Σε καυδιανά δίκρανα βρίσκεται η χώρα. Αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα μια βαθιά και πολύχρονη οικονομική κρίση, και ένα πρωτοφανές μεταναστευτικό-προσφυγικό πρόβλημα. Η οικονομική κρίση έχει στοιχίσει στη χώρα το 25% του ΑΕΠ σε μια πενταετία. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η χαώδης αναντιστοιχία προεκλογικών υποσχέσεων και μετεκλογικών πράξεων της κυβέρνησης έχει εξαγριώσει την κοινωνία. Δεν υπάρχει κοινωνική ομάδα που να μην βάλλεται από την πολιτική της και αυτή, με τη σειρά της, να μη βάλλει εναντίον της. Η Ελλάδα είναι κομμένη στα δύο, το κλείσιμο της αξιολόγησης απομακρύνεται, και η οικονομία και η χώρα ξαναζουν ημέρες του 2015. Με μια επιπλέον επιβαρυντική παράμετρο. Μια προσφυγική-μεταναστευτική κρίση, που απειλεί να ξεθεμελιώσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Είναι ένα πρόβλημα που ξεπερνάει τη χώρα μας και τις δυνατότητες της. Ένα πρόβλημα που εξελίσσεται ραγδαία σε μείζονα ανθρωπιστική κρίση. Χωρίς να διαφαίνεται στον ορίζοντα προοπτική επίλυσης. Γιατί δύσκολα θεραπεύονται τα αίτια του προβλήματος. Η Μέση Ανατολή βρίσκεται σε μια ιστορική φάση μετεξέλιξης. Μοιάζει με ηφαίστειο που ενεργοποιήθηκε και ξερνάει ιστορία και, μαζί, πρόσφυγες και μετανάστες. Σεχταριστικές διαμάχες, κατάρρευση κρατικών οντοτήτων, ριζοσπαστικοποίηση του ισλαμικού στοιχείου, εμφύλιοι, αλλαγές συνόρων. Και στο υπόστρωμα πηγές ενέργειας. Προσθέστε τα χρονίζοντα άλυτα προβλήματα, όπως το Παλαιστινιακό, και την αραβοϊσραηλινή διένεξη, και τα αποκλίνοντα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων, κι έχετε ένα σταυρόλεξο χωρίς λύση. Και το χειρότερο για τη Δύση, η ηγέτιδα δύναμη της, η Αμερική, βρίσκεται στο τέλος ενός πολιτικού κύκλου. Σε προεκλογική περίοδο. Κάτι που περιορίζει τον καταλυτικό της ρόλο για την επίλυση του προβλήματος.

Η Ευρώπη δεν μπορεί να το κάνει. Έχει εμβρυακή Κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα. Δεν διαθέτει ούτε τη στρατηγική, ούτε τα μέσα ούτε τη κουλτούρα πλανητικής δύναμης. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι αδυνατεί να διαχειριστεί στοιχειωδώς ακόμη και τις συνέπειες της κρίσης. Ένας αταβιστικός εθνικισμός οδηγεί σε σπασμωδικό κλείσιμο των συνόρων και τραγελαφικά νομοθετήματα εθνικών χωρών. Καμιά συνενόηση, καμιά αλληλεγγύη. Μόνο ιδέες ανταλλάσσονται για την αφαίρεση κοινοτικών πόρων από κράτη που δεν αναλαμβάνουν τις υποχρεώσεις που τους αναλογούν.

Ο χρόνος, όμως, τρέχει και η Ελλάδα, ο αδύναμος κρίκος της Ευρώπης, βυθίζεται. Από το εύρος του κύματος που δέχεται, την απουσία ευρωπαϊκής πολιτικής, και την δική της αδυναμία. Η σοβαρότερη ίσως κρίση μετά τον πόλεμο βρίσκει την Ελλάδα καταπτοημένη οικονομικά, απομονωμένη διπλωματικά και συνολικά αδύναμη. Η αντίδραση της κυβέρνησης, και αργοπορημένη και ανεπαρκής, έχει και σαυτή την περίπτωση διογκώσει το πρόβλημα. Που παίρνει τη μορφή χιονοστιβάδας και βυθίζει τη χώρα στη ρωγμή του χρόνου.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Όλες οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν πλέον την υποχώρηση της κυβέρνησης και το δημοσκοπικό προβάδισμα της ΝΔ. Εντυπωσιακό για μια κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή που, εν πάση περιπτώσει, κυβερνάει συνολικά μόλις ένα χρόνο. Εντυπωσιακό και για την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία μετά από διαδοχικές οδυνηρές ήττες, με νέα ηγεσία, δείχνει σημάδια άμεσης ανάκαμψης. Εντυπωσιακό αλλά αναμενόμενο. Μετά την κατάρρευση των φαντασιακών κατασκευών και των προεκλογικών υποσχέσεων, αλλά και την κυβερνητική απόδοση του ΣΥΡΙΖΑ.

Η κυβέρνηση βολοδέρνει. Εγκλωβισμένη στην υλοποίηση ενός προγράμματος που υπέγραψε αλλά δεν πιστεύει.

Η διαχειριστική της αδυναμία σπρώχνει συνεχώς τα προβλήματα προς τα πίσω. Τίποτα δεν φαίνεται να τελειώνει. Τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται μαζί και τα μέτωπα. Την ώρα που η χώρα δοκιμάζεται από πoλλαπλές κρίσεις. Η αξιολόγηση καθυστερεί. Μια αξιολόγηση, που ουσιαστικά είναι και η τελευταία ευκαιρία της χώρας. Και που η καθυστέρηση της οδηγεί την οικονομία πάλι στην ασφυξία.

Οι ιδεοληψίες τους, όμως, εν τω μεταξύ, καταστρέφουν ό,τι απέμεινε από την οικονομική δραστηριότητα. Ιδεολογία και ψηφοθηρία τους απαγορεύουν να προχωρήσουν σε περικοπή δαπανών. Ἐτσι αυξάνουν συνεχὠς τους φόρους, διαλύοντας το επιχειρείν. Κι επειδή, ως γνωστόν, οι φόροι σκοτώνουν τα έσοδα, παρά την αύξηση των φόρων, τα έσοδα, συγκριτικά με το 2014 είναι μειωμένα. Εξού και η ανάγκη για νέα μέτρα και αύξηση της έκτακτης εισφοράς. Η ύφεση βαθαίνει, η ανεργία αυξάνεται. Φαύλος κύκλος.

Η προηγούμενη κυβέρνηση κατόρθωσε να οδηγήσει τη χώρα από το χείλος του γκρεμού το 2012 στην ανάκαμψη το 2014. Με συγκεκριμένη στρατηγική. Που προχωρούσε τις μεταρρυθμίσεις, απελευθέρωνε και βοηθούσε την οικονομική δραστηριότητα, περιόριζε το κράτος και τη σπατάλη. Παρά τις αδυναμίες και τα λάθη, η πολιτική αυτή έφερε τα πρωτογενή πλεονάσματα, την έστω και ισχνή ανάκαμψη, την ρεαλιστική προσδοκία για σταδιακή επιστροφἠ στην κανονικότητα. Ήταν ο μόνος δρόμος. Και παραμένει ο μόνος δρόμος για την έξοδο από την κρίση. Και όσο πιο γρήγορα και αποφασιστικά τον διαβούμε τόσο πιο γρήγορα θα βγούμε από το φαύλο κύκλο.

Μια κανονική κυβέρνηση, με τον αέρα της ευρείας κομματικής στήριξης της ευρωπαϊκής πορείας του τόπου, που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι, θα είχε κλείσει τα μεγάλα μέτωπα και τη πρώτη αξιολόγηση μέσα στο φθινόπωρο. Αντίθετα, η χώρα ζει πάλι μέρες του 2015.

Η χώρα έχει ανάγκη από μια κανονική κυβέρνηση. Αυτό πια το συνειδητοποιούν όλοι και το αποτυπώνουν οι δημοσκοπήσεις. Που δείχνουν το λυκόφως του ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα είναι αν μια κανονική κυβέρνηση προλαβαίνει πια να σώσει την παρτίδα. Με άλλα λόγια αν το λυκόφως του ΣΥΡΙΖΑ είναι και το λυκόφως της χώρας.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Διάλογο ζητάει η κυβέρνηση για το ασφαλιστικό, σε διάλογο μας ζητάει να προσέλθουμε για τα θέματα της Παιδείας. Τι πιο λογικό θα μου πείτε. Εξαρτάται. Γιατί συνήθως η κυβέρνηση αρχίζει το διάλογο αφού έχει πέσει στα βράχια. Τον βλέπει ως σανίδα σωτηρίας. Δικής της, φυσικά, όχι της χώρας. Στον ευαίσθητο χώρο της παιδείας, πρώτα ξήλωσε μια ολοκληρωμένη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, που μόλις είχε ολοκληρωθεί, μετά από εθνικό διάλογο και ευρεία συναίνεση. Μετά τη γενική κατακραυγή και τη θύελλα αντιδράσεων που ξεσήκωσε η καταστροφή Μπαλτά στην παιδεία, η κυβέρνηση άλλαξε ρότα και υπουργό. Και εξήγγειλε διάλογο. Χωρίς βέβαια προηγουμένως, να επαναφέρει τις ρυθμίσεις που κατήργησε. Ένα διάλογο καθαρά προσχηματικό. Για να εγκλωβίσει τα κόμματα της αντιπολίτευσης και την εκπαιδευτική κοινότητα.

Μια συντεταγμένη πολιτεία πρώτα αξιολογεί την υφιστάμενη πολιτική και στη συνέχεια προχωρά σε επιμέρους αλλαγές ή σε διάλογο για μείζονες αλλαγές. Η κυβέρνηση κατήργησε μια συνολική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση εν μια νυκτί. Πριν παρέλθει ικανός χρόνος προκειμένου η μεταρρύθμιση αυτή να λειτουργήσει και να αξιολογηθεί. Πριν καν στεγνώσει το μελάνι των νομοθετημάτων.

Τέτοιο ήταν το ιδεοληπτικό τους μένος κατά της προηγούμενης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης ώστε κατήργησαν ακόμη και ρυθμίσεις για τις Πανελλαδικές εξετάσεις. Εισάγοντας μεταβατικές διατάξεις μέχρι τη λήψη των οριστικών τους αποφάσεων. Προκαλώντας σύγχυση και χάος στους μαθητές και τις οικογένειες τους. Έδειξαν εξαρχής την απέχθεια τους για τις αρχές και τις αξίες πάνω στις οποίες στηρίχθηκε η προηγούμενη μεταρρύθμιση. Την αριστεία, την αξιολόγηση, την αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας. Εξοβέλισαν την αριστεία ως ρετσινιά, και ξήλωσαν το Νέο Λύκειο για να επαναφέρουν την κουλτούρα της ήσσονος προσπάθειας και την ισοπέδωση προς τα κάτω.

