Οι σχέσεις της χώρας μας με τον «ξένο παράγοντα» δεν υπήρξαν ανέφελες. Από συστάσεως του ελλαδικού κράτους. Ιδιαίτερα, σε στιγμές οικονομικής δυσπραγίας, που πολλές φορές οδήγησαν και σε πτώχευση. Πάντα με επαχθείς όρους. Όπως το 1827. Που η Ελλάδα ουσιαστικά πτώχευσε για πρώτη φορά, δηλώνοντας αδυναμία να εξυπηρετήσει τα δάνεια του Αγώνα. Οι ξένες δυνάμεις μας βοήθησαν. Η παρέμβαση Ρωσίας, Αγγλίας, Γαλλίας, στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου το 1827, ήταν αποφασιστική για την επιτυχή έκβαση της Επανάστασης. Μετά τον Καποδίστρια, όμως, μας επέβαλαν τη Βασιλεία, τον Όθωνα και τη βαυαρική Αρμοστεία.

Το 1893 η χώρα χρεοκόπησε για δεύτερη φορά. Τα υψηλά επιτόκια που είχαν επιβάλει οι δανειστές δυσκόλευαν την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους. Και οι εξαγωγές της σταφίδας είχαν μειωθεί δραματικά. Μ’ αυτά και μ’ αυτά αναγκάστηκε ο Τρικούπης να πει το «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν».

Το 1897 όταν η χώρα ηττήθηκε στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο οι ευρωπαϊκές δυνάμεις δανειοδότησαν και πάλι την Ελλάδα. Επέβαλαν όμως τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, ο οποίος αφαίμαξε την ελληνική οικονομία αντλώντας για πολλές δεκαετίες έσοδα από κρατικά μονοπώλια. Η Μικρασιατική καταστροφή του 1922, ο υψηλός δανεισμός, και το οικονομικό κραχ του 1929 έφεραν την πτώχευση του 1932.

Οι πτωχεύσεις αυτές ήταν αποτέλεσμα της προσπάθειας ενός νεοσύστατου μικρού κράτους-έθνους να σταθεί στα πόδια του εν μέσω αντίξοων συνθηκών. Απελευθερωτικών αγώνων, πολέμων, και εμφυλίων. Πάντοτε φυσικά αντιμετωπίζοντας και τους όρους των δανειστών, οι οποίοι πρωτίστως εξυπηρετούσαν τα δικά τους συμφέροντα.

Η σημερινή χρεοκοπία, όμως, είναι αδικαιολόγητη. Γιατί έρχεται μετά από μια μακρά περίοδο ειρήνης, εσωτερικής ομαλότητας, και άμβλυνσης της εξάρτησης της χώρας από τον ξένο παράγοντα. Η είσοδος της χώρας στην τότε ΕΟΚ διασφάλισε την ισότιμη συμμετοχή της στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Σταθεροποίησε τους δημοκρατικούς της θεσμούς και εξασφάλισε συνεχή ροή κοινοτικού χρήματος στη χώρα.

Σε αυτό το θετικό περιβάλλον, το πολιτικό σύστημα απέτυχε να ολοκληρώσει το όραμα και το έργο του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Να μετασχηματίσει, δηλαδή, οριστικά τη χώρα σε σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Με τη συγκρότηση μιας σύγχρονης δημόσιας διοίκησης. Και την ανάπτυξη του παραγωγικού ιστού μέσα από εθνικό σχεδιασμό. Αντ’ αυτού το πελατειακό κράτος γιγαντώθηκε. Τα κοινοτικά κονδύλια διοχετεύθηκαν στην κατανάλωση και όχι στην παραγωγή. Έτσι, η αλματώδης άνοδος του βιοτικού επιπέδου, που πράγματι βιώσαμε, στηρίχθηκε σε γυάλινα πόδια. Ήταν ευημερία με δανεικά.

