Το φαινόμενο Τραμπ

Το φαινόμενο Τραμπ

Μετά και τη νίκη του στις προκριματικές της Νέας Υόρκης φαίνεται ότι ο Ντόναλντ Τράμπ θα είναι ο υποψήφιος του ρεπουμπλικανικού κόμματος στις επόμενες αμερικανικές εκλογές. Ο Τραμπ δεν έχει κλειδώσει ακόμη τον αριθμό των 1237 εκλεκτόρων που θα του εξασφαλίσει το χρίσμα. Κάτι που επιτρέπει στο ιερατείο του ρεπουμπλικανικού κόμματος να ελπίζει ότι θα πάει σε ανοικτό συνέδριο. Κι εκεί να μαγειρέψει μια άλλη υποψηφιότητα. Ο Τραμπ τους απείλησε ευθέως ότι αν του λείπουν κάποιοι εκλέκτορες και το κόμμα προσπαθήσει να του αφαιρέσει το χρίσμα, ¨θα έχουμε εξεγέρσεις. Θα δείτε πράγματα που δεν έχετε δει ποτέ στο παρελθόν¨. Έσπευσε βέβαια να συμπληρώσει ότι δεν θα είναι αυτός που θα τις καθοδηγήσει. Αλλά ήταν πια αργά. Η σφαίρα είχε φύγει από τη θαλάμη. Το ρεπουμπλικανικό κὀμμα διέγνωσε αργά την απειλή. Και όταν τη διέγνωσε δεν στάθηκε ικανό να συσπειρώσει ένα κατακερματισμένο πεδίο υποψηφίων πίσω από μια ισχυρή υποψηφιότητα ικανή να τον σταματήσει.

Ο λαϊκιστής Τραμπ διέγνωσε την ευκαιρία νωρίς. Την οργή μιας μεσαίας τάξης που συρρικνώνεται και απειλείται. Που βλέπει τη ψαλίδα ν´ ανοίγει και το μέλλον δυσοίωνο. Ιδίως μετά την κρίση του 2008. Και σερφάρισε στην αυξανόμενη οργή της. Είδε και την κερκόπορτα του αμερικανικού πολιτικού συστήματος. Μιας πολύ προβληματικής πολιτικής διαδικασίας για ένα πολύ σοβαρό πολιτικό αξίωμα. Αυτό του Προέδρου των ΗΠΑ. Που μανιπιουλάρεται εύκολα με όρους show biz και αρκετά δις δολλάρια. Τα χρήματα τα διέθετε, καθώς και την ικανότητα να τα συγκεντρώνει. Την προβολή και την αναγνωρισιμότητα την είχε καλλιεργήσει δεκαετίες. Έχοντας κτίσει ένα όνομα μαρκίζα. Κι επειδή το εξωτικό και το αντισυμαβατικό έχουν πέραση και κάνουν νούμερα, τα αμερικανικά media του διέθεσαν αφειδώς το χρόνο τους. Τη βραδιά της νίκης του στις προκριματικές του Μίσιγκαν και του Μισσσισιπή κάλυψαν τη παραληρηματική 45λεπτη επινίκια ομιλία του χωρίς διακοπή.

Ο Τραμπ αποτελεί την πιο λαϊκιστική εκδοχή της παράδοσης του Αντριου Τζάκσον. Μια παράδοση συναισθηματικού πατριωτισμού, και οικονομικού προστατευτισμού. Που πιστεύει στον ατομικισμό, στην αυτοβοήθεια και το επιχειρηματικό πνεύμα. Που έχει μια καχυποψία απέναντι στην ομοσπονδιακή εξουσία και τις ελίτ, και βλέπει την οπλοκατοχή ως την επιτομή της ελευθερίας. Μιας παράδοσης παρεμβατικής και φιλοπόλεμης στις διεθνείς σχέσεις. Το ακριβώς αντίθετο του ουιλσονιανού ιδεαλισμού.

Μπορεί, σήμερα, να γίνει Πρόεδρος της Αμερικής ένας άνθρωπος με μιλιταριστικό και ρατσιστικό λόγο που πιστεύει ότι οι γυναίκες που κάνουν αμβλώσεις πρέπει να τιμωρούνται; Όπως δείχνουν τα πράγματα, πλέον, μόνο μια γυναίκα μπορεί να τον σταματήσει. Η Χίλαρυ Κλίντον. Που, αν αποφύγει τα λάθη, θα εξασφαλίσει και τις ψήφους των σοβαρών μετριοπαθών ρεπουμπλικάνων.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *