Ο Ζουράρις είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα της κακοφωνίας στην πολιτική που, από εξαίρεση, τείνει να γίνει ο κανόνας. Κι αυτό συμβαίνει παντού, όχι μόνο στον τόπο μας. Δείτε τον λόγο του Τραμπ που ηγείται του Δυτικού κόσμου. Η πολιτική σήμερα γίνεται με λόγο εμπρηστικό, ρατσιστικό, βαθιά αυταρχικό που απαξιώνει και διχάζει. Ελάχιστοι πολιτικοί κατανοούν ότι ο τρόπος που πολιτεύονται, το ήθος τους, η δημόσια εικόνα τους και ο λόγος τους επηρεάζει την κοινωνία ίσως περισσότερο από τους νόμους που ψηφίζουν. Ότι διαμορφώνουν πρότυπα συμπεριφοράς.
Και οι δύο, και δυστυχώς πολλοί άλλοι, είναι αρχέτυπα μιας εποχής όπου οι πολιτικοί συμπεριφέρονται στη δημόσια σφαίρα όπως στα ιδιαίτερα διαμερίσματα του σπιτιού τους. Με λόγο δήθεν αντισυστημικό, αντισυμβατικό και αντικομφορμιστικό που υποκρύπτει μια βαθιά, άρρητη απέχθεια κατά των θεσμών και των συμβάσεων της δημοκρατίας και κάθε κανόνα καλής αγωγής. Η πολιτική στον υπόνομο.
Λογοκόποι, δημαγωγοί και φωνακλάδες αλλοιώνουν τις έννοιες των λέξεων, απευθύνονται στο θυμικό, φυλακίζουν τα αισθήματα των πολιτών και σκοτώνουν την ελευθερία της σκέψης.
Ο πολιτικός λόγος κατάντησε στην εποχή μας κακός λόγος. Είναι λόγος κενός περιεχομένου. Οι λέξεις στο πεδίο της πολιτικής έχουν χάσει το αληθινό τους περιεχόμενο.
Όπως έγραφε ο Παλαμάς, “… ραγιάδες έχεις μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι…και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι, και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι…»
Η κοινωνία των πολιτών από ζωντανός Δήμος μετατρέπεται σε αγέλη. Πολλοί πολίτες αποστρέφονται την πολιτική και απέχουν.
Στην αρχαία Ελλάδα, η πολιτική βασιζόταν στην τέχνη του λόγου και στην τέχνη της πειθούς στη βάση συγκροτημένων επιχειρημάτων. Οι πολίτες στην αρχαία πόλη-κράτος έπρεπε να είναι ικανοί να εκφέρουν λόγο συγκροτημένο και πειστικό. Στην Εκκλησία του Δήμου ίσχυε το «τις αγορεύειν βούλεται», και η πειστικότητα του λόγου του αγορητού οδηγούσε σε αποφάσεις καθοριστικές για τη μοίρα της πόλης.
Απέναντι στους σώφρονες πολιτικούς υπήρχαν πάντοτε σοφιστές και δημαγωγοί. Σε όλες τις περιόδους της ιστορίας οι δημαγωγοί χρησιμοποιούσαν την τέχνη του λόγου για να ικανοποιήσουν προσωπικές φιλοδοξίες και να παρασύρουν την κοινωνία στον όλεθρο.
Εδώ όμως δεν μιλάμε καν για δημαγωγούς. Εδώ έχουμε να κάνουμε με νάρκισσους που τραμπουκίζουν λεκτικά για να στρέψουν τους προβολείς πάνω τους. Γραφικές καρικατούρες, που με το φωτοστέφανο της εξουσίας αποκτούν βήμα και ακροατήριο πέραν του καφενείου. Κακομαθημένα παιδιά, συνήθως, που η κρίση τα ξέβρασε στον αφρό της δημόσιας σφαίρας και προσπαθούν να κρατηθούν στην επικαιρότητα ασελγώντας κατά του ορθού λόγου, της αισθητικής της πολιτικής και της παιδαγωγικής της αποστολής.
Είναι δείγματα εκφυλισμού και βαθιάς πολιτισμικής και ηθικής παρακμής.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”