Σήμερα φτάσαμε να διακινδυνεύουμε ό,τι ιστορικά έχουμε πετύχει. Με δική μας ευθύνη. Ας μην διαμαρτυρόμαστε για την σκληρότητα των δανειστών. Στις διακρατικές σχέσεις δεν υπάρχουν παντοτινοί φίλοι. Μόνο παντοτινά συμφέροντα.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Διανύουμε περίοδο γεωπολιτικών αλλαγών. Σε πολλές περιφέρειες του πλανήτη. Σχέσεις μεταξύ κρατών, ακόμα και συμμαχικών κρατών, επαναπροσδιορίζονται. Όταν μιλάμε όμως για τις αμερικανοισραηλινές σχέσεις τα πράγματα αλλάζουν. Γιατί οι σχέσεις αυτές είναι κάτι παραπάνω από συμμαχικές. Τι συνέβη και έφτασαν στο ναδίρ;

Η αιτία είναι το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Οι ισραηλινοί ανατριχιάζουν στην ιδέα ότι το Ιράν μπορεί να αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Και δικαίως. Κάτι τέτοιο θα απειλούσε την ασφάλεια του ισραηλινού κράτους. Και θα οδηγούσε στην εξάπλωση των πυρηνικών όπλων στην περιοχή. Με απροσμέτρητες συνέπειες. Η σκέψη, και μόνο, μιας Μέσης Ανατολής με πυρηνικές δυνάμεις φτάνει για να χάσει τον ύπνο του οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος. Η κυβέρνηση Νετανιάχου προσπάθησε να αποτρέψει αυτό το ενδεχόμενο. Και προσπάθησε να επηρεάσει την αμερικανική πολιτική προς αυτή την κατεύθυνση. Χωρίς να αποκλείει ακόμα και το ενδεχόμενο μονομερούς στρατιωτικής δράσης εναντίον του Ιράν.

Από την άλλη πλευρά, ο Ομπάμα, παρά τη λυσσώδη αντίδραση των ακραίων στην Ουάσινγκτον, επέλεξε τη διπλωματική οδό για την επίλυση του προβλήματος. Αλλάζοντας στάση απέναντι στο Ιράν. Πρώτον, γιατί η μέχρι τώρα αντιμετώπιση του Ιράν δεν έχει αποδώσει καρπούς. Δεύτερον, για λόγους ευρύτερων ισορροπιών στη Μέση Ανατολή. Η Αραβική Άνοιξη έχει μετατραπεί σε «αραβικό χειμώνα». Το πρότζεκτ των νεοσυντηρητικών δεν οδήγησε στον εκδημοκρατισμό της περιοχής. Το αντίθετο. Κατέληξε στην αποσταθεροποίηση παραδοσιακών συμμάχων των ΗΠΑ όπως η Αίγυπτος και η Ιορδανία. Οδήγησε τη Λιβύη και τη Συρία σε αιματηρούς εμφυλίους. Το Ιράκ κάθε άλλο παρά σταθεροποιήθηκε. Το ισλαμικό στοιχείο ριζοσπαστικοποιήθηκε και είδαμε και την εμφάνιση της απειλής του Ισλαμικού Κράτους. Για τις ΗΠΑ, λοιπόν, η επανεκκίνηση της πολιτικής τους στη Μέση Ανατολή έγινε επιτακτική.

Εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Το Ισραήλ αξίωσε να έχει πληροφόρηση για την πορεία των διαπραγματεύσεων των έξι με την Τεχεράνη. Οι αμερικανοί, από κάποιο σημείο και μετά, κατηγόρησαν την κυβέρνηση Νετανιάχου ότι χρησιμοποιεί τις πληροφορίες αυτές για να επηρεάσει αρνητικά το Κογκρέσο και να τορπιλίσει τις προοπτικές συμφωνίας. Αλλά προχώρησαν και ένα βήμα παραπάνω. Κατηγόρησαν το Ισραήλ για κατασκοπία. Το κλίμα στις αμερικονοισραηλινές σχέσεις έγινε πολικό.

Μια συμφωνία με το Ιράν δίνει την ευκαιρία στις ΗΠΑ να αναδιατάξει τις γεωπολιτικές ισορροπίες στη Μέση Ανατολή. Και θα σημάνει, ενδεχομένως, ακόμη πιο φθηνό πετρέλαιο για τις οικονομίες της Δύσης. Από την άλλη πλευρά, η πανηγυρική επανεκλογή Νετανιάχου σημαίνει ότι η όποια συμφωνία θα πρέπει να διασφαλίζει με χειροπιαστές εγγυήσεις τα ζωτικά συμφέροντα του Ισραήλ. Αλλιώς, θα αποτελέσει νεκρό γράμμα πριν καν στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΑ στα “ΝΕΑ”

«Διαπραγματευόμαστε αλλά κυβερνάμε ταυτόχρονα», δήλωσε ο Πρωθυπουργός στις Βρυξέλλες. Αναγκαία επισήμανση. Γιατί όλοι παρατηρούσαμε μια κυβέρνηση που δεν κυβερνά αλλά βρίσκεται σε συνεχή διαπραγμάτευση. Με τον εαυτό της και τις συνιστώσες του κόμματος.