Έσπευσαν να επαναφέρουν το άσυλο και τους αιώνιους φοιτητές. Και τη συμμετοχή των φοιτητών στις εκλογές διοικητικών οργάνων στα ΑΕΙ. Μας γύρισαν στη δεκαετία του ´80. Πίσω σ´όλα αυτά που μας οδήγησαν στην πτώχευση και την κατάρρευση. Οικονομική, αξιακή, πολιτισμική. Και τώρα ζητούν τη συμμετοχή μας στο διάλογο. Τη νομιμοποίηση της πολιτικής τους, δηλαδή. Αν ζητούν τις θέσεις και τις απόψεις μας, τουλάχιστον σε ό,τι με αφορά, ας ανατρέξουν στους τέσσερις νόμους που θεσμοθέτησα, για το νέο λύκειο, την αξιολόγηση την ηλεκτρονική ψηφοφορία, για την επαγγελματική εκπαίδευση (ν.4076/12, v.4115/13, ν.4142/13, v.4186/13). Τις αυτοτελείς διατάξεις σε νόμους άλλων Υπουργείων (παρ Θ ν.4093/12, v.4172/13) και τα 39 προεδρικά διατάγματα. Καθώς και τα σχέδια νόμου που κατέθεσα στη Βουλή για την «Έρευνα και τη Τεχνολογία» και τη «Νομική Μορφή των Θρησκευτικών Κοινοτήτων». Που ψηφίστηκαν στη συνέχεια και έγιναν νόμοι του κράτους. Όλα αυτά που μόλις κατήργησαν. Γιατί, πάνω απ´όλα, οι διαφορές μας είναι αξιακές.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Πέντε μήνες πέρασαν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, και η δεύτερη αριστερή κυβέρνηση συναγωνίζεται σε επιδόσεις μόνο τον εαυτό της. Την πρώτη αριστερή κυβέρνηση του Ιανουαρίου του 2015. Το χρηματιστήριο έχει καταρρεύσει φθάνοντας στα επίπεδα του 1989, οι επενδυτές εγκαταλείπουν τη χώρα, οι ιδιωτικοποιήσεις καρκινοβατούν, και η αξία των τραπεζών, που μόλις ανακεφαλαιοποιήθηκαν για δεύτερη φορά, έχει φτάσει σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. Και φυσικά τα capital controls, που θα έληγαν τον Δεκέμβριο, έχουν γίνει μέρος της ζωής μας. Οι μεταρρυθμίσεις έχουν βαλτώσει, παράλληλα προγράμματα εισέρχονται στη Βουλή για εντυπωσιασμό και μετά αποσύρονται. Το ασφαλιστικό έχει αναδειχθεί σε νέο γόρδιο δεσμό για μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να λύσει ούτε τα κορδόνια της. Κι αυτό καθυστερεί την αξιολόγηση, που έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί το Νοέμβριο και τώρα υπολογίζεται, αν όλα πάνε καλά, γύρω στο Πάσχα. Τα λεφτά τελειώνουν και το φάντασμα της ασφυξίας επιστρέφει.

Αν όλα αυτά σας θυμίζουν το 2015, κάνετε μεγάλο λάθος. Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Η αξιοπιστία της χώρας βρίσκεται στα τάρταρα. Η εικόνα του κράτους-παρία εδραιώνεται στα μάτια εταίρων και δανειστών. Και η εικόνα ενός Πρωθυπουργού, που δεν μπορεί να προωθήσει μεταρρυθμίσεις και επιζητεί συνεχώς να διαπραγματευτεί πολιτικά, έχει εξοργίσει την Ευρώπη.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά μας βρήκε και η προσφυγική-μεταναστευτική κρίση. Κι εκεί έδωσαν εξετάσεις και απέτυχαν οικτρά. Άρχισαν με δηλώσεις προσκλητήριο. Μετά απέτυχαν να κινητοποιήσουν όλους τους κρατικούς μηχανισμούς ελέγχου. Ολιγώρησαν στην άντληση διαθέσιμων ευρωπαϊκών πόρων και μέσων. Και στη συνέχεια, αθέτησαν τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν. Πραγματικό κράτος-οπερέτα. Αποτέλεσμα; Να βρισκόμαστε σε de facto καραντίνα στη ζώνη Σένγκεν και το ΝΑΤΟ να αναλαμβάνει την αστυνόμευση των ευρωπαϊκών συνόρων στο Αιγαίο για τον έλεγχο των μεταστευτικών προσφυγικών ροών.

Που πάμε λοιπόν; Με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Η κυβέρνηση μετατρέπει τη χώρα σε είδωλο της. Κατ´εικόνα και καθ´ομοίωσιν της. Ένα είδωλο τριτοκοσμικής βαλκανικής χώρας που ανταποκρίνεται στις ιδεοληψίες της και την ανικανότητα της. Φέρνουν τη χώρα στα μέτρα τους. Και το χειρότερο. Διαμορφώνεται αργά και βασανιστικά ένα νέο σημείο αρνητικής σύγκλισης βουλήσεων και συμφερόντων, που επαναφέρει το Grexit.

