Εξεβίασαν εκλογές για να πάρουν την εξουσία. Απροετοίμαστοι για το τι θα ακολουθήσει. Ανυποψίαστοι για το βάθος της κρίσης και το μέγεθος των προβλημάτων που θα καλούνταν να διαχειριστούν. Χωρίς σχέδιο, χωρίς εμπειρία, χωρίς πυξίδα. Χωρίς αντίληψη των διεθνών συσχετισμών. Με μοναδικό εφόδιο τις ιδεοληψίες τους.
Χτίσανε επί δεκαετίες την δήθεν ηθική ανωτερότητα της αριστεράς πάνω σε έναν καταγγελτικό λόγο. Μια ηθικοπλαστική ρητορεία εναντίον της εξουσίας και κάθε λογής εκπροσώπων της. Επί δεκαετίες στηλίτευαν, κατηγορούσαν, εμέμφοντο, έδειχναν με το δάχτυλο. Αντιπολιτεύονταν εκ του ασφαλούς.
Έφτασαν τέσσερις μήνες για να δείξουν όχι μόνο την άνεση αλλά και την ευχαρίστηση που αντλούν από τη νομή της εξουσίας. Να δείξουν το πιο απωθητικό πρόσωπό της. Ούτε σεμνά, ούτε ταπεινά. Με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Πάντοτε πεπεισμένοι, ποτέ διερωτώμενοι. Χωρίς να δείχνουν ότι αντιλαμβάνονται το βάρος της ευθύνης που φέρει η διακυβέρνηση μίας κοινωνίας. Θεωρώντας ότι η άσκηση της εξουσίας είναι ένα διασκεδαστικό παιχνίδι. Το πεδίο μίας σκαμπρόζικης εφαρμογής της θεωρίας των παιγνίων. Άσχετα εάν από τα καπρίτσια τους μπορεί να καταστραφεί μία κοινωνία ολόκληρη.
Συγκυβερνάνε με ένα κόμμα που τους χωρίζει ιδεολογική άβυσσος. Μια συνεργασία, όμως, που επιτεύχθηκε εύκολα και ανώδυνα. Σαν να ήταν έτοιμη από καιρό. Ο συγκολλητικός ιστός της εξουσίας βλέπετε. Μία συγκυβέρνηση που συνεχίζεται χωρίς ωδίνες. Παρά τις κεφαλαιώδεις διαφορές σε ζητήματα ιδεολογίας και κυβερνητικής πολιτικής. Γιατί η νομή της εξουσίας συνεχίζει να ενώνει.
Κανοναρχούν τον Τύπο για το πως θα πρέπει να ασκεί το λειτούργημά του. Πλήρης αντιστροφή ρόλων δηλαδή. Οι ελεγχόμενοι γίνονται ελέγχοντες. Ενίοτε, με τον ζήλο ιεροεξεταστών του μεσαίωνα. Μία πρακτική που θυμίζει καθεστώτα απολυταρχικού τύπου.
Κατέλυσαν κάθε έννοια αξιοκρατίας και αριστείας. Όχι μόνο στην Παιδεία. Αλλά και στη στελέχωση του Δημοσίου. Ένας εσμός διορισμών κομματικών στελεχών, που τοποθετούνται με μοναδικό κριτήριο την κομματική ή συνδικαλιστική τους προϋπηρεσία. Ή ακόμη χειρότερα το βαθμό συγγένειας.
Πρέπει αυτή η κυβέρνηση να έχει τα θλιβερά πρωτεία στο νεποτισμό. Εδώ δεν μιλάμε για κουμπάρους που κατηγόρησαν την επάρατο Δεξιά. Εδώ μιλάμε για όλη την γκάμα του συγγενικού δέντρου. Συγγενείς εξ αίματος, συγγενείς εξ αγχιστείας, φίλοι, κουμπάροι. Και φυσικά κάποιοι μηδίσαντες προηγούμενων κυβερνήσεων. Που σπεύδουν πρόθυμοι να χρησιμοποιηθούν και να χρησιμοποιήσουν τη νέα εξουσία.
Πλήρης απουσία αξιοκρατίας, ανυπαρξία ελέγχου και αξιολόγησης, έλλειψη ανταγωνισμού, κανένας επαγγελματισμός. Αυτό είναι το κεντρικό σύστημα αξιών του ελληνικού αριστερού λαϊκισμού που η κυβέρνηση διεκδικεί να μετατρέψει σε κεντρικό σύστημα αξιών της κοινωνίας μας. Που’ σαι νιότη, που’ δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”