Η κυβέρνηση έφτασε σε μια «πολιτική συμφωνία» πριν από ένα μήνα. Μια συμφωνία «δημιουργικής ασάφειας», όπως δήλωσε ο Υπουργός Οικονομικών. Έναν όρο που χρησιμοποίησαν για να καταφύγουν σε παλινωδίες και υπαναχωρήσεις και τελικά να μην πράξουν απολύτως τίποτα. Και όχι μόνο αυτό. Με την απροθυμία τους να προχωρήσουν στην υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων και στη λήψη μέτρων, δημιούργησαν πολεμικό κλίμα ανάμεσα σε μας και τους εταίρους μας.

Τελικά, η κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι κάποιοι ναρκοθετούν τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, και ότι το θέμα δεν λύνεται σε τεχνικό επίπεδο. Και αξίωσε πολιτική λύση. Η συνάντηση των πέντε που εξελίχθηκε σε συνάντηση των οχτώ έδωσε λύση. Ακριβώς αυτή που είχε δώσει και πριν ένα μήνα. Δηλαδή, αποδοχή και τήρηση της συμφωνίας του Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου 2015. Αλλά επαναβεβαίωσε και τις διαδικασίες. Καλεί την κυβέρνηση, «να παρουσιάσει έναν πλήρη κατάλογο συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων τις επόμενες ημέρες», για να εγκριθεί από το Eurogroup. Στη βάση των εισηγήσεων της τρόικα φυσικά. Προτρέπει δε την κυβέρνηση να επισπεύσει τις διαδικασίες για τους λόγους της ασφυξίας της οικονομίας που η ίδια επικαλείται. Μέχρι τότε, φυσικά, ούτε λόγος για εκταμίευση χρημάτων. Η πολιτική λύση που επεδίωξε ο Πρωθυπουργός για το πρόβλημα της ρευστότητας δεν ήρθε. Η ασφυξία παραμένει.

Γιατί καθυστερούσε η κυβέρνηση όλο αυτόν τον καιρό; Για δυο λόγους. Πρώτον γιατί οι μεταρρυθμίσεις που θα κληθεί να υλοποιήσει αποτελούν «φιλελεύθερη εκτροπή» έναντι της αριστερής πλατφόρμας διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό, τουλάχιστον, φωνάζουν τα πρωτοκλασάτα στελέχη του. Δεύτερον, γιατί τα μέτρα που θα κληθεί να πάρει η κυβέρνηση θα είναι πολύ πιο επώδυνα από τα μέτρα που θα έπαιρνε η προηγούμενη κυβέρνηση αν δεν την ανέτρεπαν. Γιατί η προεκλογική περίοδος και η δίμηνη αδράνεια μετά τις εκλογές ξαναβύθισαν την οικονομία στην ύφεση. Και όλα αυτά με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιος είναι ο ορίζοντας της κυβέρνησης λοιπόν; Κατ’ ουσίαν ο Πρωθυπουργός θα πρέπει να λύσει το γόρδιο δεσμό. Να πάρει την απόφαση την οποία αναβάλει εδώ και 60 μέρες. Ή θα κάνει τον ιστορικό συμβιβασμό με την πραγματικότητα, θα συγκρουστεί με το κόμμα του και θα διασφαλίσει το μέλλον της χώρας και την ευρωπαϊκή της προοπτική. Ή θα συνταχθεί με το κόμμα του και θα συγκρουστεί με την Ευρώπη οδηγώντας τη χώρα στην καταστροφή.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω την ιδεολογία των κυβερνώντων. Και ομολογώ ότι δυσκολεύομαι. Από τη μια, ουσιαστικά, καταργούν τα αταξικά σχολεία της αριστείας. Τα πρότυπα σχολεία. Σχολεία δημόσια και αξιολογημένα, προσβάσιμα στα παιδιά που θέλουν να προοδεύσουν αλλά δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε σε καλά ιδιωτικά σχολεία.

Έρχονται να αλλάξουν πάλι τα πάντα στην παιδεία. Όλα αυτά που κάναμε με διακομματική συναίνεση τα τελευταία χρόνια. Και ας αφήσουμε όλα τα άλλα. Αλλάζουν το σύστημα των πανελλαδικών εξετάσεων. Ξανά. Φέρνουν πάλι τα πάνω κάτω στα σχολεία και δημιουργούν υποψηφίους δυο ταχυτήτων.