Κάποιοι Ευρωπαίοι το επαναφέρουν ως τη μόνη επφιλογή μιας πολιτείας που αδυνατεί να εκσυγχρονιστεί. Η κυβέρνηση σύρεται, όσο περνάει ο χρόνος, στη μόνη επιλογή που μπορεί κυβερνητικά και ιδεολογικά να υποστηρίξει και να διαχειριστεί. Και η κοινωνία καθημαγμένη και εξηντλημένη αρχίζει να συμφιλιώνεται, σε όλες τις στρωματώσεις της, με την ιδέα, για όλους τους λάθος λόγους. Όσο παραμένει αυτή η κυβέρνηση στην εξουσία, η επιστροφή στο βαλκανικό μας παρελθόν μοιάζει αναπόφευκτη.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Δυο ημέρες πριν το περιβόητο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ο Πρωθυπουργός επισκέφθηκε το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Δεν ήταν μόνο το timing της επίσκεψης, που ήταν ατυχές αν όχι θεσμικά προκλητικό. Ήταν η απροθυμία του Πρωθυπουργού να αποδοκιμάσει η να κρατήσει αποστάσεις από την πρωτοφανή δήλωση του ΥΠΕΘΑ. Ότι «οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας διασφαλίζουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό της χώρας». Γλώσσα λανθάνουσα, ή μη, η δήλωση πρόδιδε την καθεστωτική αντίληψη της κυβέρνησης. Που την είδαμε να εκδηλώνεται μετέπειτα στη παιδεία, στους διορισμούς στο δημόσιο, και εσχάτως στο τομέα της ενημέρωσης.

Προσηλωμένη στην καθεστωτική της ατζέντα, η κυβέρνηση απέτυχε να αξιοποιήσει τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού- προσφυγικού προβλήματος. Διαφυλάττοντας τα κυριαρχικά δικαιώματα και τα σύνορα της χώρας.

Αρχίσαμε με τις γνωστές φοβέρες ότι θα πλημμυρίσουμε τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες με τζιχαντιστές, ολιγωρήσαμε στην υλοποίηση των δεσμεύσεων που είχαμε αναλάβει τον Οκτώβριο, και καταλήξαμε τον Ιανουάριο να εκλιπαρούμε τους Γερμανούς να διατηρήσουν τη διοίκηση της νατοϊκής δύναμης που θα περιπολεί στο Αιγαίο. Ναι, ναι, τους Γερμανούς που βρίζαμε και τους γερμανοτσολιάδες που συνομιλούσαν μαζί τους.

Θα μπορούσαν τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Αν η κυβέρνηση είχε αναθέσει στις ένοπλες δυνάμεις να επικουρήσουν το λιμενικό και τη frontex στον έλεγχο των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών και στον έλεγχο των ελληνικών, δηλαδή των ευρωπαϊκών, συνόρων. Υπήρχε άλλωστε πρόσφατο ευρωπαϊκό προηγούμενο. Η συμμετοχή γαλλικών πολεμικών πλοίων στην ευρωπαϊκή επιχείρηση Triton στα θαλάσσια σύνορα της Ιταλίας με τη Λιβύη.

Αυτό δεν έγινε. Πάνω από ένα εκατομμύριο μετανάστες πέρασαν τα σύνορα της Ευρώπης τον περασμένο χρόνο δημιουργώντας μια ανθρωπιστική και πολιτική κρίση. Απειλώντας τη συνοχή της Ευρώπης. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αντιμετώπισαν το θέμα στενά εθνικά και όχι ευρωπαϊκά. Αθετώντας δεσμεύσεις και νομοθετώντας, σε ορισμένες περιπτώσεις, κατά τρόπο ακραίο. Η Μέρκελ βλέποντας το πολιτικό της κεφάλαιο να απομειώνεται επικίνδυνα αναζήτησε αξιόπιστο μηχανισμό ελέγχου. Για να μειωθεί, τουλάχιστον, ο αριθμός αυτών που φτάνουν στα σύνορα της. Και στράφηκε στο ΝΑΤΟ. Η πολιτική απόφαση της εμπλοκής του ΝΑΤΟ στην αστυνόμευση και τον έλεγχο των ευρωπαϊκών συνόρων ελήφθη αλλά οι κανόνες εμπλοκής δεν έχουν αποσαφηνιστεί. Και όσοι γνωρίζουν τα θέματα του επιχειρησιακού ελέγχου του Αιγαίου, στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, γνωρίζουν ότι ο διάβολος, δηλαδή οι απειλές κατά των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο, κρύβεται στις επιχειρησιακές λεπτομέρειες. Είναι σίγουρο ότι η Τουρκία θα αναζητήσει ευκαιρία για να επαναφέρει και να προωθήσει τις πάγιες αιτιάσεις της στο Αιγαίο. Ας ελπίσουμε ότι η ανικανότητα της κυβέρνησης δεν θα οδηγήσει και σε εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Δεν πέρασε ούτε ένας χρόνος από την περήφανη διαπραγμάτευση που εκτροχίασε τη χώρα. Και βρισκόμαστε εν μέσω μιας δεύτερης, εξίσου κρίσιμης. Γιατί το ασφαλιστικό βρίσκεται στον πυρήνα των μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα. Και απαιτούν και οι εταίροι μας. Μόνο μετά από συμφωνία στο ασφαλιστικό και την ολοκλήρωση της αξιολόγησης μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα αρχίσει η συζήτηση για τη διευθέτηση του χρέους.

