνθήκες για την ανάδυση ενός ακροδεξιού αντιδημοκρατικού, σκοταδιστικού και αντισυστημικού τόξου. Στη χώρα μας όλα αυτά ισχύουν και θα μεταβολίζονται για καιρό ακόμη στα απόνερα της μνημονιακής κρίσης.
Το σημερινό μεταμνημονιακό πολιτικό σύστημα είναι ένα σύστημα υβριδικού μονοπολισμού με τη Νέα Δημοκρατία κυρίαρχη στο κέντρο του πολιτικού συστήματος. Η συρρικνωμένη κεντροαριστερά εισέρχεται σε μια περίοδο ρευστότητας και ανακατατάξεων. Και η κατακερματισμένη και ανομοιογενής ακροδεξιά σε μια πλειοδοσία αντιδραστικού και θορυβώδους πολιτικού λόγου.
Το κρίσιμο, όμως, στοιχείο, η πιο σημαντική για τη χώρα εξέλιξη, είναι ότι η Ελλάδα εξέρχεται από τον κύκλο της κρίσης και της κοινωνικής αναταραχής και επανακτά τη σταθερότητά της σε μια περίοδο ευρύτερης γεωπολιτικής ρευστότητας και αστάθειας.
Πηγή: εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”, 27/06/2023