Πετάνε την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών στα σκουπίδια και θεσμοθετούν την εκλογή των διευθυντών από τους συλλόγους διδασκόντων. Είναι αριστερή πολιτική όλα αυτά;

Καταργούν τα προνόμια των βουλευτών. Ποια προνόμια δηλαδή; Τα απολύτως αναγκαία για να ασκήσει ένας αιρετός εκπρόσωπος το λειτούργημά του. Θέλουν δηλαδή τους βουλευτές ζήτουλες στις πόρτες των συμφερόντων ή το βουλευτικό αξίωμα ταξικό προνόμιο. Δεν είναι σύμπτωση ότι οι μόνοι που συναίνεσαν μαζί τους ήταν κάποιοι πορφυρογέννητοι. Προφανώς αυτοί δεν χρειάζονται τα μέσα για να ασκήσουν τα καθήκοντα τους. Τα κληρονόμησαν. Γεννήθηκαν με ένα ασημένιο κουταλάκι στο στόμα τους. Είναι όμως αριστερή πολιτική αυτή;

Κατάργησαν ουσιαστικά την αστυνόμευση. Έδειξαν μια απερίγραπτη ανοχή στις καταστροφές στη Νομική και στα Εξάρχεια. Γιατί, όπως είπαν, η αντιεξουσιαστική βία είναι πολιτικό φαινόμενο. Τώρα θα ανοίξουν και τις φυλακές για να τις αποσυμφορήσουν. Οι δε παράνομοι μετανάστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι στο κέντρο. Και σε αυτήν την υποχώρηση του νόμου και της τάξης οι έχοντες και κατέχοντες θα προφυλαχθούν. Από σεκιουριτάδες, υψηλούς φράχτες και κάμερες. Ο απλός πολίτης όμως, πως; Είναι αριστερή πολιτική αυτή;

Δίνουν έμφαση στον άνθρωπο κρατούμενο, θέλουν να κάνουν διάλογο με τους κουκουλοφόρους. Δίνουν έμφαση στα δικαιώματα τρομοκρατών, παραβατικών, παράνομων μεταναστών. Και με τον απλό νομοταγή πολίτη τι γίνεται; Τι γίνεται με τον πολίτη που εκχώρησε το δικαίωμα της αυτοδικίας προκειμένου να ζήσει ειρηνικά σε μια κοινωνία, όπου το κράτος διασφαλίζει την ευταξία, την ισονομία και τη δημοκρατία. Τι έχουν να πουν σε αυτόν τον πολίτη. Είναι αριστερή η πολιτική τους;

Δυο μήνες τώρα αντί να κυβερνήσουν κατασκευάζουν ενόχους, τα βάζουν με φίλους, εταίρους και συμμάχους και μας απομονώνουν διεθνώς. Μας οδηγούν όχι μόνο σε ανθρωπιστική κρίση αλλά τελικά και σε εθνική κρίση. Είναι αριστερή πολιτική αυτή;

Η απάντηση είναι όχι. Είναι ένα περίεργο κράμα λαϊκισμού και περιθωριακής νοοτροπίας. Εμποτισμένο από τη νοοτροπία της αριστερής αριστοκρατίας των σαλονιών. Που δείχνει, με όλους τους τρόπους και σε όλους τους τόνους, τη γοητεία που της ασκεί η εξουσία.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Ο Υπουργός Επικρατείας ομολόγησε σε συνέντευξή του αυτό που καταλαβαίνει σιγά-σιγά όλη η Ελλάδα. «Δεν είναι και εύκολο να αναλάβεις χωρίς προηγούμενη εμπειρία άσκησης εξουσίας. Κανένας από εμάς δεν είχε».

Στη χειρότερη κρίση της μεταπολεμικής μας ιστορίας έχουμε μια κυβέρνηση παντελώς ακατάλληλη να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας. Μια κυβέρνηση που πέρα από την απειρία της, και την πρωτοφανή ανετοιμότητά της είναι αυτοπαγιδευμένη στις ιδεοληψίες της. Γι’ αυτό και το μόνο που προσπαθεί να κάνει στις 50 ημέρες της διακυβέρνησής της είναι να διαχειριστεί επικοινωνιακά τη στροφή της.

Και πώς να τη διαχειριστεί εδώ που τα λέμε. Δεν είναι και εύκολο. Όταν από το σκίσιμο των μνημονίων, έφτασαν να διαπραγματεύονται την αξιολόγηση και ολοκλήρωση του «τρέχοντος προγράμματος». Δηλαδή του μνημονίου. Για να πάρουν την τελευταία δόση των 7,2 δις που διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους ότι ούτε την ήθελαν, γιατί ήταν μέρος του μνημονίου, αλλά ούτε τη χρειάζονταν. Γιατί είχαν άλλες λύσεις.