Και τι κάνει η κυβέρνηση; Μια από τα ίδια. Άλλη μια διαπραγμάτευση αλα ΣΥΡΙΖΑ. Ξεκίνησαν πάλι με ένα τεχνικά ανεπαρκές σχέδιο επιμένοντας στην πολιτική διαπραγμάτευση. Τράβηξαν πάλι κόκκινες γραμμές, λίγο πιο προσεκτικά, είναι η αλήθεια, αυτή τη φορά. Κι άφησαν το χρόνο να κυλάει ξαναπαίζοντας το έργο της σκληρής διαπραγμάτευσης.

Κάπως έτσι ξεκίνησε η κυβέρνηση τη μάχη των μαχών για το ασφαλιστικό και την αξιολόγηση. Κατέθεσε, δια χειρός Κατρούγκαλου, μια έκθεση ιδεών, γενικόλογη και ακοστολόγητη. Ορίζοντας τις κύριες συντάξεις ως νέα κόκκινη γραμμή, αφού υποχώρησε στις επικουρικές.

Μόνο που και αυτή τη φορά τα πράγματα είναι προδιαγεγραμμένα. Ο χρόνος λειτουργεί εις βάρος της χώρας. Αυτή τη φορά, όμως, λειτουργεί και εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί οι κοινωνικές αντιδράσεις διογκώνονται, οι πιέσεις στους βουλευτές του γίνονται αφόρητες, και η οικονομία παραλύει. Οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης έχουν καταστεί άπιαστο όνειρο. Λόγω της ανερμάτιστης πολιτικής της. Γιατί αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε εκτροχιάσει την οικονομία δεν θα χρειαζόμασταν ασφαλιστικές περικοπές. Και πάντως όχι αυτού του ύψους. Τώρα θα αναγκαστούν να μειώσουν κύριες συντάξεις. Γιατί απλά δεν βγαίνουν τα νούμερα. Με άλλα λόγια η καταπάτηση των κόκκινων γραμμών τους είναι δεδομένη. Αυτό που αναζητούν είναι το δρόμο με το μικρότερο κόστος. Κι εδώ έρχεται η ταξική πολιτική τους. Αν αναγκαστούν να μειώσουν, θα μειώσουν τα ρετιρέ των συντάξεων, διαρρέουν. Από ένα ύψος και πάνω, τους προνομιούχους. Με άλλα λόγια αν είναι να ζημιώσουμε κάποιους ας ζημιώσουμε αυτούς που δεν μας ψήφισαν. Όχι τους ψηφοφόρους μας.