Και τελικά φαίνεται ότι και η «δημιουργική ασάφεια» εις βάρος μας λειτουργεί. Γιατί όταν υπάρχει τέτοια απόκλιση ισχύος ανάμεσα σε δυο διαπραγματευόμενα μέρη η ασάφεια λειτουργεί εις βάρος του ασθενέστερου. Και το διαπιστώσαμε σύντομα. Μπορεί να μας άφησαν να βαφτίσουμε το ψάρι κρέας και να παίζουμε κρυφτούλι με τους «θεσμούς» στα ξενοδοχεία των Αθηνών αλλά την κάνουλα της ρευστότητας την κρατούν οι ίδιοι. Και την ανοιγοκλείνουν για να μας θυμίσουν τις υποχρεώσεις μας.

Το μόνο που έδωσε η ασάφεια στον κ. Τσίπρα, είναι χρόνο να διαχειριστεί την στροφή στο εσωτερικό του κόμματός του. Ο χρόνος όμως εξαντλείται. Όπως και η ρευστότητα. Και τώρα που το πρόβλημα οξύνεται αρχίζουν να κατασκευάζουν ενόχους. Η χώρα, όμως απομονώνεται διπλωματικά.

Η πραγματική οικονομία από την ασθενική ανάκαμψη του 2014 ξαναγυρίζει στην ύφεση. Σε μια συγκυρία που διαμορφώνονται ευνοϊκές προοπτικές στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, οι χαμηλές τιμές του πετρελαίου, το πακέτο Juncker, το ΕΣΠΑ, δημιουργούν προϋποθέσεις για ανάπτυξη. Χώρες όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, ακόμα, και η Κύπρος θα τις αδράξουν. Εμείς θα μείνουμε πίσω. Αλλά αυτή είναι η ιστορία του τόπου μας. Μια ιστορία χαμένων ευκαιριών.

Η κυβέρνηση θα πρέπει να σταματήσει αυτό το θέατρο σκιών. Να κινηθεί άμεσα και να ολοκληρώσει το έργο που δεν άφησε την προηγούμενη κυβέρνηση να ολοκληρώσει. Όσο έχουμε ακόμα καιρό. Γιατί σε λίγο θα αναγκαστούμε να πάμε σε μια συνθηκολόγηση άνευ όρων. Με ακόμα πιο δυσβάστακτες θυσίες για τον ελληνικό λαό. Και τότε θα διαπιστώσουν πόσο γρήγορα τα Ωσαννά γίνονται άρον-άρον σταύρωσον αυτούς.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η κυβέρνηση ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί στις σχέσεις της με τους εταίρους και τους δανειστές της χώρας. Ένας πόλεμος λέξεων και δηλώσεων, φραστικές ακρότητες και υπερβολές δημιουργούν αχρείαστες εντάσεις. Που φυσικά δεν έχουν μείνει αναπάντητες από τους εταίρους μας, τα ξένα ΜΜΕ, αλλά και δυστυχώς παραδοσιακούς μας φίλους και συμμάχους. Σε μια στιγμή που η χώρα αναζητεί λύσεις για τη χρηματοδότησή της.

Όλα αυτά δημιουργούν μια αρνητική ατμόσφαιρα, αποδυναμώνουν τα διεθνή μας ερείσματα και τελικά, φοβούμαι, ότι θα αποβούν εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων. Είναι άλλο πράγμα να παίρνεις το λελογισμένο ρίσκο μιας ρήξης σε ένα θέμα που αφορά τα ζωτικά σου συμφέροντα. Και άλλο πράγμα η αποκοτιά της συνολικής ρήξης με το σύστημα των παραδοσιακών σου συμμάχων. Της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Της οικογένειας των ευρωπαϊκών λαών, στην οποία με εθνική επιλογή και με μεγάλο κόπο ενταχθήκαμε. Και ενταχθήκαμε για να διασφαλίσουμε την οικονομική μας ευημερία, τους δημοκρατικούς μας θεσμούς, και τα εθνικά μας σύνορα.

Η χώρα χρεοκόπησε. Με δική της ευθύνη. Όταν χρεοκόπησε, για να σταθεί στα πόδια της, και στο ευρώ, οι εταίροι μας δάνεισαν περίπου 240 δις ευρώ με πολύ χαμηλά επιτόκια. Με όρους φυσικά. Για δημοσιονομική προσαρμογή και εξυγίανση. Και μεταρρυθμίσεις για να γίνει η οικονομία μας ανταγωνιστική. Και τελικά να μειωθεί το χάσμα της παραγωγικότητας που μας χωρίζει από την υπόλοιπη ευρωζώνη. Εμείς, μόλις κάναμε τα απολύτως απαραίτητα για να κρατήσουμε το κεφάλι έξω από νερό, νοθεύσαμε τις μεταρρυθμίσεις και δαιμονοποίησαμε τους δανειστές. Και τελικά φέραμε στην εξουσία μια κυβέρνηση που ξαναφέρνει τις παθογένειες των δεκαετιών που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Και κάτι χειρότερο. Μας οδηγεί σε σύγκρουση με τον πυρήνα της Ευρώπης. Με τους παραδοσιακούς μας συμμάχους. Να είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε το τίμημα όμως. Και όχι μόνο στα οικονομικά. Αλλά και στα εθνικά μας θέματα.

Την περασμένη εβδομάδα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υιοθέτησε ψήφισμα που ζητούσε από το Συμβούλιο την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την ΠΓΔΜ. Η έκθεση ανέφερε μια σειρά από πολύ σοβαρά προβλήματα που παρουσιάζει η ΠΓΔΜ. Τα προσπερνούσε όμως. Και κατέληγε ότι το μοναδικό εμπόδιο για να λάβει ημερομηνία για την έναρξη των διαπραγματεύσεων είναι το διμερές πρόβλημα του ονόματος με την Ελλάδα.

Πέραν από το Σκοπιανό, όμως, αναμένεται και η κατάθεση νέου σχεδίου επίλυσης του Κυπριακού. Για όλα αυτά θα χρειαστούμε συμμάχους και ερείσματα. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα έχουμε αποξενωθεί από όλους μέχρι το τέλος του βίου αυτής της κυβέρνησης.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Στην ομιλία του στην Πολιτική Επιτροπή ο Πρόεδρος της ΝΔ άρχισε με μια βασική παραδοχή. Με την οποία είναι δύσκολο να διαφωνήσει κανείς. Ότι το 2012 παραλάβαμε χάος και το 2015 παραδώσαμε χώρα. Μια Ελλάδα που έβγαινε από την κρίση και από τα μνημόνια. Με πρωτογενή πλεονάσματα και θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Για να επιτευχθεί αυτό το πρωτοφανές δημοσιονομικό νοικοκύρεμα πήραμε αποφάσεις δυσάρεστες. Που όμως ήταν αναγκαίες για το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου. Αλλά βραχυπρόθεσμα, εκλογικά, μας στοίχισαν.

Πέραν αυτής της βασικής παραδοχής, ο Πρόεδρος της ΝΔ παραδέχτηκε αδυναμίες και αβελτηρίες που είχαμε επισημάνει από αυτήν εδώ τη στήλη στις 3 Φεβρουαρίου. Μίλησε για αδυναμία στο χώρο της επικοινωνίας. Και για το κυβερνητικό έργο, πέραν της δημοσιονομικής προσαρμογής, που δεν αναδείξαμε. Μίλησε επίσης «για σφάλματα που κάναμε, και οργανωτικές αδυναμίες και κενά που πρέπει να καλύψουμε».

Επανακαθόρισε τη ΝΔ ως το κόμμα του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Που εκτείνεται από την δημοκρατική δεξιά ως τις παρυφές της σοσιαλδημοκρατίας. Και πρόσθεσε ότι η ΝΔ είναι η εγγύηση της πορείας του τόπου στην Ευρώπη. Όντως αυτή είναι η Νέα Δημοκρατία. Και όχι ένα συρρικνωμένο δεξιόστροφο κόμμα, που θα ήθελαν κάποιοι.

Αποποιήθηκε τη δεξιά στροφή. Λέγοντας ότι η ασφάλεια δεν είναι ούτε δεξιά, ούτε αριστερή. Είναι προτεραιότητα κάθε νοικοκύρη. Ορθόν. Με τη μόνη διαφορά ότι τα ζητήματα νόμου και τάξης ή το μεταναστευτικό σημασία έχει πως τα θέτεις. Τα ζητήματα αυτά έπρεπε να τεθούν με μετριοπάθεια και να αναδειχθεί η ακρότητα των θέσεων της άλλης πλευράς. Δυστυχώς, έγινε το αντίθετο.