Είναι έτοιμα και τα εξιλαστήρια θύματα. Τις τελευταίες ώρες οι διαρροές περί αντικατάστασης Κατρούγκαλου, αλα Βαρουφάκη, δίνουν και παίρνουν. Αλλά και το όπλο του κυρίαρχου λαού. Μόνο που αυτή τη φορά δεν μας απειλούν με δημοψήφισμα. Τα πράγματα άλλαξαν βλέπετε. Αυτοί που διαδηλώνουν στους δρόμους διαδηλώνουν εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Μας απειλούν με εκλογές. Με αλλαγή του εκλογικού νόμου, βέβαια, και μείωση του μπόνους των 50 εδρών. Γιατί ο φόβος φυλάει τα έρημα. Ξέρουν ότι χάνουν τη παρτίδα και οι κινήσεις τους το δείχνουν. Η πολιτική τους μανιέρα και προβλέψιμη έγινε και κουραστική. Αλλά, το χειρότερο, εθνικά επιβλαβής.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η κυβέρνηση μπαίνει κι αυτή σιγά-σιγά στη χορεία των χαμένων κυβερνήσεων. Που ανάλωσε η κρίση. Ο πολιτικός της χρόνος σχηματίζει ήδη μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων, όπως θα έλεγε ο Καβάφης. Αντιπολιτεύθηκαν με λαϊκισμό και κυβερνούν με καθεστωτισμό. Κλείνοντας το μάτι και μοιράζοντας θέσεις στους ημετέρους. Προχθές, όμως, κατάλαβαν πως είναι τα πράγματα στην άλλη όχθη του ποταμού. Κατάφεραν να ξαναβγάλουν την κοινωνία στους δρόμους. Και δεν ήταν μόνο οι ταξικοί τους αντίπαλοι. Ήταν και οι χθεσινοί τους φίλοι. Ένα κύμα καθυστερημένης αγανάκτησης πλημύρισε όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Και τώρα εισπράττουν τη χλεύη, τους προπηλακισμούς, τις ύβρεις, την αποδοκιμασία. Και αίφνης ανακάλυψαν πόσο κακή και καταδικαστέα είναι η βία πάσης μορφής. Μόνο που είναι αυτοί που την εξέθρεψαν, την υπέθαλψαν, την νομιμοποίησαν. Και ουδέποτε την καταδίκασαν. Και τώρα φυσικά δεν είναι οι ανάλγητοι πολιτικοί που προκαλούν αλλά οι πολίτες που υπερβαίνουν τα εσκαμμένα.

Δεν χωράει αμφιβολία ὀτι αυτή η κυβέρνηση είναι πολιτικά ηττημένη. Ηττήθηκε τη στιγμή της υπογραφής του τρίτου μνημονίου. Όχι γιατί έκανε κάτι που δεν έπρεπε να κάνει. Αλλά γιατί ήταν η συγκεκριμένη κυβέρνηση που το έκανε. Γιατί έκανε το ακριβώς αντίθετο από αυτό που προσπαθούσε να πείσει ότι ήταν. Σύρθηκε να το κάνει και ηττήθηκε. Ηττήθηκε ιδεολογικά, ηττήθηκε πολιτικά. Και αλλάζοντας τον εαυτό της για να μείνει στην εξουσία ηττήθηκε και ηθικά.

Τώρα εισπράττει την αγανάκτηση. Απότοκο της εξαπάτησης. Που θα διογκώνεται όσο η κοινωνία συνειδητοποιεί ότι έξι χρόνια επίπονης προσπάθειας και θυσιών πήγανε στράφι. Εξανεμίστηκαν. Και τώρα θα χρειαστεί να καταβάλει ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια. Και όλα αυτά γιατί βιάστηκαν. Εκβίασαν εκλογές και εκτροχίασαν μια χώρα που επέστρεφε στην κανονικότητα.

Υπ´αυτήν την έννοια είναι παρήγορο ότι ο νέος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν βιάζεται. Είναι ίσως ο μόνος αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης από το 2008 και μετά που δείχνει να μην βιάζεται. Ίσως γιατί έχει επίγνωση. Διανύει βήμα-βήμα τα αναγκαία στάδια της προπαρασκευής. Συγκροτεί την ομάδα του, νοικοκυρεύει τα του οίκου του και οδηγεί το κόμμα σε ένα συνέδριο καταστατικών αλλαγών.

Επειδή, όμως, ζωή και πολιτική “είναι αυτό που σου συμβαίνει όταν κάνεις άλλα σχέδια», τα γεγονότα μπορεί να μην συμπλεύσουν με τις επιθυμίες. Και γι αυτό πρέπει να υπάρξει κι ένα σχέδιο άμεσης αντίδρασης. Με ρεαλιστικές, κοστολογημένες απαντήσεις στα φλέγοντα. Κι ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο ανασυγκρότησης πέρα και πάνω από τα μνημόνια. Που θα κερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Αλλιώς η κρίση θα συνεχίζει να καταβροχθίζει το πολιτικό προσωπικό της χώρας, που δεν είναι ανεξάντλητο. Και μετά καραδοκεί το χάος.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η χαώδης αναντιστοιχία προεκλογικών υποσχέσεων και κυβερνητικών έργων έχει οδηγήσει στην κλιμάκωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας και σε χιονοστιβάδα κινητοποιήσεων. Η κυβέρνηση, δέσμια των ιδεοληψιών της και της διαχειριστικής της ανεπάρκειας δεν μπορεί να κάνει τη «φυγή προς τα εμπρός». Έχει παραλύσει.