Ο Πρόεδρος της ΝΔ προσδιόρισε την αντιπολιτευτική τακτική της ΝΔ λέγοντας όχι στη θεωρία της αριστερής παρένθεσης και όχι στη θεωρία του ώριμου φρούτου. Και είπε ορθά ότι οι μεγάλες παρατάξεις κερδίζουν με αγώνα, με παρέμβαση, με ευθύνη, με αλήθεια.

Στο τέλος, ξόρκισε την εσωστρέφεια και απέρριψε το έκτακτο συνέδριο. Πράγματι, με την ανεπάρκεια της κυβέρνησης και τους εθνικούς κινδύνους από την πολιτική της, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η χώρα είναι μια σπαρασσόμενη αξιωματική αντιπολίτευση.

Πέραν, όμως, από τις διαπιστώσεις πρέπει να αναλάβουμε τολμηρές πολιτικές πρωτοβουλίες. Με στόχο την οργανωτική ανασυγκρότηση, την επικαιροποίηση του ιδεολογικού μας προτάγματος, και την άρθρωση προτασιακού οραματικού λόγου για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα. Και αυτά μόνο μέσα από έκτακτο συνέδριο μπορούν να γίνουν. Ένα συνέδριο που θα μπορούσε να οριστεί για το επόμενο φθινόπωρο που θα έχει ξεκαθαρίσει και ο πολιτικός ορίζοντας. Ένα συνέδριο όχι εσωστρέφειας αλλά ουσιαστικής επανίδρυσης του κόμματος.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα ‘ΝΕΑ”

Η πολιτική δεν είναι μονοθεματική. Πέραν της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε υπάρχουν και άλλα, εξαιρετικά κρίσιμα, ζητήματα που μας αφορούν. Που δυστυχώς δεν συζητήθηκαν επαρκώς κατά την προεκλογική περίοδο. Δυο τέτοια ανέκυψαν την εβδομάδα που μας πέρασε.

Το ένα αφορούσε το μεταναστευτικό. Και το θέμα που δημιουργήθηκε από τη διαταγή με τίτλο «Νέα πολιτική σχετικά με τις διαδικασίες κράτησης των αλλοδαπών». Τα ΜΜΕ ανέφεραν ότι η διαταγή προέβλεπε την απελευθέρωση των παράνομων μεταναστών και την ελεύθερη διακίνηση τους στο εσωτερικό της χώρας και το κλείσιμο όλων των κέντρων κράτησης. Δημιουργήθηκε σάλος. Και ήταν φυσικό. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει λόγο προεκλογικά για αλλαγή της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής. «Για παροχή ασύλου και παραχώρηση ταξιδιωτικών εγγράφων. Για διαδικασία νομιμοποίησης «χωρίς χαρτιά», για διαδικασία πολιτογράφησης για όσους ζουν και εργάζονται επί χρόνια στην Ελλάδα. Για άμεση παροχή ιθαγένειας σε όσα παιδιά γεννιούνται στην Ελλάδα. Για κατάργηση των σημερινών απάνθρωπων κέντρων κράτησης αλλοδαπών.»

Το θέμα αντιμετωπίστηκε με την ανάκληση της διαταγής και την παραίτηση του υποστράτηγου της ΕΛ.ΑΣ. που την υπέγραψε. Το ζήτημα όμως παραμένει. Το μεταναστευτικό πρόβλημα είναι ένα μείζον πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία και πρέπει να αντιμετωπισθεί σοβαρά. Όχι με τις ακραίες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μέσα στα πλαίσια της ευρωπαϊκής πολιτικής.

Το δεύτερο θέμα ήταν η Τουρκική ΝΟΤΑΜ της 28ης Φεβρουαρίου 2015 με την οποία η Τουρκία δέσμευσε δυο μεγάλες περιοχές στο Βόρειο και Νοτιοανατολικό Αιγαίο.

Ο φόβος ήταν αρχικά ότι η Τουρκία, εκμεταλλευόμενη την απειρία της νέας ελληνικής κυβέρνησης επιχείρησε να την παγιδεύσει. Ευτυχώς, το παράλογο της τουρκικής ενέργειας, η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά κυρίως η παρασκηνιακή αντίδραση διεθνών κύκλων οδήγησε στην απόσυρση της τουρκικής ΝΟΤΑΜ και τη ματαίωση της πολιτικής της Άγκυρας.

Το συμβάν έρχεται να μας θυμίσει μερικές σταθερές της εξωτερικής μας πολιτικής.