Οι αποκρατικοποιήσεις γίνονται με βαριά καρδιά. Και μόνο κάτω από την ασφυκτική πίεση των δανειστών. Με τα χίλια ζόρια προχώρησε η συμφωνία για την εκμετάλλευση των περιφερειακών αεροδρομίων. Οι επενδύσεις καρκινοβατούν. Η μια στις Σκουριές συναντάει τη σφοδρή αντίδραση του Σκουρλέτη. Η δεύτερη στον ΟΛΠ γίνεται παρά τη θέληση του αρμόδιου υπουργού, του Δρίτσα. Γι’αυτό και όλοι οι ξένοι επενδυτές παραμένουν διστακτικοί για τα σχέδια της κυβέρνησης. Και τονίζουν ότι η χώρα έχει προοπτική αλλά χρειάζεται σταθερότητα. Σταθερούς κανόνες παιχνιδιού. Και όλα αυτά την ώρα που για να επιτύχουμε την οικονομική ανάκαμψη η χώρα χρειάζεται ένα επενδυτικό «success story».

Το ασφαλιστικό είναι ένα άλλο πρόβλημα, που η κυβέρνηση, επιδείνωσε. Πέρα από το γεγονός ότι πάγια και διαχρονικά, ο χώρος που εκπροσωπεί, αντιστάθηκε σε κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης του. Μεταρρυθμίσεις, το κόστος των οποίων ανέλαβαν και πλήρωσαν οι κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας. Τώρα, όμως, θα πρέπει να κλείσει τη δημοσιονομική μαύρη τρύπα του ασφαλιστικού, που η ίδια δημιούργησε. Με την ύφεση, που η κυβέρνηση προκάλεσε, η δημοσιονομική τρύπα του 1,8 δις δεν καλύπτεται χωρίς περικοπή συντάξεων ή την αύξηση των εισφορών, εφόσον δεν αποφασίζει να μειώσει περαιτέρω το κράτος. Για να μην περικόψει συντάξεις η κυβέρνηση θα πρέπει να τετραγωνίσει το κύκλο και να πετύχει και τη συναίνεση του ΔΝΤ. Μάλλον δύσκολο.

Η ανεπάρκεια των χειρισμών τους στο μεταναστευτικό-προσφυγικό έχει δημιουργήσει εκ νέου ένα κλίμα de facto αποκοπής της χώρας από την Ευρώπη. Το μόνο που κάνουν, τελικά με επιτυχία και καθεστωτική νοοτροπία είναι η άλωση του κρατικού μηχανισμού.

Κάποιοι από τους εταίρους μας θεώρησαν ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να περάσει μέτρα χωρίς την κοινωνική κατακραυγή. Χωρίς την κοινωνία στους δρόμους. Αποδείχθηκε ότι έσφαλαν. Και τώρα έχουν το χειρότερο δυνατό συνδυασμό. Και μια κυβέρνηση αντιμεταρρυθμιστών και τη κοινωνία εξαγριωμένη.

Πιασμένη στη μέγγενη της ιδεοληψίας και της ανεπάρκειας της από τη μια πλευρά και των προβλημάτων του ασφαλιστικού και του μεταναστευτικού από την άλλη, η κυβέρνηση άνοιξε τη συζήτηση για τον εκλογικό νόμο. Δηλαδή την εκλογολογία. Είτε αντιπερισπασμός είναι είτε προσπάθεια απόδρασης μικρή σημασία έχει. Το μόνο δίλημμα που υπάρχει είναι τι βλάπτει περισσότερο την κοινωνία και την οικονομία. Η περαιτέρω παραμονή μιας ανίκανης και ιδεοληπτικής κυβέρνησης ή η εκ νέου προσφυγή στις κάλπες.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”