Η ένταξή μας στην ΕΕ και η συμμετοχή μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια δεν ήταν μια πολιτική που στόχευε μόνο στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας. Είχε στόχο την εδραίωση των δημοκρατικών μας θεσμών αλλά και τη διαφύλαξη των εθνικών μας συνόρων. Η συμμετοχή μας στην ΕΕ λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής ισχύος για την προώθηση του εθνικού συμφέροντος. Ιδιαίτερα σήμερα που λόγω της οικονομικής κρίσης οι αμυντικές δαπάνες έχουν μειωθεί σημαντικά. Υπό την έννοια αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτική στις σχέσεις μας με τους εταίρους μας. Η απομόνωσή μας δεν θα είναι επιζήμια μόνο οικονομικά αλλά και εθνικά.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Σχέδιο ανατροπής της κυβέρνησής αποκάλυψε ο Πρωθυπουργός στην ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του. Ενδιαφέρον. Όχι τόσο για την επίκληση της θεωρίας της συνωμοσίας. Αυτό αποτελεί κλασσικό εργαλείο της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Όποιος πολιτικός φθάνει σε αδιέξοδα, στην Ελλάδα, επικαλείται τη συνομωσία. Η κόλαση είναι πάντοτε οι άλλοι. Το ενδιαφέρον είναι το πόσο γρήγορα έφτασε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε αδιέξοδα. Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι αυτό που πρόσθεσε μετά ο Πρωθυπουργός στην ομιλία του. Ότι προεκλογικά είχε προβλεφθεί αυτή η κατάσταση. Και πώς να μην έχει προβλεφθεί; Οι ημερομηνίες των υποχρεώσεων για την πληρωμή λογαριασμών και την αποπληρωμή δόσεων χρεών της χώρας ήταν γνωστές σε όλους. Όλα αυτά ήταν γνωστά όταν εκβίασαν εκλογές στην κρισιμότερη περίοδο που διανύει η χώρα. Ας αφήσουμε λοιπόν τις συνομωσίες και ας προσγειωθούμε στην πραγματικότητα.

Σήμερα η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα πρόβλημα ρευστότητας και ένα χρηματοδοτικό κενό που ή ίδια συνέβαλε στο να δημιουργηθεί και τώρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει. Όταν σταματάς το πρόγραμμα και αρνείσαι την τελευταία αξιολόγηση, τότε δεν θα πάρεις την τελευταία δόση των 7,2 δις. Μοιραία θα έχεις πρόβλημα. Όταν προκαλείς από το φθινόπωρο αστάθεια και εκλογολογία οι επενδύσεις σταματούν και τα έσοδα βαλτώνουν. Γιατί να πληρώσουν οι πολίτες τις δόσεις του ΕΝΦΙΑ όταν υπόσχεσαι ότι θα τον καταργήσεις. Μοιραία έχεις πρόβλημα. Όταν οι εκροές από τις τράπεζες έφτασαν τα 23 δις το τελευταίο τρίμηνο, μοιραία αποκτάς πρόβλημα.

Και τώρα τι γίνεται; Τώρα καλούν τις διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων και άλλων οργανισμών του δημοσίου να επενδύσουν τα ταμειακά τους διαθέσιμα για να διασφαλίσει ρευστότητα το δημόσιο. Από την άλλη, παρακαλούν την ΕΚΤ και την Τρόικα (συγγνώμη τους θεσμούς) να δώσουν μία λύση. Να αυξήσουν το πλαφόν των 15δις στις εκδόσεις εντόκων γραμματίων που προβλέπεται από το Μνημόνιο και έχει ήδη υπερκαλυφθεί.

Για να διευκολύνουν όμως την κυβέρνηση, η ΕΚΤ και οι θεσμοί, θα ζητήσουν συγκεκριμένα μέτρα. Συγκεκριμένες δεσμεύσεις για το συνταξιοδοτικό, το ΦΠΑ, την αγορά εργασίας, τις ιδιωτικοποιήσεις. Τίτλοι τέλους δηλαδή στη «δημιουργική ασάφεια».

Η κυβέρνηση λοιπόν μπορεί να μιλάει για σκληρή διαπραγμάτευση που στέφθηκε από επιτυχία. Η αλήθεια είναι ότι, από τη σκληρή αυτή διαπραγμάτευση, ούτε χρόνο κέρδισε, ούτε διευκολύνσεις πήρε. Γι’ αυτό ούτε την χρηματοδοτική ασφυξία απέφυγε ούτε την εσωτερική ανταρσία στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και στην Κεντρική Επιτροπή. Και γι’ αυτό κατέφυγε στην πάντα χρήσιμη θεωρία της συνωμοσίας.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”